Bronisław Klimczak

Bronisław Klimczak

Sokół

podporucznik
Data i miejsce urodzenia	28 sierpnia 1913 Rędziny
Data i miejsce śmierci	12 grudnia 1950 Kielce
Przebieg służby
Lata służby	od 1935
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa bitwa pod Mławą bitwa nad Bzurą obrona Warszawy

Bronisław Stefan Klimczak, ps. „Sokół” (ur. 28 sierpnia 1913 w Rędzinach, zm. 12 grudnia 1950 w Kielcach) – podporucznik Wojska Polskiego, uczestnik kampanii wrześniowej, działacz konspiracyjny, więzień obozów koncentracyjnych. Skazany na karę śmierci w tzw. sprawie Robineau.

Życiorys

Urodził się 28 sierpnia 1913 roku w Rędzinach koło Częstochowy. Zawodową służbę wojskową rozpoczął w marcu 1935 roku. W 1939 roku otrzymał nominację na podporucznika^[1].

W trakcie kampanii wrześniowej walczył w bitwie pod Mławą i bitwie pod Kutnem. Uczestniczył również w obronie Warszawy, gdzie został ranny. Trafił do obozu przejściowego w Skierniewicach, zdołał jednak stamtąd uciec^[1].

Już w listopadzie 1939 roku rozpoczął działalność konspiracyjną. Należał do Polskiego Związku Wolności, służył w oddziale Stanisława Wiznera, ps. „Huragan”^[2]. W marcu 1942 roku, w Warszawie, został aresztowany przez Gestapo. Podczas śledztwa był torturowany. Więziono go na Pawiaku, a następnie kolejno w obozie na Majdanku, w Gross-Rosen i w Litomierzycach (w podobozie Flossenbürga)^[1].

Po wojnie, w maju 1945 roku wrócił do Polski. We wrześniu 1945 roku zamieszkał w Słupsku. Przez kilka miesięcy służył w Milicji Obywatelskiej. W tym samym roku zamieszkał z Genowefą Zielińską, wychowaną we Francji, z którą był w nieformalnym związku. W 1947 roku poznał byłego francuskiego jeńca wojennego, Gastona Drueta, który miał mu zaproponować współpracę z francuskim wywiadem. Klimczak, chcąc walczyć z komunistyczną władzą, przekazywał mu informacje natury wojskowej, politycznej i społecznej. Od 1948 roku współpraca rozszerzyła się, a informacje były przekazywane bezpośrednio wicekonsulowi francuskiemu Rene Barentowi, a następnie sekretarzowi szczecińskiego konsulatu Andrè Robineau^[1].

19 listopada 1949, w Szczecinie, został aresztowany w sprawie Robineau. Po pokazowym procesie, 14 lutego 1950 roku, został skazany na karę śmierci, utratę praw publicznych i obywatelskich praw honorowych na zawsze oraz przepadek całego mienia. Wyrok został wykonany 12 grudnia 1950 roku w Kielcach. Powód przewiezienia więźnia do Kielc do tej pory jest niejasny^[1].

Początkowo został pochowany na kieleckim cmentarzu na Piaskach. W listopadzie 2016 jego szczątki zostały odnalezione podczas prac ekshumacyjnych prowadzonych przez Instytut Pamięci Narodowej. 12 grudnia 2019 roku w kościele w Rędzinach odbyła się uroczysta msza pogrzebowa. Następnie szczątki zostały pochowane na miejscowym cmentarzu parafialnym^[2].

Przypisy

Linki zewnętrzne

biogram na stronie Ośrodka Myśli Patriotycznej i Obywatelskiej