Bronisław Blumski

Bronisław Filibert Blumski

major artylerii
Data i miejsce urodzenia	22 sierpnia 1896 Złoczów
Data i miejsce śmierci	27 marca 1935 pod Przemyślem
Przebieg służby
Lata służby	1914–1935
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	1 Pułk Piechoty, 37 Pułk Piechoty, 4 Dywizja Piechoty, 22 Pułk Artylerii Polowej, 10 Pułk Artylerii Ciężkiej
Stanowiska	dowódca plutonu, dowódca baterii, dowódca dywizjonu, kwatermistrz pułku
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka, II wojna światowa
Odznaczenia

Bronisław Filibert Blumski (ur. 22 sierpnia 1896 w Warszawie, zm. 27 marca 1935 pod Przemyślem) – major artylerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się 22 sierpnia 1896 w rodzinie Tadeusza (ur. 1865), urzędnika na stanowisku zarządcy w C. K. Urzędzie Skarbowym w Złoczowie do 1914^[1], i Stanisławy z Rafałowskich. Był bratem Zygmunta Izydora, także legionisty i oficera Wojska Polskiego^[2].

W 1914 zdał egzamin dojrzałości z chlubnym wynikiem w C. K. Gimnazjum w Złoczowie^[3] (do 1913 bracia Blumscy uczyli się razem w VII klasie^[4]). Był skautem, należał do organizacji „Zarzewie” oraz XX Polskiej Drużyny Strzeleckiej w Złoczowie.

Podczas I wojny światowej służył w 1 pułku piechoty w składzie I Brygady Legionów Polskich w stopniu sierżanta. Po przejściu frontu w bitwie pod Rarańczą w połowie lutego 1918 był internowany, a później służył wcielony do c. k. armii na stanowisku dowódcy plutonu.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Początkowo służył w 37 pułku piechoty w Przemyślu. Pierwotnie był mianowany podporucznikiem piechoty, później zweryfikowany w stopniu porucznika gospodarczego ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[5]. Podczas wojny z bolszewikami był oficerem żywnościowym 4 Dywizji Piechoty. W 1923 był oficerem Departamentu VII Intendentury MSWoj^[6]. Następnie został awansowany na kapitana artylerii ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923^[7]. W 1925 ukończył kształcenie w Szkole Młodszych Oficerów Artylerii w Toruniu. Od tego czasu w dalszych latach 20. był oficerem 22 pułku artylerii polowej W Rzeszowie^[8][9] (jako dowódca baterii, kierownik referatu). Został awansowany na stopień majora artylerii ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931^[10]. Od początku lat 30. służył w 10 pułku artylerii ciężkiej w Przemyślu^[11], jako dowódca baterii, dowódca II dywizjonu, od czerwca 1933 na stanowisku kwatermistrza^[12].

Należał do przemyskich oddziałów: Związku Legionistów Polskich oraz od 1934 Ligi Morskiej i Kolonialnej^[13].

27 marca 1935 popełnił samobójstwo strzałem z rewolweru w pociągu na trasie ze Lwowa do Przemyśla, na odcinku za Medyką (jako przyczyna targnięcia się na własne życie został podany rozstrój nerwowy)^[14][15]. Został pochowany na Cmentarzu Głównym w Przemyślu^[16][17].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 7190
• Krzyż Niepodległości (9 listopada 1931)^[18]
• Krzyż Walecznych
• Srebrny Krzyż Zasługi (3 sierpnia 1928)^[19][20]

Przypisy

Bibliografia

• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Mateusz Staroń. Kwatera legionistów z l. 1914–1918 na Cmentarzu Głównym przy ul. J. Słowackiego w Przemyślu. „Rocznik Przemyski”. Tom XLV, s. 183–184, 2009. ISSN 0137-4168. 
• Bronisław Filibert Blumski. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2020-06-16].
• Zygmunt Izydor Blumski. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2020-06-16].