Bologna FC 1909

Bologna FC
Ilustracja
Pełna nazwa

Bologna Football Club 1909 S.p.A.

Przydomek

I Rossoblù (Czerwono-niebiescy)

Maskotka

Mascotte Bally

Barwy

         
czerwono-ciemnoniebieskie

Data założenia

3 października 1909

Debiut w najwyższej lidze

1910

Liga

Serie A

Państwo

 Włochy

Region

 Emilia-Romania

Adres

via Casteldebole 10 40132 Bolonia

Stadion

Stadio Renato Dall'Ara

Sponsor techniczny

Macron

Właściciel

Saputo Inc.

Prezes

Joey Saputo

Menedżer generalny

Claudio Fenucci

Trener

Thiago Motta

Asystent trenera

Alexandre Hugeux

Stroje
domowe
Stroje
wyjazdowe
Strona internetowa

Bologna Football Club 1909włoski klub piłkarski z Bolonii, założony w 1909 roku.

Historia

Bologna Football Club został oficjalnie założony w niedzielę 3 października 1909 roku w browarze Ronzani przy via Spaderie w Bolonii jako sekcja „ćwiczeń sportowych na otwartym boisku” w bolońskim klubie turystycznym[1]. Prezydentem klubu został wybrany szwajcarski stomatolog Louis Rauch a inicjatywa wyszła od pochodzącego z Czech, Austriaka Emilio Arnsteina który po przybyciu do Bolonii szukał młodych ludzi, których łączyła wspólna pasja do piłki nożnej[2]. W lasku miejskim Prati di Caprara spotykali się wówczas młodzi mężczyźni, głównie studenci wśród których byli bracia Gradi, Martelli, Puntoni, Nanni, sam Rauch oraz uczniowie Kolegium Hiszpańskiego – Yeste i Antonio Bernabeu, bracia Santiago, piłkarza i prezesa Realu Madryt[2]. Arrigo Gradi został wybrany pierwszym kapitanem Bologny. Zapoczątkował on również czerwono-niebieskie barwy klubu występując na treningu w koszulce szwajcarskiej uczelni Schoenberg w Rorschach, gdzie studiował[2]. Wkrótce potem te kolory stały się oficjalnymi barwami klubu. Zimą 1910 boloński klub piłkarski opuścił dotychczasowe miejsca treningowe oraz zmodyfikował projekt koszulek na pionowe pasy – przy zachowaniu oryginalnej kolorystyki: czerwonej i niebieskiej. 20 marca 1910 (sezon 1909/1910) po zwycięstwach w mistrzostwach regionu Emilia-Romania, w dwóch meczach rozegranych tego samego dnia zespół z Bolonii pokonał Semper Avanti 10-0 i SEF Virtus 9-1[2]. W maju 1910 zorganizowano mecz towarzyski przed liczną publicznością z mistrzem Włoch Interem, który mediolańczycy wygrali 1-0. Wyniki tych meczów pozwoliły zespołowi z Bolonii na zgłoszenie drużyny do krajowych mistrzostw organizowanych przez FIGC. Sezon 1910/1911 był pierwszym w gronie zespołów Pierwszej Kategorii a zespół z Bolonii zajął trzecie miejsce w grupie Campionato Emiliano – Veneto (Wenecja Euganejska - Emilia Romania)[2]. 26 lutego 1911 drużyna przeniosła się na boisko Campo della Cesoia. Sezon 1911/1912 klub zakończył na czwarte miejscu w swojej grupie. W sezonach 1912/1913, 1913/1914 i 1914/1915 drużyna z Emilii-Romanii również nie zakwalifikowała się do fazy finałowej grupy północnych Włoch. 30 listopada 1913 roku na nowym Stadio Sterlino w inauguracjnym meczu zespół z Bolonii zremisował z Brescią 1-1. W kolejnych latach I wojna światowa przerwała oficjalną działalność piłkarską we Włoszech, rozgrywano tylko mecze towarzyskie i mniejsze turnieje[1]. Po wznowieniu działalności klub podjął decyzję o zatrudnieniu austriackiego trenera Hermana Felsnera. Po przegranym finale w grupie północnej, w sezonie 1920/1921 z Pro Vercelli 1892, w 1922 roku w drużynie zadebiutował Angelo Schiavio – najlepszy strzelec w historii klubu. Sezony 1922/1923 i 1923/1924 zakończyły się brakiem awansu do finalu rozgrywek o mistrzostwo Włoch. W sezonie 1924/1925 klub wygrał w piątym meczu final Ligi Północnej z Genoa CFC (2-0), a następnie pokonał w finale zwycięzcę Ligi Południowej zespół Alby Roma (w dwumeczu 4-0 i 2-0) i zdobył swój pierwszy tytuł mistrza Włoch[1]. W tym samym okresie rozpoczęła się budowa nowego Stadio Littoriale, przeznaczonego dla większej liczby widzów[3]. W połowie lat dwudziestych XX wieku Bologna była jedną z najsilniejszych drużyn we Włoszech. W sezonie 1925/1926 drużyna ponownie dotarła do finału Ligi Północnej w którym po trzech meczach z Juventusem, nie zdołała awansować do finału ktajowgo. W finale sezonu 1926/1927 klub z Bolonii zajął drugie miejsce. W sezonie 1928/1929 Scudetto ponownie wróciło do klubu z Bolonii po czterech latach[1]. Trzeci mecz finałowy w Rzymie przeciwko Torino FC zakończył się zwycięstwem bolończyków 1-0. Bologna prowadzona na ławce trenerskiej przez Węgra Gyula Lelovicsa, który zastąpił Felsnera w styczniu 1931, zdobyła Puchar Mitropa w 1932 po dyskwalifikacji, powtarzając ten wyczyn również w 1934 ostatecznym zwycięstwem nad Admirą Wiedeń. Były to czasy zmian na poziomie organizacyjnym klubu, w 1934 roku prezesem klubu mianowany został Renato Dall'Ara, przemysłowiec z Reggio nell’Emilia i rozpoczął się złoty okres dla bolończyków: cztery zdobyte mistrzostwa Włoch w sezonach 1935/1936, 1936/1937, 1938/1939, 1940/1941 w rozgrywkach bez podziału na grupy[1]. Kolejnym sukcesem była wygrana z Chelsea w międzynarodowym turnieju Universal Expo 1937 rozgrywanym w Paryżu[1]. Bologna prowadzona wówczas przez Árpáda Weisza stała się w ten sposób pierwszą włoską drużyną która pokonała angielską drużynę w międzynarodowym turnieju. W październiku 1938 roku na ławkę trenerską powrócił twórca pierwszych sukcesów klubu Hermann Felsner, zastepujac Weisza, ponieważ ówczesne prawo faszystowskie zmuszało osoby pochodzenia żydowskiego do opuszczenia Italii. W sezonach 1941/1942 i 1942/1943 Bologna ustępowała silniejszym drużynom z Mediolanu i Turynu w walce o tytuł mistrza Włoch, zajmując odpowiednio siódme i szóste miejsce w ligowej tabeli. Po zakończeniu II wojny światowej w 1946 roku drużyna zdobyła Coppa Alta Italia, czyli turniej pocieszenia pomiędzy drużynami które odpadły z rund finałowych rozgrywek Divisione Nazionale 1945/1946 oraz Serie B i Serie C. W latach 1946-1954 klub zajmował miejsca między piątym a szesnastym. Sezony 1954/1955, 1955/1956 i 1956/1957 to odpowiednio czwarte i dwa razy piąte miejsca w tabeli. Sezon 1957/1958 to szóste miejsce w tabeli. Sezony 1958/1959 i 1959/1960 to odpowiednio dziesiąte i piąte miejsce w tabeli. Na początku lat sześćdziesiątych XX wieku, wraz z przybyciem Fulvio Bernardiniego, byłego trenera Fiorentiny, mistrza Włoch w latach 1955/1956, do grających już Ezio Pascuttiego i Francesco Janicha dołączyli młodzi zawodnicy: Giacomo Bulgarelli, Romano Fogli, Paride Tumburus, Mirko Pavinato, Helmut Haller oraz młody środkowy napastnik Harald Nielsen[2]. Sezon 1962/1963 zespół zakończył na czwartym miejscu w tabeli. 4 marca 1964 roku w drużynie wybuchła afera dopingowa: pięciu zawodników (Pavinato, Romano Fogli, Paride Tumburus, Marino Perani i Ezio Pascutti) uzyskało wynik pozytywny po testach przeprowadzonych miesiąc wcześniej przy okazji meczu z Torino FC[1]. Zawodnicy, trener i klubowy lekarz zostali zawieszeni na 18 miesięcy a klub ukarany trzema ujemnymi punktami[1]. Analizy wykonane kilka tygodni później nie wykazały nieprawidłowości i piłkarze, trener i lekarz zostali uniewinnieni a trzy punkty zostały zwrócone oraz zawieszenia zostały anulowane[1]. 7 czerwca 1964 roku, trzy dni po śmierci wieloletniego prezydenta klubu Renato Dall'Ary, na stadionie w Rzymie zespół z Bolonii pokonał Inter Mediolan 2:0 i zdobył swój siódmy tytuł mistrza Włoch[2]. Rok po siódmym zdobyciu Scudetto drużyna brała udział w Pucharze Europy 1964/1965 i została wyeliminowana w rundzie wstępnej przez Anderlecht, co zostało rozstrzygnięte na korzyść Belgów w meczu barażowym w Barcelonie przez rzucenie monetą[1]. W sezonie 1964/1965 roku Bologna zajęła szóste miejsce w lidze. Po tym sezonie na trenera klubu został wybrany Argentyńczyk Luis Carniglia[1]. Wyniki zespołu szybko się poprawiły: zespół zajął drugie miejsce w latach 1965/1966 i trzecie w latach 1966/1967. W kolejnych trzech latach z drużyny odeszło kilku ważnych zawodników: sprzedani do innych klubów zostali Harald Nielsen i Helmut Haller, Ezio Pascutti odszedł na emeryturę a William Negri spędził rok nieaktywny z powodu kontuzji i również został sprzedany[1]. W 1969 roku trenerem drużyny został Edmondo Fabbri. W pierwszym roku pracy w sezonie 1969/1970 były trener reprezentacji Włoch zdobył Puchar Włoch: w decydującym meczu drużyna Bologny pokonała Torino FC 2-0, po dwóch bramkach Giuseppe Savoldiego. W kolejnych sezonach drużynie nie udało się osiągnąć najwyższych miejsc w tabeli, zajmując odpowiednio piąte, jedenaste i siódme miejsce w latach 1970/1971, 1971/1972, 1972/1973[1]. W sezonie 1973/1974 zespół zajął dziewiąte miejsce w tabeli i zdobył drugi Puchar Włoch, pokonując po rzutach karnych Palermo na Stadio Olimpico w Rzymie[1]. Terenem klubu był wówczas Bruno Pesaola[1]. W sezonach 1974/1975 i 1975/1976 zespół z Bolonii zajął siódme miejsca. Z kolei w latach 1976/1977 i 1977/1978 zespół zakończył rozgrywki na dwunastych pozycjach w ligowej tabeli. W sezonie 1978/1979 drużyna po remisie z AC Perugia Calcio 2-2, uratowała się przed spadkiem do Serie B.  Sezony 1979/1980 i 1980/1981 to siódme miejsca w tabeli a sezon 1980/1981 drużyna z Bolonii zaczynała z bilansem 5 ujemnych punktów po aferze "Totonero"[1][2]. W sezonie 1981/1982 drużyna z Bolonii zajęła piętnaste miejsce w tabeli i po raz pierwszy pożegnała się z najwyższą klasą rozgrywek we Włoszech. Sezon 1982/1983 w Serie B klub zakończył na siedemnastym miejscu co zakończyło się kolejnym spadkiem, tym razem do Serie C1[1]. Po jednorocznym pobycie na trzecim szczeblu rozgrywek we Włoszech, Bologna awansowała w sezonie 1983/1984 do Serie B[1]. Lata 1984-1988 Bologna spędziła na zapleczu Serie A. W sezonie 1987/1988 drużyna wygrała rozgrywki Serie B i ponownie awansowała do najwyższej klasy rozgrywkowej we Włoszech[2]. W sezonie 1988/1989 po trudnym starcie, Bologna zdołała uratować się przed spadkiem zajmując czternaste miejsce[1]. W sezonie 1989/1990 zespol zajął ósme miejsce w ligowej tabeli co pozwoliło na udział w Pucharze UEFA (1990/1991). Po pokonaniu Zagłębia Lubin i Heart of Midlothian FC drużyna w 1/4 została wyeliminowana przez Sporting CP. Początek sezonu 1990/1991 rozpoczęł się z zaledwie dwoma punktami w ciągu pierwszych sześciu meczów i zwolniony został trener Francesco Scoglio[1]. Do klubu na ławkę trenerską powrócił Luigi Radice a klub pod jego wodzą z zaledwie 18 punktami na koncie i 63 golami straconymi spadł do Serie B[1]. Po spadku do Serie B zespół z Bolonii w sezonie 1991/1992 zajął jedenaste miejsce ex-equo z Piacenzą, Padwą i Modeną. Sezon 1992/1993 okazał się bardzo rozczarowujący dla kibiców Rossoblu[1]. Kolejnymi zwolnionymi trenerami byli Eugenio Bersellini i Aldo Cerantola, których zastąpił Romano Fogli, ale po tych technicznych przetasowaniach zespół nadal spadał niżej w tabeli i zakończył sezon na osiemnastym miejscu, co było drugim spadkiem do Serie C1 w ciągu jedenastu lat. W 1993 roku, dokładnie 19 czerwca klub piłkarski Bologna zbankrutował. Zobowiązania wynosiły dwa miliardy lirów, zaangażowanie banków sięgało 34 miliardy lirów[1]. Na podstawie orzeczenia sądu klub został ponownie założony pod koniec czerwca pod nazwą Bologna Football Club 1909, wydzielony z firmy Gnudi's Finsport zaangażowanej w bankructwo i dzięki ambitnemu projektowi udało się zagwarantować udział w kolejnych rozgrywkach Serie C1[1]. Nowym prezesem został Giuseppe Gazzoni Frascara, trenerem Alberto Zaccheroni a dyrektorem sportowym Eraldo Pecci[2]. Po bankurctwie i degradacji do Serie C1 zespół w sezonie 1993/1994 nie awansował do Serie B i zakończył zmagania w grupie A na czwartym miejscu, następnie przegrywając baraże o awans do Serie B z drużyną SPAL[1]. W drugiej próbie awansu do Serie B w sezonie 1994/1995, kierowanej najpierw przez trenera Edoardo Reje i dyrektora sportowego Eraldo Pecciego a następnie przez trenera Renzo Ulivieriego i dyrektora sportowego Gabriele Orialiego, klub zrobił pierwszy krok w kierunku powrotu do Serie B, kończąc rok na pierwszym miejscu z 81 punktami i tylko jedną porażką[1]. W sezonie 1995/1996 pod okiem trenera Renzo Ulivieriego udało się awansować do Serie A dzięki pierwszemu miejscu w tabeli, dwa lata wcześniej niż początkowo zakładano[1]. W pierwszym roku po powrocie do Serie A w sezonie 1996/1997, klub zakończył rozgrywki na siódmym miejscu, tuż poza strefą uprawniającą do udziału w europejskich pucharach. Ponadto w Pucharze Włoch 1996/1997 drużyna Renzo Ulivieriego została wyeliminowana w półfinale przez Vicenzę prowadzoną przez Francesco Guidolina, który następnie zdobył trofeum[1]. Sezon 1997/1998, czwarty z Renzo Ulivierim na ławce trenerskiej zakończył się zajęciem ósmego miejsca. Lokata ta dała bolończykom prawo do udziału w Pucharze Intertoto[1]. Był to także jedyny sezon w Rossoblu Roberto Baggio, wcześniej zawodnika Fiorentiny, Juventusu i Milanu oraz autora 22 goli dla klubu z Bolonii[1]. W lecie 1998 roku Baggio został sprzedany do Interu Mediolan, również Renzo Ulivieri opuścił zespół na rzecz SSC Napoli[1]. W miejsce Ulivieriego przybył nowy trener Carlo Mazzone, asystowany przez dyrektora sportowego Oreste Cinquiniego oraz nowy napastnik Giuseppe Signori, były zawodnik SS Lazio[1]. Drużyna wygrała Puchar Intertoto 1998, tym samym zakwalifikowała się do Pucharu UEFA, gdzie drużyna wyeliminowała kolejno Sporting CP, Real Betis, Slavie Praga i Olympique Lyon, zanim odpadła z rozgrywek z Olympique Marsylia[1]. W sezonie 1998/1999 zespół z Bolonii w Serie A zajął dziewiąte miejsce, zwyciężył w play-offach z Interem i zapewnił sobie awans do Pucharu UEFA. W sezonie ligowym 1999/2000 kierownictwo klubu powierzyło drużynę Sergio Buso, byłemu trenerowi drużyny młodzieżowej Bologny i byłemu bramkarzowi Rossoblu w latach 60. Jego przygoda na ławce trwała zaledwie cztery miesiące a na jego miejsce został zatrudniony Francesco Guidolin, także były piłkarz Bologny. Drużyna zakończyła rozgrywki na jedenastym miejscu, natomiast w Pucharze UEFA 1999/2000 odpadła w trzeciej rundzie z Galatasaray. Drugi sezon Guidolina 2000/2001 zakończył się na dziesiątym miejscu. Latem 2001 roku skargi kibiców przeciwko zarządowi, związane z kampanią transferową skłoniły prezydenta klubu Gazzoniego do rezygnacji ze stanowiska i powołania w to miejsce Renato Cipolliniego. Sezon 2001/2002 był pozytywny dla Bologny a drużyna walczyła do końca o miejsce w europejskich pucharach, zajmując siódmą lokatę gwarantującą udział w Pucharze Intertoto 2002. W finale tych rozgrywek zespół z Bolonii przegrał w Londynie z Fulham w sierpniu 2002 roku. W latach 2002/2003 i 2003/2004 zespół zajmował odpowiednio jedenaste i dwunaste miejsce w tabeli. W sezonie 2004/2005 klub zajął osiemnaste miejsce w tabeli i przegrał baraże o pozostanie w lidze z Parmą. Wraz z wybuchem afery Calciopoli odkryto że mecze Bologny z Fiorentiną, Juventusem i Lazio zostały ustawione. Wraz ze spadkiem do Serie B klub opuścił trener Carlo Mazzone a w jego miejsce zatrudniony został ponownie Renzo Ulivieri, który pracował w klubie w latach 1994-1998. Po pierwszych dniach sezonu 2005/2006, były prezes i główny udziałowiec klubu Giuseppe Gazzoni Frascara sprzedał swoje udziały w klubie bolońskiemu przedsiębiorcy Alfredo Cazzoli który został większościowym udziałowcem i nowym prezesem[2]. W listopadzie 2005 roku Renzo Ulivieri został zastąpiony przez Andre Mandorliniego ale ten nie zdołał poprawić wyników zespołu i został zwolniony w marcu 2006. Renzo Ulivieri został następnie przywrócony na stanowisko trenera drużyny. Sezon 2005/2006 zespół zakończył na ósmym miejscu bez prawa walki o awans do najwyższej klasy rozgrywkowej. W kolejnym sezonie 2006/2007 trenerem nadal był Renzo Ulivieri, ale podobnie jak w poprzednim roku został zwolniony po słabych meczach i zastąpiony przez Luce Cecconiego, jego asystenta. Posunięcie jednak nie przyniosło oczekiwanych efektów i bolończycy zajęli siódme miejsce, po tym jak przez całą pierwszą rundę przebywali w strefie zespołów walczących o awans do Serie A. W sezonie 2007/2008 trenerem zespołu został Daniele Arrigoni. Pod jego wodzą zespół zajął drugie miejsce w tabeli i awansował do Serie A. Po awansie do Serie A władze w klubie przejął Renzo Menarini a prezydentem klubu została jego córka Francesca Menarini. Na początku sezonu Serie A 2008/2009 trenerem drużyny był Daniele Arrigoni. 3 listopada 2008 roku Arrigoni został zwolniony a zespół przejął debiutujący na ławce trenerskiej Siniša Mihajlović. Po dobrym starcie 14 kwietnia 2009, 7 dni przed końcem sezonu, Mihajlović został zwolniony ze stanowiska a jego miejsce zajął Giuseppe Papadopulo. 31 maja 2009 dzięki wygranej 3-1 z Catanią, Bologna zakończyła sezon na siedemnastej pozycji i utrzymała się w najwyższej klasie rozgrywkowej. W sezonie 2009/2010 klub obchodził setną rocznicę powstania. Kilka dni po rozpoczęciu sezonu Giuseppe Papadopulo został zwolniony a trenerem drużyny został Franco Colomba. Pod koniec sezonu rodzina Menarini od dłuższego czasu kwestionowana przez kibiców, rozpoczęła negocjacje mające na celu sprzedaż klubu i znalazła porozumienie z sardyńskim przedsiębiorcą Sergio Porceddą, który 7 lipca 2010 nabył pakiet większościowych udziałów klubu i objął urząd prezydenta. Sezon 2009/2010 klub zakończył na siedemnastym miejscu. Z początkiem nowego sezonu 2010/2011 zwolniony został trener Franco Colomba a na jego miejsce zatrudniony został Alberto Malesani. Kierownictwo klubu po kilku miesiącach okazało się całkowicie niewypłacalne do tego stopnia że na klub nałożono karę odjęcia 3 punktów za niezgodności finansowe. W połowie listopada 2010 roku klub ogłosił niewypłacalność i był na skraju bankructwa a gracze od miesięcy nie otrzymywali żadnej pensji. Komitet "Bolonia 2010" zorganizowany przez bankiera Giovanniego Consorte i kierowany przez Massimo Zanettiego, właściciela firmy Segafredo w grudniu 2010 przejął wszystkie udziały w klubie od Porcedda i Menariniego[4]. 21 stycznia 2011 po 28 dniach w klubie ze stanowiska prezesa zrezygnował Massimo Zanetti. Następnie przez 76 dni prezesem był Marco Pavignani. Od 7 kwietnia 2011 po rezygnacji Pavignaniego nowym prezesem został Albano Guaraldi. Sezpn 2010/2011 po zmianach w zarządzaniu klubem zespół z Bolonii zakończył na szesnastym miejscu. Na zakończenie sezonu 2010/2011 nowym trenerem został wybrany Pierpaolo Bisoli, który po rozpoczęciu sezonu 2011/2012 został zastąpiony przez Stefano Pioliego. Sezon 2011/2012 klub zakończył na dziewiątym miejscu a drużynę opuścił najlepszy strzelec Marco di Vaio, by kontynuować karierę w Montrealu Impact[2]. Po sezonie 2012/2013, który zakończył się na trzynastym miejscu, kolejny sezon 2013/2014 był katastrofą na wszystkich frontach: zespół zakończył rozgrywki na przedostatnim miejscu z 29 punktami i zaledwie 28 strzelonymi bramkami i po raz czwarty w swojej historii spadł do Serie B[3]. W sezonie Serie B 2014/2015 północnoamerykańska grupa kierowana przez Joe Tacopinę i Joeya Saputo (właściciela CF Montréal) wyraziła zainteresowanie nabyciem klubu po tym jak pojawiła się kolejna oferta od byłego prezesa Massimo Zanettiego[2]. 15 października 2014 rada dyrektorów zatwierdziła sprzedaż klubu BFC 1909 Lux SPV a nowym prezesem klubu został Joe Tacopina. Nowym trenerem został wybrany Diego López[2] który pracował do początku maja 2015 roku a drużyna po dwóch remisach w barażach z Pescarą i zajęciu wyższego miejsca po sezonie zasadniczym, zapewniła sobie awans do Serie A już pod kierownictwem Delio Rossiego, którego zatrudniono w pod koniec sezonu 2014/2015[2]. Tuż po rozpoczęciu sezonu 2015/2016 Joe Tacopina zrezygnował ze stanowiska prezesa po nieporozumieniach z Joeyem Saputo. Po słabym starcie sezonu Delio Rossi został zwolniony a na jego miejsce zatrudniony został Roberto Donadoni[3]. Rossoblu pod jego wodzą pokonali między innymi SSC Napoli i AC Milan oraz przerywali serię 15 zwycięskich meczów Juventusu[5]. Ostatecznie zespół zakończył rozgrywki na czternastym miejscu. Kolejne rozgrywki sezonu 2016/2017 i 2017/2018 Bologna zakończyła na pozycjach niżej czyli na piętnastych miejscach. W sezonie 2018/2019 Donadoni został zwolniony a klub postanowił powierzyć ławkę trenerską Filippo Inzaghiemu[2]. 1 stycznia 2019 Bologna ustanowiła niechlubny rekord, bez zwycięstwa na wyjeździe w całym poprzednim 2018 roku[6]. Po 11 porażkach i 4 miesiącach bez wygranej Inzaghi został zwolniony a na jego miejsce zatrudniony został ponownie Siniša Mihajlović[7]. Drugą część sezonu 2018/2019, pod dowództwem Mihajlovica zespół zakończył na dziesiątym miejscu. Sezon 2019/2020 Bologna zakończyła na dwunastym miejscu z 47 punktami, najwyższą sumą punktów od sezonu 2011/2012. Sezon 2020/2021 to ponownie dwunasta lokata na koniec sezonu i największa liczba kolejnych meczów z co najmniej jedną straconą bramką w Serie A.

Osiągnięcia

Władze Klubu

Zarząd Bologna FC 1909[8]

Imię i nazwiskoFunkcja
Joey SaputoPrezydent Bologna FC 1909
Claudio FenucciDyrektor Generalny
Joe MarsiliiDoradca
Anthony RizzaDoradca
Francesco CatenacciRada Rewidentów
Renato SantiniRada Rewidentów
Massimo TamburiniRada Rewidentów
Imię i nazwiskoFunkcja
Luca BefaniSekretarz Generalny
Daniel MauriziSekretarz ds. Sportu
Riccardo BigonDyrektor Sportowy
Marco Di VaioSzef Działu Skautingu
Daniele CorazzaKierownik Sektora Młodzieży
Valerio ChiattiKierownik Szkółki Piłkarskiej

Obecny skład

Stan na 30 sierpnia 2022[9]

NrPoz.Piłkarz
1BRWłochy Francesco Bardi
3OBAustria Stefan Posch (wypożyczony z Hoffenheim)
4OBUrugwaj Joaquín Sosa
5OBFrancja Adama Soumaoro
6POChorwacja Nikola Moro (wypożyczony z Dynamo Moskwa)
7NAWłochy Riccardo Orsolini
8POArgentyna Nicolás Domínguez
9NAAustria Marko Arnautović
10NAWłochy Nicola Sansone
11NAHolandia Joshua Zirkzee
14OBWłochy Kevin Bonifazi
17POChile Gary Medel
18NAWłochy Antonio Raimondo
19POSzkocja Lewis Ferguson
20POSzwajcaria Michel Aebischer
NrPoz.Piłkarz
21POWłochy Roberto Soriano (kapitan)
22OBGrecja Charalampos Lykogiannis
23BRWłochy Nicola Bagnolini
24OBWłochy Riccardo Stivanello
26OBKolumbia Jhon Lucumí
28BRPolska Łukasz Skorupski
29OBWłochy Lorenzo De Silvestri
30POHolandia Jerdy Schouten
33OBHolandia Denso Kasius
39OBWłochy Mattia Motolese
50OBWłochy Andrea Cambiaso (wypożyczony z Juventusu)
55NAWłochy Emanuel Vignato
66OBWłochy Wisdom Amey
82POPolska Kacper Urbański
99NAGambia Musa Barrow

Piłkarze na wypożyczeniu

NrPoz.Piłkarz
BRKanada Sebastian Breza (w CF Montréal do 31 grudnia 2022)
OBWłochy Gabriele Corbo (w CF Montréal do 31 grudnia 2022)
BRWłochy Federico Ravaglia (w Reggina do 30 czerwca 2023)
OBWłochy Matteo Angeli (w Renate do 30 czerwca 2023)
OBGhana Ebenezer Annan (w Imolese do 30 czerwca 2023)
OBAnglia Luis Binks (w Como do 30 czerwca 2023)
NrPoz.Piłkarz
PONigeria Kingsley Michael (w SV Ried do 30 czerwca 2023)
POIslandia Andri Baldursson (w NEC Nijmegen do 30 czerwca 2023)
NAWłochy Gianmarco Cangiano (w Bari do 30 czerwca 2023)
NAWłochy Mattia Pagliuca (w Imolese do 30 czerwca 2023)
NAHolandia Sydney van Hooijdonk (w Heerenveen do 30 czerwca 2023)

Sztab szkoleniowy

Sztab szkoleniowy i medyczny w sezonie 2021/2022[9]

FunkcjaImię i nazwisko
TrenerWłochy Thiago Motta
AsystentFrancja Alexandre Hugeux
Asystent technicznyWłochy Alessandro Colasante
Asystent technicznyFrancja Simon Colinet
Asystent technicznyArgentyna Iago Lozano
Asystent technicznyBrazylia Flavio Francisco Garcia
Trener bramkarzyBenin Alfred Dossou-Yovo
Trener przygotowania fizycznegoWłochy Nicolò Prandelli
Trener przygotowania fizycznegoWłochy Paolo Aiello
Analityk meczowyWłochy Davide Lamberti
FunkcjaImię i nazwisko
Kierownik drużynyWłochy Tommaso Fini
Lekarz głównyWłochy Gianni Nanni
Lekarz drużynyWłochy Giovanbattista Sisca
Lekarz drużynyWłochy Luca Bini
FizjoterapeutaHiszpania Juan Manuel Parafita
FizjoterapeutaWłochy Luca Ghelli
FizjoterapeutaWłochy Luca Govoni
FizjoterapeutaWłochy Simone Spelorzi
KitmanWłochy Matteo Campagna
KitmanWłochy Nicola Capelli
KitmanWłochy Davide Nicolini

Sponsorzy

PrzedsiębiorstwoLata działalności
Admiral Sportswear1978–1979
Tepa Sport1980–1982
Ennere1982–1988
Uhlsport1988–1993
Erreà1993–1996
Diadora1996–2000
Umbro2000–2001
Macron2001–obecnie

PrzedsiębiorstwoLata działalności
Febal1982
Ebano1985
Idrolitina1985–1986
Segafredo1987–1989
Mercatone Uno1988–1991
Sinudyne1990–1992
Buona Natura1993–1994
Carisbo1995–1997
Granarolo1997–2001
Area Banca2001–2004
Amica Chips2004–2005
Europonteggi2005–2006
Motor Show2006–2007
Joe Marmellata2007–2008
Carisbo2008
PrzedsiębiorstwoLata działalności
Unipol2008–2009
Ceramica Serenissima2009–2010
Cogei2009–2010
Cerasarda2009–2010
Ceramica Serenissima2010–2011
Cerasarda2010–2011
NGM2011–2012
Ceramica Serenissima2011–2012
NGM2012–2015
FAAC2015–2018
Liu Jo2018–2019
Facile Ristrutturare2020–2022
CAZOO2022–obecnie

Prezesi w historii

Lista prezydentów Klubu[11]

Lp.Imię i nazwiskoOkres urzędowania
1.Szwajcaria Louis Rauch19091910
2. Pio Borghesani19101911
3.Austro-Węgry Emilio Arnstein19101911
4. Domenico Gori19101911
5. Rodolfo Minelli19121915
6. Arturo Gazzoni19151919
7. Cesare Medica19191921
8. Angelo Sbarberi19211922
9. Antonio Turri19221923
10. Ruggero Murè19231923
11. Enrico Masetti19231925
12. Paolo Graziani19251928
13. Gianni Bonaveri19281934
14.Włochy Renato Dall'Ara19341964
15.Włochy Luigi Goldoni19641968
16.Włochy Raimondo Venturi19681970
17.Włochy Filippo Montanari19701972
Lp.Imię i nazwiskoOkres urzędowania
18.Włochy Luciano Conti19721979
19.Włochy Tommaso Fabbretti19791983
20.Włochy Giuseppe Brizzi19831985
21.Włochy Luigi Corioni19851991
22.Włochy Piero Gnudi19911993
23.Włochy Giuseppe Gazzoni Frascara19932001
24.Włochy Renato Cipollini20012005
25.Włochy Alfredo Cazzola20052008
26.Włochy Francesca Menarini20082010
27.Włochy Sergio Porcedda20102010
28.Włochy Massimo Zanetti20102011
29.Włochy Marco Pavignani20112011
30.Włochy Albano Guaraldi20112014
31.Stany Zjednoczone Joe Tacopina20142015
32.Kanada Joey Saputo2015obecnie

Trenerzy w historii

Lista trenerów Klubu[12]

Lp.Imię i nazwiskoOkres urzędowania
1.
Austria Hermann Felsner
1920
1931
2.
Austro-Węgry Gyula Lelovics
1931
1932
3.
Austro-Węgry József Nagy
1932
1933
4.
Achille Gama Malcher
1933
1933
5.

Pietro Genovesi
Bernardo Perin
Angelo Schiavio
(Komisja techniczna)
1933
1934
6.
Austro-Węgry Lajos Kovács
1934
1935
7.
Austro-Węgry Árpád Weisz
1935
1938
8.
III Rzesza Hermann Felsner
1938
1942
9.
Mario Montesanto
1942
1943
10.
Bruno Maini
1943
1944
11.
Austria Alexander Popovic
1945
1946
12.

Pietro Genovesi
Angelo Schiavio
(Komisja techniczna)
1946
1946
13.
Węgry József Viola
1946
1947
14.
Węgry Gyula Lelovics
1947
1948
15.
Austria Tony Cargnelli
1948
1949
16.
Anglia Ted Crawford
1949
1951
17.
Włochy Raffaele Sansone
1951
1951
18.
Włochy Giuseppe Galluzzi
1951
1952
19.
Węgry Gyula Lelovics
1952
1952
20.
Włochy Giuseppe Viani
1952
1956
21.
Włochy Aldo Campatelli
1956
1957
22.
Ljubo Benčić
1957
1957
23.
Włochy Raffaele Sansone
1957
1957
24.
Węgry György Sárosi
1957
1958
25.
Ljubo Benčić
1958
1959
26.
Włochy Federico Allasio
1959
1961
Lp.Imię i nazwiskoOkres urzędowania
27.
Włochy Fulvio Bernardini
1961
1965
28.
Włochy Manlio Scopigno
1965
1965
29.
Argentyna Luis Carniglia
1965
1968
30.
Włochy Cesarino Cervellati
1968
1969
31.
Włochy Edmondo Fabbri
1969
1972
32.
Włochy Cesarino Cervellati
1972
1972
33.
Włochy Bruno Pesaola
1972
1976
34.
Włochy Gustavo Giagnoni
1976
1977
35.
Włochy Cesarino Cervellati
1977
1977
36.
Włochy Bruno Pesaola
1977
1978
37.
Włochy Marino Perani
1978
1979
38.
Włochy Cesarino Cervellati
1979
1979
39.
Włochy Marino Perani
1979
1980
40.
Włochy Luigi Radice
1980
1981
41.
Włochy Tarcisio Burgnich
1981
1982
42.
Włochy Francesco Liguori
1982
1982
43.
Włochy Alfredo Magni
1982
1982
44.
Włochy Paolo Carosi
1982
1983
45.
Włochy Cesarino Cervellati
1983
1983
46.
Włochy Giancarlo Cadé
1983
1984
47.
Włochy Pietro Santin
1984
1984
48.
Włochy Bruno Pace
1984
1985
49.
Włochy Carlo Mazzone
1985
1986
50.
Włochy Vincenzo Guerini
1986
1987
51.
Włochy Giovan Battista Fabbri
1987
1987
52.
Włochy Luigi Maifredi
1987
1990
53.
Włochy Francesco Scoglio
1990
1990
Lp.Imię i nazwiskoOkres urzędowania
54.
Włochy Luigi Radice
1990
1991
55.
Włochy Luigi Maifredi
1991
1991
56.
Włochy Nedo Sonetti
1991
1992
57.
Włochy Eugenio Bersellini
1992
1993
58.
Włochy Aldo Cerantola
1993
1993
59.
Włochy Romano Fogli
1993
1993
60.
Włochy Alberto Zaccheroni
1993
1993
61.
Włochy Edoardo Reja
1993
1994
62.
Włochy Renzo Ulivieri
1994
1998
63.
Włochy Carlo Mazzone
1998
1999
64.
Włochy Sergio Buso
1999
1999
65.
Włochy Francesco Guidolin
1999
2003
66.
Włochy Carlo Mazzone
2003
2005
67.
Włochy Renzo Ulivieri
2005
2005
68.
Włochy Andrea Mandorlini
2005
2006
69.
Włochy Renzo Ulivieri
2006
2007
70.
Włochy Luca Cecconi
2007
2007
71.
Włochy Renzo Ulivieri
2007
2007
72.
Włochy Luca Cecconi
2007
2007
73.
Włochy Daniele Arrigoni
2007
2008
74.
Serbia Siniša Mihajlović
2008
2009
75.
Włochy Giuseppe Papadopulo
2009
2009
76.
Włochy Franco Colomba
2009
2010
77.
Włochy Paolo Magnani
2010
2010
78.
Włochy Alberto Malesani
2010
2011
79.
Włochy Pierpaolo Bisoli
2011
2011
80.
Włochy Stefano Pioli
2011
2014
81.
Włochy Davide Ballardini
2014
2014
82.
Urugwaj Diego López
2014
2015
83.
Włochy Delio Rossi
2015
2015
84.
Włochy Roberto Donadoni
2015
2018
85.
Włochy Filippo Inzaghi
2018
2019
86.
Włochy Siniša Mihajlović
2019
obecnie

Europejskie puchary

Information icon.svg Legenda do wszystkich tabel:

  • Q – runda eliminacyjna, 1/16, 1/8, 1/4, 1/2 – odpowiednia faza rozgrywek, Grupa – runda grupowa, 1r gr – pierwsza runda grupowa, 2r gr – druga runda grupowa, F – finał, R – runda, PO – play-off
  • k. – rzuty karne, los. – losowanie, Dogr. – dogrywka, w. – zasada bramek strzelonych na wyjeździe
SezonRozgrywkiRundaPrzeciwnikDomWyjazdOgólnie
1964/65Puchar EuropyQBelgia RSC Anderlecht2–10–12–2, los.
1966/67Puchar Miast Targowych1RTurcja Göztepe A.Ş.3–12–15–2
2RCzechosłowacja Sparta Praga2–12–24–3
1/8Anglia West Bromwich Albion3–03–16–1
1/4Anglia Leeds United1–00–11–1, los.
1967/68Puchar Miast Targowych1RNorwegia Lyn Fotball2–00–02–0
2R Dinamo Zagrzeb0–02–12–1
1/8wolny los
1/4 Vojvodina0–02–02–0
1/2Węgry Ferencvaros2–22–34–5
1968/69Puchar Miast Targowych1RSzwajcaria FC Basel4–12–16–2
2R OFK Beograd1–10–11–2
1970/71Puchar Zdobywców Pucharów1R Vorwärts Berlin1–10–01–1, Dogr., w.
1971/72Puchar UEFA1RBelgia RSC Anderlecht1–12–03–1
2R FK Željezničar2–21–13–3, w.
1974/75Puchar Zdobywców Pucharów1RPolska Gwardia Warszawa2–11–23–3, k: 3–5
1990/91Puchar UEFA1RPolska Zagłębie Lubin1–01–02–0
2RSzkocja Heart of Midlothian3–01–34–3
1/8Austria Admira Wacker3–00–33–3, k: 6–5
1/4Portugalia Sporting CP1–10–21–3
1998Puchar Intertoto3RRumunia Progresul Bukareszt2–01–33–3, w.
1/2Włochy UC Sampdoria3–10–13–2
FPolska Ruch Chorzów1–02–03–0
1998/99Puchar UEFA1RPortugalia Sporting CP2–12–04–1
2RCzechy Slavia Praga2–12–04–1
1/8Hiszpania Real Betis4–10–14–2
1/4Francja Olympique Lyon3–00–23–2
1/2Francja Olympique Marsylia1–10–01–1, w.
1999/2000Puchar UEFA1RRosja Zenit Petersburg2–23–05–2
2RBelgia RSC Anderlecht3–01–24–2
3RTurcja Galatasaray SK1–11–22–3
2002Puchar Intertoto3RBiałoruś BATE Borysów2–00–02–0
1/2Słowacja FK Teplice5–13–18–2
FAnglia Fulham2–21–33–5

Przypisy

  1. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae af ag D-sign.it, Il Bologna Football Club - Storia e Memoria di Bologna, www.storiaememoriadibologna.it [dostęp 2022-03-07] (wł.).
  2. a b c d e f g h i j k l m n o p Storia | Bolognafc, www.bolognafc.it, 19 grudnia 2018 [dostęp 2022-03-07] (wł.).
  3. a b c Storia, Zerocinquantuno [dostęp 2022-03-07] (wł.).
  4. Zanetti nuovo presidente: eccomi, non sono un ricco scemo - Corriere di Bologna, corrieredibologna.corriere.it [dostęp 2022-03-13].
  5. Bologna-Juventus 0-0: i rossoblù fermano la corsa bianconera, la Repubblica, 19 lutego 2016 [dostęp 2022-03-07] (wł.).
  6. Marco Vigarani, Bologna a zero, altro pari senza gol, Corriere di Bologna, 22 grudnia 2018 [dostęp 2022-03-07] (wł.).
  7. GIACOMO GUIZZARDI, Mihajlovic al Bologna Fc, ecco chi è il nuovo allenatore rossoblù, il Resto del Carlino, 28 stycznia 2019 [dostęp 2022-03-07] (wł.).
  8. Società | Bolognafc, www.bolognafc.it, 18 kwietnia 2016 [dostęp 2022-03-13] (wł.).
  9. a b Prima Squadra | Bolognafc, www.bolognafc.it, 19 grudnia 2018 [dostęp 2022-03-13] (wł.).
  10. a b Old Bologna football shirts and soccer jerseys, oldfootballshirts.com [dostęp 2022-03-18] (ang.).
  11. Rossoblù | Bolognafc, www.bolognafc.it, 19 grudnia 2018 [dostęp 2022-03-13] (wł.).
  12. Bologna FC - Manager history, worldfootball.net [dostęp 2022-03-13] (ang.).

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Football pictogram.svg
Pictograms of Olympic sports - Football. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
Kit left arm.svg
Part of football kit based on Kit body.svg.
Kit body.svg

Complete kit:

Kit left arm.svg
Kit body.svg
Kit right arm.svg
Kit shorts.svg
Kit socks.svg






Kit socks long.svg
Football kit template socks
Flag of Croatia.svg
Łatwo można dodać ramkę naokoło tej grafiki
Flag of Chile.svg
Łatwo można dodać ramkę naokoło tej grafiki
Flag of Canada (Pantone).svg
Flag of Canada introduced in 1965, using Pantone colors. This design replaced the Canadian Red Ensign design.
Flag of England.svg
Flag of England. Saint George's cross (a red cross on a white background), used as the Flag of England, the Italian city of Genoa and various other places.
Flag of Italy (1861–1946).svg
Autor: F l a n k e r, Licencja: CC BY-SA 2.5
Łatwo można dodać ramkę naokoło tej grafiki
Flag of the United States.svg
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.
Flag of Germany (1935–1945).svg
National flag and merchant ensign of Germany from 1935 to 1945.
Flag of SFR Yugoslavia.svg
Flag of the Socialist Federal Republic of Yugoslavia (1946-1992).
The design (blazon) is defined in Article 4 of the Constitution for the Republic of Yugoslavia (1946). [1]
Flag of Yugoslavia (1946-1992).svg
Flag of the Socialist Federal Republic of Yugoslavia (1946-1992).
The design (blazon) is defined in Article 4 of the Constitution for the Republic of Yugoslavia (1946). [1]
Flag of Portugal.svg
Flag of Portugal, created by Columbano Bordalo Pinheiro (1857-1929), officially adopted by Portuguese government in June 30th 1911 (in use since about November 1910). Color shades matching the RGB values officially reccomended here. (PMS values should be used for direct ink or textile; CMYK for 4-color offset printing on paper; this is an image for screen display, RGB should be used.)
Kit socks bologna2122H.png
Autor: JonasBR, Licencja: CC BY-SA 4.0
Association football kit socks
Flag of Emilia-Romagna (de facto).svg
Autor: Ta flaga została stworzona za pomocą Inkscape ., Licencja: CC BY-SA 4.0
Bandiera dell'Emilia-Romagna riadattata. De facto!
Kit right arm bologna2122H.png
Autor: JonasBR, Licencja: CC BY-SA 4.0
Bologna Football Club 1909
Kit left arm bologna2122H.png
Autor: JonasBR, Licencja: CC BY-SA 4.0
Bologna Football Club 1909
Kit shorts bologna2122A.png
Autor: JonasBR, Licencja: CC BY-SA 4.0
Bologna Football Club 1909
Kit left arm bologna2122A.png
Autor: JonasBR, Licencja: CC BY-SA 4.0
Bologna Football Club 1909
BolognaFC1909 Old logo (1993-2018).png
Logo of Bologna Football Club 1909
Kit right arm bologna2122A.png
Autor: JonasBR, Licencja: CC BY-SA 4.0
Bologna Football Club 1909
Kit body bologna2122H.png
Autor: JonasBR, Licencja: CC BY-SA 4.0
Bologna Football Club 1909
Kit body bologna2122A.png
Autor: JonasBR, Licencja: CC BY-SA 4.0
Bologna Football Club 1909
Kit socks bologna2122A.png
Autor: JonasBR, Licencja: CC BY-SA 4.0
Association football kit socks
Kit shorts bologna2122H.png
Autor: JonasBR, Licencja: CC BY-SA 4.0
Bologna Football Club 1909
Flag of Austria-Hungary (1867-1918).svg
Flag of the Austro-Hungarian Monarchy (1867-1918)