Bolesław Popowicz

Bolesław Popowicz

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	2 września 1878 Waręż, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	9 stycznia 1937 Lwów, Polska
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	6 Pułk Piechoty, 6 Pułk Piechoty Legionów24 Pułk PiechotyIII Brygada Piechoty Legionów1 Dywizja Piechoty LegionówDowództwo Okręgu Korpusu Nr VI
Stanowiska	dowódca Okręgu Korpusu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Bolesław Kornel Popowicz (ur. 2 września 1878 w Warężu, zm. 9 stycznia 1937 we Lwowie) – generał brygady Wojska Polskiego, senator IV kadencji w II RP, wolnomularz, działacz harcerski.

Bolesław Popowicz podczas służby w legionach (1916)

Nagrobek Bolesława Popowicza

Życiorys

W latach 1904–1907 studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Lwowskiego. Pracował jako nauczyciel i działał w Związku Strzeleckim. W 1907 został powołany do odbycia służby wojskowej w armii austro-węgierskiej. Był czynnym członkiem Akademickiego Klubu Turystycznego we Lwowie^[1].

Po wybuchu I wojny światowej w 1914 jako porucznik Landwehry został zmobilizowany i skierowany na front włoski, gdzie wkrótce został ranny. Latem 1915 wstąpił do Legionów Polskich^[2]. 10 czerwca 1916 roku został przydzielony do 6 pułku piechoty w składzie III Brygady na stanowisko komendanta kompanii^[3]. W 5 pułku piechoty pełnił funkcję dowódcy 2 kompanii, później był komendantem batalionu (według różnych źródeł - I lub III). W lipcu 1917 roku, po kryzysie przysięgowym, odwołany z powrotem do armii austriackiej. Walczył w Albanii, Czarnogórze i na Ukrainie. Działał w Polskiej Organizacji Wojskowej.

Od listopada 1918 roku w Wojsku Polskim. W okresie od listopada 1918 roku do stycznia 1919 roku szef sztabu Grupy Operacyjnej płk. Mieczysława Norwid-Neugebauera, dowódca 24 pułku piechoty w wojnie polsko-ukraińskiej. Krótko dowódca Okręgu Wojskowego Radom. Od stycznia 1919 do sierpnia 1920 dowódca batalionu, a potem 6 pułku piechoty Legionów. Na czele pułku walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Brał udział w zajęciu Kijowa. Od sierpnia 1920 do marca 1921 dowódca III Brygady Piechoty Legionów. Dowodząc brygadą walczył w obronie Warszawy i uczestniczył w bitwie nad Niemnem. Od marca 1921 do września 1926 dowódca piechoty dywizyjnej 1 Dywizji Piechoty Legionów w Wilnie, od września 1926 do marca 1928 dowódca 1 Dywizji Piechoty Legionów.

16 marca 1927 Prezydent RP Ignacy Mościcki na wniosek ministra spraw wojskowych marszałka Józefa Piłsudskiego awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 15. lokatą w korpusie generałów^[4].

W okresie od marca 1928 do października 1935 dowódca Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie^[5]. Po zwolnieniu stan spoczynku osiadł we Lwowie. 15 września 1935 wybrany został senatorem RP IV kadencji z województwa lwowskiego.

Od założenia 22 września 1928 do 1935 był prezesem zarządu głównego Towarzystwo Badania Historii Obrony Lwowa i Województw Południowo-Wschodnich, a także otrzymał tytuł członka honorowego tegoż^[6]. Był działaczem harcerskim, przewodniczącym Okręgu ZHP we Lwowie^[7]. Był członkiem loży wolnomularskiej Tomasz Zan w Wilnie^[8].

Zmarł nagle w nocy 9/10 stycznia 1937 we Lwowie. Został pochowany 12 stycznia 1937 na Cmentarzu Obrońców Lwowa^[9][10][11].

Jego żona Władysława pełniła funkcję prezesa Stowarzyszenia „Rodzina Wojskowa”^[12].

Awanse

• podporucznik – 1 lipca 1914
• porucznik – 1 maja 1916
• kapitan – 1 listopada 1916
• podpułkownik – 11 czerwca 1920 zatwierdzony ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia 1920
• pułkownik – zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów piechoty
• generał brygady – 16 marca 1927 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 15. lokatą w korpusie generałów

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (16 lutego 1921)^[13]
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1927)^[14]
• Krzyż Niepodległości (6 czerwca 1931)^[15]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi
• Odznaka ZHP „Wdzięczności”
• Wielki Oficer Orderu Korony Rumunii (Rumunia)^[16]
• Order Krzyża Orła II klasy (Estonia, 1935)^[17][18]
• Order Pogromcy Niedźwiedzia III Klasy (Łotwa)
• Złoty Medal Waleczności "Obilica" (Królestwo Serbów, Chorwatów i Słoweńców)
• Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)^[19]

Przypisy

Bibliografia

• Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928, s. 13.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932, s. 13.
• Przed pogrzebem ś. p. gen. Popowicza. „Gazeta Lwowska”, s. 1–2, Nr 7 z 12 stycznia 1937. 
• Senat Rzplitej ku czci ś. p. gen. Popowicza. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 12 z 17 stycznia 1937. 
• Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione.
• PiotrP. Stawecki PiotrP., Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939, Warszawa: Bellona, 1994, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159 .
• H. P. Kosk, Generalicja polska, t. 2, Oficyna Wydawnicza, Pruszków 2001.