Bolesław Rumiński
 | |
| Data i miejsce urodzenia | 16 kwietnia 1907 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 26 października 1971 |
| Zastępca przewodniczącego Rady Państwa | |
| Okres | od 13 lutego 1971 |
| Przynależność polityczna | |
| Członek Rady Państwa | |
| Okres | od 27 czerwca 1969 |
| Przynależność polityczna | |
| Minister przemysłu chemicznego | |
| Okres | od 31 grudnia 1950 |
| Przynależność polityczna | |
| Następca | |
| Minister przemysłu rolnego i spożywczego | |
| Okres | od 17 marca 1949 |
| Przynależność polityczna | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
   | |
Bolesław Rumiński (ur. 16 kwietnia 1907 w Brzeźnie, zm. 26 października 1971 w Warszawie) – polski inżynier chemik i działacz komunistyczny. Poseł do Krajowej Rady Narodowej, na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I, III, IV i V kadencji, minister przemysłu rolnego i spożywczego (1949–1950), minister przemysłu chemicznego (1950–1957), członek (1969–1971) i zastępca przewodniczącego Rady Państwa (1971). Budowniczy Polski Ludowej.
Życiorys
Syn nauczyciela Józefa i Agnieszki z Kotasów. Po ukończeniu w 1927 gimnazjum im. Jana Kasprowicza w Inowrocławiu studiował na Politechnice Warszawskiej, gdzie w 1936 uzyskał tytuł inżyniera chemika.
W latach 1927–1930 należał do Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej, a od 1928 do 1937 działacz Organizacji Młodzieży Socjalistycznej „Życie”, założyciel i sekretarz koła tej organizacji na Wydziale Chemii, członek egzekutywy „Życia” na Politechnice. Od 1930 do 1937 był działaczem Komunistycznego Związku Młodzieży Polski, współredagował i drukował ulotki i brał udział w organizowaniu wieców studenckich. W 1935 był w zarządzie Bratniej Pomocy na Politechnice z listy wyborczej „Frontu Niezależnych”. W marcu 1936 brał udział w organizowaniu okupacyjnego strajku studentów Politechniki, za co 1 kwietnia 1936 został aresztowany i miesiąc później osadzony na pół roku w obozie w Berezie Kartuskiej. Podczas okupacji niemieckiej uczestnik konspiracji. Od 1942 członek Polskiej Partii Robotniczej, następnie Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej[1]. W latach 1944–1945 był pełnomocnikiem rządu w Lublinie i Warszawie, następnie pracował w administracji centralnej – w latach 1945–1947 podsekretarz stanu (wiceminister) w Ministerstwie Przemysłu, w latach 1947–1949 podsekretarz stanu w Ministerstwie Przemysłu i Handlu, w latach 1949–1950 minister przemysłu rolnego i spożywczego, w latach 1950–1957 minister przemysłu chemicznego. Uważany za wpływową postać wśród „natolińczyków” podczas walki o władzę w kierownictwie PZPR w latach pięćdziesiątych[2]. W latach 1957–1969 podsekretarz stanu w Ministerstwie Przemysłu Spożywczego i Skupu. W latach 1948–1956 był zastępcą członka, a od 1956 członkiem Komitetu Centralnego PZPR.
W latach 1969–1971 członek Rady Państwa; w lutym 1971 został wybrany na zastępcę przewodniczącego Rady Państwa, zmarł jeszcze w tym samym roku. Był delegatem na I Zjazd PPR w grudniu 1945 i na wszystkie zjazdy PZPR za jego życia (od pierwszego do piątego), posłem do Krajowej Rady Narodowej, na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I, III, IV i V kadencji w latach 1944–1956 i od 1961. Jako poseł na Sejm Ustawodawczy reprezentował okręg Kalisz, a w Sejmie PRL podczas pierwszej kadencji okręg Oświęcim, zaś podczas trzech ostatnich (od 1961) okręg Toruń.
Inicjator powstania Naczelnej Organizacji Technicznej, która powstała 15 grudnia 1945, nawiązując do tradycji przedwojennego Stowarzyszenia Techników Polskich. Od czerwca 1960 do końca życia prezes Zarządu Głównego NOT.
Pochowany w Alei Zasłużonych na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A30-półkole-1)[3].
Odznaczenia
- Order Budowniczych Polski Ludowej,
- Krzyż Komandorski (1946)[4],
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski[1]
- Order Sztandaru Pracy I klasy[1].
Upamiętnienie
Imieniem Bolesława Rumińskiego nazwano jedną z ulic Kalisza w centralnej części miasta, przy której mieści się siedziba kaliskiego oddziału NOT-u. Na mocy ustawy o zakazie nadawania ulicom nazw upamiętniających osoby, organizacje, wydarzenia lub daty symbolizujące komunizm lub inny ustrój totalitarny nazwa ulicy została w maju 2017 zmieniona na Zacisze[5]. Do 13 lutego 1991 ulica jego imienia znajdowała się również na terenie obecnej dzielnicy Ursus w Warszawie. Uchwałą Rady tego patrona zastąpił Franciszek Adolf Acher[6]. W częstochowskiej dzielnicy Grabówka jego imieniem nazwana była ulica zmieniona w 1992 na Jana Kiepury.
Życie prywatne
Jego żoną była Antonina Rumińska z domu Wysocka (1914–2014), absolwentka Uniwersytetu Wileńskiego, prof. dr hab. na Wydziale Ogrodnictwa Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie, m.in. redaktor pracy zbiorowej Poradnik plantatora ziół (1984).
Przypisy
- ↑ a b c Warszawski Kalendarz Ilustrowany 1966. Warszawa: Wydawnictwo Warszawskiego Tygodnika „Stolica”, 1965, s. 90.
- ↑ Październik i „Mała stabilizacja”. W: Jerzy Eisler: Zarys dziejów politycznych Polski 1944–1989. Warszawa: POW „BGW”, 1992, s. 62. ISBN 83-7066-208-0.
- ↑ Wyszukiwarka grobów w Warszawie [dostęp 2020-08-12].
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 8, poz. 15.
- ↑ Dekomunizacja ulic w Kaliszu, niezalezna.pl, 12 maja 2017 [dostęp 2020-08-12].
- ↑ Uchwała Nr 127 Rady Dzielnicy Ochota w Warszawie z dnia 13 lutego 1991 r. w sprawie: zmiany nazwy ulic.
Bibliografia
- Polski Słownik Biograficzny t. XXXIII, Wrocław-Warszawa-Kraków 1991–1992.
- „Horyzonty Techniki” 11/1971 s. 2, fot.
.svg)
.jpg)
- kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
- kursywa – ministrowie, odwołani przed końcem istnienia rządu
Media użyte na tej stronie
_BAR.svg)
Baretka Orderu Budowniczych Polski Ludowej (wzór z rozetką).
Baretka Orderu Budowniczych Polski Ludowej (wzór z rozetką).
Baretka: Order Sztandaru Pracy I klasy
Bolesław Runiński
Bolesław Bierut, właśc. Bolesław Biernacki, ps. Janowski, Iwaniuk, Tomasz, Bieńkowski, Rutkowski, (ur. 18 kwietnia 1892 w Rurach Jezuickich, dziś dzielnica Lublina - zm. 12 marca 1956 w Moskwie) – polski działacz komunistyczny, przewodniczący Krajowej Rady Narodowej od 1944, pierwszy przywódca Polski Ludowej, prezydent RP od 1947, Przewodniczący KC PZPR od 1948, premier PRL od 1952.
Józef Cyrankiewicz, Prime Minister of Poland (People's Republic of Poland) 1947-1970