Bolesław Świdziński

Bolesław Świdziński

pułkownik dyplomowany kawalerii
Data i miejsce urodzenia	7 grudnia 1885 Opatów, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	4 marca 1972 Londyn, Wielka Brytania
Przebieg służby
Lata służby	1914–1946
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	2 pszwol., 8 SBK, DOK V
Stanowiska	dowódca szwadronu, pułku i brygady kawalerii szef sztabu dowództwa okręgu korpusu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Bolesław Świdziński

Data i miejsce urodzenia	7 grudnia 1885 Opatów
Data i miejsce śmierci	4 marca 1972 Londyn
Wojewoda lubelski
Okres	od 1 kwietnia 1932 (p.o. od 29 października 1930) do 31 stycznia 1933
Poprzednik	Antoni Remiszewski
Następca	Józef Rożniecki

Bolesław Świdziński w Legionach Polskich

Bolesław Jerzy Świdziński (ur. 7 grudnia 1885 w Opatowie, zm. 4 marca 1972 w Londynie) – pułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego, uczestnik walk o niepodległość, działacz państwowy II Rzeczypospolitej, członek Komendy Naczelnej Związku Legionistów Polskich od 1936 roku^[1].

Życiorys

Urodził się 7 grudnia 1885 w Opatowie jako syn Henryka^[2]. Po zdaniu matury w Krakowie studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim, a w później na uniwersytecie w Genewie. Jako student był w latach 1906–1907 członkiem Organizacji Bojowej PPS, a następnie Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego. Od sierpnia 1914 służył w Legionach, początkowo w szwadronie rotmistrza Zbigniewa Dunin-Wąsowicza (dowódcy spod Rokitny), później w 2 pułku ułanów Legionów.

Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. W czasie wojny polsko-bolszewickiej dowodził na froncie szwadronem 5 pułku Ułanów Zasławskich. Po zakończeniu wojny był szefem jednej z sekcji Oddziału V Sztabu Generalnego. Z dniem 15 września 1924 został przydzielony do macierzystego 2 pułku szwoleżerów^[3]. Z dniem 1 listopada 1924 został odkomenderowany na roczny Kurs Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie^[4]. 1 grudnia 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, generała dywizji Władysława Sikorskiego awansował go na podpułkownika ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 12. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[5]. Po ukończeniu kursu i otrzymaniu tytułu naukowego oficera Sztabu Generalnego przydzielony został do kadry oficerów kawalerii przy Departamencie II MSWojsk. z jednoczesnym przeniesieniem służbowym do Oddziału IV SG WP na okres sześciu miesięcy^[6]. W styczniu 1927 objął dowództwo 2 pułku szwoleżerów w Starogardzie^[7]. Pełnił równocześnie obowiązki dowódcy 8 Samodzielnej Brygady Kawalerii w Starogardzie. W marcu 1929 został wyznaczony na stanowisko szefa sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie^[8]. 24 grudnia 1929 Prezydent RP Ignacy Mościcki awansował go na pułkownika ze starszeństwem z 1 stycznia 1930 i 1. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[9]. Z dniem 30 września 1930 został przeniesiony w stan nieczynny^[10]. 1 października 1930 powierzono mu pełnienie obowiązków wojewody lubelskiego. Z dniem 31 marca 1932 został przeniesiony do rezerwy^[11]. 1 kwietnia tego roku został zatwierdzony na stanowisku wojewody lubelskiego. Obowiązki wojewody sprawował do 8 lutego 1933.

Został następnie głównym inspektorem i szefem Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. W latach 1935–1938 był posłem na Sejm RP z województwa lubelskiego. W Sejmie był m.in. przewodniczącym Sądu Marszałkowskiego i Komisji Skarbu. Po utworzeniu Parlamentarnego Koła Obozu Zjednoczenia Narodowego kierował jego pracami.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 (8 września) został mianowany komisarzem cywilnym w Generalnym Komisariacie Cywilnym przy Naczelnym Wodzu Edwardzie Śmigłym-Rydzu. Od 17 września 1939 na emigracji.

Od sierpnia 1940 roku przebywał w Stacji Zbornej Oficerów Rothesay^[12].

Awanse

• chorąży – 16 kwietnia 1916
• podporucznik – 1 grudnia 1916
• podpułkownik – 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 12. lokatą w korpusie oficerów kawalerii
• pułkownik – 24 grudnia 1929 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 i 1. lokatą w korpusie oficerów kawalerii

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 5395
• Krzyż Walecznych (trzykrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 10 listopada 1928^[13], 13 maja 1933^[14])
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik oficerów kawalerii. Warszawa: Przegląd Kawaleryjski, 1930.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
• Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917, s. 43.
• Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 r.), Sztab Główny WP, Warszawa 1931, s. 16.