Budge Patty

Budge Patty
Ilustracja
Państwo Stany Zjednoczone
Data i miejsce urodzenia11 lutego 1924
Fort Smith
Data i miejsce śmierci3 października 2021
Lozanna
Grapraworęczny, jednoręczny bekhend
Status profesjonalny1940
Zakończenie kariery1960
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje73
Najwyżej w rankingu1 (1950)
Roland GarrosW (1950)
WimbledonW (1950)
US OpenQF (1951, 1953, 1957)
Gra podwójna
Roland GarrosSF (1946, 1948–1950, 1952–1955)
WimbledonW (1957)
US OpenF (1957)

John Edward Patty, Budge Patty (ur. 11 lutego 1924 w Fort Smith, zm. 3 października 2021 w Lozannie[1]) – amerykański tenisista, zwycięzca czterech turniejów wielkoszlemowych, w tym Wimbledonu i mistrzostw Francji w grze pojedynczej, reprezentant kraju w Pucharze Davisa.

Kariera tenisowa

Jego przydomek „Budge” nie pochodził od nazwiska słynnego tenisisty Dona Budge, ale od angielskiego słowa „budge”. Jak wspominał Patty, określił go tak brat, co miało żartobliwie nawiązywać do lenistwa i bezruchu przyszłego sportowca. Patty wychowywał się w Los Angeles, tam także nauczył się grać w tenisa. W czasie II wojny światowej został powołany do wojska i służył w Europie. Po wojnie pozostał na tym kontynencie, osiągając szereg sukcesów sportowych i zyskując inny przydomek – „Amerykanina w Paryżu”.

Praworęczny Patty znany był ze skutecznej gry z głębi kortu (słynął m.in. z minięć) i cieszył się opinią jednego z najbardziej stylowych tenisistów swojej epoki. Dysponował również dobrym wolejem forhendowym. W czasie kariery amatorskiej wygrał łącznie 76 turniejów, figurując w latach 1947–1957 w czołowej dziesiątce nieoficjalnego rankingu światowego. Na czele tej klasyfikacji znalazł się w 1950, kiedy jako drugi Amerykanin w historii – po Donie Budge w 1938 – wygrał w jednym sezonie na mączce kortów Rolanda Garrosa i na trawie Wimbledonu. W Paryżu pokonał w finale Jaroslava Drobnego w pięciu setach, w Londynie zwyciężył w półfinale rozstawionego z numerem drugim Billa Talberta, a w finale najwyżej rozstawionego Franka Sedgmana w czterech setach. Obrona tytułów w 1951 nie powiodła się Patty’emu – w mistrzostwach Francji odpadł w 1/8 finału ze Szwedem Lennartem Bergelinem, na Wimbledonie w drugiej rundzie z Hamiltonem Richardsonem.

W 1948 Patty przegrał w półfinale paryskiej imprezy wielkoszlemowej z Drobnym w pięciu setach, a rok później doszedł do finału – w półfinale pokonał Pancho Gonzáleza, w finale uległ Frankowi Parkerowi. W półfinale w 1954 musiał uznać wyższość Tony’ego Traberta. Był również w półfinałach Wimbledonu w 1954 (porażka z Drobnym) i w 1955 (porażka z Trabertem). Słabiej wypadał w mistrzostwach USA, gdzie najwyżej doszedł do ćwierćfinału w 1951, ulegając Dickowi Savittowi. Europejskie korty ziemne przyniosły mu szczęście także w Rzymie, gdzie w 1954 triumfował w międzynarodowych mistrzostwach Włoch.

Na szczególną uwagę zasługują pojedynki Budge’a Patty’ego z reprezentantem Czechosłowacji (potem Egiptu) Jaroslavem Drobným. Spotykali się oni wielokrotnie w najważniejszych turniejach. W trzeciej rundzie Wimbledonu 1953 rywale stoczyli przeszło 4-godzinny pojedynek, który na swoją korzyść rozstrzygnął Drobný, chociaż – podobno pierwszy raz w życiu – musiał zmagać się ze skurczami mięśni, a także prowadzeniem Patty’ego 2:1 w setach, trzema piłkami meczowymi w czwartej partii i kolejnymi trzema w secie ostatnim[2]. Mecz, przy zapadających ciemnościach, zakończył się wynikiem 8:6, 16:18, 3:6, 8:6, 12:10, a czas trwania – 4 godziny i 20 minut – pozostawał rekordem Wimbledonu do 1969 (5 godzin i 12 minut grali wówczas w pierwszej rundzie Pancho González i Charlie Pasarell)[3]. Inny mecz Patty i Drobný stoczyli 20 lutego 1955 w finale turnieju w Lyonie. Na długo przed wprowadzeniem tie-breaka tenisiści rozegrali równo sto gemów, by zrezygnować z kontynuowania meczu przy stanie 19:21, 10:8, 21:21 i podzielić się pierwszą nagrodą.

W 1957 Patty i starszy 10 lat Gardnar Mulloy (wówczas 43-letni) wygrali grę podwójną na Wimbledonie. W finale pokonali rozstawionych z pierwszym numerem dużo młodszych australijskich rywali – 22-letniego Lew Hoada i 23-letniego Neale’a Frasera 8:10, 6:4, 6:4, 6:4. Kilka miesięcy później weterani doszli także do finału mistrzostw USA, gdzie przegrali z Fraserem i Ashleyem Cooperem. Jedyny tytuł w grze mieszanej Patty zdobył w pierwszej powojennej edycji mistrzostw Francji, kiedy w parze z Pauline Betz pokonał w finale Toma Browna i Dorothy Cheney 7:5, 9:7.

Stale rezydujący w Europie Patty był pomijany w krajowych rankingach amerykańskich i jedyny raz w czołowej dziesiątce tej klasyfikacji znalazł się w 1951, kiedy był w ćwierćfinale mistrzostw USA oraz wystąpił w Pucharze Davisa. W ramach tych rozgrywek rozegrał dwa mecze – jeden w singlu i jeden w deblu – pozostając niepokonany, ale zabrakło go w składzie na finał 1951, w którym Amerykanie (Vic Seixas, Ted Schroeder, Tony Trabert) ulegli Australijczykom. Patty zdobył natomiast dwa tytuły halowego mistrza USA – w 1950 w mikście z Nancy Chafee i dwa lata później w deblu z Billem Talbertem.

W 1977, roku jubileuszu 100-lecia Wimbledonu, dawny triumfator tej imprezy został uhonorowany miejscem w Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy[2].

Finały w turniejach wielkoszlemowych

Gra pojedyncza (2–1)

Końcowy wynikNrDataTurniejNawierzchniaPrzeciwnikWynik finału
Finalista1.28 maja 1949French Championships, ParyżCeglanaStany Zjednoczone Frank Parker3:6, 6:1, 1:6, 4:6
Zwycięzca1.3 czerwca 1950French Championships, ParyżCeglanaEgipt Jaroslav Drobný6:1, 6:2, 3:6, 5:7, 7:5
Zwycięzca2.7 lipca 1950Wimbledon, LondynTrawiastaAustralia Frank Sedgman6:1, 8:10, 6:2, 6:3

Gra podwójna (1–1)

Końcowy wynikNrDataTurniejNawierzchniaPartnerPrzeciwnicyWynik finału
Zwycięzca1.5 lipca 1957Wimbledon, LondynTrawiastaStany Zjednoczone Gardnar MulloyAustralia Neale Fraser
Australia Lew Hoad
8:10, 6:4, 6:4, 6:4
Finalista1.8 września 1957U.S. National Championships, Nowy JorkTrawiastaStany Zjednoczone Gardnar MulloyAustralia Ashley Cooper
Australia Neale Fraser
6:4, 3:6, 7:9, 3:6

Gra mieszana (1–0)

Końcowy wynikNrDataTurniejNawierzchniaPartnerkaPrzeciwnicyWynik finału
Zwycięzca1.27 lipca 1946French Championships, ParyżCeglanaStany Zjednoczone Pauline BetzStany Zjednoczone Dorothy Bundy
Stany Zjednoczone Tom Brown
7:5, 9:7

Przypisy

  1. La légende Budge Patty n’est plus (fr.)
  2. a b Budge Patty, International Tennis Hall of Fame [dostęp 2018-03-28].
  3. Jaroslav Drobny vs. Budge Patty, europebetweeneastandwest.wordpress.com [dostęp 2018-03-28] (ang.).

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Tennis pictogram.svg
Pictograms of Olympic sports - Tennis. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
Flag of the United States.svg
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.
Budge Patty 1958.jpg
Autor: Bilsen, Joop van / Anefo, Licencja: CC BY-SA 3.0 nl
Budge Patty