Bugatti EB110

Bugatti EB110
Ilustracja
Bugatti EB110
Producent

Bugatti Automobili

Projektant

Marcello Gandini

Zaprezentowany

Wrzesień 1991

Okres produkcji

1992 – 1995[1]

Miejsce produkcji

Włochy Campogalliano

Następca

Bugatti Veyron

Dane techniczne
Segment

hipersamochód

Typy nadwozia

2-drzwiowe coupé[1]

Silniki

V12 Quad-Turbo
1991–1994: 3.5 60v 560 KM
1992–1995: 3.5 60v 611 KM

Skrzynia biegów

6-stopniowa manualna[1]

Napęd

AWD[1]

Długość

4400 mm[1]

Szerokość

1940 mm[1]

Wysokość

1120 mm[1]

Rozstaw osi

2550 mm[1]

Masa własna

1480–1620 kg

Zbiornik paliwa

120 l

Liczba miejsc

2[1]

Bagażnik

72 l

Dane dodatkowe
Pokrewne

B Engineering Edonis

Konkurencja

McLaren F1
Lamborghini Diablo
Ferrari F50
Jaguar XJ220

Bugatti EB 110hipersamochód produkowany przez włoskie przedsiębiorstwo Bugatti Automobili w latach 1992 – 1995.

Historia i opis modelu

Bugatti EB110 - tył
Bugatti EB110 GT

W 1987 roku włoski przedsiębiorca Romano Artioli, założył w Campogalliano przedsiębiorstwo Bugatti Automobili SpA, mające na celu przywrócenie do życia tej świetnej niegdyś marki. Efektem prac był zaprezentowany w stodziesiatą rocznicę urodzin założyciela przedsiębiorstwa, supersportowy model Bugatti EB 110 w 1991 roku. W 1990 roku zaprezentowano model Bugatti ID 90, który mógł trafić do produkcji seryjnej, ale wybrano projekt Bugatti EB110, a autorem projektu ID 90 był Giorgetto Giugiaro. Bugatti, obchodzące 110-rocznicę urodzin swojego założyciela Ettore Bugatti, zaprezentowało EB110. Kompozytowe panele nadwozia są wykonane z włókien węglowych, Kevlaru, Nomexu, wzajemnie ze sobą posklejanych żywicą epoksydową. Mimo zastosowania lekkich materiałów samochód ma znaczną masę wynoszącą 1620 kg w wersji GT. Wynika to z napędu na cztery koła. Pod nadwoziem znajduje się rurowa rama przestrzenna, do której zamocowano silnik. Silnik to 3.5 L jednostka V12 z 4 turbosprężarkami japońskiego przedsiębiorstwa IHI, wytwarzająca moc 560 KM. Centralny silnik zamontowany jest wzdłużnie. Napęd jest przekazywany na obie osie (4×4). Samochód ma bardzo dobre hamulce. Przy prędkości ponad 100 km/h potrafi się zatrzymać po niespełna 34 metrach. W 1992 roku zaprezentowano bardziej radykalną odmianę tego modelu, noszącą nazwę EB110 SS (SuperSport). Moc wzrosła do 611 KM i prędkość maksymalna mocniejszej wersji wynosiła ponad 350 km/h[1]. Od 1991 do 1992 EB 110 GT był najszybszym produkowanym seryjnie samochodem świata do momentu zaprezentowania Jaguara XJ220.

EB 110 Prototyp

Prototyp powstał w 1989 roku z ręki Paolo Martina. Silnik w założeniach miał te same parametry z wyjątkiem mocy, która miała wynosić około 600 KM, tymczasem w oryginalnej wersji moc wynosiła 560 KM. Paradoksem jest to, że dopiero wersja SS spełniła założenia konstruktorów, którzy zakładali, że moc 560 KM będzie wystarczająca.

EB 110 GT

Podstawowa wersja GT była bardziej luksusowa od innych odmian tego modelu. Pełna skórzana tapicerka włoskiej firmy Poltrona Frau, bardziej łagodne i delikatniejsze linie nadwozia, odrobinę mniej sztywne sprężyny w stosunku do modelu SS i wydech, który różnił się od wersji SS i nie był tak agresywny w brzmieniu. We wnętrzu znajdziemy szlachetne brazylijskie drewno do wykończeniu deski rozdzielczej i wysokiej klasy sprzęt japońskiej firmy Nakamichi na kasety.

EB 110 SuperSport

Najmocniejsza seryjna wersja EB 110 to SS (Super Sport) wyprodukowana zaledwie w 31 egzemplarzach. Moc w tym modelu została zwiększona o 50 KM i wynosiła 611 KM. Wersja ta miała inne doładowanie 1,2 bar, gdy seryjny GT miał 1,05 bar, wzmocniono zawieszenie i hamulce wraz ze wzrostem mocy polepszył się moment obrotowy i osiągi. We wnętrzu tej bardziej sportowej wersji znajdziemy więcej aluminium i prawdziwego wykończenia z kevlaru na tunelu środkowym i innych elementach obsługi wnętrza. Najbardziej widocznym elementem różniącym obydwa modele GT i SS jest widoczne na nadwoziu wyfrezowane 5 otworów na lepsze chłodzenie silnika.

EB 110 w sporcie

8 czerwca 1994 Bugatti przygotował też specjalną wersję EB 110, EB 110 Le Mans, która brała udział w słynnym 24-godzinnym maratonie na Circuit de la Sarthe. Nie odniósł on jednak sukcesów z powodu problemów z turbosprężarkami i wyciekami paliwa.

Powstał też egzemplarz do bicia rekordu prędkości na lodzie, 2 Marca 1995 Gildo Pallanca Pastor prowadził EB 110 GT po zamarzniętym morzu w Oulu w Finlandii. Postanowiono dociążyć samochód z powodu większej stabilności osiągnął średnią prędkość 296,34 km/h na odcinku 1 km. Średnia prędkość obu przejazdów wyniosła 296.34 km/h. Podczas produkcji EB 110 GT - 3 lipca 1994 roku powstał też eksperymentalny EB 110 GT GreenGas napędzany gazem ziemnym. Uzyskał on prędkość 344.7 km/h, podczas gdy seryjny EB 110 GT osiągnął 342 km/h.

Firma po reaktywacji marki nie odnosiła dużych sukcesów w sporcie.

Upadłość i bankructwo

14 września 1995 roku Bugatti ogłosiło upadłość. Jeden z biorących udział w aukcji Dauer Sportwagen z siedzibą w Norymberdze w Niemczech kupił pozostałe części EB 110 z fabryki Bugatti po bankructwie firmy w 1995 roku, podobny ruch zrobiła firma MRT (Monaco Racing Team)

Przetarg na zakupienie pozostałości po Bugatti odbył się w 4 kwietnia 1997 roku. W negocjacjach Jochenowi Dauer pomogła monachijska firma MRT (Monaco Racing Team), w szczególności jeśli chodzi o silniki i podzespoły do ich budowy. VW zainteresowany był nazwą Bugatti wszelkimi znakami towarowymi i logami i też takie prawa nabył, a grupa z Luksemburga firma B-Engineering kupiła cztery skończone modele EB 110, jeden prototyp EB 110 i jednego bez zainstalowanej jednostki. MRT kupiło kilka prototypów, kilka modeli skończonych i dwa modele EB 112.

Dauer EB 110

Dauer Sportwagen z siedzibą w Norymberdze w Niemczech kupił pozostałe części EB 110 z fabryki Bugatti po bankructwie firmy w 1995 roku. W negocjacjach Jochenowi Dauer pomogła mu monachijska firma MRT (Monaco Racing Team) której właścicielem był ten sam człowiek co przed laty prowadził EB 110 GT na morzu w Finlandii w celu osiągnięcia rekordu na lodzie - monachijczyk i miliarder Gildo Pallanca-Pastor. Firma wykonała kompletny katalog części zamiennych, ze schematami rozebranych części z niezłożonych modeli i numerami tych części. Trzy modele Super Sport i jeden podstawowy model GT mianowany później na Dauer EB 110 S, zostały wykończone w latach 1999-2000 z logo Bugatti i niewielkimi modyfikacjami podnoszącymi mechanicznie moc, lub estetycznymi (luksusowe wykończenie skórą). Auta na zamówienie oferowane były od 1999 do 2007 roku przez jakiś czas jako przeróbki w firmie Dauer, moc aut w zależności od wersji jaką życzył sobie klient mogła zostać oryginalna lub podniesiona poprzez zmianę oprogramowania sterującego pracą silnika, podniesienia ciśnienia 4 turbin lub zamontowanie wyścigowego systemu wydechowego firmy Remus, gdy klient zdecydował się na pełny zakres usług Dauer - dzięki wszystkim tym modyfikacjom silnik legitymował się mocą 705 KM, duża utrata masy powodowała, że osiągi były jeszcze dużo lepsze niż w modelu seryjnym SS. Ten pojazd zadebiutował podczas Grand Prix Monako Formuły 1 w maju 2001 roku. Przyspieszenie od 0 do 100 km/h wynosi 3,2 s i prędkość maksymalna to około 370 km/h. Ten model został wyprodukowany tylko w limitowanej edycji wynoszącej 5 sztuk, w kolorach (niebieski, czarny z elementami Kevlaru, srebrny, ciemno-srebrny). Najczęściej spotykaną wersją jest czarna z elementami kevlaru, ponieważ jest ona promocyjnym pojazdem firmy Dauer.

Dane techniczne

WersjaEB 110 GTEB 110 SSDauer EB 110 SS/ SDauer EB 110 Super Sport
Light Weight
Lata produkcji1991-1994[1]1992-1995[1]1999-20002001-2002
Liczba egzemplarzy95 GT31 SS3 SS / 1 GT5 Super Sport Light Weight
Typ silnika12-cylindrowy 60°, poczwórnie turbodoładowany 60 zaworowy DOHC
łańcuch, 5 zaworów na cylinder, podwójny wałek rozrządu.
Kod silnikaBugatti 3.5 B110.00-06Bugatti 3.5 B110.01-09
Umiejscowiene silnikacentralnie
Napędna obie osie
Turbodoładowanie4 Turbosprężarki IHI 1.05 bar (GT) / 1.20 bar (SS)
Skrzynia biegów* 6-biegowa manualna
WtryskWielopunktowy Bosch LH-Jetronic
ChłodzenieChłodzenie cieczą (woda)
Pojemność skokowa (cm³)
Skok tłoka / Sprężanie
3490 cm³
89,0 × 92,40 mm / 7.8:1
Moc maksymalna412 kW (560 KM) @ 8000 rpm[1]449 kW (611 KM) @ 8250 rpm[1]481 kW (645 KM) @ 8250 rpm[1]525 kW (705 KM) @ 8250 rpm[1]
Maksymalny moment obrotowy(611 Nm) @ 4200 rpm[1](650 Nm) @ 4200 rpm[1](720 Nm) @ 4200 rpm[1](785 Nm) @ 4500 rpm[1]
Prędkość maksymalna341,16 km/h[1]350.80 km/h[1]>350 km/hok 370 km/h
Przyśpieszenie (0–100 km/h)3.46 s[1]3.26 s[1]>3.20 s>3.15 s
Przyśpieszenie (0–160 km/h)7.0 s[1]6.4 s[1]6.3 s6.0 s
Układ hamulcowyBrembo [Przednie: tarczowe wentylowane Ø 360 mm]
[Tylne: tarczowe wentylowane Ø 330 mm]
Rozmiar ogumieniaPrzód: 245/40 R18 ZR Pirelli | Tył: 325/30 R18 ZR Pirelli
FelgiBBS (8.5J x 18) | (10.0J x 18)
Droga hamowania
(100–0 km/h)
34,8 m[1]
NadwozieAluminium, kevalar, samonośne, napęd na obie osie
Wymiary nadwozia (DxSZxW)4400x1940x1120 mm
Masa własna1620 kg1480 kg1370 kg
Zbiornik paliwa120 litrów


Przypisy

  1. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa Wielka Księga Samochodów. Michael Bowler, Giuseppe Guzzardi, Enzo Rizzo. Warszawa: Carta Blanca, 2011, s. 501. ISBN 978-83-7705-129-0.

Media użyte na tej stronie

1992BugattioEB110SS.jpg
Autor: Brian Snelson, Licencja: CC BY 2.0
1992 Bugattio EB110 SS
1992BugattioEB110SS-rear.jpg
Autor: Brian Snelson, Licencja: CC BY 2.0
1992 Bugattio EB110 SS
1994 Bugatti EB-110 (33926898784).jpg
Autor: Prayitno / Thank you for (12 millions +) view from Los Angeles, USA, Licencja: CC BY 2.0

Revival of Bugatti. It's 3.5 liter V-12 engine was fitted with four small turbochargers. Production of the EB-110 coincided with decline in supercar market during the 1990s and just 126 were produced.

Petersen Automotive Museum

Los Angeles, California