Boris Piotrowski

Boris Borysowicz Piotrowski

(c) Bundesarchiv, B 145 Bild-F078401-0011 / Engelbert Reineke / CC-BY-SA 3.0
Data i miejsce urodzenia	14 lutego 1908 Sankt Petersburg
Data i miejsce śmierci	15 października 1990 Leningrad
Zawód, zajęcie	archeolog
Miejsce zamieszkania	Leningrad
Narodowość	rosyjska
Edukacja	Leningradzki Uniwersytet Państwowy
Pracodawca	Akademia Nauk ZSRR, Ermitaż
Odznaczenia

Tablica pamiątkowa na ścianie domu Piotrowskiego

Boris Borysowicz Piotrowski, ros. Борис Борисович Пиотровский (ur. 14 lutego 1908 w Sankt Petersburgu, zm. 15 października 1990 w Leningradzie) – rosyjski archeolog, egiptolog, doktor nauk historycznych, profesor, dyrektor Państwowego Muzeum Ermitażu (1964–1990), Bohater Pracy Socjalistycznej (1983).

Życiorys

Urodził się 14 lutego 1908 roku w Sankt Petersburgu. Od lat szkolnych brał udział w zajęciach, organizowanych przez Ermitaż, które poświęcone były antycznym cywilizacjom. W okresie studiów wyjeżdżał na stanowiska archeologiczne na Kaukazie Północnym. Na ostatnim roku studiów rozpoczął pracę w Instytucie Archeologii Akademii Nauk ZSRR. Przełożonym Piotrowskiego był akademik N. J. Marr.

W 1930 roku ukończył fakultet historyczno-lingwistyczny ze specjalizacją archeologiczną na Leningradzkim Uniwersytecie Państwowym i został skierowany do Armenii w celu znalezienia śladów istniejącego tam w starożytności państwa urartyjskiego. Za punkt dla rozpoczęcia badań archeologicznych Piotrowski obrał Karmir Blur, wzniesienie, położone na przedmieściach Erywania. Pracami na tym miejscu kierował w okresie 1939-1971. Pod Karmir Blur zostały odkryte ruiny miasta Tejszebaini, które są obecnie najlepiej zbadanym obiektem kultury urartyjskiej. Wyniki swoich badań na Karmir Blur Piotrowski opublikował w kilku sprawozdaniach z lat 1950, 1952 i 1955 oraz w monografiach:

• Historia i kultura Urartu – История и культура Урарту (1944),
• Królestwo wanskie (Urartu) – Ванское царство (Урарту) (1959),
• Sztuka Urartu VIII-VI wiek p.n.e. – Искусство Урарту VIII-VI вв. до н. э. (1962).

Prace Piotrowskiego, mimo iż zostały opublikowane w połowie XX wieku, nadal stanowią podstawę do urartologii.

Większą część życia Piotrowski był związany z Ermitażem, którego był dyrektorem w latach 1964-1990. Dlatego w sali muzeum, poświęconej sztuce Urartu, została umieszczona tablica pamiątkowa z jego imieniem^[1].

Od 1945 roku członek WKP(b)/KPZR.

Zmarł 15 października 1990 roku w wieku 82 lat w Leningradzie. Jego synem jest Michaił, także naukowiec i dyrektor Ermitażu.

Odznaczenia i nagrody

• Złoty Medal „Sierp i Młot” Bohatera Pracy Socjalistycznej (25 lutego 1983)
• Order Lenina – trzykrotnie (1968, 1975, 1983)
• Order Rewolucji Październikowej (1988)
• Order Czerwonego Sztandaru Pracy – trzykrotnie (1945, 1954, 1957)
• Medal 100-lecia urodzin Lenina (1970)
• Medal „Za obronę Leningradu” (1944)
• Nagroda Stalinowska (1946)
• Zasłużony działacz sztuki RFSRR (1964)
• Zasłużony działacz nauki Armeńskiej SRR (1961)
• Komandor Orderu Sztuki i Literatury (1981, Francja)
• Order Cyryla i Metodego I stopnia (1981, Bułgaria)
• Order Pour le Mérite für Wissenschaft und Künste (1984, RFN)

Przypisy

Bibliografia

• Большая Советская Энциклопедия, T. 19, s. 547–548, Москва 1969–1978.
• Открытие после реставрации экспозиции залов Кавказа. Борис Борисович Пиотровский (1908-1990) и раскопки Кармир Блура. Государственный Эрмитаж. [dostęp 2010-05-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-09-30)].
• Пиотровский Б. Б., Страницы моей жизни, Санкт-Петербург 1995. ISBN 5-02-028205-7.
• Пиотровский Борис Борисович – Герои страны [dostęp 27 maja 2010]
• Смолев Д.: Борис Борисович Пиотровский. People's History. [dostęp 2010-05-28].