Bronisław Bojarski de Bojary Czarnota
 generał dywizji | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | Armia Imperium Rosyjskiego |
| Stanowiska | szef komisji likwidacyjnej Armii gen. Hallera |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
    .svg){kind=small} .svg){kind=small} .svg){kind=small} | |
Bronisław Czarnota de Bojary Bojarski (ur. 6 października 1853 w Warszawie, zm. 25 lutego 1923 tamże) – generał dywizji Wojska Polskiego.
Życiorys
Pochodził z rodziny szlacheckiej pieczętującej się herbem Sas, syn Ludwika i Idy z de Whit'hów. Ukończył Nikołajewską Szkołę Kawalerii w Petersburgu[1]. Od 1876 pełnił służbę w 13 Włodzimierskim Pułku Ułanów Jego Imperatorskiej Wysokości Wielkiego Księcia Michała[2], awansując od korneta do podpułkownika (1895). Dowodził w tym pułku 5, a następnie 1 szwadronem. 4 kwietnia 1900 objął dowództwo Krymskiego Dywizjonu, pododdziału kwalerii stacjonującego w Symferopolu, w którym służyli Tatarzy krymscy[3]. 22 marca 1901 został dowódcą 9 Jelizawietgradzkiego Pułku Dragonów[4]. W 1907 awansowany został na generała majora ze starszeństwem z 16 stycznia 1917 i mianowany dowódcą 1 brygady 8 Dywizji Kawalerii. Dowództwo 1 brygady, w skład której wchodziły dwa pułki kawalerii (dragonów i ułanów), stacjonowało w Tyraspolu, w ówczesnej guberni besarabskiej. 24 sierpnia tego roku przeniesiony został w tej samej dywizji na stanowisko dowódcy 2 brygady. Jej dowództwo mieściło się w Odessie, a w skład wchodził tylko jeden pułk huzarów. 9 października 1912 przeniesiony został w stan spoczynku, w stopniu generała lejtnanta, z prawem noszenia munduru i pensją. 27 sierpnia 1913 został reaktywowany i przydzielony do Ministerstwa Imperatorskiego Dworu. Po 10 lipca 1916 ponownie przeniesiony w stan spoczynku. Od 1917 do maja 1918 walczył w I Korpusie Polskim w Rosji.
3 grudnia 1918 został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego w stopniu generała porucznika i przydzielony do Rezerwy Personalnej[5]. 28 maja 1919 został przewodniczącym Komisji Odbioru Materiałów Armii Polskiej we Francji, a następnie przewodniczącym Komisji Likwidacyjnej Armii Polskiej we Francji[6]. Z dniem 1 kwietnia 1921 przeniesiony został w stan spoczynku, w stopniu generała porucznika[7]. Zmarł 25 lutego 1923 w Warszawie po długotrwałej chorobie. 28 lutego 1923 roku został pochowany w grobowcu rodzinnym na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie[8] (kwatera 95-1-22)[9].
Ordery i odznaczenia
- Wielka Wstęga Orderu „Korony Rumunii”[8]
- Krzyż Wielki Orderu Korony Włoch[8]
- Order Medżydów II klasy[8]
- Legia Honorowa[8]
- Order św. Anny II klasy – 1899
- Order św. Włodzimierza III klasy – 1906
- Order św. Stanisława (Rosja) I klasy – 1910
Przypisy
- ↑ Zbigniew Judycki "Mazowszanie w świecie, część III" Niepodległość i Pamięć 23/1 (53), 365-443, 2016
- ↑ W latach 1882-1907 oddział nosił nazwę: 38 Włodzimierski Pułk Dragonów Jego Imperatorskiej Wysokości Wielkiego Księcia Michała. Do 1914 stacjonował w Mińsku Mazowieckim.
- ↑ 21 lutego 1906 dywizjon przeformowany został w pułk dragonów, a 31 grudnia 1907 przemianowany na Krymski Konny Pułk.
- ↑ 6 grudnia 1907 oddział przemianowany został na 3 Jelizawietgradzki Pułk Huzarów.
- ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 10 z 11.12.1918 r.
- ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 71 z 28 czerwca 1919 roku, poz. 2284.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 2 z 15.01.1921 r.
- ↑ a b c d e Wspomnienie pośmiertne ↓.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: MICHAŁ CZARNOTA DE BOJARY BOJARSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2017-11-24].
Bibliografia
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
- Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
- Alexey Likhotvorik, Armia rosyjska w I wojnie światowej. Kartoteka projektu
- Ś.p. gen. dyw. Bronisław Czarnota de Bojary Bojarski. „Polska Zbrojna”. 59, s. 5, 1923-03-01. Warszawa.
Media użyte na tej stronie
Baretka Orderu św. Anny.
Baretka Orderu św. Włodzimierza.
Baretka Orderu św. Stanisława.
Naramiennik generała dywizji Wojska Polskiego (1919-39).