Brzegi Górne

Artykuł

49°8′37″N 22°34′16″E

- błąd

39 m

WD

49°8'29"N, 22°34'3"E

- błąd

39 m

Odległość

381 m

Brzegi Górne
wieś
Ilustracja
(c) Vojife, CC BY 3.0

Brzegi Górne (2012)
Państwo

 Polska

Województwo

 podkarpackie

Powiat

bieszczadzki

Gmina

Lutowiska

Sołectwo

Ustrzyki Górne

Wysokość

735[1][2] m n.p.m.

Liczba ludności (2020)

6[3]

Strefa numeracyjna

13

Kod pocztowy

38-713[4]

Tablice rejestracyjne

RBI

SIMC

0356122[5]

Położenie na mapie gminy Lutowiska
Mapa konturowa gminy Lutowiska, po lewej znajduje się punkt z opisem „Brzegi Górne”
Położenie na mapie Polski
Położenie na mapie województwa podkarpackiego
Mapa konturowa województwa podkarpackiego, blisko dolnej krawiędzi znajduje się punkt z opisem „Brzegi Górne”
Położenie na mapie powiatu bieszczadzkiego
Mapa konturowa powiatu bieszczadzkiego, na dole nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Brzegi Górne”
Ziemia49°08′37″N 22°34′16″E/49,143611 22,571111

Brzegi Górne (do 1968 Berehy Górne[1][6]) – wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie bieszczadzkim, w gminie Lutowiska[5][7]. Leży przy DW897.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa krośnieńskiego.

Wieś prawa wołoskiego Berehy Górne w latach 1551–1600, położona w ziemi sanockiej województwa ruskiego[8]. W XVI w. właścicielami tej miejscowości byli Kmitowie. Do 1553 dziedziczył ją Piotr Kmita Sobieński, a po jego śmierci bezdzietna wdowa Barbara Kmita z Herburtów. Po jej śmierci w 1580 – brat Stanisław Herburt. W połowie XIX wieku właścicielką posiadłości tabularnej w Berehach Górnych była Krystyna Niemczewska i współwłaściciele[9]. Na przełomie XIX i XX wieku obszary we wsi posiadał Antoni Pogłodowski[10][11][12], a w 1903 odkupił je od niego Teodor Alfred Serwatowski.

25 września 1944 wieś została zajęta przez wojska radzieckie[13].

W latach 70. w pasie Wetlina-Ustrzyki Górne planowano budowę domów wczasowych na 10 tys. osób. Tylko w Berehach miało wypoczywać 3 tys. wczasowiczów[14].

Od 1976 nad potokiem Prowcza funkcjonowała studencka baza namiotowa. Dla upamiętnienia ukraińskiej przeszłości tych rejonów wybudowano w niej bramę ozdobną zwieńczoną tryzubem, co spowodowało interwencję SB[15].

We wsi zachował się cmentarz greckokatolicki, odnowiony w 1989 r. przez uczestników obozu konserwatorskiego zorganizowanego w ramach akcji "Nadsanie" i w kolejnych latach przez Stowarzyszenie Magurycz.

W 2011 wieś zamieszkiwało 7 osób[16]. Gospodarstwo znajduje się tuż przy zejściu z połoniny Wetlińskiej na czerwonym szlaku. Znajduje się tam punkt gastronomiczny, pole namiotowe, można również wynająć domek letniskowy lub miejsce w stodole na sianie.

Na terenie wsi notowano występowanie zarazy macierzankowej – bardzo rzadkiego w Polsce gatunku rośliny[17].

Wierni kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii św. Michała Archanioła w Dwerniku.

Szlaki turystyczne

Główny Szlak Beskidzki:

Zobacz też


Przypisy

  1. ↑ a b Trasa 2 – Połonina Caryńska z Ustrzyk Górnych i Brzegów Górnych, [w:] Piotr Sieńko i inni, Niezbędnik turystyczny – Bieszczady, Piwniczna-Zdrój: Agencja Wydawnicza WiT, 2021, s. 57, ISBN 978-83-89580-21-4 (pol.).
  2. ↑ Trasa 3 – Połonina Wetlińska z Brzegów Górnych i Smereka, [w:] Piotr Sieńko i inni, Niezbędnik turystyczny – Bieszczady, Piwniczna-Zdrój: Agencja Wydawnicza WiT, 2021, s. 58, ISBN 978-83-89580-21-4 (pol.).
  3. ↑ Raport o stanie gminy w roku 2020. Stan ludności 31.12.2020 str. 4 [dostęp 2022-05-20]
  4. ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 94 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  5. ↑ a b GUS. Wyszukiwarka TERYT
  6. ↑ Zarządzenie nr 17 Prezesa Rady Ministrów z dnia 5 lutego 1968 r. w sprawie zmiany i ustalenia nazw niektórych miejscowości i obiektów fizjograficznych (M.P. z 1968 r. nr 6, poz. 34)
  7. ↑ Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
  8. ↑ Tomasz Figlus, Villae iuris valachici. Z problematyki rozwoju osadnictwa wołoskiego w Polsce na przykładzie ziemi sanockiej, w: Studia z Geografii Politycznej i Historycznej tom 5 (2016), s. 31.
  9. ↑ Skorowidz wszystkich miejscowości położonych w królestwie Galicyi i Lodomeryi jakoteż w wielkim księstwie Krakowskiem i księstwie Bukowińskiem, pod względem politycznej i sądowej organizacyi kraju wraz z dokładnem oznaczeniem parafii, poczt i właścicieli tabularnych, ułożony porządkiem abecadłowym. Lwów: Karol Wild, 1855, s. 11.
  10. ↑ Berehy Górne – samotny krzyż. region.halicz.pl. [dostęp 2015-06-17].
  11. ↑ Berehy Górne. genealogia.okiem.pl. [dostęp 2015-06-17].
  12. ↑ Pogłodowski. genealogia.okiem.pl. [dostęp 2015-06-17].
  13. ↑ ВОВ-60 – Сводки. [dostęp 2012-05-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-18)].
  14. ↑ Krzysztof Potaczała: Bieszczady w PRL-u. Część 2. Olszanica: Wydawnictwo BOSZ, 2013. ISBN 978-83-7576-187-0.
  15. ↑ Krzysztof Potaczała: Bieszczady w PRL-u. Część 2. Olszanica: Wydawnictwo BOSZ, 2013, s. 69-70. ISBN 978-83-7576-187-0.
  16. ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r..
  17. ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Czerwona księga Karpat Polskich. Kraków: Instytut Botaniki PAN, 2008. ISBN 978-83-89648-71-6.

Linki zewnętrzne

Gmina Lutowiska
Wsie
Osady
Miejscowości
opuszczone
Integralne
części wsi
Nieofic. osada

Gmina Lutowiska

Media użyte na tej stronie

Subcarpathian Voivodeship location map.svg
Autor: SANtosito, Licencja: CC BY-SA 4.0
Location map of Podkarpackie Voivodeship. Geographic limits of the map:
  • N: 50.9 N
  • S: 48.95 N
  • W: 21.03 E
  • E: 23.66 E
POL województwo podkarpackie flag.svg
Flaga województwa podkarpackiego
POL Szlak czerwony.svg
Czerwony szlak turystyczny.
Brzegi Górne - panoramio.jpg
(c) Vojife, CC BY 3.0
Brzegi Górne
POL gmina Lutowiska COA.svg
Herb gminy Lutowiska