Bolesław Kuryłowicz

Bolesław Kuryłowicz

Data i miejsce urodzenia	29 kwietnia 1891 Petersburg
Data i miejsce śmierci	27 listopada 1967 Warszawa
Profesor nauk rolniczych
Habilitacja	1945
Profesura	1960
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie

Bolesław Kuryłowicz (ur. 29 kwietnia 1891 w Petersburgu, zm. 27 listopada 1967 w Warszawie) – inżynier chemik-rolnik, profesor Uniwersytetu Poznańskiego, działacz społeczno-polityczny.

Życiorys

Grób Bolesława Kuryłowicza na Wojskowych Powązkach

Urodził się w rodzinie Dawida, woźnego i Eugrafii z Żernów. W rodzinnym mieście od 1902 do 1907 był uczniem gimnazjum realnego w którym spotkał się z nielegalną działalnością polityczną^[1]. Aresztowany został w czerwcu 1909 i w więzieniu przesiedział ponad rok. Na wyższych kursach agronomicznych od 1911 do 1914 studiował rolnictwo zajmując się równocześnie polityką, w ramach partii socjalrewolucyjnej. Powołano go do wojska w lipcu 1915, gdzie również zajmował się działalnością rewolucyjną^[1]. Członkiem Rosyjskiej Komunistycznej Partii Bolszewików został w 1919 i miał pracować w wydziale rolnym Rady Robotniczej Okręgu Leningradzkiego. Od listopada 1920 był mężem Marii Marcolla. Od 1920 do 1922 kierował w Jamburgu liceum rolniczym^[1].

W Polsce znalazł się pod koniec 1922 i na Uniwersytecie Poznańskim został asystentem w Katedrze Gleboznawstwa Wydziału Rolnego^[1]. Doktorem nauk rolniczych został w 1926. Od 1928 do 1930 pracował w Warszawie jako kierownik naukowego Biura Rolnego Państwowego Przemysłu Nawozowego. Z Warszawy przyjechał do Poznania i aż do wybuchu II wojny światowej pracował na stanowisku kierownika Zakładu Chemii Rolnej w Państwowej Szkole Ogrodnictwa^[2]. Pełnił funkcję skarbnika w wielkopolskim oddziale Polskiego Zawodowego Związku Rolników i Leśników z Wyższym Wykształceniem. Prowadził wykłady na UP i na uniwersytecie w Wilnie. W czasie okupacji niemieckiej był w Warszawie, gdzie prowadził wykłady na Tajnym Uniwersytecie Ziem Zachodnich^[2]. Po aresztowaniu w maju 1944 więziono go przez kilka miesięcy na Pawiaku. Przebywał w Częstochowie, gdzie zastało go wyzwolenie. W Poznaniu znalazł się na początku marca 1945 i został tam kierownikiem Wielkopolskiej Stacji Chemiczno-Rolniczej^[2]. Habilitował się w tym samym roku na podstawie pracy Fosfor w roślinach w zależności od zmian w uwilgotnieniu podłoża. Profesor nadzwyczajny w 1946 oraz kierownik Katedry i Zakładu Chemii Rolnej UP^[2][3]. Od 1948 do 1951 był prorektorem tejże uczelni. W 1946 został delegatem Ministerstwa Oświaty do spraw młodzieży szkół wyższych w Poznaniu^[2].

Zasiadał w Prezydium Wojewódzkiego Komitetu PPS w Poznaniu (od połowy 1945 do zjednoczenia ruchu robotniczego). Członek Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej od 1946 do 1949^[2]. Zastępcą członka KC PZPR został wybrany podczas Kongresu Zjednoczeniowego i pozostał nim do II Zjazdu Partii. Do maja 1952 był w Poznaniu w składzie Egzekutywy KW PZPR i z jej ramienia kierował działalnością Klubu Profesury Demokratycznej. W Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie w styczniu 1952 objął Katedrę Żywienia Roślin i Nawożenia^[2][4]. Dziekan Wydziału Rolniczego tej uczelni od 1954 do 1955, a w 1960 został profesorem zwyczajnym. Zasiadał w naczelnych władzach Towarzystwa Wiedzy Powszechnej i Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej^[2]. Na emeryturę odszedł w 1961^[4] i dalej kontynuował działalność naukową, a także współpracował z przemysłem nawozów fosforowych.

Zmarł w Warszawie 27 listopada 1967 i pochowany został na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie^[2] (kwatera HIII-5-17)^[5].

Przypisy

Bibliografia

• Antoni Gąsiorowski, Jerzy Topolski (red.): Wielkopolski słownik biograficzny. Warszawa-Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981, s. 397–398. ISBN 83-01-02722-3.