Bolesław Andrzej Ostrowski

Bolesław Andrzej Ostrowski

ppłk. Bolesław Andrzej Ostrowski (1931)
pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia	30 września 1891 Warszawa
Data i miejsce śmierci	15 marca 1964 Martinez
Przebieg służby
Lata służby	1910–1947
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	Brygada KOP „Podole” 36 Dywizja Piechoty
Stanowiska	dowódca brygady dowódca dywizji piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Bolesław Andrzej Ostrowski (ur. 30 września 1891 w Warszawie, zm. 15 marca 1964 w Martinez, w Argentynie) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, pośmiertnie awansowany na generała brygady.

Życiorys

Był uczniem gimnazjum w Chełmnie. W latach 1906–1907 był członkiem Organizacji Bojowej Polskiej Partii Socjalistycznej. W 1907 wyjechał do USA. W latach 1910–1914 służył w Korpusie Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych.

W marcu 1915 powrócił do Polski i wstąpił do Legionów Polskich. Służył w 2 i 4 pułku piechoty Legionów. W lipcu 1917 po kryzysie przysięgowym internowany w Szczypiornie i kolejno: w Havelbergu, Rastatt i Werl. Zwolniony z internowania w 1918 powrócił do kraju.

Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. Od listopada 1918 do stycznia 1919 dowódca kompanii w Grupie Operacyjnej mjr. Wieczorkiewicza w walkach przeciw Ukraińcom. Styczeń – luty 1919 w Milicji Ludowej w Kaliszu, luty – listopad 1919 dowódca 8 Batalionu Strzeleckiego. Major piechoty z 1 czerwca 1919. Listopad 1919 – lipiec 1920 komendant Tajnej Organizacji Wojskowej na Śląsku Cieszyńskim. Lipiec 1920 – marzec 1921 dowódca batalionu zapasowego 4 pułku strzelców podhalańskich, marzec 1921 – grudzień 1924 dowódca batalionu sztabowego 4 pspodh. W grudniu 1924 został przeniesiony do 59 pułku piechoty w Inowrocławiu na stanowisko dowódcy I batalionu^[1]. 11 marca 1926 roku został przesunięty na stanowisko kwatermistrza pułku^[2]. W lutym 1927 roku został zastępcą dowódcy 71 pułku piechoty. Od października 1927 do września 1931 był szefem wydziału i zastępcą szefa Departamentu Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie^[3][4]. Z dniem 15 września 1931 został wyznaczony na dowódcę 4 pułku piechoty Legionów w Kielcach. Pułkownik z 1 stycznia 1934 roku. 1 lutego 1937 roku został mianowany dowódcą pułku KOP „Zdołbunów”^[5]. W maju 1938 roku przejął od pułkownika dyplomowanego Stefana Roweckiego dowództwo Brygady KOP „Podole” w Czortkowie.

W okresie II RP został osadnikiem wojskowym w powiecie wilejskim^[6].

Od sierpnia do 17 września 1939 roku dowódca 36 Dywizji Piechoty (Rezerwowej), walczącej z Niemcami w składzie Armii „Prusy”. Przez Węgry przedostał się na Bliski Wschód. Lipiec – wrzesień 1940 dowódca Oddziału Szkolnego Ośrodka Zapasowego Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich w Palestynie, wrzesień 1940 – czerwiec 1942 zastępca dowódcy Ośrodka Zapasowego Wojska Polskiego na Środkowym Wschodzie, czerwiec 1942 – luty 1943 oficer łącznikowy w Jerozolimie, luty 1943 – luty 1944 w Dowództwie Rejonowym Etapów w Palestynie, luty 1944 – kwiecień 1945 dowódca Jednostek Terytorialnych na Bliskim Wschodzie, kwiecień 1945 – kwiecień 1947 oficer łącznikowy 2 Korpusu Polskiego i komendant miasta Rzym. W kwietniu 1946 roku podlegały mu następujące pododdziały i instytucje wojskowe: Zespół Nr 1 Dobrobytu Żołnierza, Ośrodek Wojskowy Rzym-Cecchignola, Ośrodek Akademicki Rzym, pluton PSK Rzym i pluton żandarmerii Rzym^[7].

Po demobilizacji wyjechał i osiadł w Argentynie, gdzie zmarł.

W 1960 roku w Londynie opublikował wspomnienia „Z bojowca na dowódcę pułku. W czterdziestolecie 4 pułku piechoty Legionów 1915–1955”.

23 stycznia 1968 roku Prezydent RP na Uchodźstwie, August Zaleski awansował go pośmiertnie na generała brygady^[8][9].

Awanse

• chorąży – 15 listopada 1915
• podporucznik – 1 kwietnia 1916
• porucznik – 1918
• major – 1921
• podpułkownik – 12 kwietnia 1927 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 32. lokatą w korpusie oficerów piechoty
• pułkownik – 1934
• generał brygady – pośmiertnie 23 stycznia 1968

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4113 (1922)^[10]
• Krzyż Niepodległości z Mieczami (20 stycznia 1931)^[11]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1928)^[12]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami
• Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: po raz pierwszy 11 marca 1932^[13])
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[14]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[14]
• Odznaka „Za wierną służbę”^[14]
• Krzyż Komandorski Orderu Wazów (1933, Szwecja)^[15]

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Józef A. Teslar, Czwarty Pułk Piechoty Legionów Polskich, Lwów 1916.
• Bolesław Andrzej Ostrowski: Pismo oficera łącznikowego i komendanta miasta Rzym. [w:] Ambasada RP przy Stolicy Apostolskiej. Sprawy wojskowe 2 Korpusu, 1946, sygn. sygn. A.44.745/1 [on-line]. IPMS, 1946-04-27. [dostęp 2017-08-11].
• Stefan Dembiński: Lista Oficerów Polskich Sił Zbrojnych na uchodźstwie według awansów dokonanych zarządzeniami Prezydenta Rzeczypospolitej, z uwzględnieniem rodzajów broni i służb. [w:] Dziennik Ustaw RP na Uchodźstwie [on-line]. 1969-06-30. [dostęp 2016-11-29].
• Tadeusz Jurga: Obrona Polski 1939. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990, s. 800–801. ISBN 83-211-1096-7.
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
• H. P. Kosk, Generalicja polska t. 2 wyd.: Oficyna Wydawnicza „Ajaks” Pruszków 2001.
• Jan Harajda, Jan Maciej Jasielski 03.01.1894 Płotycz powiat tarnopolski – 18.11.1964 Quilmes prowincja Buenos Aires, wydanie własne Poznań 2004, s.18.
• Wiktor Krzysztof Cygan, Oficerowie Legionów Polskich. Słownik Biograficzny, tom III, Wydawnictwo Barwa i Broń, Warszawa 2006.
• Piotr Zarzycki, Walki 36 Dywizji Piechoty Rezerwowej we wrześniu 1939 roku, Przegląd Historyczno-Wojskowy nr 2 (212) z 2006 r., s. 23–60.