Brewster SBN
 Brewster SBN w 1941 r. | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo |  Stany Zjednoczone |
|---|---|
| Producent | Brewster Aeronautical Corporation |
| Typ | Bombowiec nurkujący |
| Konstrukcja | średniopłat o konstrukcji całkowicie metalowej, podwozie klasyczne - chowane w locie |
| Załoga | 2 |
| Historia | |
| Data oblotu | 15 kwietnia 1936 |
| Lata produkcji | 1940–1942 |
| Wycofanie ze służby | 1946 |
| Dane techniczne | |
| Napęd | 1 silnik gwiazdowy Wright R-1820-22 |
| Moc | 910 KM (700 kW) |
| Wymiary | |
| Rozpiętość | 11,90 m |
| Długość | 8,40 m |
| Wysokość | 2,60 m |
| Powierzchnia nośna | 24,06 m² |
| Masa | |
| Własna | 1 851 kg |
| Startowa | 3 066 kg (całkowita) |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. | 410 km/h |
| Pułap | 8 600 m |
| Zasięg | 1 630 km |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 1 karabin maszynowy kal. 12,7 mm (stały) 1 karabin maszynowy Lewis kal. 7,62 mm (ruchomy) 227 kg bomb w komorze bombowej | |
| Użytkownicy | |
| USA | |
Brewster SBA/SBN – amerykański pokładowy bombowiec nurkujący z okresu II wojny światowej, opracowany w wytwórni Brewster Aeronautical Corporation z Long Island City w 1936 roku i produkowany w krótkiej serii w zakładach Naval Aircraft Factory w Filadelfii od 1940 roku
Historia
Na początku lat trzydziestych XX wieku dowództwo amerykańskiej marynarki wojennej, w związku z rozbudową floty lotniskowców, zwróciło się do szeregu wytwórni o opracowanie samolotów pokładowych. Jedną z tych firm było Brewster Aeronautical Corporation, która podjęła się opracowania i budowy prototypu samolotu zwiadowczo-bombowego. Był on zarazem pierwszą konstrukcją firmy Brewster[1].
Prototyp takiego samolotu o oznaczeniu fabrycznym B-138 i oficjalnym marynarki XSBA-1 został oblatany 15 kwietnia 1936 roku. Prototyp był wyposażony w silnik gwiazdowy Wright R-1820-4 Cyclone o mocy 722 KM (559 kW), ale w toku prób stwierdzono, że jego moc jest niewystarczająca dlatego też zastosowano nowy silnik Wright XR-1820-22 Cyclone o mocy 950 KM (708 kW)[1].
Po przeprowadzeniu dalszych prób dowództwo marynarki podjęło decyzję o skierowaniu tego samolotu do produkcji. Ponieważ jednak firma Brewster nie miała mocy produkcyjnych z uwagi na podjęcie produkcji myśliwców Brewster F2A Buffalo, 30 egzemplarzy tego samolotu zamówiono w warsztatach marynarki wojennej Naval Aircraft Factory (NAF) w Filadelfii[1]. Z uwagi na zmianę producenta, zmieniono oznaczenie samolotów seryjnych nadane przez Marynarkę z SBA na SBN.
W wytwórni Naval Aircraft Factory samolot nieznacznie przekonstruowano, a tak zmieniony samolot oznaczono jako SBN-1. Jednak produkcje jego podjęto dopiero w listopadzie 1940 roku, a zakończenie zamówionej partii samolotów nastąpiło dopiero w marcu 1942 roku[1].
Samoloty Brewster SBN-1 z powodu opóźnień w jego produkcji w chwili wejścia do służby okazały się słabsze od wprowadzanych już i masowo produkowanych samolotów Douglas SBD Dauntless[1]. Wobec tego skierowano je do eskadr treningowych, m.in. służyły do treningów na lotniskowcu USS „Ranger”. Nie brały natomiast udziału w działaniach bojowych. W listopadzie 1940 roku pierwsze SBN-1 otrzymał dywizjon VB-3 na lotniskowcu USS „Saratoga”, lecz w kolejnym roku wymieniono je na SBD-3[1]. W 1944 roku zostały ostatecznie wycofane z lotnictwa amerykańskiej marynarki wojennej[1].
Opis konstrukcji
Brewster SBA/SBN był dwumiejscowym pokładowym bombowcem nurkującym, wolnonośnym średniopłatem o konstrukcji całkowicie metalowej, z gładkim pokrycie duralowym tylko stery i lotki kryte były płótnem. Skrzydła były trójdzielne o obrysie trapezowym z zaokrąglonymi końcówkami. Skrzydła były wyposażone w metalowe, perforowane klapy krokodylowe, między lotkami a kadłubem. Klapy mogły równocześnie otwierać się w górę i dół, pełniąc role hamulców aerodynamicznych, ograniczając także prędkość nurkowania. Usterzenie klasyczne, wolnonośne, w produkcji seryjnej miały obrys prostoliniowy, choć w prototypie obrys był eliptyczny. Kabina mieściła dwie osoby pod długą, częściowo oszkloną osłoną. W podskrzydłowej części kadłuba mieściła się komora bombowa. Podwozie główne chowane w locie (golenie chowały się w skrzydła a koła w kadłub). Kółko ogonowe było stałe. Napęd stanowił jeden silnik gwiazdowy.
Wersje samolotu
- Brewster XSBA-1 – wersja prototypowa zbudowany w Brewster Aeronautical Corporation, 1 sztuka
- Brewster SBN-1 – wersja produkcyjna, produkowana w Naval Aircraft Factory, 30 sztuk
Przypisy
Linki zewnętrzne
| Samoloty myśliwskie | |
|---|---|
| Samoloty bombowe i torpedowe | |
| Samoloty rozpoznawcze i łącznikowe | |
| Samoloty szkolne | |
| Samoloty transportowe i szybowce | |
| Śmigłowce | |
| Konstrukcje prototypowe i doświadczalne |
Media użyte na tej stronie
.svg)
US Flag with 48 stars. In use for 47 years from July 4, 1912, to July 3, 1959.
A U.S. Navy Naval Aircraft Factory SBN-1 of torpedo squadron VT-8 in flight, 1941/42. The aircraft served as a trainer for pilots and aircrewmen of the squadron, which was decimated during the Battle of Midway in June 1942 while flying Douglas TBD-1 Devastators off USS Hornet (CV-8).
Roundel used by US armed forces from 6 May 1942 to 28 June 1943 when white bars and a red outline were added as the result of studies which showed that shape was more important than color from a distance.
Autor: NiD.29, Licencja: CC-BY-SA-3.0
Roundel used by all US armed forces from 31 July 1943 to 14 January 1947, replacing roundel having red outline, or no outline, but with white bars, and was replaced some nine months before the USAF was formed, by roundel having a single lengthwise red bar inset in white bars (bisecting them), giving the insignia the trio of red-white-red stripes evocative of the non-canton areas of the Flag of the United States.
A U.S. Navy Naval Aircraft Factory SBN-1 naval scout bomber. 30 SBNs were licence-built by the Naval Aircraft Factory, following the single Brewster XSBA-1.
Roundel used by the United States armed forces from 19 August 1919 to 6 May 1942 until red dot removed to avoid confusion with Japanese insignia. Superseded very similar roundel whose colors and proportions differed slightly - the original version having the colors from the US flag, and a center dot 1/3 of the outer radius. This version has a center dot constrained by the inner vertices of the star, a size that does not translate into an even fraction.