Budynek szpitalny przy ul. Stanisława Konarskiego w Sanoku

Budynek szpitalny przy ulicy Konarskiego w Sanoku
Szpital Specjalistyczny w Sanoku
Ilustracja
Nazwa łacińska

Hospitalis in Sanok

Nazwa angielska

Hospital in Sanok

Typ szpitala

specjalistyczny

Państwo

 Polska

Adres

ul. Stanisława Konarskiego 8,
38-500 Sanok

Oddziały szpitalne

1

Położenie na mapie Sanoka
Mapa konturowa Sanoka, w centrum znajduje się punkt z opisem „Budynek szpitalny przy ulicy Konarskiego w Sanoku”
Położenie na mapie Polski
Położenie na mapie województwa podkarpackiego
Mapa konturowa województwa podkarpackiego, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Budynek szpitalny przy ulicy Konarskiego w Sanoku”
Położenie na mapie powiatu sanockiego
Mapa konturowa powiatu sanockiego, u góry znajduje się punkt z opisem „Budynek szpitalny przy ulicy Konarskiego w Sanoku”
49°33′19″N 22°12′12″E/49,555278 22,203417
Strona internetowa

Budynek szpitalny przy ulicy Stanisława Konarskiego w Sanoku – obiekt służby zdrowia w Sanoku.

Historia

Budynek podczas okupacji niemieckiej
Wejście główne do budynku

W okresie zaboru austriackiego 1 sierpnia 1857 został otwarty szpital dla chorych w Sanoku (niem. Krankenanstalt in Sanok), który został założony za sprawą urzędującego od początku tego roku zwierzchnika obwodowego cyrkułu sanockiego, Apolinarego Mauthnera[1]. Od początku zarządcą szpitala był Filip Kahane[2], od około 1860 do około 1862 Maurycy Kahane[3], od około 1862 do około 1866/1867 Michał Terlecki[4], od około 1867 do około 1869 Ottoman Zwierzyna[5], od około 1869 do około 1872 zarządcą był Julian Hermann[6] (a lekarzem ordynującym był dr Józef Demetrykiewicz[7]). Kolejnymi zawiadowcami (zarządcami) szpitala powszechnego w Sanoku byli: od około 1872 do około 1880 Ignacy Terlecki[8], od 1880 do 1888 Wincenty[a] Konieczko[9], 28 czerwca 1888 wybrany Jan Paczosiński[10], od 23 sierpnia 1888 do 1898 Franciszek Kuszczak[11][12][13], od stycznia 1898 do 1901 Zygmunt Nowak[14], od grudnia 1901 Włodzimierz Pajączkowski[15][16]. Funkcję c. k. lekarza powiatu sanockiego pełnił dr Władysław Skalski. Lekarzami w szpitalu byli: dr Jerzy Rapf, Józef, Mieczysław Skalski[17] (prymariusz do 1886)[18], Marian Krzykowski, Józef Stangenhaus[19][20], Tytus Lemer, Jan Radek, Kazimierz Smorągiewicz, Izaak Chotiner, Maurycy Drewiński (prymariusz od 1886), Aleksander Stangenhaus, Karol Zaleski, dr Jacek Jabłoński, dr Karol Bachman, Salomon Ramer (1873-), Jan Stanisław Jodłowski (1841-1919, powstaniec styczniowy)[21], Samuel Herzig (1885-1942), Józef Wienkowski (od 1870, dziadek Stefana i Włodzimierza), dr Wołodymyr Karanowycz, Józef Kurasiewicz. Od około 1899 w szpitalu posługiwały cztery siostry miłosierdzia[22]. W przetargach prawo aprowizacji szpitala w posiłki uzyskiwał Jankiel Fink[23].

28 maja 1878 podpisano akt erekcyjny celem budowy Szpitala Powiatowego w Sanoku. Wsparcia idei udzielili ówczesny burmistrz miasta Cyryl Jaksa Ładyżyński, Inspektor Szpitali Krajowych we Lwowie Jan Sawicki, starostowie sanoccy Karl Kranzberg i Leon Studziński, marszałek powiatu sanockiego Zenon Słonecki, lekarz miejski dr Marian Krzykowski[24]. Teren pod budowę ustalono na obszarze osiedla miejskiego „Stawiska” o powierzchni 870 sążni (w wyniku zamiany z pierwotnego areału łąki „Łada”, należącego do funduszu szpitalnego). Celem stworzenia drogi dojazdowej do przyszłego obiektu od głównego traktu wykupiono areał należący do Mateusza Beksińskiego i Walentego Lipińskiego oraz zbudowano most na Potoku Płowieckim. Budowa trwała do 1879[25]. Do jej celu została wykorzystana pożyczka w wysokości 16.000 złr., zaś pierwotny koszt budowy wyniósł 25.000 złr. W efekcie został wzniesiony główny budynek szpitalny (piętrowy, posiadający cztery sale duże, sześć separatek, salę operacyjną, kuchnię, łazienkę, dwa pokoje biurowo-administracyjne i inne pomieszczenia sanitarno-techniczne). Przy budynku stworzono dwa osobne budynki: jeden przeznaczony na pralnię i drewutnię, a drugi na kostnicę. W kolejnych latach był realizowane dalsze inwestycje wykończeniowe, w tym zakup wyposażenia, nowy dach (1889), nowy budynek administracyjny (1891), zamiana drewutni na osobny oddział zakaźny, wymianę urządzeń toaletowych (1892). Zsumowany koszt budowy w 1892 wyniósł 61.000 złr. W całości inwestycji koszty wspólnie poniosły rady powiatowe starostw w Sanoku oraz Brzozowie i Lesku, które nie posiadały wówczas własnego szpitala. Po stworzeniu budynków dotychczasowe koszary 4 i 5 Pułku Piechoty Liniowej im. księcia Zygmunta po tym, jak zostały wybudowane w centrum miasta koszary przy ul. Mickiewicza. Funkcjonował wówczas Szpital Wojskowy (lekarzem wojskowym był dr Leopold Bardach).

Ośrodek zdrowia mieścił się w miejscu położonym naprzeciw budynku szpitalnego[26][27], pod obecnym adresem Stanisława Konarskiego 13. Od 1913 przy szpitalu przebiegała nazwana wówczas ulica Stróżecka[28][29].

Po odzyskaniu przez Polskę nie niepodległości dyrektorami szpitala w okresie II Rzeczypospolitej byli Jan Porajewski (1918-1920), Stanisław Domański (od 1920[30]), Kazimierz Niedzielski. Po zamachu z 14 maja 1933 w Brzozowie, w szpitalu był leczony mjr Władysław Owoc[31]. W 1937 w szpitalu były zatrudnione 23 osoby, w tym 2 lekarzy, 9 pielęgniarek i 11 pracowników administracyjnych[32]. W okresie II RP funkcję kapelana w szpitalu pełnił ks. Franciszek Witeszczak[33][34]. W latach 30 budynek Szpitala Powszechnego mieścił się pod adresem Stanisława Konarskiego 6[35][36][37].

Podczas II wojny światowej w okresie okupacji niemieckiej w budynku funkcjonował Kreiskrankenhaus (Szpital Powiatowy) pod przemianowanym niemieckojęzycznym adresem Konarskigasse, zaś dyrektorem szpitala był Parfianowycz[38][39][40][41]. W tym czasie szpitalem kierowali Ukraińcy Włodzimierz Parafanowicz i Jan Lemiszko, Niemiec Witta oraz pochodzący z Węgier Leopold Csälany.

Po nadejściu froncie wschodnim i wkroczeniu 3 sierpnia 1944 Armii Czerwonej do Sanoka tego dnia w szpitalu został przyjęty radziecki batalion sanitarny[42][43][44]. W szpitalu polowym ulokowano wówczas ok. 20-32 rannych oraz radziecki personel medyczny, który po odbiciu miasta przez Niemców 4 sierpnia 1944 pozostawał w szpitalu[45][42]. W placówce pozostawał wówczas także polski personel: jako jedyny lekarz Marian Killar oraz pielęgniarki i salowe (np. Maria Kornecka, Salomea Zielińska, siostra zakonna Katarzyna)[46]. Po powtórnym zajęciu miasta przez sowietów ranni trafili do szpitala polowego[47]. Zdarzenia z sierpniowych dni w szpitalu opisał radziecki żołnierz i pisarz Emil Kardin w książce pt. Odsłonięte skrzydło[48].

Po wojnie dyrektorami szpitala byli Roman Wolański (1944), Jan Maria Suchomel (od 1 lipca 1945[49]), Władysław Królicki, ponownie Stanisław Domański oraz Jan Zigmund (1948), który był inicjatorem budowy nowego szpitala w Sanoku. Tuż po zakończeniu wojny stanowisko kierownika administracyjnego pełnił Maksymilian Siess, a jego następcą na tym stanowisku do 1950 był Arnold Andrunik[50][51][52]. Lekarzem radiologiem w szpitalu był Edward Czech[53]. Ordynatorem oddziału dziecięcego, początkowo funkcjonującym w budynku internatu medycznego, od 1957 była dr Danuta Kaczorowska (córka dr. S. Domańskiego)[54]. W okresie PRL jako palacz w szpitalu pracował Władysław Solarz[55].

Po śmierci gen. broni Karola Świerczewskiego 28 marca 1947 w Bieszczadach w szpitalu przebywali ranni w tym zdarzeniu żołnierze[56].

Budowa została zrealizowana w latach 1954-1964. Nowy Szpital Specjalistyczny w Sanoku został wzniesiony w okolicy starego, przy ulicy 800-lecia.

W okresie powojennym została przeprowadzona przebudowa budynku, w wyniku której dobudowano drugie piętro tworząc tym samym trzy kondygnacje. Na każdej z nich umieszczono trzy osobne oddziały: na parterze oddział neurologiczny, na pierwszym piętrze oddział laryngologiczny, na drugim piętrze oddział kardiologiczny (otwarty 22 lutego 2001 w miejsce oddziału wewnętrznego[57]; oddziałem kierował lek. Stanisław Kułakowski, pod którego kierownictwem 2 czerwca 2000 oddział otrzymał patronat św. Andrzeja Boboli[58]. W toku rozbudowy gmachu nowego szpitala przy ulicy 800-lecia podjęto decyzje o przeniesieniu oddziałów do jego pomieszczeń: w sierpniu 2011 oddział kardiologiczny[59][60], w marcu 2014 oddział neurologiczny[61][62] oraz jako ostatni w styczniu 2019 oddział laryngologiczny[63][64].

W szpitalu została ustanowiona kaplica, do której powstania przyczynili się kapłani z pobliskiej parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Sanoku[65].

Po wprowadzeniu stanu wojennego z 13 grudnia 1981 w szpitalu przebywał uprzednio internowany działacz opozycji Antoni Macierewicz, który zbiegł z niego w listopadzie 1982[66][67] (autorem planu ucieczki był ksiądz Adam Sudoł[68]).

Obok budynku w obiekcie od strony zachodniej działa pracownie RTG i mammografii[69]. Od 1 lipca 2017 w budynku na parterze uruchomiono Oddział Terapii Uzależnienia od Alkoholu typu stacjonarnego[70][71].

Uwagi

  1. ↑ W corocznych Szematyzmach figurował jako Józef Konieczko.

Przypisy

  1. ↑ Nadesłane. Sanok, 20 sierpnia. „Czas”. Nr 206, s. 4, 11 września 1857. 
  2. ↑ Handbuch des Statthalterei-Gebietes in Galizien für das Jahr 1858. Lwów: 1858, s. 264.
    •Handbuch des Statthalterei-Gebietes in Galizien für das Jahr 1859. Lwów: 1859, s. 282.
    •Handbuch des Statthalterei-Gebietes in Galizien für das Jahr 1860. Lwów: 1860, s. 286.
  3. ↑ Handbuch des Statthalterei-Gebietes in Galizien für das Jahr 1861. Lwów: 1861, s. 429.
    •Handbuch des Statthalterei-Gebietes in Galizien für das Jahr 1862. Lwów: 1862, s. 447.
  4. ↑ Handbuch des Statthalterei-Gebietes in Galizien für das Jahr 1863. Lwów: 1863, s. 458.
    •Handbuch des Statthalterei-Gebietes in Galizien für das Jahr 1864. Lwów: 1864, s. 468.
    •Handbuch des Statthalterei-Gebietes in Galizien für das Jahr 1865. Lwów: 1865, s. 483.<
    •Handbuch des Statthalterei-Gebietes in Galizien für das Jahr 1866. Lwów: 1866, s. 498.
  5. ↑ Galizisches Provinzial-Handbuch für das Jahr 1868. Lwów: 1868, s. 858.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1869. Lwów: 1869, s. 573.
  6. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkiem Księstwem Krakowskiem na rok 1870. Lwów: 1870, s. 618.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1871. Lwów: 1871, s. 544.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1872. Lwów: 1872, s. 541.
  7. ↑ Alojzy Zielecki, Opieka społeczna i zdrowotna. W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995. s. 467.
  8. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1873. Lwów: 1873, s. 560.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1874. Lwów: 1874, s. 602.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1875. Lwów: 1875, s. 603.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1876. Lwów: 1876, s. 613.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1877. Lwów: 1877, s. 587.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1878. Lwów: 1878, s. 575.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1879. Lwów: 1879, s. 572.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1880. Lwów: 1880, s. 580.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1881. Lwów: 1881, s. 598.
    •Księga uchwał Rady miejskiej od maja 1878 do czerwca 1881. T. VII. sanockabibliotekacyfrowa.pl. s. 220. [dostęp 2022-02-05].
  9. ↑ Księga uchwał Rady miejskiej od maja 1878 do czerwca 1881. T. VII. sanockabibliotekacyfrowa.pl. s. 248. [dostęp 2022-02-05].
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkiem Księstwem Krakowskiem na rok 1882. Lwów: 1882, s. 599.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1883. Lwów: 1883, s. 598.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1884. Lwów: 1884, s. 583.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1885. Lwów: 1885, s. 583.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1886. Lwów: 1886, s. 583.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1887. Lwów: 1887, s. 583.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1888. Lwów: 1888, s. 583.
  10. ↑ Kontrkandydatami byli Franciszek Kuszczak i Jazon Ładyżyński. Księga uchwał Rady miejskiej od 1887 do stycznia 1892. T. X. sanockabibliotekacyfrowa.pl. s. 37-39. [dostęp 2022-02-05].
  11. ↑ Księga uchwał Rady miejskiej od 1887 do stycznia 1892. T. X. sanockabibliotekacyfrowa.pl. s. 59, 60. [dostęp 2022-02-05].
  12. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1889. Lwów: 1889, s. 680.
  13. ↑ Leszek Puchała. Złote czasy sanockiego „starego szpitala” (2). „Tygodnik Sanocki”. 34 (1183), s. 14, 22 sierpnia 2014. 
  14. ↑ Wiadomości bieżące. Nekrologia. „Przegląd Lekarski”, s. 620, Nr 46 z 16 listopada 1901. 
  15. ↑ Wiadomości bieżące. „Przegląd Lekarski”, s. 671, Nr 50 z 14 grudnia 1901. 
  16. ↑ Wiadomości bieżące. „Przegląd Lekarski”, s. 687, Nr 51 z 21 grudnia 1901. 
  17. ↑ Z Sanockiego. „Gazeta Narodowa”, s. 1, Nr 221 z 27 września 1882. 
  18. ↑ Listy z kraju. Sanok. „Kurjer Lwowski”. Nr 328, s. 2, 26 listopada 1886. 
  19. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkiem Księstwem Krakowskiem na rok 1879. Lwów: 1879, s. 452, 572.
  20. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkiem Księstwem Krakowskiem na rok 1882. Lwów: 1882, s. 468, 599.
  21. ↑ Jodłowski. genealogia.okiem.pl. [dostęp 2014-05-15].
  22. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1900. Lwów: 1900, s. 781.
  23. ↑ Alojzy Zielecki, Opieka społeczna i zdrowotna. W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995. s. 468.
  24. ↑ Stefan Stefański: Kartki z przeszłości Sanoka. Sanok: Oficyna Wydawnicza Miejskiej Biblioteki Publicznej w Sanoku, 2005, s. 34. ISBN 83-919470-9-2.
  25. ↑ Wojciech Sołtys. Z dziejów Sanoka pod zaborami. „Materiały Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku”. 27, s. 97, 1981. Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku. 
  26. ↑ Andrzej Romaniak: Sanok. Fotografie archiwalne – Tom I. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2009, s. 394-295. ISBN 978-83-60380-26-0.
  27. ↑ Waldemar Bałda: Sowa i bocian. Opowieść o Posadzie Olchowskiej – III dzielnicy Miasta Sanoka. Kraków: AB Media, 2012, s. 27-29. ISBN 978-83-935385-7-7.
  28. ↑ Ludwik Glatman. Nowe nazwy ulic Wielkiego Sanoka (dokończenie). „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 2, Nr 36 z 31 sierpnia 1913. 
  29. ↑ Obecnie ulica Klasztorna nie istnieje dla tego odcinka, stanowiącego nadal przejście od ul. Franciszkańskiej do Rynku.
  30. ↑ Księga adresowa Polski (wraz z w. m. Gdańskiem) dla handlu, przemysłu, rzemiosł i rolnictwa. Warszawa: 1928, s. 798.
  31. ↑ Śledztwo w sprawie zajść w Brzozowie. „Głos Narodu”, s. 1, Nr 132 z 17 maja 1933. 
  32. ↑ Wojciech Sołtys, Zaludnienie, stosunki narodowościowe, wyznaniowe i zdrowotne, Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939, w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 554.
  33. ↑ 6. Cmentarz, Epilog. zymon.com.pl. [dostęp 2015-08-15].
  34. ↑ Stefan Stefański: Cmentarze sanockie. Sanok: Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze. Oddział w Sanoku, 1991, s. 16.
  35. ↑ Akta miasta Sanoka. Wykaz ulic i mieszkań w mieście Sanoku 1931 r. (zespół 135, sygn. 503). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 62.
  36. ↑ Spis Abonentów sieci telefonicznych Państwowych i Koncesjonowanych w Polsce (z wyjątkiem m. st. Warszawy) na 1938 r.. Warszawa: Państwowe Przedsiębiorstwo „Polska Poczta, Telegraf i Telefon”, 1938, s. 623.
  37. ↑ Książka telefoniczna. 1939. s. 707. [dostęp 2015-05-26].
  38. ↑ Amtliches Fernsprechbuch fűr das Generalgouvernement. Deutsche Post Osten, 1940, s. 36.
  39. ↑ Amtliches Fernsprechbuch fűr das Generalgouvernement. Deutsche Post Osten, 1942, s. 79.
  40. ↑ Maria Łapiszczak: Sanok na dawnej pocztówce i fotografii. Cz. II. Sanok: 2001, s. 50. ISBN 83-915388-1-8.
  41. ↑ Waldemar Bałda: Sowa i bocian. Opowieść o Posadzie Olchowskiej – III dzielnicy Miasta Sanoka. Kraków: AB Media, 2012, s. 29. ISBN 978-83-935385-7-7.
  42. ↑ a b Witold Szymczyk. Powrót lejtnantów. „Nowiny”. Nr 37, s. 7, 17-18 lutego 1979. 
  43. ↑ Józef Ząbkiewicz. Pierwszy dzień wolności. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 22 (279), s. 4, 10-20 sierpnia 1983. 
  44. ↑ Kardin. Odsłonięte skrzydło 1978 ↓, s. 184, 198.
  45. ↑ Kardin. Odsłonięte skrzydło 1978 ↓, s. 184, 198, 229-233, 235, 302.
  46. ↑ Kardin. Odsłonięte skrzydło 1978 ↓, s. 232, 233, 234-235, 261, 301.
  47. ↑ Kardin. Odsłonięte skrzydło 1978 ↓, s. 235.
  48. ↑ Kardin. Odsłonięte skrzydło 1978 ↓, s. 1-319.
  49. ↑ Edward Zając: Szpital Powszechny w Sanoku. zozsanok.pl. s. 87. [dostęp 2015-06-25].
  50. ↑ Arnold Andrunik (red. Krystyna Chowaniec): Zapiski z osobistych przeżyć w czasie II wojny światowej i okupacji. Sanok: Stowarzyszenie Wychowawców „Eleusis” w Sanoku, 2018, s. 151-.
  51. ↑ Ruch służbowy. „Lwowski Dziennik Wojewódzki”. Nr 6, s. 102, 15 kwietnia 1932. 
  52. ↑ Edward Zając: Sanockie biografie. Sanok: Oficyna Wydawnicza Miejskiej Biblioteki Publicznej im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 2009, s. 30. ISBN 978-83-61043-09-6.
  53. ↑ Henryk Czerwiński. Zmarł Edward Czech. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 2, Nr 36 (327) z 20-31 grudnia 1984. Sanocka Fabryka Autobusów. 
  54. ↑ Bogumiła Koszela. Wierna rodzinnej tradycji i własnemu powołaniu. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 5, Nr 25 (316) z 1-10 września 1984. Sanocka Fabryka Autobusów. 
  55. ↑ Józef Ząbkiewicz. Drogi zwycięstwa. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 4, Nr 11 (338) z 10-20 kwietnia 1985. 
  56. ↑ Cała Polska w żałobie po wielkim żołnierzu i obywatelu. „Trybuna Dolnośląska”. Nr 76, s. 1, 2 kwietnia 1947. 
  57. ↑ Zbigniew Osenkowski. Kalendarium sanockie 2001–2004. „Rocznik Sanocki”. IX, s. 414, 2006. Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. ISSN 0557-2096. 
  58. ↑ Halina Więcek. Patron oddziału kardiologicznego. „Głos Ziemi Sanockiej”. Nr 14, s. 4, 2 lipca 2000. 
  59. ↑ Uroczyste otwarcie Oddziału Kardiologii w Sanoku. esanok.pl, 2 sierpnia 2011. [dostęp 2014-05-14].
  60. ↑ W szpitalu w Sanoku ruszył nowy oddział kardiologiczny. nowiny24.pl, 11 sierpnia 2011. [dostęp 2014-05-14].
  61. ↑ Europejskie standardy w sanockim szpitalu. Ruszyła nowa neurologia. isanok.pl, 14 marca 2014. [dostęp 2014-05-14].
  62. ↑ Neurologia w Sanoku doczekała się przeprowadzki. nowiny24.pl, 16 marca 2014. [dostęp 2014-05-14].
  63. ↑ Fatalne warunki sanockiej laryngologii. nowiny24.pl, 27 kwietnia 2014. [dostęp 2014-05-14].
  64. ↑ Laryngologia już w nowym szpitalu. esanok.pl, 2019-01-19. [dostęp 2020-06-14].
  65. ↑ Waldemar Bałda: Sowa i bocian. Opowieść o Posadzie Olchowskiej – III dzielnicy Miasta Sanoka. Kraków: AB Media, 2012, s. 164. ISBN 978-83-935385-7-7.
  66. ↑ Franciszek Oberc, Kalendarium sanockie 1974–1994, w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 954.
  67. ↑ Sylwetka Antoniego Macierewicza. niezalezna.pl, 29 grudnia 2010. [dostęp 2014-05-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-05-06)].
  68. ↑ Adam Sudoł. encyklopedia-solidarnosci.pl. [dostęp 2014-05-15].
  69. ↑ Zakład Diagnostyki Obrazowej. zozsanok.pl. [dostęp 2020-06-14].
  70. ↑ Od 1 lipca w Sanoku uzależnieni mogą być leczeni szpitalnie. Gminy wspomogły tę inicjatywę. esanok.pl, 2017-07-12. [dostęp 2020-06-14].
  71. ↑ Oddział Terapii Uzależnienia od Alkoholu (stacjonarny). zozsanok.pl. [dostęp 2020-06-14].

Zobacz też

Bibliografia

  • Emil Kardin: Odsłonięte skrzydło. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1978.
  • Edward Zając: Szpital Powszechny w Sanoku. zozsanok.pl. [dostęp 2014-05-24].
  • Edward Zając: Sanockie biografie. Sanok: Oficyna Wydawnicza Miejskiej Biblioteki Publicznej im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 2009, s. 76-80. ISBN 978-83-61043-09-6.
  • Waldemar Bałda: Sowa i bocian. Opowieść o Posadzie Olchowskiej – III dzielnicy Miasta Sanoka. Kraków: AB Media, 2012, s. 26-27. ISBN 978-83-935385-7-7.
  • Leszek Puchała. Z dziejów sanockiego szpitala powszechnego w epoce galicyjskiej. „Rocznik Sanocki 2014”, s. 73-103, 2014. Towarzystwo Rozwoju i Upiększania Miasta Sanoka. ISSN 0557-2096. 
  • Edward Zając: Szpital Powszechny w Sanoku. W: Zarys dziejów lecznictwa na terenie Ziemi Sanockiej w latach 1485–2012. Sanok: Sanocka Fundacja Ochrony Zdrowia, 2012, s. 11-86. ISBN 978-83-934513-1-9.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Subcarpathian Voivodeship location map.svg
Autor: SANtosito, Licencja: CC BY-SA 4.0
Location map of Podkarpackie Voivodeship. Geographic limits of the map:
  • N: 50.9 N
  • S: 48.95 N
  • W: 21.03 E
  • E: 23.66 E
Medical hospital emergency beds.svg
medical icon for maps. hospital with emergency and beds
Old hospital at Konarskiego Street in Sanok (1939-1944).JPG
Szpital w Sanoku przy ulicy Konarskiego w okresie okupacji niemieckiej (1939-1944, Kreiskrankenhaus)
Old hospital at Konarskiego Street in Sanok (2020)a.jpg
Autor: Lowdown, Licencja: CC BY-SA 3.0
Budynek szpitalny przy ul. Stanisława Konarskiego w Sanoku
Old hospital at Konarskiego Street in Sanok (2020).jpg
Autor: Lowdown, Licencja: CC BY-SA 3.0
Budynek szpitalny przy ul. Stanisława Konarskiego w Sanoku
Powiat sanocki location map.png
Autor: Smat, Licencja: CC BY-SA 2.0
Location map
Sanok location map.png
Autor: OpenStreetMap contributors, Licencja: ODbL
OpenStreepMap location map of Sanok, Poland:
  • top = 49.5905
  • bottom = 49.5234
  • left = 22.1468
  • right = 22.2844