Bolesław Zahorski

Bolesław Fostowicz-Zahorski

Filip, Zygmunt Lubicz, Ból

porucznik piechoty
Data i miejsce urodzenia	27 listopada 1886 Teklomir
Data i miejsce śmierci	3 marca 1922 Warszawa
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	1 Pułk Ułanów Legionów Polskich 1 Dywizja Litewsko-Białoruska
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka Zajęcie Wilna
Odznaczenia

Bolesław Fostowicz-Zahorski ps. „Filip”, „Zygmunt Lubicz”, „Ból” (ur. 27 listopada 1886 w Teklomirze, zm. 3 marca 1922 w Warszawie) – porucznik piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, członek Organizacji Bojowej PPS, publicysta, poeta, bibliotekarz.

Życiorys

Urodził się 27 listopada 1886 na Kresach Wschodnich, w majątku rodzinnym Teklomir na terenie późniejszego powiatu Wilejka, w rodzinie ziemiańskiej, był synem Michała i Heleny ze Stankiewiczów^[1]. Był bratem Eugeniusza, szachisty.

Od młodości był związany z ruchem socjalistycznym. Był działaczem PPS, należał do Organizacji Bojowej PPS. Brał udział w działaniach Rewolucji 1905. W 1906 roku został skazany przez władze carskie na 4 lata katorgi na Syberii. Zbiegł z zesłania z Zierientuja, po czym powrócił na ziemie polskie i nadal działał w ruchu socjalistycznym, najpierw w Łodzi, następnie w Zagłębiu Dąbrowskim.

W czasie I wojny światowej był żołnierzem 1 pułku ułanów Legionów Polskich. Działał w Polskiej Organizacji Wojskowa^[2]. Od 1918 roku walczył w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach Wojska Polskiego. Uczestniczył w wyprawie wileńskiej. W latach 1919–1920 pracował jako kierownik Oddziału Informatyczno-Politycznego przy dowództwie 1 Dywizji Litewsko-Białoruskiej. W tym czasie był zastępcą naczelnika oddziału werbunkowego Wojska Polskiego w Mińsku w stopniu podporucznika. Później awansowany na porucznika^[2]. Działał w zarządzie Towarzystwa im. Józefa Piłsudskiego w Mińsku^[3]. Brał udział w misji wojskowej na Łotwie.

W 1921 objął stanowisko kierownika działu wydawnictw periodycznych Biblioteki Publicznej w Warszawie. Jednocześnie zamieszkał w suterenie biblioteki wraz z poślubioną w tym czasie żoną. Podczas pracy 3 marca 1922 roku usiłował sprawdzić przyczynę zalewania wodą sufitu gmachu biblioteki, w tym celu wszedł na szklany dach, który pod ciężarem załamał się, wskutek czego Zahorski upadł z wysokości dwóch pięter do wnętrza gmachu, trafiając na stół i w wyniku odniesionych obrażeń zmarł na miejscu^[2][4][5]. Został pochowany 8 marca 1922 roku na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A14-6-1)^[2][6].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Niepodległości z Mieczami – pośmiertnie 19 grudnia 1930 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[7][1]
• Krzyż Walecznych czterokrotnie (po raz 2, 3 i 4 za służbę w POW)^[8][9][10]

Twórczość

Pieśni

Przyjmuje się, że jest autorem:

• słów do piosenki żołnierskiej „Szara piechota” (prawdopodobnie w 1917 roku, opublikowanej w 1929 roku)
• pieśni „Łodzianka” (opublikowanej w 1920 roku)

Książki i inne publikacje

• Jutro: jednodniówka robotnicza
• Pobojowisko: nowele, sylwetki, szkice, 1916^[11]
• Wiersze piłsudczyka, 1920^[12]

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
• Bolesław Lubicz-Zahorski. „Robotnik”. Nr 64, s. 4, 5 marca 1922. 

Linki zewnętrzne

• Żołnierze Niepodległości : Zahorski Bolesław, ps. „Lubicz, Ból"”. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2021-11-04].
• Publikacje Bolesława Zahorskiego w bibliotece Polona