Bunk Johnson

Ten artykuł wymaga uzupełnienia informacji. Artykuł należy uzupełnić o istotne informacje: z artykułu nie wynika jakie ma osiągnięcia itd.. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Bunk Johnson

William Geary Johnson

Bunk Johnson (1910)
Imię i nazwisko	William Geary Johnson
Pseudonim	Bunk
Data i miejsce urodzenia	27 grudnia 1879 Nowy Orlean, USA
Data i miejsce śmierci	7 lipca 1949 New Iberia, stan Luizjana
Instrumenty	kornet, trąbka
Gatunki	jazz, dixieland[1], jazz nowoorleański[1], early jazz[1], New Orleans brass bands[1]
Zawód	trębacz, kornecista, muzyk
Aktywność	przed 1939 (nie wiadomo dokładnie od kiedy i do kiedy, wspominał go ze swojego dzieciństwa Louis Armstrong), ponownie od 1942 do 1949

Bunk Johnson, jazzmeni: George Lewis, Alcide Pavageau i bluesman Leadbelly

Bunk Johnson, właśc. William Geary Johnson (ur. 27 grudnia 1879 w Nowym Orleanie, zm. 7 lipca 1949 w New Iberia w Luizjanie) – amerykański kornecista i tradycyjny muzyk jazzowy.

Życiorys

Jego historia nie jest dokładnie znana, wiadomo, że słuchał go Louis Armstrong, wspominając swoje dzieciństwo, powiedział: "Cóż, był Buddy Bolden, King Oliver, Buddy Petit i był też stary Bunk Johnson. Potrafił naprawdę dobrze grać"^[2].

Jego karierą w 1939 roku zainteresowali się jazzmani Frederick Ramsey i William Russell, pragnąc dotrzeć do korzeni jazzu^[2]. Wiedzieli o nim od Louisa Armstronga, pamiętającego jeszcze czasy dixielandu i początku mody na jazz. Armstrong, spytany przez nich o muzyków, których słuchał odpowiedział przytoczonymi przed chwilą słowami. Z wymienionych przez niego jazzmanów żył jedynie Bunk, ale słuch o nim zaginął. Ramsey i Russell napisali więc do niego list, na który odpowiedział, że jest bez pieniędzy, a muzykę rzucił lata temu^[2]. Fred i William zakupili mu więc nowy instrument i przysłali pieniądze. Spowodowało to, że Johnson wrócił do grania i tworzył aż do swojej śmierci w 1949.^[2]

W 1942 wraz z zespołem sprowadzonym mu przez Ramseya i Russella dokonał pierwszych swoich nagrań w Nowym Orleanie, w pokoju mieszczącym się w tym samym budynku, co jeden ze sklepów muzycznych^[2].

Mimo niskiej jakości nagrań powrót Bunka Johnsona wywołał zainteresowanie w światku muzycznym, dzięki czemu zyskał on z powrotem popularność, a zarazem przypomniał o korzeniach jazzu^[2].

Przypisy

Bibliografia

• Bunk Johnson, allmusic.com [dostęp 2013-05-19]  (ang.).
• Bunk Johnson Homepage. weijts.scarlet.nl. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-03)].

Linki zewnętrzne

• Bunk Johnson w bazie Discogs.com (ang.)