Camilo José Cela

Camilo José Cela

Pomnik pisarza.
Data i miejsce urodzenia	11 maja 1916 Iria Flavia
Data i miejsce śmierci	17 stycznia 2002 Madryt
Dziedzina sztuki	literatura
Epoka	tremendyzm
Nagrody
Nagroda Nobla w dziedzinie literatury

Don Camilo José Cela, markiz Iria Flavia (hiszp. Don Camilo José Cela Trulock, marqués de Iria Flavia, ur. 11 maja 1916 w Iria Flavia, zm. 17 stycznia 2002 w Madrycie) – pisarz i arystokrata hiszpański, członek tzw. Pokolenia 1950. Twórca stylu literackiego zwanego tremendyzmem^[1]. Znany głównie jako prozaik, choć wydał dwa tomiki wierszy (1941 i 1948) i kilka reportaży z podróży po kraju. Redagował też czasopismo literackie.

Laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za rok 1989. W uzasadnieniu komisji noblowskiej otrzymał ją za bogatą i mocną prozę, która z powściągliwym współczuciem ukazuje bezbronne istnienie człowieka^[1].

Twórczość Celi w oryginalny sposób łączyła tendencje do eksperymentów stylistycznych typowych dla wielkich innowatorów prozy XX wieku z tradycją literatury przełomu XVI i XVII wieku oraz z hiszpańską makabreską.

Twórczość

• Nowe przygody i nieszczęścia Łazika z Tormesu (1944), wyd. pol. 1997, tłum. Joanna Orzechowska
• Rodzina Pascuala Duarte (1946); wyd. polskie 1963 (w tłum. Zofii Szleyen)
• Podróż po Alkarii (1948)
• Między Miño a Bidassoa (1952)
• Żydzi, muzułmanie i chrześcijanie (1956)
• Pierwsza podróż andaluzyjska (1959)
• Ul (1951)
• Święty Kamil, 1936 (1969); wyd. pol. 1969
• Mazurek dla dwóch nieboszczyków (1982), wyd. pol. 1990, tłum. Elżbieta Komarnicka^[2]

Przypisy

Bibliografia

• Beata Baczyńska: Historia literatury hiszpańskiej. Warszawa: PWN, 2014, s. 472–474.