Bolesław Czarniawski

Bolesław Czarniawski

Болеслав Болеславович Чарнявский

generał pułkownik artylerii
Data i miejsce urodzenia	27 lipca 1898 Góra Kalwaria, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	26 września 1961 Moskwa, ZSRR
Przebieg służby
Lata służby	1916–1961
Siły zbrojne	Armia Czerwona (1919–1944) ludowe Wojsko Polskie (1944–1948) Armia Radziecka (1948–1961)
Jednostki	12 Korpus Strzelecki 122 Dywizja Strzelecka 19, 32, 70 i 11 Armia 2 Armia Uderzeniowa Wyższa Szkoła Oficerska Artylerii w Barnaule
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Odznaczenia

Bolesław Czarniawski (ros. Болеслав Болеславович Чарнявский, ur. 27 lipca 1898 w Górze Kalwarii, zm. 26 września 1961 w Moskwie) – polski generał pułkownik artylerii Armii Radzieckiej i generał broni Wojska Polskiego. Brat oficera Wojska Polskiego.

Życiorys

W 1916 roku ukończył 10-klasowe gimnazjum w Pskowie, a następnie udał się na studia do Petersburga do Instytutu Politechnicznego. W październiku (1916?) został powołany do służby w armii rosyjskiej i wcielony do 45 Brygady Artylerii.

Po rewolucji 1917 roku wstąpił do Armii Czerwonej. Walczył na frontach wojny domowej, w 1919 roku został ranny.

W 1928 roku ukończył Akademię Wojskową im. M. Frunzego i zajmował wysokie stanowiska w szkolnictwie artyleryjskim. W latach 1935–1938 był dowódcą artylerii 12 Korpusu Strzeleckiego. Aresztowany w czasie "wielkiej czystki", w 1939 roku skazany na śmierć. W 1941 roku z celi śmierci został wysłany na front jako dowódca artylerii 42 Korpusu Strzeleckiego, a następnie dowódca 122 Dywizji Strzeleckiej; na froncie został ranny w bok. Następnie był dowódcą artylerii 19, 32, 70 i 11 Armii oraz 2 Armii Uderzeniowej. Od 1 maja 1944 był dowódcą Wyższej Szkoły Oficerskiej Artylerii w Barnaule. Generał major z 8 kwietnia 1942 roku, generał porucznik z 7 stycznia 1944 roku.

Od 20 sierpnia 1944 dowódca artylerii Wojska Polskiego, a od 1 marca 1946 roku - Główny Inspektor Artylerii Wojska Polskiego. Generał broni z 3 maja 1945 roku. Położył duże zasługi dla organizacji tej broni w warunkach wojny i reorganizacji po wojnie, mimo to popadł w konflikt z marszałkiem M. Rolą-Żymierskim ówczesnym ministrem obrony narodowej co do znaczenia artylerii w Wojsku Polskim, w wyniku czego 15 marca 1948 roku złożył dymisję i na własną prośbę w październiku 1948 roku powrócił do ZSRR.

Ponieważ był narodowości polskiej^[1], uchwałą Prezydium Krajowej Rady Narodowej z 9 maja 1945 roku zostało mu nadane obywatelstwo polskie. Podczas pożegnania 6 października 1948 zwrócił marszałkowi Żymierskiemu pismo z informacją o przyznaniu mu obywatelstwa polskiego.

Po powrocie do ZSRR służył w Armii Radzieckiej, w stopniu generała porucznika, m.in. jako dowódca artylerii okręgu wojskowego. Od 1956 roku był komendantem katedry w Akademii Wojskowej im. Michaiła Frunzego w Moskwie. Zmarł 26 września 1961 roku. Pochowany na cmentarzu Nowodziewiczym w Moskwie.

Ordery i odznaczenia

• Order Krzyża Grunwaldu II klasy (1945)
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1945)
• Złoty Krzyż Zasługi (1946)
• Order Lenina (ZSRR)
• Order Czerwonego Sztandaru (trzykrotnie) (ZSRR)
• Order Kutuzowa I stopnia (ZSRR)
• Order Czerwonej Gwiazdy (ZSRR)
• Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR)
• Medal „Za obronę Leningradu” (ZSRR)
• Medal jubileuszowy „Dwudziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR)

Przypisy

Bibliografia

• Maciej Szczurowski: Dowódcy Wojska Polskiego na froncie wschodnim 1943–1945. Pruszków: Oficyna Wydawnicza "Ajaks", 1996. ISBN 83-87103-08-X.
• Henryk P. Kosk: Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny, t. 1: A-Ł. Pruszków: Oficyna Wydawnicza "Ajaks", 1998. ISBN 83-87103-81-0.
• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom I: A–H, Toruń 2010, s. 274-276.
• Piotr Stawecki: Generałowie polscy. Zarys portretu zbiorowego 1776-1945. Wyd. 1. Warszawa: Oficyna Wydawnicza ASPRA-JR, BELLONA SA, 2010. ISBN 978-83-7545-177-1.