Bolesław Studziński

Bolesław Studziński
Bogdan Nitecki, Marian Zosik-Danecki
major administracji major administracji
Data i miejsce urodzenia20 sierpnia 1892
Karczmiska
Data i miejsce śmierci23 kwietnia 1940
Lublin
Przebieg służby
Lata służby1914–1940
Siły zbrojneWappen Kaisertum Österreich 1815 (Klein).png Armia Austro-Węgier
Orzełek II RP.svg Wojsko Polskie
FormacjaOrzełek legionowy.svg Legiony Polskie
Jednostki22 Pułk Piechoty
PKU Mińsk Maz.
Baon Manewrowy
Dowództwo KOP
Stanowiskaoficer instrukcyjny
kierownik referatu
Główne wojny i bitwyI wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości z Mieczami Krzyż Walecznych (1920-1941, czterokrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi (nadany dwukrotnie)

Bolesław Studziński[a] (ur. 20 sierpnia 1892 w Karczmiskach, zm. 23 kwietnia 1940 w Lublinie)[2]major administracji (piechoty) Wojska Polskiego, współtwórca i komendant konspiracyjnej organizacji Komenda Obrońców Polski.

Życiorys

Urodził się w rodzinie wiejskiego murarza. Ukończył wieczorową szkołę handlową w Lublinie i podjął pracę jako subiekt. Działał w Drużynach Bartoszowych. Aresztowany i osadzony w lubelskim zamku. Deportowany do Butyrki w głębi Rosji. Do kraju powrócił w 1914 roku. Wstąpił do Legionów Polskich. Skierowany do pracy w POW. Działał na terenie powiatów: Garwolin, Radzyń Podlaski, Mińsk Mazowiecki. Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej.

W latach 1923–1926 był przydzielony z macierzystego pułku do Powiatowej Komendy Uzupełnień Mińsk Mazowiecki na stanowisko oficera instrukcyjnego[3][4]. W marcu 1926, w związku z likwidacją stanowiska oficera instrukcyjnego, został przeniesiony do baonu manewrowego w Rembertowie[5][6]. 3 maja 1926 roku został mianowany kapitanem ze starszeństwem z 1 lipca 1925 roku i 76. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7]. W lipcu 1929 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza z równoczesnym przeniesieniem do kadry oficerów piechoty. W 1937 został przeniesiony do korpusu oficerów administracji, grupa administracyjna[8]. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 45. lokatą w korpusie oficerów administracji, grupa administracyjna[9]. W marcu 1939 pełnił służbę w Urzędzie Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego KOP w Warszawie na stanowisku kierownika referatu ogólnego.

Podczas kampanii wrześniowej 1939 roku walczył w szeregach KOP dowodzonego przez generała brygady Wilhelma Orlik-Rückemanna, który po zakończeniu kampanii wrześniowej nakazał zorganizowanie formacji konspiracyjnej. Bolesław Studziński założył i został pierwszym dowódcą organizacji Komenda Obrońców Polski (KOP). W 1940 po rozpracowaniu przez Niemców organizacji KOP, został aresztowany[10], zmarł tego samego roku.

Ordery i odznaczenia

Uwagi

  1. W marcu 1932 ogłoszono sprostowanie imienia ówczesnego kpt. piech. Bolesława Bohdana Studzińskiego z „Bolesław Bohdan” na „Bolesław”[1].

Przypisy

  1. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 269.
  2. Zygmunt Mańkowski, Między Wisłą a Bugiem 1939-1944 Studium o polityce okupanta i postawach społeczeństwa, Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1978, s. 152, ISBN 978-83-222-0179-4.
  3. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 188, 430, 1472.
  4. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 177, 374, 1341.
  5. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 11 marca 1926 roku. Dodatek „Obsada personalna przysposobienia wojskowego”, s. 5.
  6. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 107, 215.
  7. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 3 maja 1926 roku, s. 128.
  8. a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 11 listopada 1937 roku, s. 46.
  9. Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 428.
  10. Teofila Zakrzewska: Relacja świadka (pol.). 1998. [dostęp 2019-03-06].
  11. a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 58.
  12. M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 352 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  13. M.P. z 1932 r. nr 65, poz. 87 „za zasługi na polu wychowania fizycznego i przysposobienia wojskowego”.

Bibliografia

  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
  • Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
  • Zygmunt Mańkowski, Między Wisłą a Bugiem 1939–1944, Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1978.
  • Bogdan Chrzanowski, Andrzej Gąsiorowski, Krzysztof Steyer, Polska podziemna na Pomorzu w latach 1939–1945, Gdańsk: Polnord-Wydawnictwo „Oskar”, 2005.
  • Zygmunt Mańkowski, Wojna i okupacja, [w:] H. Zins [red.], Historia Lublina w zarysie. 1317–1968, Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1967.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.

Media użyte na tej stronie

PL Epolet mjr.svg
Naramiennik majora Wojska Polskiego (1919-39).
Wappen Kaisertum Österreich 1815 (Klein).png
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.

It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.

After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
Orzełek II RP.svg
Autor: Poznaniak, Licencja: CC BY-SA 2.5
Orzełek Wojsk Lądowych II RP
Orzełek legionowy.svg
Orzełek legionowy
POL Srebrny Krzyż Zasługi 2r BAR.svg
Baretka: Srebrny Krzyż Zasługi (nadany dwukrotnie) – III RP (1992).