Bronisław Brągiel
podpułkownik broni pancernych | |
Data i miejsce urodzenia | 13 czerwca 1896 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 28 stycznia 1976 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | Armia Austro-Węgier |
Jednostki | 57 Pułk Piechoty Austro-Węgier |
Stanowiska | dowódca kompanii |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
|
Bronisław Antoni Brągiel (ur. 13 czerwca 1896 w Radomyślu Wielkim, zm. 28 stycznia 1976 w Londynie) – major broni pancernych Wojska Polskiego II RP, podpułkownik broni pancernych Polskich Sił Zbrojnych.
Życiorys
Bronisław Antoni Brągiel[1] urodził się w dniu 13 czerwca 1896 roku w Radomyślu Wielkim, w rodzinie Jana i Antoniny z domu Trybulec. Egzamin dojrzałości zdał w szkole w Tarnowie. W roku 1913, jeszcze jako uczeń gimnazjum, wstąpił do Polskich Drużyn Strzeleckich. W 1914 roku rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W maju 1915 roku otrzymał przydział do c. i k. 57 pułku piechoty. Wojenną szkołę oficerską ukończył przy c. i k. 40 pułku piechoty. Po promocji, do listopada 1918 roku, walczył jako dowódca kompanii i adiutant batalionu w szeregach 110 pułku piechoty armii austro-węgierskiej.
W listopadzie 1918 roku wstąpił do 1 pułku piechoty Ziemi Rzeszowskiej, a następnie otrzymał przydział na stanowisko dowódcy plutonu w 17 pułku piechoty. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W okresie od lutego do lipca 1920 roku dowodził kompanią w 18 pułku piechoty. W trakcie działań odwrotowych został ranny. Po rekonwalescencji powrócił do pułku i otrzymał przydział na dowódcę oddziału demobilizacyjnego. Na mocy dekretu Naczelnego Wodza z dnia 25 listopada 1920 r.[a] został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu porucznika w piechocie[2].
Na dzień 1 czerwca 1921 r. nadal pełnił służbę w 18 pułku piechoty, pozostając w randze porucznika[3]. Dekretem Naczelnika Państwa i Wodza Naczelnego z dnia 3 maja 1922 r. (dekret L. 19400/O.V.) został zweryfikowany w tymże stopniu, ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 r. i 254. lokatą w korpusie oficerów piechoty[4]. W 1923 roku pełnił służbę w Oddziale III Sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi, pozostając oficerem nadetatowym 18 pułku piechoty[5]. Zajmował wówczas 231. lokatę wśród poruczników korpusu piechoty[6]. W styczniu 1924 r. został przydzielony do macierzystego pułku[7]. 31 marca tego roku mianowano go kapitanem ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 r. i 177. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]. W październiku 1924 r. został komendantem pułkowej szkoły podoficerskiej skierniewickiego 18 pułku piechoty[9].
Na podstawie rozporządzenia Ministra Spraw Wojskowych został przeniesiony, z dniem 20 października 1924 roku, z 18 pułku piechoty do Korpusu Ochrony Pogranicza[10]. Początkowo otrzymał przydział do batalionu KOP „Iwieniec”. W kwietniu 1925 roku przeniesiono go do brygady KOP „Podole” i z dniem 14 kwietnia tr. przydzielono do sztabu tejże brygady, jako oficera w dyspozycji jej dowódcy[b]. Etatowo został wówczas przypisany do 14 baonu KOP „Borszczów”. Od 7 września 1925 r. pełnił w zastępstwie obowiązki I oficera sztabu brygady, a z dniem 8 września tr. został zatwierdzony na tym stanowisku[c]. Pod koniec sierpnia 1926 roku powołany do składu sędziowskiego Sądu Honorowego 4 Brygady KOP. Zarządzeniem z dnia 29 października 1926 roku został odznaczony przez Prezesa Rady Ministrów[d] Srebrnym Krzyżem Zasługi – za zasługi, położone około zabezpieczenia granic Państwa. Do listopada 1926 roku pełnił obowiązki I oficera sztabu 4 Brygady Ochrony Pogranicza „Podole” w Czortkowie[11]. Z dniem 5 grudnia tr. odkomenderowany do batalionu KOP „Borszczów”, w którym objął (w dniu 10 stycznia 1927 r.) dowództwo 1 kompanii granicznej „Boryszkowce”[e]. W kwietniu 1927 r. przeniesiony został do Dowództwa KOP-u w Warszawie na stanowisko referenta[f]. Od 1 listopada tr. pełnił funkcję kierownika Referatu Ordre de Bataille[g]. W okresie od 28 stycznia do 22 lutego 1928 r. uczestniczył w kursie narciarskim dla początkujących, odbywającym się w Krynicy. W roku 1928, służąc w KOP-ie, przynależał do kadry oficerów piechoty i pozostawał na ewidencji 18 pułku piechoty[12]. Zajmował wówczas 174. lokatę wśród kapitanów piechoty ze swego starszeństwa[13]. W sierpniu tr. pracował w komisji przetargowej na zakup sprzętu narciarskiego dla KOP-u[h]. W lutym 1929 r. wyznaczono go przewodniczącym komisji powołanej w celu ustalenia sposobu zreorganizowania kancelarii Dowództwa KOP według nowych zasad. W roku 1930 Bronisław Brągiel zajmował 649. lokatę łączną wśród kapitanów piechoty (była to zarazem 163. lokata w starszeństwie)[14]. W dniu 26 marca 1931 r. ogłoszono przeniesienie kpt. Brągiela z Korpusu Ochrony Pogranicza do 30 pułku Strzelców Kaniowskich w Warszawie[15]. Przeniesienie to zostało potwierdzone w rozkazie Dowództwa Korpusu Ochrony Pogranicza Nr 20 z dnia 8 maja 1931 roku.
W roku 1932 jako oficer 30 pp[16] zajmował 120. lokatę wśród kapitanów piechoty ze swego starszeństwa[17], a na dzień 1 lipca 1933 roku była to już 116. lokata wśród kapitanów korpusu piechoty w swoim starszeństwie (a jednocześnie 452. lokata łączną wśród wszystkich kapitanów piechoty)[18]. W lutym 1934 roku został przeniesiony z 30 pułku piechoty do Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisko kierownika referatu, co ogłoszono w czerwcu 1934 roku[19]. Na dzień 5 czerwca 1935 r. zajmował 387. lokatę łączną wśród kapitanów piechoty (była to jednocześnie 99. lokata w swoim starszeństwie) i nadal pełnił służbę w Biurze Personalnym MSWojskowych[20].
Do rangi majora awansowany został ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1936 roku i 12. lokatą w korpusie oficerów piechoty[21]. Z dniem 21 marca 1936 r. rozpoczął służbę we włocławskim 14 pułku piechoty, na stanowisku dowódcy II batalionu (na dzień 21 września 1936 r. nadal dowodził tym batalionem[22]). W dniu 29 stycznia 1937 r. Bronisław Brągiel został wybrany do składu zarządu Koła Przyjaciół Harcerstwa we Włocławku[23]. Z dniem 29 lipca 1937 roku został skierowany na staż do 4 Kujawskiego pułku artylerii lekkiej w Inowrocławiu. Po ukończeniu stażu mjr Brągiel został przeniesiony (z dniem 13 października 1937 r.) z 14 pułku piechoty. W listopadzie 1937 roku został komendantem Szkoły Podchorążych Broni Pancernych w Modlinie[24]. W dniu 11 listopada 1937 roku ogłoszono, że Prezydent RP Ignacy Mościcki odznaczył (w korpusie oficerów piechoty) mjr. Brągiela Złotym Krzyżem Zasługi – za zasługi w służbie wojskowej[25]. Następnie został przeniesiony z korpusu oficerów piechoty do korpusu oficerów broni pancernych. Na dzień 23 marca 1939 r. zajmował 2. lokatę wśród majorów broni pancernych w starszeństwie z dnia 1 stycznia 1936 r.[26] i nadal piastował stanowisko komendanta Szkoły Podchorążych Broni Pancernych[27].
We wrześniu 1939 r. pełnił obowiązki zastępcy dowódcy Ośrodka Zapasowego Broni Pancernej Nr 3 w Żurawicy. Po przekroczeniu granicy został internowany w Rumunii. Pod koniec lutego 1940 r. dotarł do Francji i pełnił służbę w Ministerstwie Spraw Wojskowych. Po klęsce Francji przedostał się do Anglii i początkowo pełnił funkcję kierownika referatu Oddziału I Organizacyjnego Sztabu Naczelnego Wodza. Rozkazem Sztabu Naczelnego Wodza Oddział V (L. dz. 1043/V/41) mjr Brągiel został w sierpniu 1941 r. przeniesiony do 1 pułku czołgów. W dniu 22 sierpnia 1941 r. został przydzielony czasowo do III batalionu czołgów (w 1 pułku czołgów) na stanowisko zastępcy dowódcy tegoż batalionu[28]. Z dniem 19 września 1941 r. III baon czołgów (1 pułku czołgów) został przeformowany w 67 batalion czołgów. Na podstawie rozkazu dowódcy 16 Brygady Czołgów (Rozkaz Dzienny Nr 124/42) major Bronisław Brągiel z dniem 3 czerwca 1942 roku objął obowiązki dowódcy 67 baonu czołgów[i] i komendanta garnizonu w Kelso[29].
Po reorganizacji[j] dowodził 3 Pułkiem Pancernym. Z dniem 6 listopada 1942 r. został powołany na 6-miesięczny staż w oddziałach brytyjskich (rozkaz L.2187/tjn.V/42 z dnia 22.10.1942 roku). Awansowany na stopnień podpułkownika został ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1943 roku (rozkaz L.2500/tjn.V/42). W styczniu 1943 r. przeniesiono go do dyspozycji Oddziału Personalnego w Sztabie Naczelnego Wodza. Z dniem 20 maja 1943 r. ppłk Brągiel powołany został na IV. ośmiotygodniowy kurs konwersji dla oficerów starszych (Senior Officers Conversion Course) do Szkoły Broni Pancernej (A.G.V. School) w Bovington – Lulworth (rozkaz L.dz. 2063/Pers.43 z dnia 11.05.1943 roku). Następnie pełnił funkcję szefa Wydziału Wyszkoleniowego[k] w VI Specjalnym Oddziale Sztabu Naczelnego Wodza[l]. Od listopada 1944 roku był szefem Wydziału Obsad w Oddziale Personalnym[m]. Z dniem 5 września 1946 r. wstąpił do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia. W dniu 26 września 1946 roku Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej w Warszawie pozbawił go obywatelstwa polskiego[n][30]. W dniu 3 października 1947 roku został przeniesiony z Inspektoratu Generalnego PKPR (Kwatera Główna Inspektora Generalnego PKPR) do Ośrodka Oficerskiego Nr 50 Kingwood In Reading (5 Grupa Dywizyjna PKPR).
Bronisław Brągiel znajduje się na liście spadochroniarzy przeszkolonych w Wielkiej Brytanii (w okresie od lipca 1942 r. do września 1944 r.) i nie przerzuconych do Polski, których zaprzysiężono (po zakończeniu kursów odprawowych) na rotę Armii Krajowej.
Zmarł w dniu 28 stycznia 1976 roku w londyńskiej dzielnicy Ealing. Został pochowany na tamtejszym Cmentarzu South Ealing.
Jego pierwszą żoną była Zofia Ulatowska (córka Ignacego i Wandy), z którą zawarł związek małżeński w dniu 26 grudnia 1927 roku. Drugą żoną Bronisława Brągiela została Henryka Mazurkiewicz. Z ich związku narodziła się córka Krystyna.
Awanse
- porucznik (1.6.1919 r.)[4][o]
- kapitan (1.7.1923 r.)[8]
- major (1.1.1936 r.)[26]
- podpułkownik (1.1.1943 r.)[31]
Ordery i odznaczenia
- Medal Wojska
- Złoty Krzyż Zasługi (11 listopada 1937)[32]
- Medal Niepodległości (24 maja 1932)[33][26]
- Srebrny Krzyż Zasługi[17]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 (8 listopada 1928)[p]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości (13 grudnia 1928)[q]
- Odznaka Pamiątkowa Korpusu Ochrony Pogranicza „Za Służbę Graniczną” (17 grudnia 1928)[r]
Zobacz też
Uwagi
- ↑ Był to dekret marszałka Józefa Piłsudskiego o sygnaturze L. 2384.
- ↑ Rozkaz dzienny dowództwa 4 Brygady KOP Nr 11 z dnia 17 kwietnia 1925 r. (zbiory Archiwum Straży Granicznej w Szczecinie).
- ↑ Rozkazy dzienne dowództwa 4 Brygady KOP Nr 40 z dnia 7 września 1925 r. i Nr 14 z dnia 3 marca 1926 r. (zbiory Archiwum Straży Granicznej w Szczecinie).
- ↑ Zarządzenie to zostało opublikowane w Monitorze Polskim Nr 252 z 2 listopada 1926 roku.
- ↑ Rozkaz dzienny dowództwa 14 batalionu KOP Nr 6 z dnia 10 stycznia 1927 r. (zbiory Archiwum Straży Granicznej w Szczecinie).
- ↑ Rozkaz dzienny dowództwa 14 batalionu KOP Nr 81 z dnia 8 kwietnia 1927 r. (zbiory Archiwum Straży Granicznej w Szczecinie).
- ↑ Stanowisko to zajmował również na dzień 30 września 1928 roku.
- ↑ W dniach 14–20 listopada 1928 r. przebywał służbowo w Krakowie i Zakopanem celem odbioru tegoż sprzętu.
- ↑ Według części źródeł mjr Brągiel był w tym czasie jedynie pełniącym obowiązki dowódcy 67 batalionu czołgów.
- ↑ Reorganizacja nastąpiła w połowie sierpnia 1942 roku.
- ↑ Wydział Wyszkoleniowy (W) zajmował się całokształtem zagadnień związanych z rekrutacją i wyszkoleniem cichociemnych, według zapotrzebowań zgłaszanych przez Komendę Główną Armii Krajowej.
- ↑ Oddział VI Sztabu Naczelnego Wodza nazywany był pierwotnie również Samodzielnym Wydziałem Krajowym, jego późniejsza nazwa to VI Specjalny Oddział Sztabu NW.
- ↑ Według części źródeł służbę na stanowisku kierownika Wydziału Wyszkoleniowego pełnił w okresie od lipca 1944 roku do maja 1945 roku i był ostatnim kierownikiem tegoż Wydziału.
- ↑ W uchwale Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej pozbawiającej Bronisława Brągiela obywatelstwa polskiego wskazano, że posiadał on stopień pułkownika, podczas gdy w rzeczywistości był w tym czasie podpułkownikiem w Polskich Siłach Zbrojnych.
- ↑ Stopień porucznika posiadał od 1 kwietnia 1920 roku. W dniu 3 maja 1922 r. został zweryfikowany w tym stopniu ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 254. lokatą[4].
- ↑ Medal nadany w dniu 8 listopada 1928 roku (informacja ze zbiorów Archiwum Straży Granicznej w Szczecinie).
- ↑ Medal nadany kpt. Brągielowi w dniu 13 grudnia 1928 roku (informacja ze zbiorów Archiwum Straży Granicznej w Szczecinie).
- ↑ Odznaka ta została nadana w dniu 17 grudnia 1928 roku (informacja ze zbiorów Archiwum Straży Granicznej w Szczecinie).
Przypisy
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 8 z 1 czerwca 1935 roku, s. 58.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 48 z 15 XII 1920, s. 1340.
- ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 01.06.1921 ↓, s. 73, 566.
- ↑ a b c Lista starszeństwa oficerów zawodowych 1922 ↓, s. 75.
- ↑ Rocznik oficerski 1923 ↓, s. 89, 176.
- ↑ Rocznik oficerski 1923 ↓, s. 424.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 6 z 24 stycznia 1924 roku, s. 35.
- ↑ a b Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 IV 1924, s. 174.
- ↑ Rocznik oficerski 1924 ↓, s. 166, 367.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 75 z 21 VII 1925, s. 397.
- ↑ Gwara, Lewnau i Czekaj-Wiśniewska 2006 ↓, s. 42, 109.
- ↑ Rocznik oficerski 1928 ↓, s. 134.
- ↑ Rocznik oficerski 1928 ↓, s. 203.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1930 ↓, s. 131.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 III 1931, s. 122.
- ↑ Rocznik oficerski 1932 ↓, s. 560.
- ↑ a b Rocznik oficerski 1932 ↓, s. 49.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1933 ↓, s. 45.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 VI 1934, s. 155.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1935 ↓, s. 44, 183, 194.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 341.
- ↑ Ciesielski 2008 ↓, s. 295.
- ↑ Ciesielski 2008 ↓, s. 150.
- ↑ Szubański 1993 ↓, s. 24.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 2 z 11 XI 1937, s. 35.
- ↑ a b c Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 232.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 480.
- ↑ Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego ↓, s. 162.
- ↑ IPiM im. gen. Sikorskiego ↓, s. 117–122.
- ↑ Dziennik Bałtycki ↓, Nr 269 z 30 IX 1946, s. 2.
- ↑ Suchcitz i Wroński 2002 ↓, s. 54.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 411 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 121, poz. 152 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
Bibliografia
- Rozkazy dzienne 67 Batalionu Czołgów / 3 Pułku Pancernego (Szkocja), 01/1942 – 12/1942, Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, sygn. R.5b.
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 01.06.1921: dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z dnia 24 września 1921 r.. Zbiory Biblioteki Jagiellońskiej w Krakowie – spis zamieszczony na stronie Małopolskiego Towarzystwa Genealogicznego, 1921. [dostęp 2018-04-08].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych 1922: załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 1922 r.. Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1922. [dostęp 2018-04-08].
- Rocznik oficerski 1923. Ministerstwo Spraw Wojskowych. Warszawa, 1923. [dostęp 2018-04-08].
- Rocznik oficerski 1924. Ministerstwo Spraw Wojskowych. Warszawa, 1924. [dostęp 2018-04-08].
- Rocznik oficerski 1928. Ministerstwo Spraw Wojskowych. Warszawa, 1928. [dostęp 2018-04-08].
- Rocznik oficerski 1932. Ministerstwo Spraw Wojskowych. Warszawa, 1932. [dostęp 2018-04-08].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty opublikowana w „Przeglądzie Piechoty”. Zeszyt 8, sierpień 1930 r.. Przegląd Piechoty: miesięcznik wydawany przez Departament Piechoty, Sekcję Piechoty Towarzystwa Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1930. [dostęp 2018-04-08].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty: dodatek bezpłatny dla prenumeratorów „Przeglądu Piechoty”. 1 lipca 1933 r.. Przegląd Piechoty: miesięcznik wydawany przez Departament Piechoty, Sekcję Piechoty Towarzystwa Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1933. [dostęp 2018-04-08].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty: dodatek bezpłatny dla prenumeratorów „Przeglądu Piechoty”. 5 czerwca 1935 r.. Przegląd Piechoty: miesięcznik wydawany przez Departament Piechoty, Sekcję Piechoty Towarzystwa Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1935. [dostęp 2018-04-08].
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939: stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Księgarnia Akademicka Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
- Małgorzata Gwara, Magdalena Lewnau, Beata Czekaj-Wiśniewska: Korpus Ochrony Pogranicza. Jednodniówki w zbiorach Centralnej Biblioteki Wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Polonia Militaris, 2006. ISBN 83-60619-03-4.
- Zbigniew Lalak: Broń pancerna w PSZ 1939–1945. Warszawa: Pegaz-Bis: O.K. Media, 2004. ISBN 83-922002-0-9.
- Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych z lat 1920–1937. [dostęp 2019-12-10].
- Rajmund Szubański: Szkoła Podchorążych Broni Pancernych 1936–1939. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1993. ISBN 83-85621-31-8.
- Andrzej Suchcitz, Marek Wroński: Barwa Pułku 3 Pancernego – zarys monograficzny. Tarnowskie Góry: Wydawnictwo Instytutu Tarnogórskiego, 2002. ISBN 83-87470-81-3.
- Zdzisław Ciesielski: Dzieje 14 Pułku Piechoty w latach 1918–1939. Wydawnictwo Adam Marszałek, 2008. ISBN 978-83-7441-937-6.
- Marian Żebrowski: Zarys historii polskiej broni pancernej 1918–1947. Londyn: Zarząd Zrzeszenia Kół Oddziałowych Broni Pancernych, 1971.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w wojsku polskim 1935–1939. Warszawa: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 978-83-7188-691-1.
- Monitor Polski z roku 1937. [dostęp 2018-04-08].
- Dziennik Bałtycki z lat 1946–1999 i 2009. Nr 269 z 30.09.1946 r. Anders, 5 generałów i 70 wyższych oficerów pozbawieni obywatelstwa polskiego. [dostęp 2018-04-08].
- Zbiory Instytutu Polskiego i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie. Rozkazy dzienne 67 Batalionu Czołgów / 3 Pułku Pancernego (Szkocja), 01/1942 – 12/1942. Part 2. sygn. archiwalna R.5. [dostęp 2018-04-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-05)].
- Zbiory Instytutu Polskiego i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie. Rozkazy dzienne 1 Pułku Czołgów (Szkocja), 01/1941 – 09/1941. Part 2. sygn. archiwalna R.4. [dostęp 2018-04-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-06)].
Linki zewnętrzne
- Brągiel Bronisław Antoni ppłk.. Stowarzyszenie Nasze Miasto Radomyśl Wielki, 2017-01-25. [dostęp 2018-12-10].
Media użyte na tej stronie
Naramiennik podpułkownika Wojska Polskiego (1919-39).
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.
It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.
After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.Poland badge. Second World War period Polish Army (post-1939 Free Polish Army) shoulder title.
Naramiennik porucznika Wojska Polskiego (1919-39).
Naramiennik kapitana Wojska Polskiego (1919-39).
(c) I, Poznaniak1975, CC BY 2.5
Odznaka "Za Służbę Graniczną", wzorowana na przedwojennej odznace KOP ... Translation: Polish » English
For službe graniczna.jpg
Medal "For Service Boundary", modeled on the prewar odznace KOPTa ^specifik^ z W3C grafika wektorowa została stworzona za pomocą Inkscape .
Naramiennik majora Wojska Polskiego (1919-39).