Bonaventura Marrani
| ||
Generał | ||
Kraj działania | Włochy | |
Data i miejsce urodzenia | 2 maja 1865 Ripa, Perugia | |
Data śmierci | 1947 | |
Generał franciszkanów | ||
Okres sprawowania | 1927–1933 | |
Wyznanie | katolicyzm | |
Kościół | rzymskokatolicki | |
Inkardynacja | franciszkanie | |
Prezbiterat | 1887 |
Bonaventura Marrani (ur. 2 maja 1865 w Ripie[1], zm. 1947) – włoski franciszkanin, generał Zakonu Braci Mniejszych w latach 1927–1933.
Życiorys
Urodził się w 2 maja 1865 w Ripie (Perugia). Po wstąpieniu do franciszkanów w 1880 roku w Prowincji Serafickiej w Asyżu i odbyciu studiów filozoficzno-teologicznych przyjął święcenia kapłańskie w 1887 roku. W 1897 wybrano go prowincjałem, zaś w 1901 sekretarzem zakonu. Podczas kapituły generalnej w 1903 został wybrany prokuratorem (ekonomem) zakonu oraz konsultorem Kongregacji ds. Biskupów i Zakonników. Po wygaśnięciu mandatu prokuratoreskiego powrócił do prowincji macierzystej, w której wybrano go ponownie prowincjałem w 1914 roku. Urząd pełnił do 1921 roku. Podczas kapituły generalnej w Porcjunkuli 4 czerwca 1927 został wybrany generałem. Za generalatu o. Marraniego rozbudowano rzymskie Antonianum, uzyskując dla niego prawo nadawania tytułów naukowych. Generał Marrani wypromował również Studium Biblicum Franciscanum w Jerozolimie, wzniósł Kolegium w Grottaferracie i wspierał centrum studiów w Quaracchi. W tym okresie opublikowano nowe wydanie Annales Ordinis Luke'a Waddinga. Generał Marrani postulował dalsze wydawanie Bullarium Franciscanum. Zakon wydał wówczas nowe Statuty formacji i studiów. Z inicjatywy generała Marrani papież Pius XI 21 sierpnia 1931 nadał Kościołowi klasztornemu św. Antoniego na Eskwilinie w Rzymie tytuł bazyliki mniejszej[2]. Po wygaśnięciu mandatu generalskiego w 1933 roku udał się do klasztoru San Domenico w Spoleto. Zmarł w 1947 roku[3].
Przypisy
- ↑ All About people: Tittle Tattle. „The Catholic Press”, s. 24, 1927-08-04 (ang.).
- ↑ Benedetto Pesci: Storia della Basilica di S. Antonio (wł.). basilica-santantonio-roma.org. [dostęp 2019-11-18].
- ↑ Giuseppe de Luca, Fausto Minelli: Carteggio 1930-1934. Roma: Edizioni di Storia e Letteratura, 1999, s. 96-97. ISBN 978-88-8498-016-8. (wł.)