Bug
 Bug we wsi Stare Mierzwice | |
| Kontynent | |
|---|---|
| Państwo | |
| Rzeka 3 rzędu | |
| Długość | 772 (odcinek graniczny 363[1]) km |
| Powierzchnia zlewni | 39 420[1] km² |
| Średni przepływ | 154 m³/s w dolnym biegu koło Wyszkowa |
| Źródło | |
| Miejsce | Wyżyna Podolska (Ukraina) Werchobuż |
| Wysokość | 311 m n.p.m.[2] |
| Współrzędne | |
| Ujście | |
| Recypient | |
| Miejsce | Jezioro Zegrzyńskie, Arciechów |
| Wysokość | 75 m n.p.m. |
| Współrzędne | |
Położenie na mapie Europy  | |
Bug (biał. Заходні Буг, Zachodni Buh; ukr. Західний Буг, Zachidnyj Buh) – czwarta pod względem długości rzeka w Polsce, będąca dopływem Narwi, przepływająca przez zachodnią Ukrainę, zachodnią Białoruś i wschodnią Polskę.
Ksiądz Franciszek Siarczyński w wydanym w latach 1782-1783 "Dykcyonarzyku geograficznym" podawał: BUG, rz[eka] w Polszcze, ma początek w Rusi czerwoney, płynie pod Sokal, Włodawę, Brzeście Lit[ewskie], Drohiczyn, a pod Zakroczymem łączy się z Wisłą[3].
Dorzecze
Długość Bugu wynosi 772 km[4], a powierzchnia dorzecza 39 420 km². Z tego największa część leży na terenie Polski – 19,4 tys. km² (49,2%). Na terenie Ukrainy leży 10,8 tys. km² (27,4%) obszaru zlewni, na Białorusi natomiast 9,2 tys. km² (23,3%)[1]. Średni przepływ w dolnym biegu, w Wyszkowie, wynosi 154 m³/s[5], co czyni go czwartą co do wielkości rzeką Polski[4]. Dorzecze rozciągnięte jest południkowo. Obejmuje kilka regionów geologicznych i fizjograficznych[2].
Nazwa rzeki jest tak zwanym substratem językowym: została przejęta przez Lechitów od ludności wcześniej zamieszkujące jej dorzecze[6].
Przebieg
Bug ma źródło w Werchobużu[7][8] na północnej Wyżynie Podolskiej na Ukrainie, na wysokości 311 m n.p.m. Wpływa do jeziora Zegrzyńskiego, stanowiąc jednocześnie lewy dopływ Narwi. W większości (około ¾ długości) biegnie na wysokości 100–200 m n.p.m. Na odcinku 363 km[2] (Gołębie – Niemirów)[2][9] stanowi granicę z Ukrainą i Białorusią. Koryto Bugu w Zosinie jest najdalej na wschód wysuniętym miejscem Polski (24,9°E)[10]. W najwyższej swojej części Bug płynie przez Kotlinę Pobuża, dalej przez Wyżynę Wołyńską oraz jej subregiony: Grzędę Sokalską, Kotlinę Hrubieszowską oraz Grzędę Horodelską. Zakole Bugu nieopodal Horodła wyznacza granicę Wyżyn Ukraińskich i Niżu Wschodniobałtycko-Białoruskiego. Od Horodła po ujście Krzny Bug biegnie przez cztery obszary Podlasia (prowincja Nizina Środkowoeuropejska, podprowincja Niziny Środkowopolskie)[2].
Zbudowany w XIX wieku Kanał Królewski (budowę rozpoczęto w 1786) łączy Bug przez Prypeć z Dnieprem[11]. Zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z 2002 r. ws. klasyfikacji śródlądowych dróg wodnych[12], Bug ma klasę żeglowną Ia i stanowi szlak wodny na odcinku od ujścia rzeki Muchawiec do ujścia do rzeki Narwi.
Do 1962 uznawano, że Narew jest dopływem Bugu[13], który ma większy średni przepływ w miejscu połączenia rzek (przepływ Narwi w Zambskach Kościelnych wynosi 140 m³/s)[5].
Główne dopływy
- Lewe
- Prawe
Miejscowości nad rzeką Bug
Uporządkowane od źródeł do ujścia:
- Czerwonogród
- Sokal
- Kryłów
- Strzyżów
- Zosin
- Horodło
- Dubienka
- Dorohusk
- Świerże
- Wola Uhruska
- Zbereże
- Orchówek
- Włodawa
- Michalków
- Murawiec
- Kuzawka
- Sławatycze
- Kodeń
- Żuki
- Terespol
- Brześć
- Neple
- Krzyczew
- Pratulin
- Niemirów
- Gnojno
- Serpelice
- Mielnik
- Kózki
- Drohiczyn
- Granne
- Nur
- Zuzela
- Małkinia Górna
- Brok
- Brańszczyk
- Kamieńczyk
- Wyszków
- Popowo Kościelne
- Kania Polska
- Kuligów
- Arciechów
Przyroda
Okolice Bugu wyróżniają się znacznym zróżnicowaniem siedlisk i występujących w nich gatunków. Na odcinku od Gołębia do Terespola stwierdzono występowanie około tysiąca gatunków roślin naczyniowych. Fauna również jest różnorodna – należy do niej blisko 100 gatunków motyli dziennych (około 70% wszystkich polskich gatunków), 44 gatunki ryb (to odpowiednio 57%) oraz 158 gatunków ptaków lęgowych i prawdopodobnie lęgowych (69%). Część doliny Bugu objęta jest ochroną – to 37,6% powierzchni leżących na wymienionym obszarze gmin, od Włodawy Miasto po Mircze[9].
Zanieczyszczenie
Przeprowadzone w 2005 roku badania poświęcone granicznemu odcinkowi Bugu (363 km) wykazały, że woda w tamtym odcinku rzeki należała w całości do IV i V klasy jakości, to jest słabej (92%) i złej (8%). W 2009 roku miała miejsce katastrofa ekologiczna na Bugu i Narwi. Z rzek tych wyłowiono 200 ton śniętych ryb[14]. W latach 2010–2012 oceniona została jakość wód Bugu na odcinku od Kryłowa (pierwszy punkt pomiarowy po wpłynięciu Bugu z Ukrainy). Do Dorohuska woda wykazywała słaby stan ekologiczny (IV klasa), do Terespola stan umiarkowany (III klasa), po czym znów stan wód pogarszał się do słabego. Jako przyczynę złej jakości wód wskazano w 2016 niewystarczającą współpracę międzynarodową[1].
Zobacz też
Przypisy
- ↑ a b c d Edward Lis, Ochrona wód zlewni Bugu, „Kontrola Państwowa”, 4/lipiec-sierpień/2016, s. 65–74.
- ↑ a b c d e Zdzisław Michalczyk, Wojciech Sobolewi. Charakterystyka hydrologiczna dorzecza Bugu. „Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska – Sectio B”. 57, s. 111–125, 2002.
- ↑ Dykcyonarzyk geograficzny czyli opisanie Krolestw, Prowincyi, Miast, Biskupstw, Xięstw, Hrabstw, Margrabstw, Portow, Fortec (...), t. II, Warszawa 1782
- ↑ a b Świat w porach roku. Demart, 2004, seria: Atlas do przyrody. ISBN 83-7427-016-0.
- ↑ a b Maciej Karpowicz: Lokalne i regionalne czynniki kształtujące strukturę zooplanktonu skorupiakowego siedlisk systemu rzecznego Narwi. Białystok, 2015. [dostęp 2017-10-27].
- ↑ W.P. Cienkowski, Sekrety imion własnych, Warszawa: Państwowe Zakłady Wydawnictw Szkolnych, 1965, s. 136.
- ↑ Mieczysław Orłowicz: Ilustrowany przewodnik po Galicyi, Bukowinie, Spiszu, Orawie i Śląsku Cieszyńskim. Lwów: Karol Kwieciński, 1919, s. 99.
- ↑ Grzegorz Rąkowski: Przewodnik krajoznawczo-historyczny po Ukrainie Zachodniej. Cz. 3: Ziemia lwowska. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2007, s. 297. ISBN 978-83-89188-66-3.
- ↑ a b Wioletta Kałamucka, Krzysztof Kałamucki. Zagospodarowanie turystyczne gmin nadbużańskich w odcinku granicznym Dołhobyczów–Włodawa na tle istniejących obszarów chronionych. „Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska – Sectio B”. 66 (2). s. 103–119.
- ↑ Jan Pawłowski: 1. Środowisko przyrodnicze okolic Hrubieszowa. W: pod red. Ryszarda Szczygła: Dzieje Hrubieszowa. T. 1. Od pradziejów do 1918 roku. Hrubieszów: 2006.
- ↑ Jan Pyś: Administracja żeglugi śródlądowej w Polsce – rys historyczny. Urząd Żeglugi Śródlądowej we Wrocławiu, 2014.
- ↑ Dz. U. z 2002 r. Nr 77.
- ↑ Hasło „Bug” w Wielkiej encyklopedii powszechnej PWN. W haśle „Narew”, napisanym kilka lat później, Bug jest dopływem Narwi.
- ↑ KOAL MK, 200 ton śniętych ryb w Bugu i Narwi. „Gdzie raporty, badania, analizy?”, www.tvp.info, 20 sierpnia 2022 [dostęp 2022-08-22].
Linki zewnętrzne
- Bug, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. I: Aa – Dereneczna, Warszawa 1880, s. 450.
Media użyte na tej stronie
Logo społeczności Wikimedia. Proszę zauważyć, że w przeciwieństwie do większości logotypów związanych z ruchem Wikimedia, to logo nie jest zarejestrowane jako znak towarowy.
Autor: Alexrk2, Licencja: CC BY-SA 3.0
Physical location map Europe; Lambert azimuthal equal-area projection
Autor: Grzegorz W. Tężycki, Licencja: CC BY-SA 4.0
Bug w okolicach Starych Mierzwic.
Autor: Przykuta, Licencja: CC BY-SA 4.0
Bug przy miejscowości Niemirów, gmina Mielnik, woj. podlaskie. W tym rejonie Bug przestaje być rzeką graniczną między Polską a Białorusią.
Autor: Lvova Anastasiya (Львова Анастасия, Lvova), Licencja: CC BY-SA 3.0
Alegoria rzeki Bug, posąg na tarasie przed Pałacem na Wyspie w Łazienkach Królewskich w Warszawie. Rzeźba autorstwa Ludwika Kaufmanna z 1855 r.