Bolesław Skąpski (inżynier)

Bolesław Skąpski

Bolesław Skąpski (przed 1939)
Data urodzenia	15 lipca 1876
Data śmierci	24 marca 1948
Miejsce spoczynku	Cmentarz Rakowicki w Krakowie
Narodowość	polska
Małżeństwo	Jadwiga Marciszewska
Dzieci	Anna, Zbigniew, Bolesław, Zdzisław
Krewni i powinowaci	Andrzej Sariusz-Skąpski (wnuk), Izabella Sariusz-Skąpska (prawnuczka)
Odznaczenia

por. Bolesław Skąpski (w środku) w Przemyślu w 1915
major rezerwy artylerii
Data urodzenia	15 lipca 1876
Data śmierci	24 marca 1948
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier, Cesarsko-królewska Obrona Krajowa, Wojsko Polskie
Jednostki	3 Pułk Artylerii Dywizyjnej, 18 Pułk Piechoty Obrony Krajowej, 23 Pułk Artylerii Polowej
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa
Odznaczenia

Bolesław Skąpski (ur. 15 lipca 1876, zm. 24 marca 1948) – polski inżynier geometra, mierniczy przysięgły, major rezerwy artylerii Wojska Polskiego.

Życiorys

Bolesław Skąpski^[a] urodził się 15 lipca 1876. Był synem Zygmunta Skąpskiego (1843–1907), powstańca styczniowego, teologa, poborcy podatkowego, urzędnika w Liszkach^[1][2][3].

Ukończył studia z tytułem inżyniera. Jako inżynier rządowy i upoważniony geometra cywilny pod koniec 1906 przeniósł kancelarię mierniczą z Rymanowa do Sanoka i od tego czasu prowadził ją przy ulicy Cerkiewnej 123 w domu Schildkrauta^[4]. W Sanoku był zaszeregowany w grupie geometrów do robót pomiarowych^[5]. Później jako c.k. geometra ewidencyjny w Sanoku urzędował w kamienicy dra Bardacha (zob. Teofil Bardach) przy ulicy Adama Mickiewicza (1910/1911)^{[6][7][8][9][10]}. W charakterze geometry w 1911 był przydzielony do Krakowa^[11]. Do 1914 był rządowo upoważnionym cywilnym geometrą w Sanoku^[12]. Był członkiem sanockiego gniazda Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” (1906)^[13][14]. W połowie 1907 przystąpił do oddziału sanockiego C. K. Galicyjskiego Towarzystwa Gospodarskiego^[15][16]. W Sanoku udzielał się w życiu politycznym^[17][18]. Przy C. K. Sądzie Obwodowym w Sanoku został wybrany przysięgłym zastępcą w 1912^[19]. Był członkiem zwyczajnym Towarzystwa Upiększania Miasta Sanoka^[20]. Reprezentując Sanok w 1912 uczestniczył w VI Zjeździe Techników Polskich w Krakowie^[21].

W C. K. Armii w rezerwie artylerii został mianowany kadetem z dniem 1 stycznia 1898^[22], a potem awansowany na stopień podporucznika z dniem stycznia 1905^[23]. Był żołnierzem rezerwy 3 pułku artylerii dywizyjnej w Krakowie od około 1898 do ok. 1905^{[24][25][26][27][28][29][30][31]}. Następnie w C. K. Obronie Krajowej został zweryfikowany w stopniu podporucznika w grupie nieaktywnych z dniem 1 stycznia 1905^[32]. Od około 1905 do ok. 1913 był przydzielony do 18 pułku piechoty Obrony Krajowej w Przemyślu^{[33][34][35][36][37][38]}. Od ok. 1913 był podporucznikiem artylerii obrony krajowej w stosunku ewidencji^[39][40]

W szeregach wojsk austriackich uczestniczył w I wojnie światowej^[41]. Brał udział w pierwszej (1914) i drugiej (1914/1915) obronie Twierdzy Przemyśl^[41]. W artylerii obrony krajowej został awansowany w stosunku ewidencji na stopień porucznika z dniem 1 listopada 1914^[42]. Na początku 1915 był komendantem oddziału strzegącego jeńców rosyjskich w Przemyślu^[43]. Został wzięty przez Rosjan do niewoli i był osadzony w Taszkencie^[41]. Po odzyskaniu wolności odbywał ok. półroczną drogę powrotną do Krakowa przez Chiny, Stany Zjednoczone, Norwegię, Niemcy i Wiedeń^[41]. W artylerii obrony krajowej awansowany na stopień kapitana z dniem 1 listopada 1917^[44].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany na stopień majora rezerwy artylerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[45][46]. W 1923, 1924 był przydzielony jako oficer rezerwowy do 23 pułku artylerii polowej w garnizonie Będzin^[47][48]. W 1934 jako porucznik rezerwy artylerii był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr V jako oficer przewidziany do użycia w czasie wojny i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kraków Miasto^[49].

W okresie II Rzeczypospolitej w Krakowie wykonywał zawód mierniczego (geodety) przysięgłego będąc przypisanym do ul. Kremerowskiej 10 (znajdował się na liście mierniczych przysięgłych, przysięgę złożył 21 kwietnia 1923)^[50][51]. Był działaczem PSL „Piast”^[52].

Podczas II wojny światowej i trwającej okupacji niemieckiej przebywał w Krakowie^[52]. W swoim mieszkaniu ukrywał wówczas Wincentego Witosa^[53].

Zmarł 24 marca 1948 po długiej chorobie^[54]. Został pochowany w Wielki Piątek 26 marca 1948 na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera PAS 62-zach-po lewej Spiechowicza)^[54][55].

Jego braćmi stryjecznymi byli Zygmunt Skąpski (1880–1950), inżynier budownictwa dróg, przedsiębiorca budowlany, Władysław Skąpski (1898–1961), działacz PPS, organizator SZP, ZWZ, AK i WiN^[56]. Jego żoną była Jadwiga Marciszewska (1880–1939). Mieli córki i synów^[54]. Ich dziećmi byli Anna, Zbigniew (1903–1985), geodeta, prof. dr Politechniki Krakowskiej^[57], żonaty z Krystyną, córką Włodzimierza Tetmajera^[3], Bolesław (1905–1940), prokurator w Ministerstwie Sprawiedliwości w Warszawie, ofiara zbrodni katyńskiej, Zdzisław (1919–1974)^[58][59]. Wnukiem Bolesława Skąpskiego był Andrzej Sariusz-Skąpski (1937–2010), a prawnuczką jest Izabella Sariusz-Skąpska (ur. 1964).

Podczas I wojny światowej w czasie od marca 1915 do marca 1916 Bolesław Skąpski prowadził pamiętnik, którego zawartość po latach została opublikowana w książce pt. Na Frontach I Wojny Światowej. Pamiętniki Szczepan Pilecki Bolesław Skąpski^[41].

Ordery i odznaczenia

• Złoty Krzyż Zasługi (28 czerwca 1929)^[60]
• Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej z mieczami (Austro-Węgry, przed 1918)^[44]
• Brązowy Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii (Austro-Węgry, przed 1900)^[25]

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.
• Bolesław Skąpski. sejm-wielki.pl. [dostęp 2016-06-19].