Bootsy Collins
 | Ten artykuł od 2010-02 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
 Bootsy Collins w 2009 roku | |
| Imię i nazwisko | William Earl Collins |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 26 października 1951 Cincinnati |
| Instrumenty | gitara basowa, śpiew, gitara, perkusja |
| Gatunki | funk, rhythm and blues |
| Aktywność | od 1970 |
| Wydawnictwo | Westbound, Ace, Warner Bros. Records, Casablanca Records, Shout Records, Columbia Records, P-Vine Records |
| Powiązania | Parliament-Funkadelic, Bootsy's Rubber Band, Praxis, Material |
| Strona internetowa | |
William “Bootsy” Collins (ur. 26 października 1951 w Cincinnati[1]) – amerykański muzyk funkowy (gitara basowa, śpiew). Także autor utworów funkowych[2].
Karierę rozpoczął w sformowanym przez siebie zespole The Pacesetters w 1968. Do 1971 The Pacesetters występowali z Jamesem Brownem jako frontmanem i często wzmiankowani byli jako The JB’s[3]. James Brown zerwał współpracę z Bootsym w 1971[2]. Przyczyną było nadużywanie LSD przez Collinsa. W 1972 wraz z bratem „Catfish” Collinsem, dołączył do Funkadelic-Parliament, luźnej formacji kilku zespołów funkowych kierowanej przez George’a Clintona, w ramach której utworzył swój własny zespół Bootsy’s Rubber Band (1976). Dwa lata później album Bootsy’s Rubber Band „Bootsy? Player of the Year” znalazł się na szczycie rankingów rhythm and bluesa. W tym samym okresie Bootsy (podobnie jak Clinton) zaczął promować swój wizerunek przy pomocy psychodelicznych strojów i okularów oraz charakterystycznej gitary basowej w kształcie gwiazdy (gwiazda wkrótce stała się logo Bootsy’ego). Bootsy’s Rubber Band istnieje do dziś.
Z ważniejszych epizodów w karierze Bootsy’ego Collinsa należy wymienić:
Współpracę z Jerry Harrisonem (Talking Heads) nad utworem „Five Minutes”. W sierpniu 1984 ówczesny prezydent USA, Ronald Reagan, ubiegając się o drugą kadencję, podczas próby dźwięku przed wygłoszeniem swojego cotygodniowego orędzia w National Public Radio, pozwolił sobie na dowcip skierowany do dźwiękowców: „Rodacy! Z przyjemnością informuje Was, że dziś podpisałem ustawę, która uznaje Rosję za państwo na zawsze wyjęte spod prawa. Zaczynamy bombardowanie za pięć minut”. Kwestia ta, aczkolwiek nigdy nie wyemitowana, została nagrana i posłużyła jako sample do niezależnego nagrania pod tytułem „Bonzo goes to Washington” (Bonzo było przezwiskiem Reagana, ukutym na bazie jego pierwszej większej roli w komedii „Bedtime for Bonzo” oraz podobieństwie Reagana do Wielkiego Gonzo z Muppet Show.)
Wiele kontrowersji wzbudziła współpraca Collinsa z legendami muzyki bluegrass takimi jak: Del McCoury, Doc Watson i Mac Wiseman, w formacji GrooveGrass Boyz, nad fuzją bluegrassu i funku.
Współpracował też z Billem Laswellem, Praxis i Bucketheadem oraz basistą Beli Flecka, Victorem Wootenem.
Bootsy Collins jest także autorem piosenki-hymnu dla zespołu futbolu amerykańskiego Cincinnati Bengals i wykonawcą podobnej dla Cincinnati Marshals, oraz producentem zespołów funkowych z Ohio.
Gra Bootsy’ego, ukształtowana pod wpływem Larry Grahama, charakteryzowała się ostrym, porywającym rytmem i mocnym slapem oraz użyciem efektów modulujących dźwięk, zwłaszcza filtrów i phaserów. Istotnie przyczyniła się do uformowania stylu funk. Do inspiracji techniką Bootsy’ego przyznają się Victor Wooten oraz basista zespołu Red Hot Chili Peppers, Flea.
Obok talentu instrumentalnego Bootsy jest również wokalistą, w jego wykonaniach wokalnych często pojawiają się niekonwencjonalne środki takie jak recytacje czy przemawianie, skandowanie, okrzyki (yeah!”, „oh yeah!”, „baby!”, „ha!”, c’mon!), „bopowanie” czy stwarzanie efektu „echa” powtórzeniami (częsty zabieg w rapie.
Przypisy
- ↑ allmusic ((( Bootsy Collins > Biography ))).
- ↑ a b Bootsy Collins, Magazyn Gitarzysta [dostęp 2021-05-27].
- ↑ The J.B.'s, AllMusic [dostęp 2021-05-27].
Media użyte na tej stronie
Bootsy Collins