Bolesław Nawrocki

Grób Bolesława Nawrockiego na cmentarzu Powązkowskim

Bolesław Nawrocki (ur. 8 czerwca 1877 w Łodzi, zm. 5 lipca 1946 w Pabianicach) – polski malarz.

Początkowo uczęszczał na lekcje rysunku u Wojciecha Gersona, następnie wyjechał do Monachium w 1895, gdzie przez dwa lata uczęszczał do akademii Johanna Caspara Hertericha. Po powrocie z Monachium przez dwa miesiące pobierał lekcje w Krakowie u Leona Wyczółkowskiego, następnie wyjechał do Paryża, studiując w Académie Julian, w Académie Vitti i w Académie Colarossi oraz prowadząc (do 1907) własną pracownię malarską. Po powrocie do Polski zajmował się działalnością dydaktyczną, mieszkał w Warszawie i Poznaniu, prowadził szkołę malarstwa w Łodzi.

W 1932 wykupił rodzinny dom w Pabianicach, gromadząc tam bogate zbiory sztuki a w latach 1930–1938 prowadził szkołę rysunku i malarstwa. Swoje prace wystawiał w Paryżu, Bordeaux, towarzystwie „Zachęta”, na indywidualnych wystawach w Krakowie (1909 i 1926), Poznaniu (1926), Pabianicach (1930, 1933 i 1939).

Tworzył kompozycje symboliczne, pejzaże, portrety (Armanda Clementa Fallieresa i Gastona Doumerque`a, Stanisława Wojciechowskiego, Ignacego Paderewskiego, Franciszka Kleeberga), obrazy ilustrujące wydarzenia historyczne (Cud nad Wisłą, Przyjęcie Marszałka Focha przez Radę Miejską Poznania).

Pochowany na cmentarzu Powązkowskim (aleja zasłużonych, grób 37)^[1].

Przypisy

Cud nad Wisłą, Warszawa 1920.

Bibliografia

• Biografia na stronie Domu Aukcyjnego ALTIUS
• Polski Słownik Biograficzny t. 22 s. 626 Nawrocki Bolesław (1877-1946) malarz