Bronisław Galbasz
 major piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 2 czerwca 1887 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 1 lutego 1963 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1914–1934 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | zastępca szefa biura |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca | Zarządu m. st. Warszawy |
| Odznaczenia | |
    | |
Bronisław Konstanty Galbasz, ps. „Bernard” (ur. 2 czerwca 1887 w osadzie Lubieniec, zm. 1 lutego 1963 w Warszawie) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, działacz socjalistyczny i niepodległościowy, członek Organizacji Bojowej PPS, żołnierz Legionów Polskich.
Życiorys
Urodził się 2 czerwca 1887 w Lubieńcu, w rodzinie Andrzeja, urzędnika[1]. Od 1904 był członkiem Polskiej Partii Socjalistycznej i działaczem związku zawodowego kamaszników. Od 1906 członek Organizacji Bojowej PPS[1]. Uczestniczył w akcji bojowej na furgon na szosie Lipno-Włocławek, w której został ciężko ranny w rękę. Przebywał na kuracji w Krakowie, gdzie amputowano mu rękę. Potem wyjechał do Lwowa. W końcu 1907 był gospodarzem tajnej szkoły bojowej we Lwowie. Od 1908 członek Związku Walki Czynnej m.in. intendent tajnych magazynów broni. Pełnił również rolę instruktora Związku Strzeleckiego.
Od lipca 1914 do sierpnia 1916 żołnierz Legionów. W 1914 został przydzielony do oddziału „Beków” porucznika Tomasza Arciszewskiego przeznaczonego do prac wywiadowczo-konspiracyjnych. Dosłużył się stopnia porucznika. Od października 1918 członek Polskiej Organizacji Wojskowej.
Po odzyskaniu niepodległości, od listopada 1918 komendant okręgu Milicji Ludowej PPS w Zagłębiu Dąbrowskim. Od grudnia 1918 komendant okręgu Milicji Ludowej w Siedlcach. Po likwidacji Milicji Ludowej w lipcu 1920 przeszedł do wojska.
Początkowo w Inspektoracie Wojsk Samochodowych, a następnie w Oddziale II Sztabu Generalnego. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Generalnego „Lwów”, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 53 pułk piechoty Strzelców Kresowych[2]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 607. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3]. 1 grudnia 1924 awansował na majora ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 193. lokatą w korpusie oficerów piechoty[4]. 31 grudnia 1926 otrzymał przeniesienie z Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie do Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych w Warszawie na stanowisko referenta Samodzielnego Referatu Personalnego[5]. 31 października 1927 został przeniesiony z GISZ do składu osobowego szefa Korpusu Kontrolerów na stanowisko szefa Wydziału Ogólnego[6]. 28 czerwca 1930 został przeniesiony do Biura Wyznań Niekatolickich Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisko zastępcy szefa biura[7][8][9]. Z dniem 30 kwietnia 1934 został przeniesiony w stan spoczynku[10].
Podjął pracę w dyrekcji Rzeźni Miejskiej. Od listopada 1934 do września 1939 wicedyrektor Wydziału Wojskowego Zarządu miasta stołecznego Warszawy. W latach 1935–1936 był prezesem Związku Legionistów.
Zmarł 1 lutego 1963 w Warszawie.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 7129 (17 maja 1922)[11]
- Krzyż Niepodległości z Mieczami (20 stycznia 1931)[12][13]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1928)[14]
- Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych (12 maja 1936)
Przypisy
- ↑ a b Żołnierze Niepodległości ↓.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 168, 623.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 47.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924, s. 735.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 55 z 31 grudnia 1926, s. 457.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927, s. 301.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 września 1930, s. 294.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 28, 901.
- ↑ Lista starszeństwa 1933 ↓, s. 18.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934, s. 143.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 4 stycznia 1923, s. 6.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 18, poz. 31 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 19 marca 1931, s. 63.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 632 „za zasługi na polu organizacji wojska”.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1 lipca 1933. Warszawa: Przegląd Piechoty, 1933.
- Andrzej Krzysztof Kunert, Bronisław Konstanty w: Galbasz: Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego. Tom 2. Warszawa: „Książka i Wiedza”, 1987. ISBN 83-05-11657-3.
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
Naramiennik majora Wojska Polskiego (1919-39).
.png)
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.
It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.
After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
Orzełek legionowy