Broń zdobyczna
.jpg)
Broń zdobyczna – broń lub elementy wyposażenia wojskowego, które są zdobywane przez wroga w stanie nienaruszonym lub wymagającym tylko minimalnych napraw, najczęściej podczas bitew, ale także później podczas okupacji terytorium państwa nieprzyjacielskiego[1].
Zdobyta broń jest często używana przez wojska jako broń etatowa, pod warunkiem, że ma ona zastosowanie militarne, a także zapewnione są dostawy amunicji i części zamiennych oraz remonty. W wielu przypadkach przechwytuje się nie tylko broń, ale także zakłady produkcyjne bo zwiększa to korzyści wojskowe, ponieważ w razie potrzeby można kontynuować produkcję. Przechwycone zakłady produkcyjne zapewniają wgląd w technologię uzbrojenia wroga, która jest bardzo przydatna do dalszego rozwoju własnego uzbrojenia. Zdobytą broń wykorzystuje się również gdy własna produkcja uzbrojenia jest zbyt niska, występują problemy z zaopatrzeniem lub obca broń jest lepsza od własnej. Wadą używania broni zdobycznej jest ryzyko bratobójczego ognia z powodu sylwetki lub hałasu charakterystycznego dla danej broni na przykład czołgu[1].
Oprócz bezpośredniego zastosowania militarnego broń zdobyczna może również służyć jako trofea, jeśli jest to szczególnie znana broń o dużej wartości symbolicznej; często jest wtedy prezentowana publicznie (na przykład w muzeum) lub przechowywana w specjalny sposób[1].
Wojny światowe
W czasie I wojny światowej Armia Cesarstwa Niemieckiego wobec niewielkiej ilości własnych, wykorzystywała zdobyczne czołgi ententy.
W czasie II wojny światowej uczestniczące w niej siły zbrojne szeroko stosowały broń zdobyczną. Niemiecki Wehrmacht wykorzystywał na frontach między innymi zdobyczne czołgi, pistolety i pistolety maszynowe. Radziecka Armia Czerwona wykorzystywała między innymi zdobyczne czołgi, a w składzie brytyjskich Królewskich Sił Powietrznych (RAF) znajdowała się eskadra No. 1426 Flight RAF testująca zdobyczne samoloty państw Osi.
W broń zdobyczną uzbrojeni byli także powstańcy warszawscy[2].
Przypisy
- ↑ a b c Wolfgang Fleischer: Gepanzerte Feuerkraft. Podzun-Pallas Verlag, 2004. ISBN 3-7909-0779-0.
- ↑ Uzbrojenie (pol.). Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2021-01-24].
Media użyte na tej stronie
(c) Bundesarchiv, Bild 116-168-618 / CC-BY-SA 3.0
Der Kampf in den Materiallagern
Sowjetunion, Schlacht um Stalingrad.- Hauptmann Wilhelm Traub mit russischer Maschinenpistole PPSch 41 in Deckung zwischen Trümmern; Spätherbst 1942
Albensammlung von Aufnahmen der Propaganda-Kompanien, zusammengestellt vom Hauptreferat Bildpresse, BerlinPowstanie Warszawskie: Niemiecki transporter opancerzony SdKfz 251 zdobyty przez powstańców z VIII zgrupowanie "Krybar" przy Alei Na Skarpie dnia 14.VIII.1944 od 5-tej dywizji SS 'Viking'. Na tym zdięciu, zrobionym na ulicy Tamka, żołnierz z pistoletem maszynowym MP-40 to jego pierwszy powstańczy dowódca plutonowy podchorąrzy Adam Dewicz "Szary Wilk". Od jego pseudonimu transporter został nazwany "Szary Wilk" i był użyty w ataku na Uniwersytet Warszawski.
Żołnierze Luftwaffe oglądają zdobyczną broń polską. Widoczne karabiny Mauser z bagnetami, hełm wz. 31, ładownica i tornister z menażką.