Bronisław Rakowski

Bronisław Rakowski

1942
generał brygady
Data i miejsce urodzenia	20 czerwca 1895 Szczucin, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	28 grudnia 1950 Buenos Aires, Argentyna
Przebieg służby
Lata służby	1914–1947
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	1 Pułk Piechoty 1 Pułk Ułanów Legionów Polskich 7 Pułk Ułanów Lubelskich 12 Pułk Ułanów Podolskich Wojskowe Biuro Historyczne Front Południowy 8 Dywizja Piechoty Armia Polska na Wschodzie 2 Warszawska Brygada Pancerna 2 Warszawska Dywizja Pancerna
Stanowiska	dowódca pułku kawalerii szef biura szef sztabu frontu szef sztabu armii dowódca brygady pancernej dowódca dywizji pancernej
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka I wojna światowa kampania wrześniowa kampania włoska 1944-1945
Odznaczenia

Gen. Harold Alexander dekoruje gen. Bronisława Rakowskiego. Bitwa o Ankonę 1944

Bronisław Stanisław Rakowski (ur. 20 czerwca 1895 w Szczucinie, zm. 28 grudnia 1950 w Buenos Aires) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

W 1912 roku zdał maturę w Wyższej Szkole Realnej w Krakowie^[1]. Studiował w Akademii Górniczej w Leoben, działał w Związku Strzeleckim.

W latach 1914–1917 służył w I Brygadzie Legionów Polskich w 1 pułku piechoty oraz 1 pułku ułanów. Od 5 lutego do 31 marca 1917 roku był słuchaczem kawaleryjskiego kursu oficerskiego przy 1 pułku ułanów w Ostrołęce. Kurs ukończył z wynikiem bardzo dobrym w stopniu wachmistrza szefa^[2]. W lipcu 1917 roku, po kryzysie przysięgowym, został wcielony do armii austro-węgierskiej, a potem internowany na Węgrzech.

W listopadzie 1918 w Lublinie współorganizował 3 pułk Ułanów Śląskich. Walczył w Galicji w wojnie polsko-ukraińskiej i w wojnie polsko-bolszewickiej. Był dwukrotnie ranny.

W okresie od czerwca 1919 do listopada^[3] 1926 był dowódcą kolejno plutonu, szwadronu i dywizjonu oraz II zastępcą dowódcy 7 pułku Ułanów Lubelskich. W latach 1926–1928 był słuchaczem Kursu Normalnego Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Z dniem 31 października 1928, po ukończeniu kursu i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, otrzymał przydział służbowy do Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu na stanowisko głównego kierownika wyszkolenia bojowego^[4][5]. 23 grudnia 1929 roku ogłoszono jego przeniesienie do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie na stanowisko wykładowcy taktyki kawalerii^[6].

Od sierpnia 1931 roku dowodził 12 pułkiem Ułanów Podolskich w Białokrynicy. 17 grudnia 1933 roku został awansowany na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1934 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[7]. W lutym 1936 roku został wyznaczony na stanowisko szefa Wojskowego Biura Historycznego w Warszawie^[3], funkcję pełnił do 5 września 1939.

W czasie agresji III Rzeszy na Polskę 1939 był szefem sztabu Frontu Południowego i obrony Lwowa. Po agresji ZSRR na Polskę i kapitulacji Lwowa przed Armią Czerwoną nie poszedł do niewoli sowieckiej. Podczas próby przejścia granicy polsko-węgierskiej w Karpatach aresztowany przez NKWD, do sierpnia 1941 więziony na Łubiance w Moskwie.

Uwolniony na podstawie układu Sikorski–Majski, został od listopada 1941 do marca 1942^[3] najpierw dowódcą Ośrodka Organizacyjnego PSZ w ZSRR, a następnie dowódcą kolejno 8 i od marca do września 1942^[3] 5 Dywizji Piechoty. W 1941 został awansowany do stopnia generała brygady. Od września 1942 do sierpnia 1943 był szefem Sztabu Armii Polskiej na Wschodzie, a następnie do stycznia 1945 dowódcą 2 Brygady Pancernej^[8], z którą odbył kampanię włoską 2 Korpusu Polskiego.

Po bitwie o Bolonię – gen. Władysław Anders (1. z prawej) w towarzystwie m.in. gen. Bronisława Rakowskiego (stoi 2. z lewej) na wieży czołgu M4 Sherman.

W latach 1945–1947 dowodził 2 Warszawską Dywizją Pancerną. Po demobilizacji emigrował do Argentyny. Autor licznych prac o historii i taktyce kawalerii. Zmarł w Buenos Aires 28 grudnia 1950, został pochowany na cmentarzu Ezpeleta w Quilmes.

Awanse

• podporucznik – listopad 1918
• rotmistrz – 1 czerwca 1919
• major – 15 sierpnia 1924
• podpułkownik dypl. – 1 stycznia 1930
• pułkownik dypl. – 1 stycznia 1934
• generał brygady – 11 grudnia 1941

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 43^[9][10]
• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 2724 (1921)^[9][11]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1936)^[12][13][9]
• Krzyż Niepodległości (2 sierpnia 1931)^[14][9]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)^[9]
• Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami^[9]
• Medal Wojska^[15]
• Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[16][15]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[9]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino^[15]
• Krzyż za Wolność i Niepodległość^[15]
• Komandor Orderu śś. Maurycego i Łazarza (Włochy)^[9]
• Oficer Orderu Legii Honorowej (Francja)^[9]
• Oficer Orderu Korony Rumunii (Rumunia)^[9]
• Order Wybitnej Służby (Wielka Brytania)^[9]
• Medal Wojny 1939–1945 (Wielka Brytania)^[15]
• Medal Obrony (Wielka Brytania)^[15]
• Gwiazda Włoch (Wielka Brytania)^[15]
• Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)^[9][17]

Przypisy

Bibliografia

• Komenda Legionów (Dowództwo Polskiego Korpusu Posiłkowego). Centralne Archiwum Wojskowe. [dostęp 2017-11-07].
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Zbigniew Mierzwiński: Generałowie II Rzeczypospolitej. Warszawa 1990: Wydawnictwo Polonia, s. 231–235. ISBN 83-7021-096-1.
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
• Cezary Leżeński / Lesław Kukawski: O kawalerii polskiej XX wieku. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1991, s. 109–110. ISBN 83-04-03364-X.