Boracin

Boracin
Барацін
Państwo

 Białoruś

Obwód

grodzieński

Rejon

korelicki

Sielsowiet

Krasna

Populacja (2009)
• liczba ludności


48[1]

Tablice rejestracyjne

1

Położenie na mapie obwodu grodzieńskiego
Mapa konturowa obwodu grodzieńskiego, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Boracin”
Położenie na mapie Białorusi
Ziemia53°36′42,1″N 26°02′04,8″E/53,611694 26,034667
Portal Białoruś

Boracin (biał. Барацін; ros. Баратин) – wieś na Białorusi, w rejonie korelickim obwodu grodzieńskiego, około 8 km na północny zachód od Korelicz i 14 km na wschód od Nowogródka.

Historia

Pierwsze wzmianki o Boracinie pochodzą z XVI wieku[2]. Pod koniec XIX wieku dobra te liczyły 2256 mórg[3]. Od Radziwiłłów kupili je Czeczottowie. W II połowie XIX wieku należały do Konstantego Czeczotta (1812–1897), następnie do jego córki, Jadwigi (1845–1923) i zięcia Władysława Łozińskiego (1839–1928).

Po III rozbiorze Polski w 1795 roku Boracin, wcześniej należący do powiatu nowogródzkiego województwa nowogródzkiego Rzeczypospolitej, znalazł się na terenie powiatu nowogródzkiego (ujezdu), wchodzącego w skład kolejno guberni: słonimskiej, litewskiej, grodzieńskiej i mińskiej Imperium Rosyjskiego. Po ustabilizowaniu się granicy polsko-radzieckiej w 1921 roku wieś wróciła do Polski, weszła w skład gminy Horodeczna (od 1936 roku w gminie Nowogródek) powiatu nowogródzkiego województwa nowogródzkiego, od 1945 roku – był w ZSRR, od 1991 roku – na terenie Republiki Białorusi[4].

W 1870 roku urodził się tu biskup miński i piński Zygmunt Łoziński, syn Władysława i Jadwigi, późniejszych właścicieli majątku.

Dawny dwór

Czeczottowie, a później Łozińscy mieszkali w starym (zbudowanym po 1780 roku[2]), drewnianym, parterowym dworze z czterokolumnowym gankiem, krytym gontowym czterospadowym dachem. Po lewej stronie od domu stała podobna do niego, XVIII-wieczna, długa, parterowa oficyna, również z czterokolumnowym gankiem[5]. W pobliżu stały również, zbudowane na przełomie XIX i XX wieku: murowany, piętrowy spichlerz i murowana, parterowa stajnia, jedyne budynki, których ruiny przetrwały do dzisiejszych czasów[6]. Dwór i oficyna zostały zniszczone po 1939 roku[2].

Dwór był otoczony przez park z dużą liczbą sędziwych, liściastych i iglastych drzew. Wielki samotny modrzew rósł na środku gazonu przed dworem i oficyną[5].

Majątek w Boracinie jest opisany w 2. tomie Dziejów rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej Romana Aftanazego[5].

Przypisy

  1. ↑ Liczby ludności miejscowości obwodu grodzieńskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 14 października 2009 roku (ros.).
  2. ↑ a b c Boracin na stronie Radzima.org. [dostęp 2015-09-20].
  3. ↑ Boracin, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. I: Aa – Dereneczna, Warszawa 1880, s. 307.
  4. ↑ Boracin na stronie Radzima.net. [dostęp 2015-09-20].
  5. ↑ a b c Boracin, [w:] Roman Aftanazy, Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, wyd. drugie przejrzane i uzupełnione, t. 2: Województwa brzesko-litewskie, nowogrodzkie, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1993, s. 190–191, ISBN 83-04-03784-X, ISBN 83-04-03701-7 (całość).
  6. ↑ Боратин na stronie Atlas Białorusi. [dostęp 2015-09-20].

Media użyte na tej stronie

Wikimedia Community Logo.svg
Logo społeczności Wikimedia. Proszę zauważyć, że w przeciwieństwie do większości logotypów związanych z ruchem Wikimedia, to logo nie jest zarejestrowane jako znak towarowy.
Grodno region location map.svg
Autor: Ta ^specifik^ z W3C grafika wektorowa została stworzona za pomocą Adobe Illustrator., Licencja: CC BY-SA 4.0
Location map of Grodno region

Equirectangular projection. Geographic limits of the map:

  • N: 55.03° N
  • S: 52.71° N
  • W: 23.45° E
  • E: 26.75° E