Bronisław Karbowski

Bronisław Karbowski

Berek Karbowski

major rezerwy lekarz
Data i miejsce urodzenia	24 października 1884 Łomża
Data i miejsce śmierci	wiosna 1940 Charków
Przebieg służby
Lata służby	1914-1940
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Błękitna Armia Wojsko Polskie
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Bronisław Karbowski, także Berek Karbowski (ur. 24 października 1884 w Łomży, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – polski lekarz laryngolog, doktor medycyny, major rezerwy służby zdrowia Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się w rodzinie żydowskiej^[1], jako syn Leona i Estery z domu Fridberg. Studiował na Uniwersytecie Zuryskim, w Berlinie, Monachium i na Uniwersytecie Kazańskim. Ukończył studia lekarskie, uzyskał tytuł doktora medycyny.

Po wybuchu I wojny światowej służył w Armii Imperium Rosyjskiego. Następnie wstąpił do Armii Polskiej we Francji. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. Podczas wojny polsko-bolszewickiej był komendantem szpitala polowego nr 207. Został awansowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. Został przydzielony do kadry zapasowej 9 Szpitala Okręgowego. Od 1933 do 1939 pełnił funkcję ordynatora oddziału otolaryngologicznego w Szpitalu Starozakonnych w Warszawie^[2]. Był współpracownikiem Teofila Simchowicza, dyrektora Warszawskiego Instytutu Neurobiologicznego im. E. Flataua, mieszczącego się w budynku przy ulicy Puławskiej 41^[3]. Publikował prace naukowe.

Był zasymilowanym Żydem^[4]. Jego żoną była Paulina Seidenbeutel (1882–1941), z którą miał syna Kazimierza (1925–2012). Mieszkał przy ulicy Ludwika Zamenhofa 6/21 w Warszawie^[5].

W sierpniu 1939 został zmobilizowany w związku z zagrożeniem konfliktu zbrojnego. Po agresji Związku Radzieckiego na Polskę został aresztowany i osadzony w obozie w Starobielsku^[6]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

Upamiętnienie

5 października 2007 został pośmiertnie awansowany do stopnia podpułkownika przez Ministra Obrony Narodowej Aleksandra Szczygłę^[7]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”^[8].

Symboliczny grób Bronisława Karbowskiego znajduje się na cmentarzu żydowskim przy ulicy Okopowej w Warszawie, gdzie spoczywa jego żona.

W ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia”, przy Zespole Szkół Ekonomicznych i Ogólnokształcących nr 6 w Łomży został zasadzony Dąb Pamięci honorujący Bronisława Karbowskiego.

Publikacje

• 1932: Uwagi w sprawie leczenia nowotworów przysadki mózgu radem
• 1937: Dalsze obserwacje nad ropniami przestrzeni pajęczynówkowej (absc. subduralis resp. intermeni gealis) w następstwie schorzeń jam obocznych nosa

Odznaczenia

• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Zobacz też

• Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)

Przypisy

Bibliografia

• Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Charków. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2003. s. 212. [dostęp 2014-12-06].
• Lista oficerów Wojska Polskiego z lat 1914-1939. Bronisław Karbowski. officersdatabase.appspot.com. [dostęp 2015-01-17].
• Bronisław Karbowski. katyn-pamietam.pl. [dostęp 2014-12-06].
• Bronisław Karbowski – publikacje w bazie Google Books. google.pl. [dostęp 2014-12-07].
• Bronisław Karbowski – publikacje w bazie WorldCat. worldcat.org. [dostęp 2014-12-07].

Linki zewnętrzne

• Publikacje Bronisława Karbowskiego w bibliotece Polona