Bronowanie

Bronowanie kruszy bryły i wyrównuje powierzchnię pola

Bronowanie pola dawniej broną zębową

Bronowanie – zabieg uprawowy (uprawka) wykonywany broną w celu płytkiego spulchnienia roli, pokruszenia brył i skorupy glebowej, zniszczenia chwastów, przerwania parowania wody, wyrównania powierzchni pola oraz przykrycia materiału siewnego roślin^[1].

Rodzaje bronowania:

• na czarno – silne bronowanie (na krzyż) zasiewów (głównie pszenicy) wykonywane wiosną, jego zadaniem jest zniszczenie skorupy glebowej i chwastów^[1]
• pielęgnacyjne – wykonywane podczas pielęgnowania większości roślin uprawnych, jego zadaniami są: zapobieganie tworzeniu się skorupy glebowej lub jej niszczenie, niszczenie wschodzących chwastów, przerzedzenie zasiewów lub pobudzenie ich do intensywnego wzrostu, wymieszanie nawozów z glebą^[1].

Bronowanie może też służyć przykryciu nasion rozmieszczanych podczas aerosiewu^[2] oraz redukcji liczby nasion zgromadzonych w glebowym banku nasion poprzez wyciąganie słabo ukorzenionych siewek^[3].

Zabieg bronowania wykonuje się przed przeprowadzeniem wiosennego siewu oraz na polach nieobsianych. Bronowanie przeprowadzone w okresie wiosennym sprawia, że gleba jest w stanie zmagazynować większą ilość wody w powierzchniowej warstwie. Bronowanie powinno odbywać się przy odpowiedniej wilgotności roli – zbyt wilgotna się maże, a zbyt przesuszona – pyli i po zabiegu pozostają niepokruszone bryły^[4].

Przypisy

Bibliografia

• Bolesław Świętochowski, Bronisław Jabłoński, Roman Krężel, Maria Radomska. Ogólna uprawa roli i roślin. Wyd. 4, popraw. PWRiL, Warszawa 1996, 405 stron.
• Roman Krężel, Danuta Parylak, Lesław Zimny. Zagadnienia uprawy roli i roślin. AR Wrocław. 1999, 257 stron.
• Lesław Zimny: Encyklopedia ekologiczno-rolnicza. Wrocław: Wydawnictwo Akademii Rolniczej we Wrocławiu, 2003. ISBN 83-87866-79-2.