Boris Kudlička

Boris Kudlička (ur. 5 grudnia 1972 w Rużomberku) – słowacki scenograf, architekt, projektant.

Absolwent scenografii w Katedrze Projektowania Scenografii i Kostiumu na Wydziale Teatralnym Akademii Sztuk Pięknych w Bratysławie oraz Akademii Sztuk Pięknych w Groningen. Od 1995 roku związany z Teatrem Wielkim – Operą Narodową w Warszawie. Najpierw jako współpracownik i asystent Andrzeja Kreütz-Majewskiego, później  jako naczelny scenograf. To wtedy rozpoczął się proces kształtowania się wyrazistego stylu Kudlički, charakteryzujący się minimalistyczną kompozycją, sięganiem po nieoczywiste materiały w przestrzeni teatralnej czy też środki wyrazu przynależne innym dziedzinom, jak plastyka, film, sztuki wizualne, design, co powoduje, że jego realizacje są nieoczywiste, oparte na kontrastach i pozostawiają widzowi duże pole do interpretacji.

Scenografia

Od 1996 roku samodzielnie tworzy scenografie przede wszystkim do spektakli operowych. Rozpoczęta w 1999 roku współpraca z Mariuszem Trelińskim zaowocowała realizacją kilkunastu tytułów operowych: Madame Butterfly[1], Król Roger[2], Otello, Don Giovanni, Oniegin, Dama pikowa, Andrea Chénier, La Bohème, Orfeusz i Eurydyka, Borys Godunow, Jolanta, Zamek Sinobrodego, Aleko, Traviata, Turandot, Latający Holender[3], Salome[4][5], Powder Her Face[6], Tristan i Izolda[7], Umarłe miasto, Ognisty Anioł, Halka. Z powodzeniem współpracuje z czołowymi teatrami operowymi i festiwalami na świecie, m.in. z Metropolitan Opera w Nowym Jorku[8], Royal Opera House w Londynie[9], Staatsoper w Berlinie, festiwalem Aix-en-Provence, Théatre Royal de la Monnaie w Brukseli, Washington Opera, Los Angeles Opera, Welsh National Opera w Cardiff, Tokyo Bunka Kaikan, Opera du Rhin w Strasbourgu, Semperoper w Dreźnie, San Francisco Opera, Oper Frankfurt, Operach Królewskich w Sztokholmie i Kopenhadze, Teatrem Maryjskim w Sankt Petersburgu, Festspielhaus w Baden-Baden, Teatrze Narodowym w Pradze i innych. Do realizacji swoich projektów operowych zapraszają go światowej sławy reżyserzy.

Spektaklem Śmierć w Wenecji rozpoczęła się jego współpraca z Keithem Warnerem, której efektem były produkcje: Króla Leara Ariberta Reimanna i Burzy Thomasa Adésa (Frankfurt), Simona Boccanegry Verdiego (Strasburg), Wesela Figara Mozarta, Diabłów z Loudun Krzysztofa Pendereckiego (Teatr Wielki – Opera Narodowa w Warszawie) oraz Otello (Royal Opera House w Londynie).

Dla japońskiego reżysera teatralnego Amona Miyamoto zaprojektował scenografię m.in. do Złotej pagody Mishimy (Kanagawa Arts Center w Jokohamie i Lincoln Festival w Nowym Jorku), a także Czarodziejski flet Mozarta (Landestheater w Linzu oraz Tokyo Bunka Kaikan) oraz Kinkakuji Mayuzumi (Opéra National du Rhin oraz Tokyo Bunka Kaikan).

Z Dalem Duisingiem współpracował przy realizacjach Podróży do Reims Rossiniego, Gwałtu na Lukrecji Brittena i Opowieści Hoffmanna Offenbacha, Medei Cherubiniego i Pasji św. Jana, Jasia i Małgosi Humperdincka oraz L’étoile Chabriera.

Architektura / Design

Zainteresowania zawodowe Borisa Kudlički nie ograniczają się tylko do opery. Od 2009 do 2018 roku wraz z Marcinem Mostafą i Natalią Paszkowską prowadził pracownię architektoniczną WWAA. Współprojektował m.in. ekspozycje polskich pawilonów na Expo w Hanowerze w 2000 roku i Expo w Szanghaju w 2010. Obecnie pracuje nad wystawą stałą w Muzeum Historii Polski, realizację której konsorcjum WWAA / Platige Image wygrało w międzynarodowym konkursie przeprowadzonym przez Muzeum. Odpowiadał m.in. za projekt trybuny dla Emira Kataru zrealizowanego w Doha w 2015 roku i projekty wnętrz dla katarskiej telewizji Al Rayyan.

W 2018 roku wraz z partnerami założył pracownię Boris Kudlička with Partners[10] która zajmuje się projektowaniem wnętrz, rezydencji i luksusowych komercyjnych obiektów użytku publicznego. Projektował między innymi wnętrza hotelu Raffles Hotel Europejski w Warszawie[11], Restaurację Belvedere w Łazienkach Królewskich w Warszawie[12], Restaurację Epoka w Warszawie[13], prywatne rezydencje w Katarze[14], Centrum SPA dla klubu Al Sadd w Doha[15], nowoczesne studio pilatesu Sense Studio w Warszawie[16] oraz family office w Zurychu[17]. Jest również odpowiedzialny za rewitalizację Pałacu Małachowskich w Nałęczowie.

W 2018 Hotel Europejski został umieszczony na liście „World’s Greatest Places 2018” przygotowanej przez amerykański magazyn TIME. W 2020 Restauracja Epoka była nominowana do międzynarodowej nagrody Restaurant & Bar Design Awards w kategorii „Colour”[18] oraz zdobyła nagrodę magazynu Warsaw Insider w kategorii „Design”[19].

Ważne miejsce w jego twórczości zajmuje działalność wystawiennicza i projektowa. Wraz z zespołem WWAA projektowal ekspozycję stałą w Domu urodzenia Fryderyka Chopina w Żelazowej Woli. W Muzeum Narodowym w Warszawie zaprojektował dwie ekspozycji: Guercino. Triumf baroku. Arcydzieła z Cento, Rzymu i kolekcji polskich oraz Brescia. Renesans na północy Włoch. Moretto-Savoldo-Moroni. Rafael-Tycjan-Lotto

Nagrody / Wyróżnienia

Jest laureatem wielu nagród i wyróżnień. W 2005 roku Instytut Teatralny przyznał mu nagrodę za scenografię do przedstawienia Ryszard II w Teatrze Narodowym. W 2006 roku został odznaczony przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego Brązowym, a w 2015 roku Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. W 2015 roku wspólnie z Mariuszem Trelińskim otrzymał nagrodę Superbrands przyznawaną przez Culture.pl. Dwukrotnie uhonorowano go słowacką nagrodą teatralną Dosky. Dwukrotnie również – w 2007 i 2015 roku – na Praskim Quadriennale zdobył Złoty Medal[20], a w 2011 roku był jego kuratorem generalnym[21].

W dziedzinie architektury w roku 2010 za projekt ekspozycji Polskiego Pawilonu jego zespół otrzymał srebrny medal lub Nagrodę Property Design Award 2019 i nagrodę Eurobuild CEE 2018 za projekt wnętrz Hotelu Europejskiego.

Przypisy

  1. ↑ Madame Butterfly, Teatr Wielki Opera Narodowa [dostęp 2021-03-01] (pol.).
  2. ↑ Król Roger, Teatr Wielki Opera Narodowa [dostęp 2021-03-01] (pol.).
  3. ↑ Latający Holender, Teatr Wielki Opera Narodowa [dostęp 2021-03-01] (pol.).
  4. ↑ Salome, Teatr Wielki Opera Narodowa [dostęp 2021-03-01] (pol.).
  5. ↑ „Umarłe miasto” to triumfalny powrót na scenę duetu Treliński / Kudlička, Opera Lovers [dostęp 2021-03-01] (pol.).
  6. ↑ Powder Her Face, Teatr Wielki Opera Narodowa [dostęp 2021-03-01] (pol.).
  7. ↑ Tristan i Izolda, Teatr Wielki Opera Narodowa [dostęp 2021-03-01] (pol.).
  8. ↑ Metropolitan Opera: minister kultury na premierze „Tristana i Izoldy” w reż. Trelińskiego MKiDN – 2016 [dostęp 2021-03-01] (pol.).
  9. ↑ Boris Kudlička — People — Royal Opera House, www.roh.org.uk [dostęp 2021-03-01].
  10. ↑ Marcin Sołowski-, Boris Kudlička with Partners, Boris Kudlička with Partners [dostęp 2021-03-01] (pol.).
  11. ↑ Marcin Sołowski-, Boris Kudlička with Partners, Boris Kudlička with Partners [dostęp 2021-03-01] (pol.).
  12. ↑ Marcin Sołowski-, Boris Kudlička with Partners, Boris Kudlička with Partners [dostęp 2021-03-01] (pol.).
  13. ↑ Marcin Sołowski-, Boris Kudlička with Partners, Boris Kudlička with Partners [dostęp 2021-03-01] (pol.).
  14. ↑ Marcin Sołowski-, Boris Kudlička with Partners, Boris Kudlička with Partners [dostęp 2021-03-01] (pol.).
  15. ↑ Marcin Sołowski-, Boris Kudlička with Partners, Boris Kudlička with Partners [dostęp 2021-03-01] (pol.).
  16. ↑ Marcin Sołowski-, Boris Kudlička with Partners, Boris Kudlička with Partners [dostęp 2021-03-01] (pol.).
  17. ↑ Marcin Sołowski-, Boris Kudlička with Partners, Boris Kudlička with Partners [dostęp 2021-03-01] (pol.).
  18. ↑ Premier Hospitality International 2.7, Premier Construction News, 30 listopada 2020 [dostęp 2021-03-01] (ang.).
  19. ↑ Best of Warsaw 2020: Design, Warsaw Insider, 10 listopada 2020 [dostęp 2021-03-01] (ang.).
  20. ↑ Projekt Borisa Kudlički nagrodzony na praskim Quadrenniale | WWAA [dostęp 2021-03-01] (pol.).
  21. ↑ Polscy artyści na Praskim Quadriennale, Culture.pl [dostęp 2021-03-01] (pol.).

Linki zewnętrzne