Bunkier okrętów podwodnych Valentin

Ten artykuł od 2020-02 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Wjazd na teren schronu

(c) Bundesarchiv, Bild 185-12-13 / CC-BY-SA 3.0

Więźniowie pracujący przy budowie schronu okrętów podwodnych "Valentin" (1944)

"Valentin" U-Boot bunkier (Bremen Farge) – schron przeznaczony dla okrętów podwodnych w Bremie u ujścia rzeki Wezery w północnych Niemczech.

Historia obiektu

Obiekt był budowany w latach 1943-45. Ukończono go w 85%. Jest to największy w Niemczech i drugi co do wielkości wybudowany przez Niemców schron. W założeniach miała być to stocznia końcowa dla okrętów podwodnych typu XXI, które miały być budowane z 9 segmentów i wodowane do rzeki Wezery.

Charakterystyka

Do dziś schron jest obiektem militarnym, należącym do Bundeswehry jednak używanym już jedynie w 40% powierzchni. Od niedawna udostępniony jest dla zwiedzających.

Parametry schronu "Valentin":

• długość: 426 m
• szerokość: część wschodnia 67 m, zachodnia 97 m
• wysokość: 20-22 m
• powierzchnia: 35 375 m²
• grubość ścian:
• 1 faza budowy 4,5 m
• 2 faza budowy 7 m
• zużycie betonu: około 500 000 m³

Praca niewolnicza

Przy budowie obiektu pracowało 13 000 pracowników, w tym 4000 pracowników przymusowych, 5000 więźniów wojennych i 2000 więźniów KZ Bremen Farge (Polaków, Rosjan, Francuzów). Przy budowie zginęło około 6000 pracowników.

Linki zewnętrzne

• Strona o schronie "Valentin" (niem.)
• Schron w przekroju (opis komór schronu) (niem.)