Camillo Cavour

Camillo Cavour

Data i miejsce urodzenia	10 sierpnia 1810 Turyn
Data i miejsce śmierci	6 czerwca 1861 Turyn
Premier Włoch
Okres	od 23 marca 1861 do 6 czerwca 1861
Poprzednik	nowy urząd
Następca	Bettino Ricasoli
Premier Królestwa Sardynii
Okres	od 4 listopada 1852 do 19 lipca 1859
Poprzednik	Massimo d’Azeglio
Następca	Alfonso Ferrero La Marmora
Premier Królestwa Sardynii
Okres	od 21 stycznia 1860 do 23 marca 1861
Poprzednik	Alfonso Ferrero La Marmora
Następca	urząd zlikwidowany
Odznaczenia

Camillo Benso di Cavour, ok. 1860 r.

Pomnik Cavoura w Mediolanie

Camillo Benso di Cavour (ur. 10 sierpnia 1810 w Turynie, zm. 6 czerwca 1861 tamże) – włoski polityk, mąż stanu, premier Sardynii i Włoch oraz minister spraw zagranicznych Włoch, przywódca liberałów piemonckich, współzałożyciel pisma „Il Risorgimento”, wolnomularz, a także współtwórca ograniczeń wpływów duchowieństwa. W wyniku wzmocnienia porządku konstytucyjnego przyczynił się do rozwoju ekonomicznego Włoch^[1].

Życiorys

Jego ojcem był arystokrata piemoncko-francuski wywodzący się z sięgającego XI wieku rodu Benso, a matką frankofonka z Genewy, konwertytka z kalwinizmu. Do końca życia nie władał poprawnie językiem włoskim, w swoim życiu nigdy nie był w Rzymie, Wenecji i Neapolu, chociaż podróżował po Francji, Szwajcarii, Belgii i Anglii^[2]. W młodości oczekiwano od niego, że zrobi karierę w wojsku. Z powodu liberalnych poglądów mając 21 lat, zrezygnował jednak ze stopnia oficerskiego w armii^[3]. Następnie podróżował po Europie, studiując politykę i gospodarkę. Stosując nowe metody rolnicze poprawił wydajność w rodzinnych majątkach ziemskich^[3]. W 1847 założył gazetę „Il Risorgimento” (Odrodzenie) wspierającą przede wszystkim ideę zjednoczenie Włoch^[3], liberalizm i konstytucjonalizm. Opowiadał się za niedemokratycznym modelem parlamentarnym (z systemem cenzusów, z jednomandatowymi okręgami wyborczymi, bez przedstawicielstwa proporcjonalnego). Karierę polityczną rozpoczął w czasie Wiosny Ludów jako deputowany do parlamentu. W 1850 został ministrem gospodarki i handlu, a w 1851 objął stanowisko ministra finansów^[3].

Camillo Cavour został powołany na urząd premiera królestwa Piemontu przez króla Wiktora Emanuela II w listopadzie 1852. Zapewnił Piemontowi rozwój ekonomiczny i gospodarczy. Sprawniejsze rolnictwo, zyski z handlu zagranicznego, rozwinięta sieć komunikacyjna (m.in. pierwszy tunel kolejowy pod Alpami – tunel Fréjus) i flota zapewniły Piemontowi najsilniejszą pozycję wśród księstw włoskich. Był zwolennikiem idei federacyjnej. Wraz z Wiktorem Emanuelem chciał, aby po zjednoczeniu Włochy stały się państwem federacyjnym. W 1855 roku, aby nagłośnić kwestię włoską nakłonił króla aby zadecydował o przystąpieniu Piemontu do wojny krymskiej po stronie Francji, Wielkiej Brytanii i Turcji^[3] Cavour wykazał się wielkim sprytem po pokoju kończącym wojnę sojuszu francusko-sardyńskiego z Austrią, który został podpisany w listopadzie 1859 roku w Zurychu. Pokój ten zawierał punkt dotyczący powrotu Habsburgów do księstw środkowej Italii (Parma, Modena i Toskania). Piemont nie chciał Habsburgów na tronach, dlatego Cavour wymyślił, aby ogłosić plebiscyt dotyczący przyszłości księstw środkowo-włoskich. Ludność wolała zjednoczenie z Piemontem, niż władzę Habsburgów. Tym samym Austrii pozostała tylko gorycz porażki w wojnie.

Był członkiem turyńskiej loży masońskiej Ausonia. Dążył do pełnej laicyzacji życia publicznego i prawodawstwa, w tym także prawa rodzinnego i małżeńskiego, usunięcia religii z edukacji i kultury. W chwili śmierci Cavoura 70 biskupów i kilkuset księży włoskich było uwięzionych lub wyrugowanych ze swoich diecezji, a 12 000 zakonników i zakonnic usuniętych z domów klasztornych^[2].

Poprzez zabiegi dyplomatyczne walnie przyczynił się do zjednoczenia Włoch. Będąc premierem, starał się ograniczyć wpływy kleru i zapewnić państwu część jego dochodów^[3]. Za swoje zasługi jest zaliczany do czterech „ojców Ojczyzny”.

Odznaczenia

• Order Annuncjaty
• Order Sabaudzki Cywilny
• Order Świętych Maurycego i Łazarza I klasy
• Order Świętego Aleksandra Newskiego
• Order Legii Honorowej I klasy
• Order Karola III
• Order Leopolda I klasy
• Order Zbawiciela I klasy
• Order Medżydów I klasy
• Order Gwelfów I klasy
• Order Lwa i Słońca I klasy^[4]

Przypisy

Bibliografia

• Alan Palmer: Kto jest kim w polityce. Świat od roku 1860. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Magnum, 1998. ISBN 83-85852-28-X.