Brigitte Nielsen

Brigitte Nielsen

(c) Credit and copyright must be attributed to "Jack Gavigan/hotnewthings.co.uk"; Notification of usage by email to jack@gavigan.co.uk requested, CC BY-SA 3.0 Brigitte Nielsen w 2010
Imię i nazwisko	Gitte Nielsen
Data i miejsce urodzenia	15 lipca 1963 Rødovre, Dania
Zawód	aktorka, modelka, prezenterka, piosenkarka, producentka filmowa
Współmałżonek	Kasper Winding (1983–1984; rozwód) Sylvester Stallone (1985-1987; rozwód) Sebastian Copeland (1990–1992; rozwód) Raoul Meyer (1993–2005; rozwód) Mattia Dessi (od 2006)
Lata aktywności	od 1984

Z Sylvestrem Stallone i parą prezydencką, 1985

Brigitte Nielsen, właśc. Gitte Nielsen^[1][2] (ur. 15 lipca 1963 w Rødovre) – duńska aktorka, modelka, prezenterka i piosenkarka^[3].

Życiorys

Wczesne lata

Przyszła na świat w Rødovre^[4][5], na przedmieściach Kopenhagi jako jedyna córka bibliotekarki Hanne Nielsen i inżyniera Svenda Nielsena (zm. 1999)^[6]. Wychowywała się z młodszym bratem Janem (ur. 1965).

Kariera

Po ukończeniu szkoły średniej w wieku 16 lat pozostawiła rodzinę i wyjechała do Włoch, by rozpocząć karierę modelki dla renomowanej agencji Elite Models. Pracowała tam między innymi z takimi projektantami mody jak Giorgiem Armanim, Gianni Versace i Gianfranco Ferré. Była ozdobą światowych wybiegów w Rzymie, Mediolanie, Nowym Jorku, Paryżu i Berlinie. Na początku lat 80. pracowała z takimi fotografami jako Greg Gorman i Helmut Newton. Wielokrotnie jej zdjęcia znalazły się w magazynie „Playboy” (w sierpniu 1986, w edycji australijskiej we wrześniu 1986, w edycji francuskiej w październiku 1986, w grudniu 1987, w edycji australijskiej w styczniu 1988)^[7], „Penthouse” (we francuskiej edycji w październiku 1994), a w „Marvel Comics” pozowała do zdjęć ubrana jak komiksowy charakter She-Hulk^[8].

Na jej zdjęcia trafił włoski producent filmowy Dino de Laurentiis, szukający partnerki dla Arnolda Schwarzeneggera do baśni kostiumowej Czerwona Sonja (Red Sonja, 1984), gdzie zadebiutowała jako tytułowa bohaterka kobieta-wojownik. Jednak krytycy nie byli zachwyceni jej talentem aktorskim, przyznając Złotą Malinę dla najgorszej gwiazdy i nominację dla najgorszej aktorki^[9]. Była brana pod uwagę do roli Pani Jane Porter w filmie przygodowym Hugh Hudsona Greystoke: Legenda Tarzana, władcy małp (Greystoke: The Legend of Tarzan, Lord of the Apes, 1984), którą w rezultacie zagrała Andie MacDowell.

W 1985 wyszła za mąż za Sylvestra Stallone’a. Nielsen i Stallone byli razem na okładce „Muscle & Fitness” (w październiku 1985) i „Vanity Fair” (w brytyjskiej edycji w listopadzie 1985). Stallone zaangażował ją do roli Ludmiły Vobet Drago, żony sowieckiego boksera (Dolph Lundgren) w swoim filmie Rocky IV (1985). Lecz i ta kinowa postać była nominowana do Złotej Maliny w dwóch kategoriach: najgorsza nowa gwiazda i najgorsza aktorka drugoplanowa. U boku swojego męża wystąpiła ponownie w roli prześladowanej przez okrutnego seryjnego mordercę modelki Ingrid w kryminalnym filmie akcji Kobra (Cobra, 1986) i po raz kolejny otrzymała nominację do Złotej Maliny w kategorii „Najgorsza aktorka roku”. W 1987 odbył się głośny rozwód państwa Stallone^[10]. Jako Karla Fry, posągowa wspólniczka handlarza bronią, znalazła się w obsadzie komedii sensacyjnej Gliniarz z Beverly Hills II (Beverly Hills Cop II, 1987) z Eddiem Murphym.

W okolicach Bożego Narodzenia 1987 menadżer Nielsen skontaktował się z muzykiem Dieterem Bohlenem (Blue System, Modern Talking), któremu zaoferowano ok. 600 tys. dolarów za realizację nagrań w studiu Spiama w Los Angeles. Po nagraniu kilku taśm demo z Brigitte Nielsen, Dieter wrócił do Niemiec i poprawił demówki. Projekt upadł, ponieważ prawnicy Nielsen zdecydowali, że Bohlen może napisać dla niej tylko trzy piosenki. Po tej wiadomości Bohlen nie był już zainteresowany dalszą współpracą^[11]. Pod koniec 1987 Nielsen nagrała w duecie z austriackim piosenkarzem Falco singel „Body Next to Body”, którego producentem był Giorgio Moroder. Piosenka ta trafiła na jej debiutancką płytę Everybody Tells a Story.

Brała udział w drugorzędnych włoskich dramatach – Bye Bye Baby (1988, jeszcze jedna nominacja do Złotej Maliny) u boku Carol Alt, Luca Barbareschi i Jasona Connery i Domino (1988). Była brana pod uwagę do roli królowej Marii Zofii Bawarskiej w komediodramacie historycznym Luigiego Magniego[ Król Neapolu (’O Re, 1989), którą przyjęła Ornella Muti. W telewizyjnym filmie fantastycznonaukowym CBS Morderstwo w księżycowej poświacie (Murder by Moonlight, 1989) zagrała agentkę NASA^[12] z Julianem Sandsem^[13]. W dreszczowcu erotycznym Więzienie kobiet 2 (Chained Heat II, 1993) wystąpiła w roli uzależnionej od narkotyków perwersyjnej naczelniczki czeskiego więzienia o skłonnościach lesbijskich^[14][15]. Mimo tego była jednak absolutną gwiazdą kina światowego końca lat 80., która zgasła równie szybko, jak się pojawiała. Powodzeniem wśród widzów cieszyły się zwłaszcza jej role kobiet heroicznych, wyrachowanych i żądnych władzy, jak choćby kultowa dziś Czerwona Sonja czy Czarna Wiedźma z serii włoskich baśni telewizyjnych Fantaghiro (Fantaghirò, 1992-1996).

Pojawiła się w teledysku do przeboju Michaela Jacksona „Liberian Girl” (1989) oraz zespołu Korn do piosenki „Make Me Bad”' (2000) jako lekarka z Udem Kierem, Tatjaną Patitz i Shannyn Sossamon. Kandydowała do roli Gayle w sensacyjnym filmie fantastycznonaukowym BattleQueen 2020 (2001), jednak propozycja trafiła do Julie Strain. Miała zagrać postać Fran w komedii sportowej Zabawy z piłką (Dodgeball: A True Underdog Story, 2004), jednak ostatecznie zaangażowano Missi Pyle. Wydała kilka singli z muzyką taneczną, w tym „No More Turn Back” (2000), „Tic Toc” (2001) i „You’re No Lady” (2002) w duecie z drag-queen RuPaul, gdzie użyła swojego prawdziwego imienia Gitta^[16].

W lipcu 2017 dostała się do obsady w roli superzłoczyńcy w sensacyjnym serialu Gods and Secrets, gdzie zastąpiła Marka Sallinga, który został aresztowany pod zarzutem posiadania pornografii dziecięcej^[17].

W 2018 powróciła na kinowy ekran w dramacie sportowym Creed II jako Ludmilla Drago, ex-żona Ivana (Dolph Lundgren), matka Viktora (Florian Munteanu), która porzuciła go w okresie niemowlęcym^[18].

Życie prywatne

W 1982 poznała duńskiego muzyka i kompozytora Kaspera Windinga^[19], przyrodniego brata reżysera Drive – Nicolasa Windinga Refna, za którego poślubiła w kwietniu 1983. Mają syna Juliana (ur. 12 kwietnia 1984 w Kopenhadze). W październiku 1984 małżeństwo rozpadło się^[19].

W latach 1984–1985 romansowała z Arnoldem Schwarzeneggerem^[19]. Spotykała się z brytyjskim wokalistą z grupy muzycznej Simply Red – Mickie Hucknallem^[19], aktorem Seanem Pennem^[19] i raperem Vanillą Ice^[19]. 15 grudnia 1985 w posiadłości Irwina Winklera w Beverly Hills poślubiła Sylvestra Stallone’a. Małżeństwo przetrwało 19 miesięcy i zakończyło się 13 lipca 1987.

Romansowała z reżyserem Tonym Scottem (1987) i jego sekretarką Kelly Sahnger (1987–1988)^[20].

Od 29 września 1990 do maja 1992 tworzyła związek małżeński z Sebastianem Copelandem, kuzynem Orlanda Blooma. Od 17 grudnia 1993 do kwietnia 2005 jej kolejnym mężem był szwajcarski kierowca rajdowy Raoul Meyer Ortolani (ur. 1960), z którym ma dwóch synów: Douglasa Aarona (ur. 20 kwietnia 1993) i Raoula Ayrtona Juniora (ur. 21 maja 1995). W latach 1988–1990 była w nieformalnym związku z amerykańskim futbolistą Markiem Gastineau (ur. 1956). W latach 2003–2005 jej narzeczonym był amerykański raper Public Enemy Flavor Flav (ur. 1959).

W marcu 2005 poznała włoskiego byłego modela i barmana, producenta filmowego Mattię Dessìego (ur. 1978). Para pobrała się 8 lipca 2006 na Malcie^[21]. 22 czerwca 2018 urodziła piąte dziecko, córkę Fridę^[22].

Filmografia

Dyskografia

albumy

• 1988: Every Body Tells a Story (wyd. TELDEC)^[23]
• 1992: I'm the One... Nobody Else (wyd. Ricordi)^[23]
• 2008: Brigitte Nielsen (reedycja I'm the One... Nobody Else i Every Body Tells a Story)^[24]

single

• 1987: „Body Next to Body” – z Falco (nr 6 w Austrii, nr 22 w Niemczech, nr 1 w Japonii)^[23]
• 1987: „Every Body Tells a Story” (nr 38 we Włoszech; nr 15 w Niemczech)^[23]
• 1988: „Maybe"^[23]
• 1988: „Siento” (tylko Ameryka Południowa)^[23]
• 1988: „It's a Strange Love"^[23]
• 1990: „Rockin' Like a Radio”^[23]
• 1991: „My Girl (My Guy)”^[23]
• 1992: „How Could You Let Me Go?"^[23]
• 1993: „Work That Body"^[23]
• 2000: „No More Turning Back” (jako Gitta); realizacja Jive; (nr 1 w Hiszpanii, nr 1 Eurodance chart; nr 64 w Holandii, nr 54 w Wielkiej Brytanii)^[23]
• 2000: „Everybody's Turning Back” (jako Gitta i Rozalla)^[23]
• 2001: „Tic Toc” (jako Gitta; 2001; realizacja Blanco y Negro Music)^[23]
• 2002: „You're No Lady” (jako Gitta z RuPaul); realizacja Do It Yourself (nr 1 w Hiszpanii)
• 2012: „Misery” (jako Gitte Nielsen z Spleen United)^[23]

Przypisy

Bibliografia

• Jan Słodowski, Andrzej Roman: Gwiazdy światowego kina. Leksykon. Warszawa: Editions Spotkania, 1992. ISBN 83-85195-83-1.
• Brigitte Nielsen w bazie IMDb (ang.)
• Brigitte Nielsen w bazie Filmweb
• Brigitte Nielsen w bazie Notable Names Database (ang.)