Bronisław Taczanowski

Grób Bronisława Taczanowskiego na cmentarzu Powązkowskim

Bronisław Taczanowski (ur. 7 października 1840^[1] w Kowalach, zm. 27 lutego 1912) – polski lekarz otiatra i psychiatra, autor pierwszych polskich podręczników otolaryngologii.

Pochodził w linii wieluńskiej Taczanowskich, urodzony w Kowalach. Ukończył gimnazjum w Piotrkowie w roku 1856. Studiował w Warszawie, Würzburgu i Wiedniu. Dyplom lekarza uzyskał w Szkole Głównej Warszawskiej w 1865, a następnie podjął pracę w warszawskim szpitalu św. Jana Bożego. W roku 1880 został ordynatorem, a w roku 1905 naczelnym lekarzem szpitala przeniesionego do Tworek po odejściu Iwana Sabasznikowa. Prowadził także prywatny zakład dla umysłowo i nerwowo chorych. Mimo trudnych warunków pracy podejmował próby samodzielnych badań naukowych dotyczących np. zastosowania podskórnego kurary u epileptyków. W roku 1867 skrytykował zastosowanie oftalmoskopu do rozpoznawania chorób układu nerwowego. Interesował się również fizjologicznymi aspektami pobudzenia maniakalnego. Będąc członkiem Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego w roku 1871 protestował przeciwko rozwiązaniu w ramach tego towarzystwa sekcji psychiatrii. Głównym jednak obszarem jego zainteresowań pozostawała otiatria.

Pochowany jest na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 184, rząd 2, miejsce 6/7)^[2].

Wybrane prace

• Rys praktyczny otiatryi, 1868
• Laryngologia i rynoskopia, 1871

Przypisy

Bibliografia

• Grażyna Herczyńska: Bronisław Taczanowski (1840-1912). Postępy Psychiatrii i Neurologii 14, 3, I-III, 2005
• Andrzej Kierzek: Bronisław Taczanowski (1840-1912). Magazyn Otoryno-Laryngologiczny X-XII, V, 4, 20, 2006
• Stanisław Zabłocki, Słownik biograficzny otolaryngologów polskich XIX i XX wieku, Warszawa 2012, s. 676–679