Bufet Rohacki

Bufet Rohacki

Państwo	Słowacja
Pasmo	Tatry, Karpaty
Wysokość	1380 m n.p.m.
Położenie na mapie Tatr Bufet Rohacki
49°12′49,41″N 19°44′50,68″E/49,213725 19,747411
Strona internetowa

(c) I, Selso, CC-BY-SA-3.0

Bufet Rohacki w 2007 roku. Widoczny budynek dawnej narciarni (z czerwonym dachem) oraz nowe, nieukończone skrzydło

(c) I, Selso, CC-BY-SA-3.0

Rohacka Dolina, Czarna Młaka i Bufet Rohacki

Bufet Rohacki (słow. Ťatliakova chata) – czynne w sezonie letnim schronisko turystyczne położone na wysokości 1380 m n.p.m. (według TANAP 1350 m n.p.m.) w Dolinie Rohackiej (Roháčska dolina) w słowackich Tatrach Zachodnich. Znajduje się przy końcu asfaltowej drogi prowadzącej tą doliną (zamkniętej dla ruchu samochodowego). Czas przejścia do bufetu: do góry – 1:15 h od Zwierówki, lub 50 min od parkingu Pod Spálenou (Pod Spaloną). Obok bufetu znajdują się ławki i stoły dla turystów oraz obelisk upamiętniający Jána Ťatliaka – pioniera turystyki górskiej. Również słowacka nazwa bufetu nawiązuje do tego zasłużonego dla turystyki słowackiej działacza. Obiekt położony jest nieopodal płytkiego stawu noszącego nazwę Czarna Młaka (Ťatliakove jazero).

Historia

Pierwsze schronisko powstało tutaj w 1883 r. dzięki staraniom piewcy Tatr, malarza i leśnika Alexiusa Demiana. Wcześniej istniały tylko starannie sklecone z kory i świerków koleby wolarskie. Schronisko to stało po przeciwnej stronie Rohackiego Potoku. Mieczysław Karłowicz tak opisywał go w 1908 r.: wybornie zbudowany mały domek o jednej izbie, zaopatrzony w ławy do spania, stół, kilka ławek i piec żelazny. W 1925 roku „Demianówka” przeszła na własność Klubu Czechosłowackich Turystów (KČST). W 1933 r. dobudowano drugi drewniany domek, tworząc Schronisko Rohackie (Chata KČST pod Roháčom)^[1] oferujące 30–40 miejsc do spania.

Staraniem Jána Ťatliaka, przewodniczącego orawskiego oddziału KČST (którego imię nosił później obiekt) w 1937 r. rozpoczęto budowę nowego schroniska, którą ukończono w roku 1941. Dwukondygnacyjne schronisko swoją architekturą nawiązywało do orawskich chałup. Obiekt posiadał oświetlenie elektryczne z własnego generatora, a w późniejszym okresie centralne ogrzewanie. Podczas II wojny światowej ukrywały się w nim liczne rodziny żydowskie a schronisko zostało spalone przez oddział niemiecki 9 grudnia 1944 r.^[2][3][4][5]

W latach 1946–1947 Klub Słowackich Turystów i Narciarzy (KSTL) z Dolnego Kubína pod kierunkiem Jozefa Kajana wybudował nowe schronisko na 100 miejsc noclegowych. Wyglądem przypominało ono swojego poprzednika, a jego patronem ponownie został Ján Ťatliak^[2]. Własność obiektu w 1951 r. przeszła ze zlikwidowanego KSTL na przedsiębiorstwo Interhotel^[5]. Uległo zniszczeniu 28 maja 1963 r. w wyniku pożaru, jaki wybuchł po uderzeniu pioruna^[4]. Ocalała tylko wolnostojąca, wybudowana w 1953 roku^[6] piętrowa narciarnia, w której niedługo po pożarze uruchomiono bufet turystyczny^[4].

Dzięki włączeniu tego rejonu Tatr w 1987 r. do TANAP zrezygnowano z planów budowy gigantycznych inwestycji turystyczno-narciarskich w Dolinie Zuberskiej i Rohackiej. Nie odstąpiono jednak całkowicie od pomysłu powiększenia Bufetu Rohackiego.

W pierwszych latach XXI wieku rozpoczęto powolną rozbudowę^[5]. W 2013 roku do nieukończonego wciąż budynku dotarło czoło lawiny śnieżnej, jednak konstrukcja budynku pozostała nienaruszona. Po zakończonych w 2017 roku pracach obiekt oferuje 25 miejsc noclegowych w położonych na poddaszu pokojach. W nowym skrzydle mieszczą się jadalnia oraz toalety, a w dawnej narciarni zlokalizowano pomieszczenia pogotowia górskiego. Od czasu nowego otwarcia schronisko ponownie korzysta z nazwy Ťatliakova chata^[2] (wcześniej bývalá Ťatliakova chata czy Bufet pri Ťatliakovom jazere).

Szlaki turystyczne

Czasy przejścia podane na podstawie mapy^[7].

– czerwony szlak z Zuberca obok skansenu (Muzeum Wsi Orawskiej), a dalej przez Zwierówkę i Dolinę Rohacką do Bufetu Rohackiego.

• Czas przejścia z Zuberca do Zwierówki: 2 h, z powrotem tyle samo
• Czas przejścia ze Zwierówki do bufetu: 1:30 h, z powrotem tyle samo

– zielony z Zabratowej Przełęczy koło Bufetu Rohackiego i Rohackich Stawów przez Dolinę Spaloną na Banikowską Przełęcz i Banówkę.

• Czas przejścia z Zabratu do bufetu: 30 min, ↑ 45 min
• Czas przejścia od bufetu nad Wyżni Rohacki Staw: 1:40 h, ↓ 1:10 h
• Czas przejścia od stawu na Banikowską Przełęcz: 1:55 h, ↓ 1:25 h

– niebieski przez Dolinę Smutną na Smutną Przełęcz. Czas przejścia: 2:10 h, ↓ 1:30 h

Przypisy

Bibliografia

• Józef Nyka: Tatry słowackie. Przewodnik. Wyd. II. Latchorzew: Wyd. Trawers, 1998. ISBN 83-901580-8-6.
• Tatry Zachodnie słowackie i polskie. Mapa turystyczna 1:25 000. Warszawa: Wyd. Kartograficzne Polkart Anna Siwicka, 2005/06. ISBN 83-87873-36-5.
• Bufet pri Ťatliakovom jazere, web.orange.sk/zverovka [dostęp 2012-11-12] [zarchiwizowane 2014-04-06] .