Bruzdogłowiec szeroki

Bruzdogłowiec szeroki

Diphyllobothrium latum
(Linnaeus, 1758)
Człony bruzdogłowca szerokiego
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	płazińce
Gromada	tasiemce
Rząd	Pseudophyllidea
Rodzina	Diphyllobothriidae
Rodzaj	Diphyllobotrium
Gatunek	bruzdogłowiec szeroki

Bruzdogłowiec szeroki (Diphyllobothrium latum) – pasożytniczy tasiemiec należący do płazińców (robaki płaskie).

Zarażenie bruzdogłowcem szerokim wywołuje u ludzi chorobę zwaną difylobotriozą, rzadkim objawem może być niedokrwistość złośliwa (1%), wywołana niedoborem witaminy B₁₂.

Morfologia

Osiąga od zaledwie 2 cm (w ciele chomika) do nawet 20 m długości, jest najdłuższym tasiemcem, jaki pasożytuje u człowieka. Składa się z około 3000 proglotydów. Skoleks pasożyta jest mały (2-3 mm długości, około 1 mm szerokości), spłaszczony grzbietowo-brzusznie, zaopatrzony w bruzdy czepne (bothria). Za skoleksem znajduje się rozciągliwa cienka szyjka. Około 20% pierwszych członów jest jałowych, męskich i hermafrodytycznych. Dalsze 80% jest dojrzałych, w których znajduje się macica zawierająca jaja.

Występowanie

Występuje na półkuli północnej, w rejonach podbiegunowych i w klimacie umiarkowanym. W Europie spotykany przede wszystkim w krajach nadbałtyckich, w Irlandii, Szwajcarii, w delcie Dunaju; także w Azji, w Turkiestanie, Izraelu, północnej Mandżurii, Japonii, na Syberii. Do Ameryki Północnej prawdopodobnie zawleczony został z falą emigrantów z Europy na początku XX wieku. Pojedyncze przypadki zachorowań na difylobotriozę notowano w Kanadzie, w Afryce wschodniej, na Madagaskarze i w Australii.

Cykl rozwojowy

Cykl życiowy bruzdogłowca szerokiego.

Pierwszym żywicielem pośrednim jest skorupiak z rzędu widłonogów, drugim ryba kostnoszkieletowa. Żywicielem ostatecznym jest ssak, może być nim człowiek. Pierwszym stadium rozwoju jest koracidium, które żyje w środowisku wodnym. Zostaje zjedzone przez widłonoga, w którego organizmie uwalnia się onkosfera i przekształca się w procerkoid. Po zjedzeniu skorupiaka przez rybę larwa przyjmuje kolejne stadium rozwojowe – plerocerkoid. Plerocerkoid osiedla się w mięśniach ryby, gdzie może przebywać przez kilkanaście lat. Po połknięciu przez ssaka osiedla się w jego jelitach i osiąga postać dorosłą.

Difylobotrioza

Historia

Bibliografia

• Parazytologia i akaroentomologia medyczna. Antoni Deryło (red.). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002, s. 205-208. ISBN 83-01-13804-1.

Linki zewnętrzne

• Web Atlas of Medical Parasitology.