Bronisław Bednarz

Bronisław Bednarz

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	29 sierpnia 1924 Lwów
Data i miejsce śmierci	19 maja 2016 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1944–1968
Siły zbrojne	ludowe Wojsko Polskie
Stanowiska	zastępca dowódcy Krakowskiego Okręgu Wojskowego ds. politycznych, zastępca komendanta WAT ds. politycznych, zastępca szefa Głównego Zarządu Politycznego WP
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Odznaczenia

Bronisław Jan Bednarz (ur. 29 sierpnia 1924, zm. 19 maja 2016^[1]) – oficer polityczny, generał brygady ludowego Wojska Polskiego, doktor nauk humanistycznych.

Życiorys

Urodził się we Lwowie w rodzinie Jana i Franciszki z Zakrzewskich. Do wybuchu wojny kształcił się w VII Gimnazjum im. Tadeusza Kościuszki we Lwowie. W latach 1941–1944 pracował w Zakładzie Narodowym im. Ossolińskich. W 1944 ukończył liceum humanistyczne na tajnych kompletach, zdał maturę i rozpoczął studia prawnicze na tajnym Uniwersytecie Jana Kazimierza.

W sierpniu 1944 wstąpił do ludowego Wojska Polskiego (Polskie Siły Zbrojne w ZSRR (1943–1944)), gdzie początkowo był szeregowym w 6 pułku piechoty. Po ukończeniu dywizyjnego kursu chorążych promowany na stopień chorążego w korpusie oficerów polityczno-wychowawczych. Jako oficer polityczno-wychowawczy przeszedł szlak bojowy 2 Dywizji Piechoty im. J. H. Dąbrowskiego. Brał udział w walkach o Warszawę, Wał Pomorski, w forsowaniu Odry i walkach wokół Berlina.

Po wojnie zajmował wysokie stanowiska służbowe w aparacie politycznym wojska. W okresie stalinizmu był: zastępcą szefa Wydziału Polityczno-Wychowawczego 2 Dywizji Piechoty, zastępcą szefa i szefem Wydziału Organizacyjnego, a następnie szefem Wydziału Pracy z Oficerami Zarządu Polityczno-Wychowawczego Wojsk Lotniczych (1946–1948), szefem Wydziału, a następnie Oddziału Młodzieżowego w Głównym Zarządzie Polityczno-Wychowawczym WP i w Głównym Zarządzie Politycznym WP (1948–1953). Od 1948 był członkiem Rady Naczelnej Związku Młodzieży Polskiej. W latach 1953–1954 był zastępcą dowódcy – szefem Zarządu Politycznego Krakowskiego Okręgu Wojskowego, a w latach 1953–1956 zastępcą komendanta ds. politycznych – szefem Wydziału Politycznego Wojskowej Akademii Technicznej.

W latach 1946–1949 studiował na Wydziale Dyplomatyczno-Konsularnym Akademii Nauk Politycznych w Warszawie. Był również absolwentem Szkoły Partyjnej przy Komitecie Centralnym PZPR (1956), Wojskowej Akademii Politycznej im. Feliksa Dzierżyńskiego (eksternistycznie – 1956) oraz Akademii Sztabu Generalnego WP (1961).

W listopadzie 1956 objął funkcję zastępcy szefa Głównego Zarządu Politycznego WP. 3 lipca 1958 na podstawie uchwały Rady Państwa PRL został awansowany na stopień generała brygady. W styczniu 1964 powierzono mu funkcję szefa Wojskowego Instytutu Historycznego – przewodniczącego Komisji Koordynacyjnej Nauk Wojskowo-Historycznych. W 1967 uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych w Wojskowej Akademii Politycznej. Autor wielu publikacji, prac i artykułów o tematyce historycznej i historyczno-wojskowej. W 1968, w okresie czystek politycznych w SZ PRL, oskarżony o rewizjonizm i liberalizm, został zwolniony z zawodowej służby wojskowej, wydalony z PZPR oraz przeniesiony do rezerwy z dniem 18 października 1968.

W okresie służby w ludowym Wojsku Polskim był członkiem Związku Walki Młodych, PPR, PZPR, Rady Naczelnej Związku Młodzieży Polskiej i Zarządu Głównego Związku Młodzieży Socjalistycznej. W latach 1960–1962 był prezesem Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawczego. Był także członkiem Prezydium Rady Ochrony Pomników Walki i Męczeństwa, członkiem Głównej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich w Polsce, członkiem Głównego Komitetu Kultury Fizycznej i Turystyki oraz członkiem Rady Naukowej Instytutu Historii PAN^[2].

W latach 1975–1980 nauczyciel akademicki w Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego w Katowicach.

Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera E-1-15)^[3].

Mieszkał w Warszawie. Żonaty z Bożeną Bednarz z domu Czerny (1928-2001)^[2]. Jego synem jest doktor habilitowany nauk medycznych Bronisław Bednarz, zastępca redaktora naczelnego miesięcznika Kardiologia Polska^[4][5].

Odznaczenia

• Order Sztandaru Pracy II klasy
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Order Krzyża Grunwaldu III klasy
• Krzyż Walecznych
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały”
• Medal „Za udział w walkach o Berlin” (1967)
• Medal 10-lecia Polski Ludowej
• Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury”
• Odznaka „Zasłużony Działacz Turystyki”
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Białej Róży (Finlandia)

I wiele innych medali i odznak resortowych, pamiątkowych i organizacyjnych.

Przypisy

Bibliografia

• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. I: A-H, Toruń 2010, s. 121–122.