Bronisław Laliczyński

Bronisław Laliczyński

pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia	14 marca 1897 Konkolniki, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	18 lutego 1966 Londyn, Wielka Brytania
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	4 Pułk Piechoty Legionów
Stanowiska	dowódca pułku piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Podczas służby w Legionach

Bronisław Laliczyński (ur. 14 marca 1897 w Konkolnikach, zm. 18 lutego 1966 w Londynie) – oficer piechoty Legionów, Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych, mianowany pułkownikiem przez władze II RP na uchodźstwie, uczestnik walk o niepodległość Polski w I wojnie światowej, wojnie polsko-bolszewickiej i II wojnie światowej.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Józefa i Rozalii z Ogonowskich. Ukończył II Gimnazjum w Stanisławowie i zdał egzamin maturalny. Należał do XXIV Polskiej Drużyny Strzeleckiej. 14 sierpnia 1914 wstąpił do Legionów Polskich i służył w 2 pułku piechoty, a następnie w 3 pułku piechoty. Walczył na Węgrzech, w Małopolsce Wschodniej i Bukowinie. 13 maja 1915 został ciężko ranny pod Czernawką. 17 lipca 1915 został przeniesiony do 1 batalionu 4 pułku piechoty. Brał udział w walkach tej formacji, wkrótce został podoficerem. W okresie od 1 marca do 1 maja 1916, jako aspirant oficerski jest słuchaczem Szkoły Chorążych LP. 15 września 1917 na własną prośbę został zwolniony ze służby w Polskim Korpusie Posiłkowym i wcielony do Armii Austro-Węgier^[1].

Wziął udział w odsieczy Lwowa w listopadzie 1918^[2]. W wolnej Polsce wybrał karierę zawodowego wojskowego. Miał opinię energicznego oficera. Posługiwał się płynnie językami: niemieckim i rosyjskim. W okresie międzywojennym pełnił następujące funkcje w Wojsku Polskim dowódcy batalionu w 23 pułku piechoty (od czerwca 1919), dowódcy obozu jenieckiego w Biedrusku i komendanta wojskowego w Lublinie. W 1928 pełnił służbę w 9 pułku piechoty w Zamościu, na stanowisku dowódcy III batalionu, detaszowanego w Tomaszowie Lubelskim. Następnie pełnił służbę w Centralnej Szkole Strzelniczej w Toruniu na stanowisku dyrektora nauk. 22 stycznia 1930 zastąpił ppłk. dypl. Mariana Porwita na stanowisku dowódcy Batalionu Szkolnego Korpusu Ochrony Pogranicza, stacjonującego w Twierdzy Osowiec^[3]. 28 lutego 1930 Batalion Szkolny KOP przeformowany został w Centralną Szkołę Podoficerów KOP. 4 lipca 1935^[4] zastąpił ppłk. dypl. Henryka Gorgonia na stanowisku zastępcy dowódcy 58 pułku piechoty w Poznaniu^[5].

Do marca 1939 dowodził 23 pułkiem piechoty we Włodzimierzu^[6]. Wiosną 1939 zastąpił ppłk. dypl. Zygmunta Berlinga na stanowisku dowódcy 4 pułku piechoty Legionów w Kielcach.

Był odznaczony trzykrotnie Krzyżem Walecznych oraz Orderem Odrodzenia Polski. Wnioskując o to odznaczenie jego zwierzchnik gen. Jan Kazimierz Kruszewski tak uzasadnił wniosek: „(...) wykazuje niepospolite zalety organizacyjne i kierownicze stawiając szkołę na bardzo wysokim poziomie. Niezwykle dobre rezultaty osiągane przez szkołę są wynikiem jego niestrudzonej pracy i energii (...)”

W wojnie 1939 dowodził 4 pułkiem piechoty Legionów z Kielc. Pułk ten walczył nad Wartą na południowym skraju obrony 10 Dywizji Piechoty Armii „Łódź”. Natarcie pułku w kierunku Zapolic i Strońska w celu likwidacji przyczółka niemieckiej 17 Dywizji Piechoty zaległo w ogniu silnej artylerii. W odwrocie pułk wybawił z okrążenia w lasach łagiewnickich 30 pułk Strzelców Kaniowskich i dotarł do Twierdzy Modlin. Po kapitulacji dostał się do niewoli. Za dowodzenie w walkach wrześniowych został odznaczony Orderem Virtuti Militari klasy V.

Po wyzwoleniu z obozu jenieckiego służył w Polskich Siłach Zbrojnych. Po demobilizacji w 1946 zamieszkał w Londynie. Został mianowany pułkownikiem. Działał w Kole Czwartaków^[7]. Zmarł 18 lutego 1966 w Londynie. Zgodnie z wolą pułkownika jego prochy zostały przywiezione do Polski i spoczęły wśród poległych w 1939 żołnierzy „czwartaków” na wojskowym cmentarzu w Strońsku nad Wartą^[2].

Awanse

• chorąży piechoty - 1 maja 1916 i 74. lokatą na liście starszeństwa oficerów Legionów Polskich z dnia 12 kwietnia 1917
• podporucznik –
• porucznik piechoty –
• kapitan piechoty – 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów piechoty
• major piechoty – 3 maja 1926 ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 i 46. lokatą w korpusie oficerów piechoty
• podpułkownik piechoty – 14 grudnia 1931 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 19. lokatą w korpusie oficerów piechoty

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari nr 225^[8]
• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 6261
• Krzyż Niepodległości (20 lipca 1932)^[9]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (9 listopada 1931)^[10]
• Krzyż Walecznych (trzykrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[11]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Witold Jarno, Konrad Czernielewski, Garnizon łódzki WP w latach 1918–1939; Toruń 2008, s. 528.
• Kajetan Szczepański: Bronisław Laliczyński. Muzeum Polskich Formacji Granicznych, 2017. [dostęp 2017-02-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-02-12)].