Bronisław Mokrzycki (oficer)

Bronisław Marian Mokrzycki

pułkownik dyplomowany kawalerii
Data i miejsce urodzenia	14 sierpnia 1893 Lwów
Data i miejsce śmierci	24 lipca 1954 Nicea
Przebieg służby
Siły zbrojne	Cesarsko-królewska Obrona Krajowa Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	8 Pułk Ułanów Centralna Szkoła Kawalerii Sztab Główny 7 Oddział Kadrowy Rozpoznawczy 12 Pułk Ułanów Podolskich 7 Pułk Ułanów Lubelskich
Stanowiska	dowódca pułku
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa kampania włoska
Odznaczenia

Bronisław Marian Mokrzycki^[a] (ur. 14 sierpnia 1893 we Lwowie, zm. 24 lipca 1954 w Nicei) – doktor prawa, pułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego.

Życiorys

Bronisław Mokrzycki urodził się 14 sierpnia 1893 we Lwowie^[2]. Był absolwentem Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Tytuł doktora prawa uzyskał dopiero po zakończeniu wojny polsko-bolszewickiej^[3].

Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1916 w korpusie oficerów rezerwy kawalerii Obrony Krajowej, natomiast na stopień porucznika ze starszeństwem z 1 listopada 1917 w korpusie oficerów zawodowych OK. Jego oddziałem macierzystym był Pułk Ułanów Obrony Krajowej Nr 1, przemianowany w 1917 na Pułk Strzelców Konnych Nr 1^[4][5][b].

Po zakończeniu I wojny światowej został przyjęty do Wojska Polskiego w stopniu porucznika^[6]. Został awansowany na stopień rotmistrza rezerwy kawalerii ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1919^[7]. W 1923 był oficerem rezerwowym 8 Pułku Ułanów z Krakowa jako oficer zatrzymany w służbie czynnej^[8]. Następnie został zweryfikowany w stopniu rotmistrza służby stałej kawalerii ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1919^[9]. W 1924 jako oficer nadetatowy 8 pułku ułanów z tytułem naukowym doktora był w kadrze Centralnej Szkole Kawalerii^[10]. 2 listopada 1927 został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu 1927–1929^[11][12]. W sierpniu 1929, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przydzielony do Oddziału I Sztabu Głównego^[13][14]. Do 31 stycznia 1932 był referentem do spraw budżetu rezerwy zaopatrzenia^[15]. 2 grudnia 1930 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1931 roku i 10. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[16]. W listopadzie 1933 został oddany do dyspozycji szefa Sztabu Głównego. W listopadzie 1934 został przeniesiony do 5 Pułku Strzelców Konnych w Tarnowie^[17]. W styczniu 1936 zastąpił ppłk. Tadeusza Kurnatowskiego na stanowisku zastępcy dowódcy 5 psk^[18]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1937 i 7. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[3]. Od 1 listopada 1936 do 21 stycznia 1937 był oddelegowany z 5 psk do Sztabu Głównego, gdzie razem z mjr. inż. Piotrem Pawłem Wojtczakiem opracował dla Sekretariatu Komitetu Obrony Rzeczypospolitej zapotrzebowanie wojenne najważniejszych surowców^[15]. Od 17 maja 1937 pełnił służbę w Oddziale IV Sztabu Głównego na stanowisku oficera odcinkowego odcinka „Polesie”, referenta zaopatrzenia armii w pieniądze na wypadek mobilizacji oraz referenta zaopatrzenia lotnictwa w materiały pędne i smary na wypadek mobilizacji^[15].

12 czerwca 1939 ciężko zachorował. Leczył się w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie. Od 15 lipca przebywał na trzymiesięcznym urlopie zdrowotnym. 1 września zgłosił się w Sztabie Naczelnego Wodza i otrzymał przydział do Oddziału IV na stanowisko referenta w Wydziale Etapowym. W pierwszym tygodniu wojny opracował instrukcję dla dowódców kompanii etapowych, która „nie znalazła żadnego zastosowania”. 17 września w Śniatyniu przekroczył granicę z Rumunią. 30 listopada był już w Paryżu. W maju 1940 był przydzielony do Komisji Regulaminowej MSWojsk^[19].

W listopadzie 1940 został dowódcą 7 Oddziału Kadrowego Rozpoznawczego w Szkocji. W październiku 1944 został zastępcą dowódcy 12 Pułku Ułanów Podolskich. Od 19 stycznia 1945 do 2 września 1947 był dowódcą odtworzonego 7 Pułku Ułanów Lubelskich^[3][20]. W 1946 został mianowany pułkownikiem. Na emigracji mieszkał w Nicei, gdzie zmarł 24 lipca 1954^[3].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Walecznych („za czyny męstwa i odwagi wykazane w bojach toczonych w latach 1918–1921”)^[21]
• Krzyż Walecznych („za czyny męstwa i odwagi wykazane w wojnie rozpoczętej 1 września 1939 roku”)^[3]
• Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami^[3]
• Złoty Krzyż Zasługi (18 marca 1932)^[22]
• Brązowy Medal Zasługi Wojskowej Signum Laudis na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej^[5]

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1916. Wiedeń: 1916.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1920, s. 67.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Wykaz poległych i zmarłych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie w latach 1939–1946. Londyn: Instytut Historyczny im. gen. Sikorskiego, 1952.
• Bronisław Mokrzycki: Sprawozdanie z okresu pracy w Sztabie Głównym. [w:] B.I.8a [on-line]. IPMS, 1940-05-04. [dostęp 2019-01-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-25)].
• Krzysztof Szczypiorski. Zarys dziejów 7 Pułku Ułanów Lubelskich im. gen. Kazimierza Sosnkowskiego. „Rocznik Mińsko-Mazowiecki”. 2, 1994. 
• Juliusz S. Tym. Dowódcy pułków pancernych i kawalerii pancernej 2. Korpusu. Zarys portretu zbiorowego. „Studia z Dziejów Wojskowości”. VI, 2017. ISSN 2299-3916.