Bruno Miecugow

Bruno Miecugow
Data i miejsce urodzenia

29 lipca 1927
Iwonicz-Zdrój

Data i miejsce śmierci

17 lipca 2009
Kraków

Miejsce spoczynku

Cmentarz wojskowy przy ul. Prandoty w Krakowie

Zawód, zajęcie

dziennikarz

Dzieci

Grzegorz Miecugow

Bruno Miecugow (ur. 29 lipca 1927 w Iwoniczu-Zdroju[1], zm. 17 lipca 2009 w Krakowie) – polski dziennikarz, publicysta i pisarz, przez wiele lat związany z „Dziennikiem Polskim”.

Życiorys

Jego ojciec miał pochodzenie ormiańsko-gruzińskie, był kierownikiem działu mieszkaniowego w zarządzie Uzdrowiska Iwonicz, później plenipotentem hrabiów Załuskich, matka prowadziła pensjonat[2]. Maturę zdawał eksternistycznie w 1946 roku. Dostał się na Politechnikę Wrocławską. W roku 1948 przez semestr studiował na Politechnice Warszawskiej, następnie wyjechał do Krakowa, gdzie od 1950 roku kontynuował studia na Akademii Górniczo-Hutniczej ostatecznie przerwał studia w 1951. W październiku 1951 przerwał studia i rozpoczął pracę w dziale terenowym „Echa Krakowa". Rok później przeniósł się do Nowej Huty, gdzie pracował dla gazety „Budujemy Socjalizm". Po roku pracy został zwolniony i jako wolny strzelec współpracował z kilkoma periodykami[3]. Bruno Miecugow przez 30 lat pisał dla Kabaretu Jama Michalika oraz teksty piosenek dla Tropicale Thaiti Granda Banda. Przez kilkadziesiąt lat publikował w piątkowym numerze „Dziennika Polskiego” słynny felieton-list[4]. W latach 1950–1956 współpracował z czasopismem „Budujemy socjalizm”[5]. Od 1994 roku publikował w "Dziś i Jutro", tygodniku wznowionym w Krakowie przez Henryka Cyganika.

Był współautorem scenariusza do filmu Złe dobrego początki (1983) oraz autorem książek: Morderstwo w Arce Noego (1962), Boyowym szlakiem (czyli a to ci kabaret) (wspólnie z Haliną Kwiatkowską), Grzeszne życie Brunona Miecugowa (2008). Ostatnia z tych książek kończy się pożegnalnym listem adresowanym Wiekuiście Szanowni Czytelnicy[4].

W 1953 podpisał tzw. apel krakowski z poparciem stalinowskich władz PRL po aresztowaniu pod sfabrykowanymi zarzutami duchownych katolickich i skazaniu na karę śmierci: Edwarda Chachlicę, Michała Kowalika i księdza Józefa Lelitę.

Zmarł na raka płuc. Pochowany został na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie (cmentarzu wojskowym przy ul. Prandoty)[6].

Jego synem był Grzegorz Miecugow[7].

Nagrody i wyróżnienia

Przypisy

  1. ↑ Boyowym szlakiem – Halina Kwiatkowska i Brunon Miecugow. cojestgrane.pl, 2005.
  2. ↑ Grzegorz Miecugow – Nie pójdę do raju. gala.pl, 2010-02-19. [dostęp 2017-08-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-08-29)].
  3. ↑ relacje biograficzne Bruno Miecugow
  4. ↑ a b Andrzej Kozioł: Żegnaj, Bruno. dziennikpolski24.pl, 18 lipca 2009.
  5. ↑ Budujemy socjalizm. W: Ryszard Dzieszyński, Jan L. Franczyk: Encyklopedia Nowej Huty. Kraków: Wydawnictwo Towarzystwa Słowaków w Polsce, 2006, s. 17. ISBN 978-83-7490-060-7.
  6. ↑ Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Krakowie. Internetowy lokalizator grobów. Bruno Miecugow. rakowice.eu. [dostęp 2018-08-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-27)].
  7. ↑ Zmarł ojciec Grzegorza Miecugowa. tvn24.pl, 2009-07-18. [dostęp 2011-02-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-04-13)].

Bibliografia