Bronisława Kondratowicz
Bronisława Kondratowicz (z domu: Łapczyńska, ur. 1854 w Płocku, zm. 26 lutego 1949 w Zakopanem) – polska kolekcjonerka, badaczka folkloru góralskiego.
Życiorys
Pochodziła z rodziny inteligenckiej (ojciec był powstańcem listopadowym). Wyszła za mąż za Hieronima Kondratowicza (specjalistę od spraw górniczych). Zamieszkiwali początkowo w Zagłębiu Dąbrowskim, potem w Rosji, a ostatecznie w Warszawie (od 1906). W latach 1900-1905 przemycała przez granice zaborów różnego rodzaju materiały niepodległościowe, głównie broszury i prasę. Po 1894 corocznie przyjeżdżała w Tatry, stopniowo coraz głębiej angażując się w poznawanie kultury i folkloru góralskiego. Jej bliskimi znajomymi stali się m.in. Stanisław Witkiewicz, Wojciech Brzega i Bartłomiej Obrochta. Zbierała egzemplarze sztuki ludowej nie tylko z Podhala, ale też ze Śląska i innych regionów górskich. Oddawała się również fotografii i poznała biegle gwarę podhalańską. Dużą część swoich zbiorów przekazała potem Muzeum Tatrzańskiemu. Była źródłem wielu informacji o historii Tatr i Podtatrza, a zwłaszcza Zakopanego. Po śmierci męża zamieszkała w "Chałupie pod wykrotem"[1].
Pochowano ją (zgodnie z jej wolą) w pobliżu grobów Stanisława Witkiewicza i Dembowskich na Starym Cmentarzu w Zakopanem[1].
Odniesienia kulturowe
Włodzimierz Wnuk nakreślił jej portret w swojej powieści "Ku Tatrom"[1].