Bridgwater

Bridgwater

(c) Ken Grainger, CC BY-SA 2.0 Centralny punkt miasta
Państwo	Wielka Brytania
Kraj	Anglia
Region	South West England
Hrabstwo	Somerset
Dystrykt	Sedgemoor
Powierzchnia	28 km²
Populacja (2011) • liczba ludności • gęstość	35 886 1306 os./km²
Nr kierunkowy	01278
Kod pocztowy	TA6, TA5
Położenie na mapie Somersetu Contains Ordnance Survey data © Crown copyright and database right, CC BY-SA 3.0 Bridgwater
Położenie na mapie Wielkiej Brytanii (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Bridgwater
Położenie na mapie Anglii Bridgwater
51°07′40,79″N 2°59′34,79″W/51,127997 -2,992997
Strona internetowa
Portal Wielka Brytania

Widok na West Quay

Kanał Bridgwater – Taunton

Bridgwater (IPA – /'brɪdʒˌwɒtə(ɹ)/, lok. /'brɪdʒˌwɒʔə(ɹ)/^[2][3]) – miasto w Wielkiej Brytanii, w Anglii w hrabstwie Somerset. Stolica i centrum administracyjne okręgu Sedgemoor. Położone nad rzeką Parrett, na równinie Somerset Levels, między wzgórzami Quantock i Mendip, w odległości ok. 9 km od Kanału Bristolskiego. Miasto znajduje się w połowie drogi między Bristolem a Exeter, przy autostradzie M5.

Miasto jest lokalnym centrum przemysłowym, a ze względu na dogodne położenie i możliwości transportowe, również regionalnym centrum logistycznym, siedzibą regionalnych centrów dystrybucyjnych takich firm jak m.in. Argos, Wincanton (Somerfield), Robert Wiseman & Sons Ltd. Stanowi zaplecze ekonomiczne dla siedziby władz hrabstwa – Taunton. Siedziba okręgu wyborczego.

Według danych na rok 2011 miasto zamieszkiwało 35 886 osób^[4].

Nazwa

Pierwszy człon nazwy miasta, bridg- pochodzi od starogermańskiego brigg oznaczającego nadbrzeże, natomiast water to zniekształcona forma imienia Waltera Douaia, księcia normandzkiego^[5]. Istnieje również wersja etymologiczna mówiąca o moście wybudowanym przez Waltera^[6].

Potocznie miasto nazywane jest Bridgy^[7].

Położenie geograficzne

Położenie miasta na mapie fizycznej południowo-zachodniej Anglii

Miasto położone jest w południowo-zachodniej Anglii, w rozległej niecce między wzgórzami Quantock z południa i Mendip z północnego zachodu, na równinie Somerset Levels, w jej północno-zachodniej części. Przez miasto przepływa rzeka Parrett, ulegająca silnym pływom oceanicznym z pobliskiego Kanału Bristolskiego. Jest jedną z siedmiu rzek w Anglii ulegających pływom morskim^[8]. Dlatego rzeka płynie każdego dnia w dwóch kierunkach – w porze odpływu do ujścia i w głąb lądu podczas przypływu. Różnica w poziomie wód sięga od pół do trzech metrów^[9]. Dokładne informacje łącznie z godzinami pływów znaleźć można na tablicy przy moście miejskim. Obecnie rzeka ujęta jest planem przeciwpowodziowym^[10]. Rzeka połączona jest z inną rzeką Somersetu, Tone kanałem Bridgwater – Taunton o długości 23 km, wybudowanym w 1827 w celu połączenia wodnego między kanałem La Manche a Kanałem Bristolskim. Obecnie kanał nie ma znaczenia nawigacyjnego, wykorzystywany jest wyłącznie do celów rekreacyjnych^[11].

Klimat

(c) Celia Kozlowski, CC BY 3.0

Śnieg na Wzgórzach Quantock

Tak jak reszta hrabstwa i regionu South West England, klimat Bridgwater jest wilgotniejszy i łagodniejszy niż w pozostałej części Anglii. Średnia roczna temperatura wynosi 10 °C i wykazuje wahania zarówno dobowe, jak i zależne od pory roku, ale z powodu łagodzącego wpływu morza odchyłki są znacznie mniejsze niż w pozostałej części kraju. Najzimniejszym miesiącem w mieście jest styczeń, gdy temperatura waha się między 1 a 2 °C. Najcieplejszymi miesiącami są lipiec i sierpień z temperaturą 21 °C^[12].

Południowo-zachodnia część Anglii ulega działaniom Wyżu Azorskiego, który zwłaszcza latem rozszerza stąd swe działanie na obszary znajdujące się na północ hrabstwa. Wpływowi temu podlega również hrabstwo Sedgemoor i Bridgwater. Wskutek konwekcyjnego ruchu powietrza tworzą się chmury, redukując nasłonecznienie, zwłaszcza na obszarze przyległym do wzgórz Quantock Hills. Roczna liczba godzin słonecznych w mieście wynosi 1600^[13].

Opady występują w relacji z niżami i konwekcją. Większość opadów występuje jesienią i ma związek z Niżem Atlantyckim Średni opad roczny wynosi 787 milimetrów^[14]. W mieście śnieg jest prawdziwą rzadkością, rocznie występuje tu od 1 do 3 dni z pokrywą śnieżną, często bywają bezśnieżne zimy^[15][16]. Największą prędkość wiatru notuje się od listopada do marca. Przeważają wiatry z południowego zachodu i – co specyficzne dla miasta, z północy, od strony wzgórz Mendip^[17].

Temperatury minimalne, maksymalne i średnie opad miesięczne w latach 1971–2000 w Nettlecombe pod Bridgwater^[18].

Historia

(c) Adrian and Janet Quantock, CC BY-SA 2.0

Fabryka Royal Ordnance Factory w Bridgwater produkowała amunicję podczas II wojny światowej

Mapa Bridgwater z roku 1946

Historyczność miasta podkreślana jest na każdym kroku

Wieki średnie

Najstarsze udokumentowane informacje na temat miasta sięgają roku 800, następnie zostało ono wzmiankowane w Domesday Book (1086). W 1200 miasto uzyskało status gminy (borough), miało prawo wybudować most i zamek miejski – przywileje te nadał miastu Henryk II Plantagenet. Wybudowany w jego czasach zamek przetrwał do czasów dyktatury Olivera Cromwella^[19].

W związku z częstymi wylewami rzeki Parrett, spowodowanymi pływami, wybudowano fosę miejską o szerokości 20 metrów, gromadzącą wodę w okresach przypływów i chroniącą śródmieście. Za czasów Henryka III miasto uzyskało dalsze przywileje handlowe i stało się siedzibą gildii^[20].

Czasy nowożytne

W roku 1487 król Henryk VIII złożył deklarację mieszkańcom miasta, że Bridgwater będzie hrabstwem z własnymi prawami^[21]. W XVII wieku, po nieudanej próbie zburzenia siedziby parlamentu brytyjskiego, w kraju powstała tradycja obchodzenia rocznicy zamachu fajerwerkami. W Bridgwater pokazy pirotechniczne dają początek brytyjskiemu karnawałowi. W 1645 miasto ucierpiało w walkach podczas dyktatury Cromwella i związanej z nią wojny domowej. Kilkadziesiąt lat później, w 1685, Bridgwater stało się miejscem rebelii Monmoutha. Książę Monmouth ogłosił się samozwańczym królem Anglii, a uroczystość koronacyjna odbyła się na centralnym placu miasta, Cornhill Square. Oddziały Monmoutha ruszyły niezwłocznie na podbój Bristolu i Bath. Operacja nie udała się i po ostatecznej klęsce w bitwie o Sedgemoor^[22] (1685) Monmouth został stracony w londyńskiej Tower. Bitwa została stoczona pod niedaleką wsią Westonzoyland i uważana jest za ostatnią bitwę w Anglii rozegraną w uzgodnionym przez obie strony miejscu i czasie^[23]. W tym czasie na znaczeniu zyskuje port w Bridgwater, jako część portu bristolskiego, zajmujący się głównie sprowadzaniem wina z Francji^[5]. jako pierwsze miasto w Anglii, Bridgwater wystąpiło w roku 1785 z petycją o zniesienie niewolnictwa^[21]. Wraz z rozwojem techniki w XVIII-XIX wieku Bridgwater zyskało na znaczeniu jako miasto przemysłowe, ze szczególnym nastawieniem na przemysł mineralny. Powstały doki miejskie, wkrótce też uzyskało ono połączenie kolejowe z Bristolem i Londynem w ramach tzw. Grand Western Railway. Rozwinął się przemysł mineralny i cegielnictwo, w XIX wieku produkowano tu na szeroką skalę dachówki.

Historia najnowsza

Koniec dziewiętnastego stulecia i początek dwudziestego to przyśpieszenie industrializacji kraju, które co prawda nie uczyniło z Somersetu regionu przemysłowego, ale ugruntowało pozycję Bridgwater jako jednego z najważniejszych centrów przemysłowych hrabstwa. Bridgwater stało się dużym skupiskiem proletariatu, toteż nie oszczędziły go fale strajków z 1890 i 1926 roku. Zwłaszcza ten drugi, 3 maja przebiegał gwałtownie i został siłą zdławiony przez policję^[24]

W pierwszych dniach II wojny światowej miasto żywiołowo odpowiedziało na apel premiera o przyjmowanie żon i dzieci zmobilizowanych żołnierzy. Miasto przyjęło 6500 matek i dzieci, z czego aż 1000 w pierwszym tygodniu po apelu^[21]. Na apel uprawiania działek i hodowania królików Dig for Victory w mieście powstało 400 nowych działek^[21]. Bitwa o Anglię obeszła się z miastem stosunkowo łagodnie: miasto przeżyło trzy poważne naloty – 1 sierpnia, w nocy z 24 na 25 sierpnia i 1 października 1940. Efektem bitwy powietrznej na terenie miasta były 263 zrzucone bomby, 1638 uszkodzonych budynków i 4 zestrzelone samoloty wroga^[21]. Już na początku wojny w północno-zachodniej części miasta, na granicy z wsią Woolavington lokalizowano ROF Bridgwater, znaną również jako ROF 37, fabrykę środków wybuchowych i amunicji. Produkowano tu heksogen^[25], wówczas nowoczesny środek wybuchowy, jeszcze w fazie eksperymentalnej. Na potrzeby fabryki wybudowano nawet sztuczną rzekę Huntspill^[26].

Do lat 50. XX wieku miasto znane było jako ośrodek wikliniarstwa. Przemysł ten upadł wraz z osuszeniem bagien Sedgemoor. Upadła również jedna z większych angielskich cegielni. Miasto ponownie zyskało na znaczeniu podczas rewolucji logistycznej lat 70., będąc miejscem do obsługi regionalnych centrów dystrybucyjnych wielkich firm.

Demografia, oświata i nauka

Według danych na rok 2001 Bridgwater zamieszkiwało 36 563 osób^[4]. Najwięcej ludności, bo 29,6% znajduje się w wieku produkcyjnym. Dokładniej proporcje między poszczególnymi grupami wiekowymi ilustruje poniższa tabela (dane na rok 2001):

Profil ludności miasta, charakterystyczny dla regionów wiejskich w Anglii, przedstawia poniższa tabela^[27].

W Bridgwater znajduje się dziewięć szkół podstawowych, pięć średnich oraz trzy specjalne. W mieście działa college, przekształcony z dawnej szkoły politechnicznej, w którym kształci się, zarówno na kursach stałych, jak i wieczorowych i zaocznych, 20 000 studentów rocznie^[29]. Obecnie oferuje kształcenie nie tylko w kierunkach technicznych, ale ogólnokształcącym i humanistycznym.

Administracja i polityka

W roku 1973 w wyniku reformy administracyjnej Bridgwater stracił swój historyczny status borough i stając się częścią i zarazem stolicą dystryktu Sedgemoor. Jest siedzibą Okręgu Wyborczego Bridgwater. W parlamencie brytyjskim reprezentowany jest przez jednego posła, wybieranego w ordynacji większościowej. Obecnie już drugą kadencję (od 2001) deputowanym jest Ian Liddel-Graigner z Partii Konserwatywnej^[30]. Burmistrzem miasta jest Graham Granter^[31] z partii liberalnej.

Religia

Wieża tego kościoła ma ponad 52 m

Wśród mieszkańców miasta dominującą religią jest chrześcijaństwo, głównie katolicyzm i anglikanizm. Jest również ważną siedzibą różnych obrządków: metodystów, zielonoświątkowców oraz Armii Zbawienia. Z pozostałych wyznań przeważa islam i hinduizm, głównie w środowiskach imigracyjnych.

W mieście znajduje się w sumie obecnie 11 świątyń i miejsc kultu religijnego^[32] (w roku 2008 było 21 świątyń i miejsc kultu religijnego^[33]).

Kościoły:

• katolicki kościół pod wezwaniem św. Józefa
• kościół Armii Zbawienia (znany mieszkańcom z corocznych koncertów kolęd)
• kościół metodystów

Kultura, wydarzenia i imprezy

Podczas karnawału w Bridgwater

Pomnik upamiętniający sztuczne ognie w Bridgwater

Bridgwater jest centrum kulturalnym dystryktu Sedgemoor w hrabstwie Somerset. Największym ośrodkiem organizacyjnym i wystawowym jest dom kultury Bridgwater Arts Centre, działa od roku 1946 i koordynuje życie kulturalne miasta. Gościł po raz pierwszy po wojnie Congrès international d’architecture moderne^[34]. Dla młodzieży stworzono, częściowo za miejskie pieniądze, klub Engine Room, prowadzący działalność kulturalną i edukację techniczną (w tym internetową). Miasto posiada bibliotekę, działającą od 1906 roku^[35].

Karnawał Guya Fawkesa

Południowa i południowo-zachodnia Anglia mają swój specyficzny rodzaj rozrywki – karnawały. O ile na południu odbywają się one w sierpniu (np. karnawał w Ryde), w Somersecie ich największe nasilenie przypada na listopad, a wiąże się je tradycyjnie ze Spiskiem Prochowym. Karnawał w Bridgwater odbywa się zawsze w pierwszy piątek listopada bądź piątek przed 5 listopada – dniem Guya Fawkesa i uważany jest za największy karnawał Anglii^[36]. Odbywa się cyklicznie jako stałe święto od roku 1880 i pod tym względem ustępuje tylko karnawałowi w Ryde na Wyspie Wight^[37]. W święcie biorą udział lokalne szkoły tańca, całość polega na przejściu korowodu karnawałowego, najczęściej na specjalnie na tę okoliczność przygotowywanych platformach. Impreza corocznie gromadzi ok. 20 000 widzów i jest jedną z największych cyklicznych imprez południowo-zachodniej Anglii. Po inauguracji w Bridgwater w następnych dniach karnawał przenosi się do innych miast dystryktu Sedgemoor – Highbridge, Burnham-on-Sea i North Petherton. Podczas karnawału prowadzi się zbiórkę pieniędzy na cele dobroczynne – w roku 2007 zebrano 28 000 funtów^[38].

Karnawałowi towarzyszy corocznie Squib Parade – pokaz sztucznych ogni w stylu osiemnastowiecznym (po angielsku zwanych Squib). Odbywa się on na zakończenie karnawału, a udział w nim bierze ok. 200 osób^[39]. Dwustu uczestników, zwanych squibbers bądź squib marshals tworzy dwuszereg wzdłuż ulicy High Street i odpala specjalnie na ten dzień przygotowane pochodnie, wykonane według osiemnastowiecznej receptury. W centrum miasta znajduje się pomnik Squibbersa.

Inne wydarzenia

Targ zwierząt Odbywa się corocznie od początku XVI wieku i uważany jest za jeden z najstarszych w Anglii^[40]. Dawniej handlowano tu końmi, obecnie dominują mniejsze zwierzęta – kucyki i osły. Impreza odbywa się tradycyjnie w trzeci czwartek września, w okolicy dnia św. Macieja. Wydarzeniu towarzyszy weekendowy festyn i dni miasta.

Corocznie w lipcu ma miejsce Someset Art Week – największe wydarzenie kulturalne miasta. Towarzyszą mu wystawy, koncerty i niewielkie imprezy publiczne.

Architektura i zabytki

(c) Patrick Mackie, CC BY-SA 2.0

Pomnik pamięci ofiar wojny

(c) Barbara Cook, CC BY-SA 2.0

Haygrove School

Choć miasto znane jest ze średniowiecza, niewiele ostało się w nim z architektury XVIII wieku i późniejszej. Po przebudowie w XVIII wieku, centrum zaczęło kształtować się na nowo. Największe piętno na wyglądzie śródmieścia wywarł wiek XIX^[41]. Architektura obiektów przemysłowych ukształtowała się pod koniec XIX wieku^[41]. Dwudziesty wiek nie zaszkodził wiktoriańskiemu wyglądowi śródmieścia, a miasto rozwija się głównie na peryferiach, bez ingerencji w centralną część. Najwyższy budynek miasta, jedyny wieżowiec, liczy dziewięć pięter, przeważa budownictwo do 25 metrów.

Budownictwo sakralne

Najważniejszym budynkiem sakralnym miasta – i jednym z najstarszych – jest czternastowieczny kościół św. Marii Magdaleny. Kościół w tym miejscu był już w średniowieczu, obecna budowla pochodzi z początków XIV wieku. Kościół ma strzelistą, smukłą sylwetkę z charakterystyczną smukłą wieżą o wysokości 52 metrów. Kościół uznany został za zabytek klasy I. Według legendy, z wieży budowli Monmouth obserwował swych wrogów przed ostatecznym atakiem^[42]. Innym zabytkiem sakralnym jest anglikański kościół św. Jana Chrzciciela (bud. 1843), arch. John Brown.

Budownictwo świeckie

Na Bath Street, u wylotu miasta, położony jest dworek Sydenham Manor House, najważniejszy świecki zabytek miasta, klasy II. Wybudowany w XIV wieku, odrestaurowany w roku 1613^[43]. Nieudostępniony do zwiedzania, większość znajdujących się w nim cennych obiektów jest obecnie w muzeum miejskim^[41].

Na przedmieściu, w Goathurst znajduje się osiemnastowieczny dworek Halswell House, wybudowany w XVIII wieku w stylu klasycystycznym. Otoczenie zawiera również elementy z tego okresu, m.in. łuk w stylu rzymskim. Podczas II wojny światowej mieścił się tu krótko obóz jeniecki. Dworek znajduje się w rękach prywatnych, częściowo udostępniony do zwiedzania^[44].

Najważniejszym pomnikiem miasta, na centralnym miejscu u zbiegu Fore Street i High Street jest pomnik Roberta Blake’a, wybudowany w roku 1900^[21]. W roku 2004 na centralnym placu miasta powstał pomnik upamiętniający unikalne w skali Anglii pokazy sztucznych ogni w stylu historycznym – Squibber’s Monument.

Zabytki i pomniki miasta

• Kościół św. Marii Magdaleny (anglikański) – zabytek klasy I
• Stacja kolejowa w Bridgwater zaprojektowana przez Isambarda Kingdom Brunela, angielskiego architekta i inżyniera XIX wieku;
• Pomnik pamięci ofiar wojny
• Pomnik admirała Roberta Blake’a
• Pomnik Squibbersa na high Street

Sport i rekreacja

Klub piłkarski, Bridgwater Town F.C., największy klub sportowy miasta, występuje w rozgrywkach piłkarskich pierwszej ligi amatorskiej, w okręgu południowo-zachodnim. Klub rugby Bridgwater & Albion RFC, najstarszy istniejący obecnie klub sportowy miasta gra w III lidze^[45]. Miasto posiada jeden mały stadion piłkarski oraz publiczną pływalnię krytą Sedgemoor Splash, obiekt utrzymany w konwencji aquaparku, ze zjeżdżalniami i sztuczną falą^[46]. Możliwe jest uprawianie sportów wodnych – żeglarstwa na zalewie retencyjnym i w dokach, oraz kajakarstwa na kanale Taunton – Bridgwater oraz rzece Parrett. Przez miasto przebiega krajowy szlak rowerowy nr 3^[47] łączący Land’s End i Bristol.

Tereny zielone

Staw przy Taunton Road – ulubione miejsce wędkarzy

Bridgwater posiada wiele terenów zielonych, choć niekoniecznie w centrum miasta. Nie ma typowego parku, największy obiekt tego typu znajduje się w klinie między drogą A 38 a rzeką Parrett i pełni funkcję błoni miejskich. Drugie błonia, wykorzystywane jako teren do festynów i imprez masowych, są położone na zachód od Durleigh Road, na zachodnich przedmieściach. Blisko centrum znajduje się skwer Kings Place, z pomnikiem ofiar II wojny światowej. Zielone tereny rekreacyjne są przede wszystkim związane z ciekami wodnymi – rzeką Parrett i kanałem Bridgwater – Taunton o długości 23 km^[11], wzdłuż którego przebiega krajowa rowerowa droga nr 3. Sprzęt pływający, głównie kajaki, udostępnia miejscowy oddział YMCA^[48]. Jezioro retencyjne i rezerwuar wody pitnej w Durleigh jest wykorzystywane do uprawiania sportów wodnych. Blisko śródmieścia znajduje się staw, użytkowany tradycyjnie przez wędkarzy.

Gospodarka

Baza dystrybucyjna Wincantona i Somerfielda w Bridgwater

Od czasów powojennych krajobraz gospodarczy miasta uległ zasadniczym przeobrażeniom, w dużej mierze odzwierciedlającym sytuację ogólną w kraju, ale też kształtowaną przez czynniki regionalne i lokalne. Z ośrodka drobnej wytwórczości i rzemiosła miasto przeistoczyło się w ośrodek przemysłowy o skali ponadregionalnej. Nowe życie przyniosła zwłaszcza budowa autostrady M5 i regulacja rzeki Parrett, aczkolwiek jej znaczenie znacznie zmalało, a port towarowy ma już wyłącznie znaczenie lokalne.

Ze względu na infrastrukturę – bliskość autostrady M5, lotniska, sieć dróg, Bridgwater jest siedzibą przemysłu przetwórczego, zwłaszcza w branży spożywczej. Znajdują się tu pakowarnie (JP Fruits, Sharpak, Delta), rozlewnia soków (Gerber) oraz mleczarnia wraz z centrum dystrybucji – Robert Wiseman & Sons, oddana do użytku w roku 2008. Bridgwater to również ośrodek logistyczny o znaczeniu ponadregionalnym – centrum regionalnych ośrodków dystrybucyjnych wielu firm – Exel (kontrakt z NHS – Narodowym Funduszem Zdrowia), Wincanton – kontrakt z sieciami sklepów i marketów Somerfield, centrum dystrybucji Argos oraz Morrisons (w budowie), a także centra logistyczne Langdons, Eddie STOBART. W Bridgwater znajduje się oddział amerykańskiego koncernu CRC^[49], produkujący środki utrzymania ruchu (głównie aerozole). Do niedawna działała tu duża fabryka celofanu, obecnie zlikwidowana. Mimo licznych przekształceń i likwidacji, miasto nie jest zagrożone bezrobociem, które w 2000 wynosiło 700 osób^[50].

Transport

Ta sekcja od 2022-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w sekcji mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tej sekcji. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tej sekcji.

Stacja kolejowa w Bridgwater

Wjeżdżających do miasta autostradą M 5 wita pomnik z wierzby

Bridgwater zawsze był centrum komunikacyjnym o znaczeniu ponadregionalnym. Do czasów nowożytnych największą arterią miasta była rzeka Parrett, której zawdzięcza ono egzystencję i rozwój. W latach sześćdziesiątych XIX wieku wybudowano kolej łączącą Plymouth z Bristolem i Londynem; przebiegała ona przez miasto a budynek dworcowy zaprojektował Isambard Kingdom Brunel. Od tego czasu znaczenie tego ośrodka miejskiego wzrosło. Miastu pomogło również wybudowanie autostrady M5 w latach 70. – droga szybkiego ruchu połączyła je z najważniejszymi ośrodkami w Anglii. Obecnie miasto skomunikowane jest z większymi ośrodkami miejskimi w hrabstwie, jak również z dużymi miastami: Bristol, Cardiff, Londyn, Birmingham. Jedyną niedogodnością jest fakt że z powodu zbyt krótkich peronów nie zatrzymują się tu pociągi pośpieszne – najbliższa stacja to Taunton. Bridgwater jest również centrum autobusowej komunikacji miejskiej i podmiejskiej, dysponuje dworcem autobusów miejskich, podmiejskich i dalekobieżnych.

Transport szynowy

• Dworzec kolejowy na linii Bristol Temple Meads – Exeter St Davids. Bezpośrednie połączenie kolejowe z Bristolem, Cardiff, Exeterem, Taunton, dobra komunikacja z Manchesterem, Birmingham, Liverpoolem, Londynem, Plymouth.

Transport drogowy

• autostrada M5 Birmingham – Bristol – Exeter – wyjazd 23 (północne dzielnice miasta) i 24 (południowe)
• droga krajowa A39 – Falmouth – Bath
• droga krajowa A38 Bodmin-(Kornwalia) – Mansfield-(Nottinghamshire)
• Przystanek linii dalekobieżnej autobusów linii National Express – połączenie z Londynem, Exeterem, Barnstaple, Westward Ho!
• Dworzec autobusów podmiejskich – połączenie bezpośrednie z Burnham-on-Sea, Glastonbury, Cheddar, Taunton
• autobusy komunikacji miejskiej linii First

Transport lotniczy

• lotnisko Bristol International Airport BRS/EGGD – w odległości ok. 40 km od miasta.
• lotnisko Exeter International Airport EXT/EGTE – w odległości ok. 50 km od miasta

Bridgwater w kulturze

Admirał Blake znów walczy z Francuzami. Francuski targ w Bridgwater

W Ulisessie Jamesa Joyce’a pojawia się marynarz, który pływał z cegłami z Bridgwater i znalazł „pchłę w łóżku w Bridgwater”^[51]. Obraz miasta i jego mieszkańców znajdujemy w książce popularnej pisarki i żeglarki angielskiej Clare Francis Homeland^[52], jak również odnajdziemy tam stosunek mieszkańców miasta do polskiej emigracji wojennej. Na Castle Street kręcono film Przygody Toma Jonesa^[53]. Nazwa miasta została również rozsławiona przez Toma Kinga, barona Bridgwater, ministra w rządach Margaret Thatcher, wyśmiewanego wielokrotnie w programie satyrycznym Spitting Image. Miasto jest również obiektem dowcipów znanych jako Bridgwater Jokes, odpowiednikiem kulturowym polskiego Wąchocka.

Miasta partnerskie

• Homberg
• La Ciotat
• Marsa
• Uherské Hradiště

Przypisy

Bibliografia

• Roger Evans: The Book of Bridgwater. Tiverton: Halsgrove, 2006. ISBN 978-1-84114-509-9.
• J.E. Lawrence: A History of Bridgwater. Chichester: Phillimore, 2005. ISBN 1-860773-63-X.
• Robin Williams: The Somerset Levels. Ex Libris Press. ISBN 1-903341-16-7.
• Robert Dunning: A Somerset Miscellany. Tiverton: Somerset Books, 2005. ISBN 1-84306-328-X.

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona miasta. bridgwater.net. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-05-09)]. (ang.)
• Oficjalna strona karnawału Guya Fawkesa. bridgwatercarnival.org.uk. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-11-01)]. (ang.)