CD+G

Ten artykuł od 2021-11 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

CD+G

Typ nośnika	dysk optyczny
Pojemność	najczęściej 800 MB (ok. 80 minut dźwięku)
Metoda odczytu	laser półprzewodnikowy o długości fali ok. 780 nm
Standard	Rainbow Books
Opracowany przez	Sony, Philips
Wykorzystanie	zapis dźwięku, obrazu, danych

CD+G, CD+Graphics – specjalny rodzaj płyty kompaktowej, który oprócz dźwięku zawiera dane graficzne. Dysk może być odgrywany na zwykłych odtwarzaczach CD oraz na odtwarzaczach CD+G, które mogą wyświetlać zapisane obrazy (zwykle odtwarzacz CD+G podłączony jest do zestawu telewizyjnego lub monitora komputerowego); funkcja ta jest wykorzystywana przede wszystkim do prezentowania tekstu piosenek dla wykonawców karaoke.

W każdym sektorze są 2352 bajty (24×98) danych dźwiękowych i 96 bajtów danych subkanałowych.

96 bajtów danych subkanałowych w każdym sektorze zawiera cztery pakiety po 24 bajty każdy:

1 bajt dla polecenia,

1 bajt dla instrukcji,

2 bajty parzystości Q,

16 bajtów danych,

4 bajty parzystości P.

Wszystkie spośród 96 bajtów danych subkanałowych można uważać za podzielone na 8 bitów, z których każdy odpowiada osobnemu strumieniowi informacji. Te strumienie nazywane są kanałami i nazwane są literami alfabetu poczynając od P:

Zarówno kanały P jak i Q na zwykłych płytach CD są używane są do przechowywania informacji o długości ścieżek. Umożliwiają wyświetlanie w odtwarzaczach bieżącego czasu odtwarzania i numeru ścieżki. Część wolnego miejsca jest również używana do zapisu danych CD-Text.

Kanał Q jest używany w celach kontroli bardziej zaawansowanych technicznie odtwarzaczy. Zawiera informacje takie jak MCN i ISRC. Numer ISRC jest używany w przemyśle muzycznym i zawiera dane dotyczące kraju pochodzenia nagrania, roku wydania, prawach autorskich, numerze seryjnym i kilku innych:

Dane

informuje odtwarzacz o tym, że zapisana ścieżka to dane (komputerowe) i można wyciszyć głośniki.

Flaga SCMS

używana przez Serial Copy Management System w celu uniemożliwienia kopiowania ścieżki w formie cyfrowej.

Dźwięk czterokanałowy

ścieżka używa dźwięku czterokanałowego (rzadko używane na płytach CD).

Pre-emfaza

ścieżka audio została nagrana z pre-emfazą (rzadko używane na płytach CD).

Format CD+G korzysta również z kanałów od R do W, które są nieużywane w standardowym formacie Audio-CD. Te sześć bitów przechowuje dane graficzne.

W systemie CD+G, 16-kolorowe (4-bitowe) obrazy są wyświetlane na polu rastrowym o wielkości 300×216 pikseli.

Następujące konsole gier odtwarzają format CD+G: TurboGrafx-CD (przystawka CD-ROM do TurboGrafx-16), Turbo Duo, Sega CD, 3DO, Sega Saturn, Commodore Amiga CD32 i Atari Jaguar CD (przystawka do Atari Jaguar).

Płyty wydane w formacie CD+G

• Alphaville – The Breathtaking Blue – 1989
• Anita Baker – Rapture (1986)
• Laura Branigan – Laura Branigan – 1990
• Fleetwood Mac – Behind the Mask – 1990
• Jimi Hendrix – Smash Hits (1988)
• Information Society – Information Society (1988)
• Chris Isaak – Silvertone – 1985
• Van Dyke Parks – Tokyo Rose – 1989
• Bonnie Raitt – Green Light – 1982
• Bonnie Raitt – Nine Lives – 1986
• Lou Reed – New York – 1989
• Talking Heads – Naked – 1988

Linki zewnętrzne

• Często zadawane pytania (FAQ) o CD+G. ncf.carleton.ca. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-11-05)]. (strona w języku angielskim)
• Lista wydawnictw CD+G (innych niż dyski karaoke, strona w języku angielskim)