Brenda Schultz

Brenda Schultz-McCarthy

Państwo	Holandia
Data i miejsce urodzenia	28 grudnia 1970 Haarlem
Wzrost	188 cm
Masa ciała	77 kg
Gra	praworęczna
Status profesjonalny	1986
Zakończenie kariery	2008
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	7 WTA, 2 ITF
Najwyżej w rankingu	9 (20 maja 1996)
Australian Open	4R (1989, 1995, 1996)
Roland Garros	4R (1988, 1993)
Wimbledon	QF (1995)
US Open	QF (1995)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	9 WTA, 1 ITF
Najwyżej w rankingu	7 (2 października 1995)
Australian Open	SF (1990, 1992)
Roland Garros	SF (1989)
Wimbledon	SF (1995)
US Open	F (1995)

Brenda Anne Marie Schultz-McCarthy (ur. 28 grudnia 1970 w Haarlemie) – tenisistka holenderska, zwyciężczyni turniejów zawodowych w grze pojedynczej i podwójnej, reprezentantka w Pucharze Federacji, olimpijka.

Pochodzi z rodziny, gdzie tenis uprawiało – chociaż nie wyczynowo – kilka osób. Treningi tenisowe rozpoczęła w wieku 9 lat, a karierę zawodową w 1986. Najsilniejszą bronią Holenderki jest serwis, przed epoką sióstr Williams uznawany za najpotężniejszy w tenisie kobiecym. W latach 1990-1997 regularnie wygrywała klasyfikację na najszybszy serwis sezonu. Praworęczna, posługuje się bekhendem jednoręcznym, ale zazwyczaj slajsowanym – albo defensywnym, albo przygotowującym atak. Ofensywniej gra forhendem. Po wyjściu za mąż za Amerykanina, byłego zawodnika futbolu amerykańskiego Seana McCarthy (8 kwietnia 1995), posługuje się w startach turniejowych podwójnym nazwiskiem Schultz-McCarthy.

Jej pierwszym znaczącym osiągnięciem była IV runda (1/8 finału) French Open w 1988. Na tym samym turnieju osiągnęła finał w grze mieszanej, występując w parze z rodakiem Michielem Schapersem. W decydującym pojedynku para holenderska uległa duetowi Lori McNeil i Jorge Lozano 5:7, 2:6. Również w sezonie 1988 Brenda Schultz zaliczyła pierwsze finały turniejowe w singlu, przegrywając jednak zarówno w Oklahomie (z McNeil, po drodze notując zwycięstwo nad Janą Novotną), jak i Tajpej (ze Stephanie Rehe). Na pierwsze zwycięstwo turniejowe Holenderka czekała do 1991 (Schenectedy). W tym samym sezonie po raz pierwszy pokonała rywalki sklasyfikowane w czołowej dziesiątce rankingu – Janę Novotną w czasie Wimbledonu (w 1988 Novotná była notowana niżej) i Mary Joe Fernández na turnieju w Filadelfii. W 1992 wygrała turniej w Birmingham i zaliczyła dalsze dwa finały. W 1993 w Taranto triumfowała i w singlu, i w deblu.

W sezonie 1994 nie odniosła wprawdzie zwycięstwa turniejowego, ale zaliczyła aż cztery finały (w Oklahomie przegrała z Meredith McGrath, w Berlinie ze Steffi Graf, w Palermo z Iriną Spîrleą, w Québecu z Kateriną Maleewą). W drodze do półfinału dużego turnieju w Miami pokonała wiceliderkę rankingu Hiszpankę Sánchez Vicario. Debiutowała w turnieju "Masters"' (WTA Tour Championships), ale już w I rundzie odpadła z Graf. Rok zakończyła jako 15. zawodniczka rankingu. W ćwierćfinale turnieju na kortach trawiastych w Birmingham przeciwko Chorwatce Ivie Majoli ustanowiła rekord asów serwisowych w meczu (22). Jeszcze skuteczniej grała w kolejnym sezonie – wygrała dwie imprezy i jako pierwsza Holenderka od osiemnastu lat (od czasu Betty Stöve) doszła do wielkoszlemowych ćwierćfinałów na Wimbledonie i US Open. Na US Open pokonała m.in. wysoko rozstawioną Japonkę Kimiko Date. Po raz drugi wystąpiła również w turnieju Masters, tym razem dochodząc do półfinału po zwycięstwach nad Magdaleną Maleewą i Conchitą Martínez (przegrała z Anke Huber).

W 1996 wygrała turniej w Oklahomie (w finale z Amandą Coetzer). W marcu t.r. po raz pierwszy została sklasyfikowana w czołowej dziesiątce, osiągając w maju najwyższą pozycję rankingową w karierze – nr 9. W 1997 odniosła ostatnie jak dotychczas turniejowe zwycięstwo – w Québecu. W obu tych sezonach grała także w Masters (rok 1996 zakończyła jako 13. rakieta świata, 1997 – jako 15.), odpadając jednak już w pierwszych meczach (kolejno z Sánchez Vicario i Hingis). W 1997 na turnieju w Eastbourne (korty trawiaste) pokonała wiceliderkę rankingu Seles.

Wkrótce jej kariera załamała się ze względu na kontuzje, głównie pleców. W 1998 grała tylko do wiosny, zaliczając zaledwie jeden ćwierćfinał turniejowy. Po rocznej przerwie wystąpiła we French Open, ale słaby występ i dalsze problemy zdrowotne sprawiły, że był to jej jedyny turniej w 1999. Ogłosiła zakończenie kariery sportowej, ale po pięcioletniej przerwie pojawiła się ponownie na kortach – wystąpiła w meczu Pucharu Federacji z Polską w kwietniu 2005 (w parze z młodszą o niemal czternaście lat Michelle Gerards pokonała Klaudię Jans i Alicję Rosolską). Do życia turniejowego powróciła w 2006, ale dwa pierwsze starty zakończyła na eliminacjach, a dwa kolejne – w turniejach, do których otrzymała specjalne zaproszenia ("dzikie karty") – na I rundzie.

Podobnie jak u innych czołowych zawodniczek występy deblowe Brendy Schultz pozostają nieco w cieniu gry pojedynczej, ale Holenderka ma na koncie i w deblu poważne sukcesy. Wygrała łącznie dziewięć deblowych turniejów, była w dziesięciu finałach. Wśród jej turniejowych triumfów są prestiżowe mistrzostwa Kanady, mistrzostwa Niemiec czy turniej w Indian Wells. W 1995 w parze z Australijką Rennae Stubbs była w finale wielkoszlemowego US Open. W 1996 wygrała pięć turniejów deblowych. W 1995 została sklasyfikowana jako 7. deblistka świata i wystąpiła w deblowym Masters. W grze mieszanej, poza finałem French Open 1988, osiągnęła jeszcze półfinał US Open 1997 (z Amerykaninem Luke Jensenem). Jej dotychczasowe zawodowe zarobki – w singlu i deblu – przekroczyły dwa i pół miliona dolarów amerykańskich.

W latach 1988-2005 (ale z przerwą 1997-2004) wygrała 19 spotkań w ramach Pucharu Federacji, przegrała 11. Barw Holandii broniła również na olimpiadzie w Barcelonie w 1992 i Atlancie w 1996. W grze pojedynczej na obu olimpiadach odpadała z późniejszymi srebrnymi medalistkami – Graf (Barcelona, w II rundzie) i Sánchez Vicario (Atlanta, III runda). W Atlancie z Manon Bollegraf była bliska medalu deblowego, ale zajęła ostatecznie 4. miejsce.

Finały turniejów WTA

Gra pojedyncza

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwniczka	Wynik finału
Finalistka	1.	28 lutego 1988	Oklahoma	Twarda	Lori McNeil	3:6, 2:6
Finalistka	2.	24 kwietnia 1988	Tajpej	Dywanowa	Stephanie Rehe	4:6, 4:6
Finalistka	3.	8 stycznia 1989	Brisbane	Trawiasta	Helena Suková	6:7, 6:7
Zwyciężczyni	1.	25 sierpnia 1991	Schenectady	Twarda	Isabelle Dechaume	7:6, 6:2
Zwyciężczyni	2.	14 czerwca 1992	Birmingham	Trawiasta	Jenny Byrne	6:2, 6:2
Finalistka	4.	12 lipca 1992	Palermo	Ceglana	Mary Pierce	1:6, 7:6, 1:6
Finalistka	5.	30 sierpnia 1992	Schenectady	Twarda	Barbara Rittner	6:7, 3:6
Zwyciężczyni	3.	2 maja 1993	Tarent	Ceglana	Debbie Graham	7:6, 6:2
Finalistka	6.	20 lutego 1994	Oklahoma	Twarda	Meredith McGrath	6:7, 6:7
Finalistka	6.	15 maja 1994	Berlin	Ceglana	Steffi Graf	6:7, 4:6
Finalistka	7.	10 lipca 1994	Palermo	Ceglana	Irina Spîrlea	4:6, 6:1, 6:7
Finalistka	8.	6 listopada 1994	Quebec	Dywanowa	Katerina Maleewa	3:6, 3:6
Zwyciężczyni	4.	19 lutego 1995	Oklahoma	Twarda	Jelena Lichowcewa	6:1, 6:2
Zwyciężczyni	5.	5 listopada 1995	Quebec	Dywanowa	Dominique Van Roost	7:6, 6:2
Zwyciężczyni	6.	25 lutego 1996	Oklahoma	Twarda	Amanda Coetzer	6:3, 6:2
Zwyciężczyni	7.	26 października 1997	Quebec	Dywanowa	Dominique Van Roost	6:4, 6:7, 7:5

Gra podwójna

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partnerka	Przeciwniczki	Wynik finału
Zwyciężczyni	1.	23 kwietnia 1989	Tampa	Ceglana	Andrea Temesvári	Elise Burgin Rosalyn Fairbank	7:6, 6:4
Finalistka	1.	16 lipca 1989	Arcachon	Ceglana	Mercedes Paz	Sandra Cecchini Patricia Tarabini	3:6, 6:7
Finalistka	2.	4 listopada 1990	Brentwood	Twarda	Caroline Vis	Kathy Jordan Łarysa Sawczenko-Neiland	1:6, 2:6
Zwyciężczyni	2.	2 maja 1993	Tarent	Ceglana	Debbie Graham	Petra Langrová Mercedes Paz	6:0, 6:4
Finalistka	3.	16 maja 1993	Berlin	Ceglana	Debbie Graham	Gigi Fernández Natalla Zwierawa	1:6, 3:6
Finalistka	4.	11 lipca 1993	Palermo	Ceglana	Silvia Farina Elia	Natalija Medwediewa Karin Kschwendt	4:6, 6:7
Finalistka	5.	8 maja 1994	Rzym	Ceglana	Gabriela Sabatini	Gigi Fernández Natalla Zwierawa	1:6, 3:6
Finalistka	6.	13 listopada 1994	Filadelfia	Dywanowa	Gabriela Sabatini	Gigi Fernández Natalla Zwierawa	6:4, 4:6, 2:6
Zwyciężczyni	3.	12 lutego 1995	Chicago	Dywanowa	Gabriela Sabatini	Tami Whitlinger Jones Marianne Werdel	5:7, 7:6, 6:4
Finalistka	7.	19 lutego 1995	Oklahoma	Twarda	Katrina Adams	Nicole Arendt Laura Golarsa	4:6, 3:6
Zwyciężczyni	4.	20 sierpnia 1995	Toronto	Twarda	Gabriela Sabatini	Martina Hingis Iva Majoli	4:6, 6:0, 6:3
Finalistka	8.	10 września 1995	US Open	Twarda	Rennae Stubbs	Gigi Fernández Natalla Zwierawa	5:7, 3:6
Finalistka	9.	1 października 1995	Lipsk	Dywanowa	Caroline Vis	Łarysa Sawczenko-Neiland Meredith McGrath	4:6, 4:6
Zwyciężczyni	5.	25 lutego 1996	Oklahoma	Twarda	Chanda Rubin	Katrina Adams Debbie Graham	6:4, 6:3
Zwyciężczyni	6.	16 marca 1996	Indian Wells	Twarda	Chanda Rubin	Julie Halard-Decugis Nathalie Tauziat	6:1, 6:4
Zwyciężczyni	7.	5 maja 1996	Hamburg	Ceglana	Arantxa Sánchez Vicario	Gigi Fernández Martina Hingis	4:6, 7:6, 6:4
Zwyciężczyni	8.	22 czerwca 1996	Rosmalen	Trawiasta	Łarysa Sawczenko-Neiland	Kristie Boogert Helena Suková	6:4, 7:6
Zwyciężczyni	9.	27 października 1996	Quebec	Dywanowa	Debbie Graham	Amy Frazier Kimberly Po	6:1, 6:4
Finalistka	10.	23 lutego 1997	Hanower	Twarda	Łarysa Sawczenko-Neiland	Nicole Arendt Manon Bollegraf	6:4, 3:6, 6:7

Finały juniorskich turniejów wielkoszlemowych

Gra pojedyncza (1)

Końcowy wynik	Rok	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwniczka	Wynik finału
Zwyciężczyni	1988	Wimbledon	Trawiasta	Emmanuelle Derly	7:5, 6:1

Bibliografia

• Profil na stronie WTA (ang.). Women’s Tennis Association. [dostęp 22 kwietnia 2017].
• Profil na stronie ITF (ang.). International Tennis Federation. [dostęp 22 kwietnia 2017].
• Profil na stronie Pucharu Billie Jean King (ang.). Billie Jean King Cup. [dostęp 22 kwietnia 2017].