Brydż sportowy

Brydż sportowy, inaczej brydż porównawczy (ang. duplicate bridge) – odmiana brydża, w której dzięki specjalnej organizacji rozgrywek poszczególne rozdania rozgrywane są na wielu stołach przez różnych graczy. Wynik osiągnięty przez jedną parę graczy porównywany jest z wynikami innych par rozgrywających to samo rozdanie z tym samym układem kart. Końcowy wynik rozgrywek ustalany jest na podstawie tego porównania. Zatem osiągnięte rezultaty nie zależą od jakości otrzymanej karty, ale od sposobu jej wykorzystania, czyli od umiejętności graczy. W ten sposób eliminowany jest czynnik szczęścia związany z przydziałem kart i stwarzane są warunki do współzawodnictwa sportowego^[1].

W przeciwieństwie do brydża robrowego (ang. rubber bridge) gra nie toczy się w systemie wielorozdaniowych robrów, lecz każde rozdanie stanowi odrębną całość i jest rozliczane indywidualnie. Założenia rozdania są z góry określone (zależą od numeru rozdania) i są widoczne na pudełkach rozdaniowych. Liczba rozgrywanych rozdań zależy od organizacji i rangi zawodów.

W brydżu sportowym są dwa podstawowe typy zawodów: mecze i turnieje. W turniejach indywidualnych gracze zmieniają partnerów po każdej rundzie, w turniejach par przez całe zawody partner pozostaje stały, a w turniejach teamów grają drużyny składające się z co najmniej czterech, a co najwyżej sześciu zawodników tworzących podczas kolejnych rund dwie pary. Wyniki poszczególnych rozdań i zawodów mogą być podliczane na wiele sposobów, z których najbardziej typowe to turnieje na zapis maksymalny („maksy”) i mecze na punkty meczowe („IMPy”).

Pierwszy międzynarodowy mecz brydżowy odbył się w 1930 r., a Polska po raz pierwszy wystąpiła na arenie międzynarodowej w 1957 r.

Ogólnoświatową organizacją brydża sportowego jest Światowa Federacja Brydża (WBF), w Europie działa Europejska Liga Brydżowa (EBL), a ciałem polskim jest Polski Związek Brydża Sportowego (PZBS).

Współczesny brydż, czyli brydż kontraktowy jest modyfikacją wcześniejszej gry zwanej okszenem lub brydżem licytowanym, który z kolei wywodzi się z wista. Zasady brydża kontraktowego opracował w roku 1925 Harold Vanderbilt^[2][3].

W 1928 roku założono Amerykańską Ligę Brydżową. Pierwszy mecz międzynarodowy odbył się 19 września 1930, brały w nim udział drużyna amerykańska prowadzona przez Ely'ego Culbertsona i angielska, której kapitanem był pułkownik Walter Buller(ang.) z klubu Acol. Mecz zakończył się zwycięstwem drużyny amerykańskiej^[4]. Latem 1932 odbył się międzynarodowy turniej, w którym wzięło udział sześć reprezentacji (Holandia, Austria, Anglia, Belgia, Norwegia i Niemcy), po którym powołano do życia Międzynarodową Ligę Brydżową^[5]. W 1958 roku założona została Światowa Federacja Brydża. Pierwsza Olimpiada brydżowa odbyła się w roku 1960.

W połowie lat pięćdziesiątych Alberto Perroux stworzył słynny włoski Blue Team, który zdobył 12 tytułów mistrzów świata i olimpiad. W latach 70. powstała amerykańska drużyna Asy z Dallas, która kilkakrotnie zdobywała mistrzostwo świata^[6]. Później już nigdy jeden zespół nie dominował przez kilka sezonów. Utrzymuje się jednak przewaga drużyn włoskich i amerykańskich na najważniejszych zawodach.

Pierwszy turniej brydżowy w Polsce odbył się w dniach 19–21 lutego 1932 w warszawskim Automobilklubie. Pierwsze ogólnopolskie zawody brydżowe pod nazwą „I Wszechpolski Turniej Brydżowy” miały miejsce w tym samym roku także w Automobilklubie warszawskim w dniach 30.04.–1.05. Turniej miał wyłonić reprezentację Polski na rozgrywane w przyszłości mecze międzynarodowe. Pierwsze, nieoficjalne, wyzwanie na międzynarodowy pojedynek zostało otrzymane w Polsce z Czechosłowacji.

Po wojnie, w czasach stalinowskich, gry karciane w większych grupach były źle widziane przez władze^[7]. Sytuację zmienił artykuł Jerzego Putramenta (1954)^[8], po którym władze zaczęły dopuszczać do spotkań brydżowych w domach kultury i świetlicach. Zaczęły powstawać sekcje brydżowe, a pierwszy oficjalny mecz brydżowy odbył się w Krakowie 21 kwietnia 1956^[9]. Powstały Ligi Brydżowe: 9 października 1956 powstała Warszawska Liga Brydżowa, 16 października Krakowska Liga Brydżowa, a 19 października Śląska Liga Brydżowa. 23 października 1956 odbył się zjazd założycielski Polskiego Związku Brydża Sportowego^[10], a 21 marca 1957 nastąpiła jego formalna rejestracja^[11].

Od sezonu 1956/57 rozgrywane są Drużynowe mistrzostwa Polski w brydżu sportowym.

Opisany w Międzynarodowym Prawie Brydżowym system liczenia na zapis maksymalny^[49] (punkty turniejowe) stosuje się w turniejach i dotyczy pojedynczego rozdania. W tym sposobie liczenia wyników, nie jest ważne o ile analizowany zapis był lepszy (lub gorszy) od pozostałych zapisów, lecz liczy się tylko liczba zapisów gorszych, takich samych i lepszych. Za każdy zapis gorszy uzyskuje się 2 punkty turniejowe, za każdy zapis taki jak analizowany dostaje się po 1 punkcie turniejowym. Za zapisy lepsze od analizowanego dostaje się 0 punktów turniejowych. Określenie czy zapis jest gorszy czy lepszy odbywa się następująco. Wszystkie zapisy, które zostały zapisane analizowanej stronie zapisuje się z plusem (+) a wszystkie zapisy na linię przeciwników zapisuje się z minusem (-). Następnie sortuje się te wyniki i wszystkie zapisy większe od analizowanego są lepsze, a wszystkie niższe są gorsze.

Przy tym zapisie ważnym pojęciem jest maks (M). Wartość maksa zależna jest od liczby rozegrań każdego rozdania (R). Ogólnie biorąc: M = (R-1) × 2 .

Przy zapisie maksymalnym, w celach orientacyjnych, wyniki podaje się często w procentach: 0–100%. Jest to stosunek liczby uzyskanych punktów do maksa.

Przykład rzeczywistego rozdania turniejowego rozliczanego zapisem maksymalnym znajduje się w opisie frekansów.

Opisane w Międzynarodowym Prawie Brydżowym punkty meczowe^[50] stosowane są zarówno w meczach, jak i w turniejach. Wyniki rozdania przeliczone na punkty meczowe uwzględniają to, że dana strona uzyskała lepszy rezultat, a również daje też progresję przy coraz większym zwycięstwie. Wyniki jednak (w porównaniu bezpośrednio z saldem) są bardziej „spłaszczone” i pojedyncze rozdanie (zwykle) nie przesądza o losach całego meczu.

Punkty meczowe (IMP) decydują o wyniku pojedynczego rozdania. W meczu odbywa się to bezpośrednio, gdyż tam są tylko dwa zapisy i można określić ich różnicę. W turniejach też są stosowane punkty meczowe (IMP) poprzez system Butlera lub system Cavendisha. Przeliczenie wyników wszystkich rozdań odbywa się poprzez (opisane dalej) punkty zwycięskie (VP^[51]).

Przykłady użycia punktów meczowych są w opisanych dalej punktach zwycięskich (VP), Butlerze i Cavendishu.

System Butlera^[52] jest stosowany w turniejach par lub w turniejach indywidualnych na IMP i dotyczy określenia wyników pojedynczego rozdania. W systemie tym dla każdego rozdania określa się średnią. Wstępnie odrzuca się pewną liczbę rozdań najlepszych i najgorszych. Wartość tej średniej jest zaokrąglana do pełnych dziesiątek. Wynik każdej pary określa się przez porównanie ze średnią i przypisanie wartości wynikającej z tabeli IMP. Wynik jest wartością całkowitą ze znakiem. Tak otrzymane wyniki sumuje się dla wszystkich rozdań danej pary (lub zawodnika w turnieju indywidualnym).

Należy zwrócić uwagę na to, że w systemie Butlera:

• (Często) suma wyników w rozdaniu odbiega od 0; (We wszystkich 3 przykładowych rozdaniach sumy są różne od 0.)
• Przy dużych różnicach w skrajnych wynikach, małe różnice między wynikami (często) znikają. (Przykładem jest rozdanie 1, gdzie w oryginale wszystkie wyniki są różne a po przeliczeniu występują powtórzenia.)

System Cavendisha^[53] (IMP z ułamkami) stosuje się w turniejach par lub w turniejach indywidualnych na IMP i dotyczy pojedynczego rozdania. W systemie tym wynik każdej pary w rozdaniu porównuje się ze wszystkimi pozostałymi stołami według tabeli określającej wartości IMP. Są to wartości całkowite 0–24. Przypisywany im jest znak (+ za zwycięstwo lub – za przegraną). Tak otrzymane wyniki się sumuje i dzieli przez liczbę porównań. Ogólnie biorąc wychodzi to liczba ułamkowa ze znakiem. Jest to wynik pojedynczego rozdania danej pary. Tak otrzymane wyniki sumuje się dla wszystkich rozdań danej pary (lub zawodnika w turnieju indywidualnym).

System Cavendish ma (w porównaniu z systemem Butlera) sumy dla rozdań dużo bliższe zera. Ewentualne odchyłki wynikają z tego, że wynik jest zaokrąglany. System ten jest trudniejszy do przeliczenia, ale w dobie komputerów ta niedogodność jest mało istotna.

Różnicę między rozgrywkami na maksy i IMP ilustrują przykłady 1 podane dla zapisu maksymalnego i systemu Cavendisha. Wyniki rozdań są takie same. Porównując wyniki 620 oraz -100 (rozdania 1) widzimy, że w zapisie maksymalnym różnica jest minimalna: (4 lub 2 = 2 punkty). W systemie Cavendisha dla tych dwóch rozdań różnica jest olbrzymia: (4,4 lub -9.4 = 13,8 IMP), co może „ustawić” całe spotkanie. Przykład 3 ilustrują inną różnicę w tych systemach. Wynik maksymalny (430) i minimalny (300) w systemie Cavendisha dzieli zaledwie 4,2 IMP. W zapisie maksymalnym jest to różnica między maksem a niemal zerem.

W każdym przypadku oczywiście wymagana jest staranność i biegłość techniczna.

• Zapis Maksymalny:
  • Nadróbki są ważne;
  • W poszukiwaniu nadróbki bezpieczeństwo gry jest często nieuwzględniane;
  • Unika się gier końcowych i szlemowych o niskim prawdopodobieństwie powodzenia;
  • Częste są poświęcenia. Na przykład położenie się bez dwóch z kontrą za 500 jest bardzo dobrym rezultatem gdy przeciwnikom wychodzi 620;
  • Częste są gry z kontrą. Dla przykładu „magiczne 200” odnosi się do sytuacji, kiedy przeciwnicy będący po partii tracą 200, której to wartości nigdy nie uzyska się przy własnej częściówce;
  • Często gra się w kolory starsze lub w bez atu, gdyż daje to ewentualne dodatkowe punkty;
  • Ze względu na opisane powyżej strategie przeciwnicy często mają kłopot z prawidłowym odczytaniem prawdziwych wartości kart.
• IMP:
  • Nadróbki są mniej ważne^[55]. Nie ma sensu ryzykować straty gry premiowej (300-500 = 8-11 IMP) dla potencjalnej nadróbki dającej 1 IMP;
  • Z tego samego powodu bardzo ważne jest bezpieczeństwo gry;
  • Częste są gry końcowe i szlemowe o niskim prawdopodobieństwie powodzenia. 40% gra końcowa przed partią, 45% gra końcowa po partii oraz 50% szlemik dają pozytywny wynik IMP w dłuższej perspektywie;
  • Rzadko są poświęcenia i niosą większe ryzyko;
  • Niezbyt częste są gry z kontrą. Kontra powoduje, że rozgrywający bardziej asekuruje się przed przegraną.

Punkty zwycięskie – VP^[51] – stosowane są w rozgrywkach drużynowych (teamów) jako jeden z możliwych sposobów przeliczania wyników. Łączny wynik meczu w IMP-ach przelicza się na VP (Victory Points – punkty zwycięskie), w zależności od różnicy w IMP-ach zdobytych w meczu i liczby rozdań w meczu. Suma VP zdobytych przez drużynę we wszystkich meczach stanowi o pozycji drużyny w tabeli.

Punkty VP stosowane do roku 2013

Do roku 2013 VP były określone w postaci dyskretnej. Zawsze były w postaci całkowitej i – zależnie od liczby rozdań – za pewien zakres punktów IMP przysługiwała określona liczba punktów VP obu drużynom

Oto skala przeliczeniowa różnicy w IMP na VP w zależności od liczby rozdań w meczu, stosowana w rozgrywkach międzynarodowych i w polskich (rozgrywkach ligowych) do roku 2013:

Opisane powyżej systemy liczenia wyników pozwalają określić zwycięzcę meczu lub turnieju.

Występuje jednak problem długofalowego liczenia wyników różnego rodzaju turniejów, aby wyłonić zwycięzców wielu różnych zawodów. Nie ma „odgórnie” określonych zasad liczenia takich punktów. Sposób ten jest opisany każdorazowo w regulaminie (kongresu, cyklu turniejów)^[58].

Zwykle punkty długofalowe (PDF) przyznawane są według następujących zasad:

• Wszystkie uczestniczące osoby otrzymują punkty długofalowe z każdych zawodów degresywnie. Oznaczając przez LU liczbę uczestników, to zwycięzcy otrzymują (na przykład) 1/3×LU dla turniejów indywidualnych, 2*LU dla turniejów par oraz 4×LU dla turniejów teamów. Czasami ta wartość maksymalna zadawana jest odgórnie. Każde następne miejsce ma o pewną wartość punktów długofalowych mniej (o 1 dla turnieju indywidualnego, o 2 dla turnieju par, o 4 dla turnieju teamów);
• Dodatkowo czołowe miejsca uzyskują bonusowe punkty dodatkowe. Na przykład: 5, 3, 1;
• Dodatkowo nagradzane są bardzo wysokie wyniki. Na przykład w turniejach liczonych na maksy, za każdy pełny procent powyżej 60% uzyskuje się dodatkowy punkt długofalowy.

Tak określone punkty długofalowe, czasami z zastrzeżeniem, że uwzględniana jest tylko część turniejów (na przykład 6 turniejów z 8), służą do określenia zwycięzcy w punktacji długofalowej.

Uczestnicy oficjalnych zawodów brydżowych w Polsce otrzymują punkty klasyfikacyjne (PKL). Dokładny algorytm^[59] określania punktów klasyfikacyjnych w zależności od współczynników klasyfikacyjnych (WK) wszystkich zawodników uczestniczących w zawodach i zajętego miejsca zawarty jest w regulaminie klasyfikacyjnym PZBS^[60]. Można przyjąć, że zawodnik wygrywający letni kongres (trwający trochę ponad tydzień) zdobywa około 500 PKL. Miejsca w I lidze dają od 2000 do 800 PKL.

Zdobyte punkty klasyfikacyjne są podstawą do otrzymania tytułów klasyfikacyjnych.

Każde rozdanie przechowywane jest w pudełku rozdaniowym^[15]. Pudełko posiada numer identyfikacyjny, określenie, które strony są po partii oraz określenie, kto jest rozdającym.

Na stoliku, przy każdym zawodniku, znajdują się kasety licytacyjne^[62], które eliminują przekazywanie nielegalnych informacji przez zmiany tonu lub wysokości głosu.

W niektórych zawodach używane są zasłony licytacyjne^[63], które oddzielają zawodników każdej drużyny od siebie. W przypadku stosowania zasłon każdy z zawodników widzi tylko jednego zawodnika (drużyny przeciwnej). Przy stosowaniu zasłon zmienia się wiele szczegółów dotyczących licytacji i rozgrywki^[64]. W szczególności alertują i udzielają wyjaśnień zawsze zawodnicy po tej samej stronie zasłony (a nie partner zawodnika stosującego sztuczną odzywkę).

Wszyscy zawodnicy przy stoliku mają prawo rozumieć system gry przeciwnika. Nie wolno stosować nietypowych rozwiązań licytacyjnych i rozgrywkowych bez powiadomienia o nich przeciwników.

Podstawowym dokumentem określającym grę pary jest karta konwencyjna^[68][69]. Karta ta zawiera opisy licytacji, licytacji w obronie, szczegółowe konwencje, wisty i zrzutki.

Dodatkowo, jeśli przeciwnicy mogą nie wiedzieć, że zastosowana jest „sztuczne” (nietypowe) rozwiązanie (na zapoznanie się z kartą konwencyjną w turnieju czasami jest bardzo mało czasu), to należy takie rozwiązanie alertować^[70][71]. Wystarcza zwykła uwaga „sztuczne” lub zastukanie w stół. Przy stosowaniu kaset licytacyjnych należy się posłużyć specjalną kartą „Alert”. Zapowiedź sztuczną alertuje zazwyczaj partner osoby licytującej nietypowe rozwiązanie.

Przeciwnicy mogą prosić o wyjaśnienia^[72] każdego z elementów licytacji czy obrony. Tłumacząc zapowiedź partnera należy wyjaśnić wspólne ustalenia pary dotyczące danej zapowiedzi w danej pozycji licytacyjnej. Tłumaczenie powinno zawierać tylko elementy opierające się na uzgodnieniach partnerów. Nie należy natomiast ujawniać interpretacji odzywki lub zagrania partnera dokonanej na podstawie analizy własnych kart. Podobnie jak przy alertowaniu, wyjaśnień licytacji udziela partner osoby licytującej dane odzywki.

Na wielu zawodach wprowadza się ograniczenia w stosowaniu sztucznych uzgodnień między partnerami. Jest to zgodne z polityką systemową WBF, EBL oraz PZBS^[73].

Dla każdego rozdania można podać ile maksymalnie lew może być wziętych przy graniu dowolnego kontraktu przy optymalnej grze zarówno rozgrywającego jak i obrońców. Zadanie to często wykonują komputery. Program komputerowy DeepFinesse^[74] określa zarówno wszystkie możliwe – optymalne – wyniki różnych kontraktów jak i określa kompromisowy kontrakt, gdy obie strony licytują i grają optymalnie. Kontrakt taki zwany jest minimaksem.

Przy mało istotnych meczach i turniejach uczestnicy sami rozdają karty^[75]. W meczach często nie jest zapisywany skład rąk. W turniejach natomiast, gdy to samo rozdanie będzie grane na wielu stołach po pierwszym rozdaniu oprócz zapisu wyniku są również zapisywane rozkłady. Na turniejach sędziowie często mają przygotowane rozdania (losowane na przykład komputerowo) i albo sami je powielają, albo pierwszy stolik jest wykorzystany tylko do tego, aby przygotować pudełka^[15]. Z tego (pierwszego) stolika wówczas oczywiście nie ma w danym rozdaniu wyniku. Szczególnie istotne jest powielanie rozdań, gdy turniej rozgrywany jest w wielu miejscach. Wówczas rozsyłane są kontrolki zawierające rozdania.

Na większości turniejów są rozdawane wydruki wszystkich rozegranych rozkładów. Pozwala to parze przeanalizować na spokojnie rozkład i znaleźć słabe miejsca w licytacji, rozgrywce czy obronie.

Regulamin zawodów^[76] brydża sportowego wraz z międzynarodowym prawem brydżowym^[30] obejmuje większość aspektów gry w brydża. Tworzony jest on przez narodowe federacje brydżowe. W Polsce Regulamin Zawodów Brydża Porównawczego^[77] tworzony jest przez Polski Związek Brydża Sportowego.

Zgodnie z regulacjami WBF na zawodach brydża sportowego nie wolno palić papierosów ani spożywać alkoholu^[78]. Restrykcje antydopingowe są stale uaktualniane i odpowiadają innym sportom^[79]. Jeśli tak głosi odpowiedni punkt regulaminu rozgrywanych zawodów, zawodnicy muszą być ubrani w określony strój zarówno w trakcie ceremonii otwarcia i zamknięcia zawodów oraz w czasie gry^[80].

W przypadku turniejów i meczów regulamin zawsze określa według jakich systemów rozliczane są rozdania i jak określane są punkty długofalowe.

W czasie turniejów zdarzają się sytuacje, w których wynik danego rozdania nie może zostać uznany. Typowe sytuacje to brak czasu na rozegranie rozdania, lub gdy ktoś przez pomyłkę zobaczył nie swoje karty. W takich przypadkach zostaje przyznany parom wynik rozjemczy^[81]. Zwykle wiąże się to z nałożeniem kary^[82] na stronę winną takiego przewinienia.

Kara polega na odbieraniu wcześniej zdobytych punktów. Dla każdego rodzaju turnieju, w zależności od liczby zawodników, istnieje maksymalna kara, którą może nałożyć sędzia. Typowym przewinieniem, za które jest nakładana kara, jest przekroczenie czasu rozgrywki, który regulaminowo wynosi zwykle od 7 do 10 minut na rozdanie^[83].

Gracze, którym udowodniono świadome i celowe naruszanie regulaminu są eliminowani z turniejów i niedopuszczani do innych zawodów.

Na turniejach brydżowych rozgrywanych jest wiele rund (po kilka rozdań). Bardzo ważnym elementem mającym wpływ na wynik jest tabela przejść pary^[84]. Przy małej liczbie par przy każdym stoliku znajduje się informacja, że w następnym rozdaniu należy udać się do innego stolika na określoną pozycję (NS lub WE) – jest to tzw. schemat Howella. Dotyczy to również turniejów indywidualnych. Wówczas organizatorzy zapewniają graczom szczegółową informację o miejscu docelowym (stolik oraz pozycja N, S, W lub E). Przykłady tabel przejść metodą Howella podano dla turnieju par oraz dla turnieju indywidualnego.

Przy dużej liczbie par stosowana jest metoda przejść Michella. Polega ona na tym, że pary siedzące wzdłuż jednego boku sali siedzą przez cały czas przy swoich stolikach, pary z drugiego boku przesuwają się po każdej rundzie o jeden stół w jednym kierunku, a rozdania są przekazywane o jeden stół w drugim kierunku. Przy nieparzystej liczbie stołów każda para gra jednym zestawem kart i przeciwko danym przeciwnikom co najwyżej raz. Przy takim schemacie wyniki jednej pary są porównywane z wynikami tylko połowy pozostałych uczestników (siedzących na tej samej linii). Możliwe jest wówczas liczenie osobno zwycięzców na linii NS i na linii EW. Dla uniknięcia takiej sytuacji wprowadza się zmianę kierunku linii (NS i EW) po rozegraniu około ${\displaystyle {\tfrac {2}{3}}}$ rozdań, co umożliwia wyłonienie zwycięzców całego turnieju.

Czasami turniej rozgrywany jest na dochodzenie. W tym systemie wyniki poprzednich spotkań decydują z kim uczestnicy będą grali w następnej rundzie, według zasady, że zwycięzcy grają ze zwycięzcami, a przegrani z przegranymi i nikt nie gra dwa razy z tymi samymi przeciwnikami (tzw. system szwajcarski, (ang.) swiss). Wariantem turnieju na dochodzenie jest również system włoski. System ten różni się od szwajcara tym, że dopuszcza powtórzenia spotkań między tymi samymi uczestnikami.

Turniej na dochodzenie jest często tzw. barometrem (jest jednak błędnie z nim utożsamiany). Turniej barometr polega na prezentowaniu uczestnikom bieżących wyników turnieju po każdej rundzie. Pozwala to zawodnikom śledzić swoją pozycję i odpowiednio dostosować taktykę gry (zawodnik jest świadomy np. ilu punktów brakuje mu do 1. miejsca).

Liczba graczy w drużynie decyduje o charakterze sportowym zawodów: począwszy do zawodów indywidualnych (1 osoba), przez pary (2 osoby) po teamy (4 i więcej osób).

Zawody mogą być: otwarte, zamknięte lub specjalne (na przykład: kobiece).

Wiek zawodników decyduje czy są to zawody młodzieżowe (poniżej 20 lat), juniorskie (poniżej 26 lat), otwarte lub seniorskie (powyżej 60 lat)^[85].

Płeć decyduje o zawodach otwartych, kobiecych lub mikstach.

Profesja (lub sponsor) określa czasami, że są to zawody dla określonej grupy zawodowej.

Ze względu na organizatora zawody mogą być: klubowe, okręgowe, regionalne, ogólnopolskie lub międzynarodowe.

Liczba chętnych do gry, możliwości lokalowe i zaangażowanie działaczy decydują o wyborze typów zawodów (rozgrywki ligowe, turniej, mecz, kongres, cykl, olimpiada).

Mecz brydżowy jest konkurencją zaliczaną do zawodów brydża sportowego, polegającą na spotkaniu dwóch drużyn, rozgrywających ze sobą komplet tych samych rozdań i rozmieszczonych w ten sposób, że pary tej samej drużyny grają przez cały czas przy dwóch stolikach na liniach przeciwnych w stosunku do siebie^[17].

Mecz rozgrywany jest przez dwie współzawodniczące ze sobą drużyny na dwóch stolikach, znajdujących się w oddzielnych pomieszczeniach; jeden z nich to tzw. pokój otwarty, drugi – pokój zamknięty. Wyjątkowo, za zgodą sędziego, stoliki mogą być ustawione w jednej odpowiednio dużej sali, ale w takim oddaleniu i w taki sposób, aby zagwarantowana była całkowita tajność przebiegu gry oraz uzyskiwanych rezultatów na obu stolikach. Mecze brydżowe często rozgrywane są bez udziału sędziów i innych „pomocników”. Zawodnicy sami obliczają wyniki meczu i przekazują organizatorom protokół spotkania.

Zazwyczaj wynik meczu ustala się w punktach IMP, a następnie, jeśli zachodzi taka potrzeba, przelicza się punkty IMP na punkty VP według tabeli odpowiedniej dla rozegranej liczby rozdań. Do innych metod obliczenia wyniku meczu należy system Pattona oraz board-a-match. Mecz brydżowy jest rozgrywany w oparciu o Międzynarodowe Prawo Brydżowe, Regulamin Zawodów oraz regulamin rozgrywek (jeżeli mecz jest rozgrywany w ich ramach).

Zwykle mecz brydżowy jest częścią większej grupy rozgrywek. Mecze brydżowe są podstawowym rodzajem zawodów w rozgrywkach ligowych, w czasie mistrzostw kontynentów i świata. Krótkie mecze brydżowe są przeprowadzane w czasie turniejów teamów.

Mecze brydżowe rozgrywane na długich dystansach są podzielone na sesje. Każda sesja ma 8-16 rozdań. O wyborze par do gry decyduje kapitan drużyny, który może być jednym z graczy, choć czasem jest to niegrający kapitan (non-playing captain, npc)^[86]. Do pojedynczego meczu kapitan może wystawić w sumie od 4 do 6 różnych zawodników swojej drużyny.

Przykłady rozliczania meczu brydżowego przedstawiono przy punktacji VP^[51] oraz przy Board-A-Match^[47] i Pattonie^[57].

Turniej par pozwala uczestniczyć dużej liczbie zawodników. Są to również bardzo „demokratyczne” zawody, ponieważ przy jednym stoliku mogą się spotkać nowicjusze z uznanymi mistrzami.

Wszyscy zawodnicy rozgrywają te same rozdania (chociaż niekoniecznie w tym samym momencie), a podstawą obliczenia końcowego wyniku są poszczególne wyniki uzyskane w kolejnych rozdaniach. Nie jest konieczne rozegranie rozdań wszystkich przeciw wszystkim. Do wyłonienia zwycięzcy wystarczy by wszystkie pary grały te same rozdania.

Turnieje par można rozliczać na różne sposoby. Przykłady rozliczania poszczególnych rozdań podano dla zapisu maksymalnego^[49], Butlera^[52] i Cavendisha^[53] oraz przy frekansach^[66].

Team to minimum 4 osoby. Pomimo że osób w teamie może być więcej (często 6: 3 pary), to w jednej sesji meczu grają równocześnie 4 osoby^[17]. Zazwyczaj w turniejach teamów rywalizuje się bezpośrednio tylko z jednym przeciwnikiem. Wyłonienie zwycięzcy odbywa się poprzez zsumowanie punktów zdobytych na przeciwnikach albo poprzez system play-off. Często stosowany jest barometr lub barometr włoski. Zazwyczaj gra się rundy 4-6 rozdaniowe.

Turniej teamów wymaga największego zaangażowania od zawodników oraz organizatorów. Zawodnicy muszą utworzyć wieloosobowe zespoły, o co zawsze trudniej niż w innych turniejach. Organizatorzy muszą zapewnić grę wielu zespołów i (przy grze barometrem) przygotowywać stale nowe listy dla rund. Zwykle też wyniki turnieju teamów są najwyżej punktowane w punktacji długofalowej.

Przykłady rozliczania stosowane w turnieju teamów podano przy VP^[51], Board-A-Match^[47] oraz Pattonie^[57].

Oprócz głównego celu turnieju teamów – wyłonienie zwycięskiego teamu – prowadzi się często pomocnicze statystyki dla określenia najbardziej efektywnego zawodnika^[89]. Rozkłady kart w poważnych turniejach teamów są takie, że gra się mecze przeciwko innej drużynie dokładnie tymi samymi kartami, jakimi grają między sobą inne drużyny występujące w danym turnieju. Można więc potraktować każde rozdanie jak rozgrywane na wielu stołach i określić wartość wyniku każdej pary w danym rozdaniu. Robi się to standardowym systemem Butlera (określenie średniej przez odrzucenie skrajnych rezultatów i wyliczanie w IMP wyników pary).

W przypadku uzyskania na obu stołach określonego meczu tego samego rezultatu, pary danej drużyny mogą mieć różne rezultaty (dokładniej przeciwne). Przykład: Na obu stołach uzyskano wysoko punktowany szlemik, który nie był grany przez inne drużyny. Dało to wynik 11 IMP według systemu Butlera. Wówczas para, który ten szlemik wylicytowała ma +11 IMP, natomiast para przeciwko której ten szlemik wylicytowano ma -11 IMP

Ponieważ w turniejach teamów w drużynie grają często więcej niż dwie pary (para rezerwowa lub jeden zawodnik ma wymiennych partnerów), to:

• rezultat określa się dla każdego zawodnika oddzielnie (taki jak uzyskała para w konkretnym rozdaniu);
• wynik podaje się dzieląc sumę uzyskanych punktów Butlera (dodatnią lub ujemną) przez liczbę rozegranych rozdań.

Uzyskany wyniki indywidualne odzwierciedlają klasę zawodników. W praktyce, wynik powyżej 1 jest wysoki. Zwykle zwycięski team ma również wszystkich zawodników na czołowych miejscach w klasyfikacji Butlera. Czasami organizatorzy turnieju nagradzają zwycięzców tej klasyfikacji. Na ogół w klasyfikacji tej brani są pod uwagę tylko ci zawodnicy, którzy zaliczyli minimum połowę liczby rozdań.

Od roku 1956 Polski Związek Brydża Sportowego przeprowadza Drużynowe mistrzostwa Polski w brydżu sportowym. Zawody te przeprowadzane są na wielu szczeblach (ligach) i ich wykaz można znaleźć bądź w okręgowych lub wojewódzkich związkach bądź znajdują się w kalendarzu PZBS^[90].

Do sezonu 2010/2011 najwyższa była I liga^[91].

Od sezonu 2011/2012 najwyższą klasą rozgrywkową jest Ekstraklasa. PZBS prowadzi też szereg turniejów o znaczeniu krajowym i międzynarodowym. Ich wykaz z dużym wyprzedzeniem umieszczany jest w kalendarzu związku^[90].

Europejska Liga Brydżowa przeprowadza mistrzostwa Europy (w wielu kategoriach). Kalendarz EBL^[45] zawiera też szereg turniejów o zasięgu zarówno kontynentalnym jak i światowym.

W dniach 12–23 czerwca 2012 w Dublinie (Irlandia) odbyły się 51. Drużynowe Mistrzostwa Europy w Brydżu Sportowym^[95]:

51. Drużynowe Mistrzostwa Europy w Brydżu Sportowym.
M	Open		Kobiety		Seniorzy
1	Monako[96]		Anglia[97]		Francja[98]
2	Holandia[99]		Francja[100]		Polska[101]
3	Włochy[102]		Turcja[103]		Szkocja[104]
4	Anglia[105]		Holandia[106]		Dania[107]
5	Polska[108]		Polska[109]		Niemcy[110]
6	Niemcy[111]		Izrael[112]		Belgia[113]

11. Europejskie Młodzieżowe Mistrzostwa Par w Brydżu Sportowym (11th European Youth Pairs Championships) – mistrzostwa Europy par (młodzieżowych) w brydżu sportowym, które były rozgrywane w Vejle (Dania) w okresie 1–6 lipca 2012.

W okresie 1–6 lipca 2012 w Vejle (Dania) były rozgrywane 11. Europejskie Młodzieżowe Mistrzostwa Par w Brydżu Sportowym:

11. Europejskie Młodzieżowe Mistrzostwa Par w Brydżu Sportowym. Wyniki ostateczne[124].
Kategoria	Medal złoty			Medal Srebrny			Medal brązowy
	F	Para	%	F	Para	%	F	Para	%
Miksty		Justyna Żmuda – Bartłomiej Igła	61,01		Joanna Taczewska – Piotr Zatorski	58,48		Thomsen Signe Buus – Dennis Bilde	58,07
Juniorzy		Alexandre Kilani – Aymeric Lebatteux	60,08		Michał Klukowski – Piotr Zatorski	57,15		Kristoffer Hegge – Kristian Stangeland	55,09
Młodzież Szkolna		Wojciech Kaźmierczak – Łukasz Witkowski	58,13		Tom van Overbeeke – Ricardo Westerbeek	56,53		Simon Ekenberg – Simon Hult	55,96
Dziewczęta		Sigrid Spangenberg – Magdaléna Tichá	56,98		Danuta Kazmucha – Natalia Sakowska	55,44		Aleksandra Jarosz – Izabela Weinhold	55,10

Światowa Federacja Brydża przeprowadza wiele zawodów^[125] w tym, co 4 lata, Olimliady Brydżowe, które od 2008 roku zostały włączone do Olimpiady Sportów Umysłowych.

W Lille (Francja) w okresie od 9 do 23 sierpnia 2012 roku odbyła się 2 Olimpiada Sportów Umysłowych.

Wyniki 2 Olimpiady Sportów umysłowych w brydżu sportowym. Zespoły narodowe
Open			Kobiety			Seniorzy
1		Szwecja Krister Ahlesved, Peter Bertheau, Per-Ola Cullin, Fredrik Nyström, Jonas Petersson, Johan Upmark	1		Anglia Sally Brock, Fiona Brown, Heather Dhondy, Nevena Senior, Nicola Smith, Susan Stockdale	1		Węgry Gyorgy Barany, Miklos Dumbovich, Mihaly Kovacs, Peter Magyar, Geza Szappanos
2		Polska Cezary Balicki, Krzysztof Buras, Grzegorz Narkiewicz, Piotr Żak, Jerzy Zaremba, Adam Żmudziński	2		Rosja Swietłana Czubarowa, Wiktorija Gromowa, Anna Gulewicz, Jelena Choniczewa, Tatjana Ponomariowa, Olga Worobiejczikowa	2		USA Neil Chambers, Lew Finkel, Stephen Landen, Sam Lev, John Schermer, Richard Schwartz
3		Monako Fulvio Fantoni, Geir Helgemo, Tor Helness, Franck Multon, Claudio Nunes, Pierre Zimmermann	3		Polska Cathy Bałdysz, Ewa Banaszkiewicz, Katarzyna Dufrat, Danuta Kazmucha, Natalia Sakowska, Justyna Żmuda	3		Francja Patrick Grenthe, Guy Lasserre, Francois Leenhardt, Patrice Piganeau, Philippe Poizat, Philippe Vanhoutte
						9-16		Polska Julian Klukowski, Apolinary Kowalski, Krzysztof Lasocki, Wiktor Markowicz, Jacek Romański, Jerzy Russyan

Co 2 lata – w latach nieparzystych – rozgrywane są mistrzostwa świata: kobiet – Venice Cup, mężczyzn – Bermuda Bowl oraz seniorów – D’Orsi Seniors Bowl. Rozgrywane są również mistrzostwa młodzieżowe. Również co dwa lata – w latach parzystych – rozgrywany jest Buffett Cup. Są to pojedynki pomiędzy zespołami Europy i Ameryki.

Mistrzostwa Świata

Począwszy od roku 2003 w Mistrzostwach Świata (Otwartych – Bermuda Bowl, kobiet – Venice Cup oraz seniorów – D’Orsi Seniors Bowl) uczestniczą 22 drużyny:

• gospodarz Mistrzostw Świata,
• 6 drużyn z Europy (strefa 1);
• 3 z Ameryki Północnej (strefa 2);
• 2 z Ameryki Południowej (strefa 3);
• 2 z Azji i Środkowego Wschodu (strefa 4);
• 1 z Ameryki Środkowej i Karaibów (strefa 5);
• 3 z Północnego Pacyfiku (strefa 6);
• 2 z Południowego Pacyfiku (strefa 7)
• 2 z Afryki (strefa 8).

Drużyny grają wstępnie mecze 16-rundowe system każda drużyna z każdą. Osiem najlepszych drużyn przechodzi do ćwierćfinałów. Najlepsze 4 drużyny (w kategoriach: otwartej, kobiet i seniorów) grają najpierw półfinały a później finał i mecz o miejsce 3. Pozostali zawodnicy uczestniczą w mistrzostwa świata teamów open transnational rozgrywanych najpierw barometrem a później osiem najlepszych drużyn gra systemem pucharowym.

W dniach 15–29 października 2011 w Veldhoven (Holandia) odbywały się 40 Otwarte Mistrzostwa Świata Teamów (Bermuda Bowl), 18 Mistrzostwa Świata Kobiet (Venice Cup), 6 Światowe Mistrzostwa Świata Seniorów (D’Orsi Seniors Bowl) oraz 8. Międzynarodowe Mistrzostwa Świata Teamów Open Transnational^[126].

Przepisy regulują obecność kibiców w czasie zawodów brydża sportowego^[135]. W czasie meczów^[17] wolno im przebywać tylko w pokoju otwartym. Kibicom nie wolno się przemieszczać po sali. Każdy z kibiców może oglądać tylko graczy z jednej strony zasłony. W praktyce jeden stolik może oglądać maksimum kilkunastu kibiców w sali otwartej.

Organizatorzy spotkań brydżowych, o których wiadomo, że będą cieszyć się popularnością wśród kibiców, organizują brydżramę, czyli osobną salę, w której prezentowany jest przebieg zawodów^[136]. W sali gdzie jest prezentacja może znajdować się kilkaset osób. Zaletą tego rozwiązania jest możliwość wymiany poglądów między kibicami.

Brydżyści uczestniczący w zawodach zgodnych z regulacjami WBF muszą się zgodzić na obecność kamer telewizyjnych lub prezentację w internecie^[137] o ile taką obecność przewiduje regulamin zawodów. Najbardziej popularnym forum prezentacji wydarzeń brydżowych jest VuGraph znajdujący się na Bridge Base Online (BBO)^[138]. Większość istotniejszych zawodów brydżowych jest przedstawiana na tym forum^[139]. Są to zarówno ważniejsze zawody krajowe, mistrzostwa krajów w różnych kategoriach jak i mistrzostwa kontynentów i Świata. Komentarze z tych zawodów często prowadzą znani eksperci brydżowi. Z wielu zawodów prowadzone jest po kilka, a czasami kilkanaście transmisji równocześnie, przez co kibice mogą wybrać do obserwacji interesujący stolik. Można samemu, siedząc przy komputerze, powtórzyć każde rozdanie. Interesujące spotkania ogląda czasami kilkanaście tysięcy osób.

Pierwsze przekazy z Polski na Bridge Base Online odbyły się w dniach 23-25 maja 2003 roku^[140] (były to zarazem jedne z pierwszych przekazów na BBO w ogóle^[141]). Transmitowane były rozgrywki z Finału Superligi (Drużynowe Mistrzostwa Polski) 2002/03, który odbywał się w Warszawie. Transmisję z imprezy zapewniło Bridge Base Polska, a organizacyjne wsparcie PZBS. Na żywo komentarz pisany w języku angielskim zapewnił twórca serwisu BBO Fred Gitelman, a w języku polskim Marcin Leśniewski^[140][142].

Wszystkie rozdania transmitowane na BBO zobaczyć można na stronie „BBO VuGraph Archives”^[141] oraz na stronach projektu „The Vugraph Project”^[143]. „The Vugraph Project” poza przekazami z BBO zawiera także rozgrywki z różnych historycznych zawodów brydżowych od 1955 roku do dnia dzisiejszego (pliki w formatach PBN oraz LIN^[143]).

Organizacją, która skupia dziennikarzy piszących na temat brydża jest IBPA (International Bridge Press Association)^[144].
IBPA corocznie nagradza najlepsze artykuły dotyczące różnych aspektów brydża:

• osobowość roku;
• licytacja roku;
• rozgrywka roku;
• obrona roku.

Samo znalezienie się na „krótkiej liście” (5 pozycji) w tym rankingu jest uważane za duże wyróżnienie. Są również inne nagrody przyznawane przez IBPA.