Broń odprzodowa
Ten artykuł od 2018-09 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |

Broń odprzodowa – broń palna ładowana od strony wylotu lufy (od przodu). Była pierwszym rodzajem broni palnej, używanym od XIII do XIX w., obejmującym zarówno działa jak i broń strzelecką. Od połowy XIX w. była wypierana przez broń odtylcową. Obecnie broń odprzodową stanowią jedynie moździerze i niektóre typy granatników.
Załadowanie broni odprzodowej było czasochłonne – wymagało najpierw wsypania prochu do lufy, następnie umieszczenia tam przybitki i ołowianej kuli lub pocisku, ewentualnie jeszcze uszczelnienia kuli w lufie za pomocą flejtucha. W celu przyspieszenia ładowania zaczęto stosować papierowe patrony, które wypierały prochownice. Czynności te wykonywane były od wylotu lufy, przy użyciu stempla (pobojczyka). W zależności od typu broni należało jeszcze podsypać prochu na panewkę umieszczoną z tyłu lufy lub nałożyć kapiszon na kominek. Odpalenie następowało przez zbicie kapiszonu lub zapalenie prochu na panewce, który poprzez zapał powodował odpalenie ładunku miotającego w lufie i wystrzelenie pocisku.
W broni strzeleckiej od XV w. zaczęto automatyzować czynność odpalenia, wprowadzając różne typy zamków (w kolejności):
- zamek lontowy,
- zamek kołowy,
- zamek skałkowy (niderlandzki, hiszpański, angielski, francuski),
- zamek kapiszonowy.
Od 1 stycznia 2004 na posiadanie działających replik historycznych broni odprzodowych sprzed roku 1885 ładowanych czarnym prochem w Rzeczypospolitej Polskiej nie jest wymagane osobne zezwolenie.
Niektóre typy broni odprzodowej
- broń historyczna
- broń współczesna: moździerz piechoty
Media użyte na tej stronie
Autor: Lestat (Jan Mehlich), Licencja: CC BY-SA 2.5
Załadowana lufa broni odprzodowej (moździerz). 1. Zapał; 2. Ładunek prochowy; 3. Przybitka (uszczelnienie); 4. Kula; 5. Przybitka (uszczelnienie). Centralne Muzeum Morskie w Gdańsku.