Carcharhinus sorrah


Carcharhinus sorrah[1]
(Müller & Henle, 1839)[2]
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ryby chrzęstnoszkieletowe

Podgromada

spodouste

Rząd

żarłaczokształtne

Rodzina

żarłaczowate

Rodzaj

Carcharhinus

Gatunek

Carcharhinus sorrah

Synonimy
  • Squalus spallanzani Péron & Lesueur, 1822[3]
  • Carcharias (Prionodon) sorrah Müller & Henle, 1839[2]
  • Carcharias (Prionodon) bleekeri Duméril, 1865[4]
  • Carcharias taeniatus Hemprich & Ehrenberg, 1899[5]
  • Galeolamna (Galeolamnoides) isobel Whitley, 1947[6]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[7]
Status iucn3.1 NT pl.svg
Zasięg występowania
Mapa występowania
Zasięg występowania Carcharhinus sorrah

Carcharhinus sorrahgatunek rekina z rodziny żarłaczowatych (Carcharhinidae). Występuje w tropikalnych wodach Oceanu Indyjskiego i południowo-zachodniego Oceanu Spokojnego, od wschodnich wybrzeży Afryki po Wyspy Cooka. Zamieszkuje płytkie przybrzeżne wody, do głębokości zazwyczaj około 20–50 m, w tym wody wokół raf koralowych. Posiada wrzecionowaty korpus, wydłużoną głowę z V-kształtnym otworem gębowym oraz długą, heterocerkiczną płetwę ogonową z wolnym fałdem skórnym na końcu jej górnego łuku. Dorosłe osobniki osiągają maksymalnie 170 cm długości przy masie ciała około 30 kg.

Głównym pożywieniem tego rekina są małe ryby kostnoszkieletowe, rzadziej poluje na głowonogi, skorupiaki i ryby chrzęstnoszkieletowe. Wśród licznych pasożytów C. sorrah wyróżnia się tasiemce, przywry i widłonogi. Podobnie jak inne żarłaczowate, jest żyworodny. Samica po trwającej 10 miesięcy ciąży rodzi zazwyczaj od 1 do 6 młodych, które mają długość około 40–50 cm. Zagrożeniami dla tego rekina są głównie zanieczyszczanie i degradacja naturalnych siedlisk oraz komercyjne rybołówstwo. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznała, że jest to gatunek bliski zagrożenia (NT).

Taksonomia i filogenetyka

Gatunek ten został opisany naukowo w 1839 pod nazwą Carcharias sorrah przez Achille Valenciennesa[8][9]. Opis ukazał się w pracy Systematische Beschreibung der Plagiostomen Müllera i Henlego, którzy są przez wielu taksonomów uznawani za autorów nazwy taksonu. Z wcześniejszego okresu (z 1822 roku) pochodzi nazwa Squalus spallanzanii, przypisywana temu gatunkowi rekina. Jej autorami są Peron i Lesueur, którzy użyli takiej nazwy na ilustracji[8], ale sporządzony przez nich opis naukowy nie został zaakceptowany przez taksonomów, a nazwę Squalus spallanzanii uznano za synonim[8][9].

Brak danych o holotypie. Lektotypem jest okaz oznaczony symbolem RMNH 4294, a paralektotypy to MNHN 0000-1131 i MNHN 0000-1132[9] – jednym z nich był młody samiec mierzący 93,7 cm, wyłowiony w 1829 w wodach u wybrzeży północnego Madagaskaru, przechowywany obecnie w Museo Nacional de Historia Natural w Montevideo (Urugwaj)[10].

Późniejsi autorzy przenieśli ten gatunek do rodzaju Carcharhinus.

W opublikowanej w 1982 roku pracy z zakresu badań filogenetycznych żarłaczowatych przeprowadzanych na podstawie cech morfologicznych Jack Garrick za najbliższego krewnego C. sorrah uznał żarłacza jedwabistego (C. falciformis), z którym tworzyć miał wspólny klad[11]. W 1988 roku Leonard Compagno, opierając się na badaniach fenetycznych, umieścił C. sorrah w grupie razem z C. bornensis, C. dussumeri, C. fitzroyensis, C. hemiodon, C. macloti, C. porosus i C. sealei[12]. Analiza filogenetyczna na podstawie danych allozymowych, opublikowanych przez Gavina Naylora w 1992 roku, wskazuje, że gatunek ten jest taksonem siostrzanym do kladu, który tworzą żarłacz miedziany (C. brachyurus) i C. brevipinna[13]. W 2012 roku Tillett i inni za jego najbliższych krewnych uznali C. fitzeroyensis i C. amboinensis[14].

Występowanie i środowisko

Wyłowiony młody okaz C. sorrah w Karaczi, Pakistan.

Carcharhinus sorrah zamieszkuje tropikalne wody Oceanu Indyjskiego i południowo-zachodniego Oceanu Spokojnego[11]. Na zachodzie spotykany jest u wschodnich wybrzeży Afryki, od północnych krańców Południowej Afryki na południu po Dżibuti na północy, w Morzu Czerwonym, Zatoce Adeńskiej, Zatoce Perskiej, Zatoce Omańskiej, w wodach wokół Madagaskaru, Wysp Sokotra i Archipelagu Czagos, na Komorach, Seszelach, Maskarenach i Amirantach. Na północy zamieszkuje wybrzeża Iranu, Pakistanu, Indii (od Mumbaju po Kolkatę), Morze Arabskie, Zatokę Bengalską oraz wody wokół Lakszadiwów, Malediwów, Andamanów, Nikobarów oraz Sri Lanki[15][16]. Na wschodnich obszarach Oceanu Indyjskiego rozpowszechniony jest w Morzu Andamańskim, Morzu Południowochińskim, Morzu Wschodniochińskim, na południowych krańcach Morza Żółtego oraz indonezyjskich morzach: Celebes, Banda, Arafura, Jawajskim, Flores, Timor, Seram i Sulu[17]. U wybrzeży Australii spotyka się go na całej północy, od Perth na zachodzie po Brisbane na wschodzie[18]. W wodach Oceanu Spokojnego zamieszkuje wody oblewające Wyspy Vanuatu, Palau, Salomona, Fidżi, Gilberta, Lagunowe, Cooka, Marshalla, Mikronezję, wybrzeża Nowej Kaledonii oraz wody Morza Koralowego i Morza Filipińskiego[19]. Porównanie neutralnych markerów genetycznych (region kontrolny mtDNA, mikrosatelity) wykazało istnienie różnic genetycznych pomiędzy populacjami zasiedlającymi wody północnoaustralijskie i indonezyjskie[20].

Podobnie jak inne rekiny z rodzaju Carcharhinus preferuje płytkie przybrzeżne wody szelfów kontynentalnych, do głębokości 140 m[21] (zwykle 20–50 m[7]). Jest widywany w okolicach zewnętrznych krawędzi raf koralowych i w miejscach o piaszczystym dnie[21]. Najczęściej spotyka się go w toni wodnej lub przy powierzchni, rzadziej przy dnie[22]. Występuje maksymalnie do 50 km od brzegu, choć obserwowano też pojedyncze osobniki pływające na otwartych wodach ponad 1100 km od najbliższego lądu[23].

Cechy morfologiczne

Rekin ten posiada typowy dla rodzaju Carcharhinus wydłużony, wrzecionowaty korpus z długim, wąskim, ostro zakończonym pyskiem. Na końcach małych, podłużnych nozdrzy występują niewielkie trójkątne płaty skórne. Wąski otwór gębowy w kształcie litery V wyposażony jest w kilkanaście rzędów ostrych zębów w szczęce i żuchwie. Górne zęby mają kształt trójkątów, zakrzywionych w kierunku zewnętrznej krawędzi szczęk, o ząbkowanych wewnętrznych krawędziach, dolne zaś są mniejsze i węższe, posiadają ostre równe krawędzie, wewnętrzną chropowatą powierzchnię i stosunkowo szeroką podstawę[10]. W razie utraty zęba na wolne miejsce przesuwa się kolejny z następnego rzędu[12].

Duże oczy wyposażone są w fałdy półksiężycowate spojówek (ochraniające migotkę). Nad nimi znajdują się małe owalne tryskawki. C. sorrah ma małe, lekkie szczeliny skrzelowe o końcach zagiętych ku tyłowi[19][24].

Szeroka pierwsza płetwa grzbietowa jest stosunkowo niska, w kształcie lekko zagiętego ku tyłowi sierpa. Posiada tylną końcówkę długą i wolną. Podstawa płetwy grzbietowej leży za tylnymi krawędziami płetw piersiowych. Wyciągnięta mocno ku tyłowi druga płetwa grzbietowa ma romboidalny kształt i wąską podstawę. Umiejscowiona jest nieco za przednią krawędzią płetwy odbytowej. Pomiędzy płetwami grzbietowymi występuje międzygrzbietowy łuk. Równe płetwy piersiowe są krótkie, ale za to stosunkowo szerokie, w kształcie trójkątów o prostej dystalnej krawędzi. Płetwy brzuszne są mniejsze od płetwy odbytowej. U samców część płetw brzusznych przekształca się w narząd kopulacyjny zwany pterygopodium. Płetwa odbytowa ma charakterystyczny kształt mocno zagiętego zaokrąglonego na końcu sierpa z długą ostrą wolną dalszą końcówką. Na końcu ogona ryba posiada dużą szeroką heterocerkiczną płetwę ogonową. Jej dolny łuk jest kilkukrotnie krótszy od górnego, na którego końcu mieści się szeroki, wydłużony fałd skórny poprzedzony wąskim księżycowatym wcięciem[12]. Skórę pokrywają romboidalne połyskujące łuski plakoidalne zwane "skórnymi zębami"[11]. Grzbiet rekina cechuje się ciemnym ubarwieniem, niekiedy koloru grafitowego lub brunatnego. Spód, boki oraz płetwy (z wyjątkiem pierwszej płetwy grzbietowej) są jaśniejsze, barwy srebrnej lub białej. Na końcach drugiej płetwy grzbietowej, płetw piersiowych i dolnego łuku płetwy ogonowej widoczne są czarne plamy[24]. Samica jest zazwyczaj nieco większa od samca (przeciętnie 1,8 raza)[25]. Rekin ten osiąga zazwyczaj 150-160[7][19] cm (maksymalnie 170 cm[15]) długości przy masie 28–32 kg[26].

Ekologia i zachowanie

Jeden ze składników diety C. sorrahbonito (Katsuwonus pelamis)

Głównym pożywieniem tego rekina są małe ryby kostnoszkieletowe takie jak makrelowate (w tym Katsuwonus pelamis[27]), ostrobokowate, ptaszorowate, śledziowate i wiciakowate[28]. Żywi się również głowonogami, skorupiakami (krewetkami i krabami) oraz mniejszymi rybami kostnoszkieletowymi (w tym Dasyatis pastinaca, Dasyatis zugei i Gymnura micrura)[29]. Młode osobniki żywią się głównie krewetkami z rodzaju Squilla i kałamarnicami[15]. Pasożytami C. sorrahtasiemce (Cathetocephalus australis[30], Callitetrarhynchus gracilis[31], Discocephalum pileatus[32], Mixonybelinia edwinlintoni[33] i Otobothrium carcharidis[31]), widłonogi (Kroyeria elongata, Kroyeria spatulata, Pandarus carcharini[34], Pandarus niger[35] i Perissopus dentatus[36]) oraz przywry z gatunku Staphylorchis cymatodes[37]. Rekin ten pada niekiedy ofiarą większych rekinów, w szczególności C. tilstoni[38].

Cykl życiowy

Podobnie jak inne żarłaczowate, jest żyworodny. U wybrzeży północnej Australii samce osiągają dojrzałość płciową przy długości 90 cm, samice zaś przy po osiągnięciu 95 cm[39], w wodach Indonezji obie płcie osiągają wiek reprodukcyjny przy długości 110–115 cm[40]. U wybrzeży Indii kopulacja ma miejsce od maja do czerwca, w Zatoce Karpentaria od czerwca do lipca[41]. W tym okresie pobudzone samce uporczywie próbują doprowadzić do kopulacji, często w sposób agresywny, gryząc samicę w okolicy płetwy grzbietowej. Jest to zachowanie typowe dla żarłaczowatych. Kopulacja odbywa się za pomocą pterygopodium, narządu wykształconego z dystalnych fragmentów płetw brzusznych u samców. Ciąża trwa zazwyczaj 10 miesięcy[7][42]. Embriony w ciele matki zużywają zapasy żółtka z pęcherzyka żółtkowego, który później łączy się ze ścianą macicy, tworząc tzw. łożysko żółciowe, dzięki któremu dostarczane jest pożywianie z organizmu matki. W zależności od położenia geograficznego młode rodzą się od marca do kwietnia (na północy Oceanu Indyjskiego) lub od kwietnia do maja (u wybrzeży Australii i Indonezji)[40]. Samica wydaje na świat od 1 do 6[15][25] (8[7]) młodych, mierzących około 40–55 cm. Liczba młodych zależy od wielkości matki: czym większa samica, tym większy miot. Przez pierwsze kilka lat młodociane osobniki pozostają w płytkich przybrzeżnych wodach, dużo bezpieczniejszych od otwartej toni głębszych wód. Dzięki temu nie są tak narażone na ataki pelagicznych drapieżników. W pierwszym roku młode rosną o około 20 cm, zwiększając swoją masę dwukrotnie[43]. Samice zachodzą w ciążę co rok lub dwa[12]. Rekiny tego gatunku żyją zazwyczaj do 8 lat[26], maksymalnie do 9-14 lat[25].

Relacje z ludźmi

Złowione okazy C. sorrah w Ranong Fishing Port (Tajlandia).

Gatunek ma duże znaczenie gospodarcze. Wielkość przybrzeżnych połowów tego gatunku różni się na poszczególnych obszarach. Ryba poławiana jest za pomocą sieci skrzelowych i specjalnych lin z haczykami[7]. Jest to jeden z najliczniej poławianych gatunków rekinów w wodach północnej Australii – gdzie stanowi 20% rekinich połowów[38], przy czym jednak liczba wyławianych osobników maleje z roku na rok od lat 80. XX wieku[39]. W Zatoce Karpenteria oraz w wodach Indonezji od 1991 roku wzrosła liczba nielegalnych i nieudokumentowanych połowów[44]. Cenione są jego płetwy, ale również mięso, olej z wątroby i szczęki. Mięso podawane jest świeże lub w formie suszonej lub solonej, płetwy wysyła się do Azji Wschodniej, gdzie stanowią przysmak jako składnik zupy z rekina. Olej z wątroby przerabiany jest na potrzeby przemysłu farmakologicznego[45]. Na szczęki największy popyt jest w Zachodniej Europie oraz Wschodniej Azji, gdzie sprzedawane są jako element dekoracyjny[16]. Nie jest uważany za gatunek stanowiący zagrożenie dla ludzi[45].

Zagrożenia i ochrona

Pomimo dużego wpływu rybołówstwa największym zagrożeniem dla C. sorrah jest zanieczyszczanie i degradacja naturalnych siedlisk, w szczególności płytkich przybrzeżnych obszarów, na których dorastają młode osobniki. U wybrzeży Chin duży wpływ ma śródlądowe zanieczyszczanie wód rzecznych zasilających Morze Wschodniochińskie i Południowochińskie (w szczególności Jangcy i Xi Jiang). W związku z wzrastającym popytem na rekinie płetwy nasilają się również nielegalne, nierejestrowane połowy rekinów, co dotyczy także tego gatunku. Nie jest jednak jasne, czy zmniejszone i malejące połowy C. sorrah wynikają z przełowienia[7].

Gatunek ten chroniony jest prawnie u wybrzeży Omanu (w tym w Zatoce Omańskiej) oraz w Zatoce Perskiej z uwagi na niską liczebność miejscowych populacji[46]. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznała, że jest to gatunek bliski zagrożenia (NT)[7].

Przypisy

  1. Carcharhinus sorrah, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).
  2. a b J.P. Müller & F.G.J. Henle: Systematische Beschreibung der Plagiostomen. Barlin: Veit, 1839, s. 45. (niem.).
  3. Ch.A. Lesueur. Description of a Squalus, of a very large size, which was taken on the coast of New-Jersey. „Journal of the Academy of Natural Sciences of Philadelphia”. 2, s. 351, 1822. (ang.). 
  4. A.H.A. Duméril: Histoire naturelle des poissons, ou, Ichthyologie générale. T. 1: Elasmobranches. Plagiostomes et Holocéphales ou Chimères. Cz. 1. Paris: Librairie encyclopédique de Roret, 1865, s. 367. (fr.).
  5. W. Hemprich & Ch.G. Ehrenberg: Symbolae physicae, seu, Icones et descriptiones corporum naturalium novorum aut minus cognitorum : quae ex itineribus per Libyam Aegyptum Nubiam Dongalam Syriam Arabiam et Habessiniam publico institutis sumptu Friderici Guilelmi Hemprich et Christiani Godofredi Ehrenberg: studio annis MDCCCXX-MDCCCXXV redierunt. Berolini: Sumptibus Georgii Reimeri, 1899, s. 8, ryc. 4 (rys. 3, 3a–e). (łac.).
  6. G.P. Whitley. New sharks and fishes from Western Australia. Part 3. „The Australian Zoologist”. 11 (2), s. 129, rys. 1, 1945–1951. (ang.). 
  7. a b c d e f g h Carcharhinus sorrah, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [online] (ang.).
  8. a b c Brian Mould: A Classification of the Recent Elasmobranchii. 1997, s. 76.
  9. a b c W. N. Eschmeyer: Catalog of Fishes electronic version (27 August 2014). California Academy of Sciences. [dostęp 2014-09-15]. (ang.).
  10. a b Müller, J. i Henle, F.G.J.: Systematische Beschreibung der Plagiostomen. Berlin: Veit, 1941, s. 211.
  11. a b c Garrick, J.A.f. (1982). Sharks of the genus Carcharhinus. NOAA Technical Report, NMFS Circ. 445-194.
  12. a b c d Compagno, L.J.V.: Sharks of the Order Carcharhiniformes. Princeton University Press, 1988, s. 319-320. ISBN 0-691-08453-X.
  13. Naylor, G.J.P.. The phylogenetic relationships among requiem and hammerhead sharks: inferring phylogeny when thousands of equally most parsimonious trees result. „Cladistics”. 8 (4), s. 295-318, 1992. DOI: 10.1111/j.1096-0031.1992.tb00073.x. 
  14. Tillett, B.J., Field, I.C., Bradshawd, C.J.A., Johnson, G., Buckworthf, R.C., Meekanb, M.G., Ovendenh, J.R.. Accuracy of species identification by fisheries observers in a north Australian shark fishery. „Fisheries Research”. 127, s. 109-115, 2012. Elsevier. DOI: 10.1016/j.fishres.2012.04.007. 
  15. a b c d Raje, S.G., Sivakami, S., Mohan G., Manoj Kumar, P.P., Raju, A. i Joshi, K.K.. An Atlas on the Elasmobranch fishery resources of India. „CMFRI”. 95 (Special Publication), s. 29-31, 2007. 
  16. a b Raje, S.G., Mathew, G., Joshi, K.K., Nair, R.J., Mohan Raj, G., Srinath, M., Gomathy, S., Rudramurthy, N.. Elasmobranch fisheries of India- An appraisal. „CMFRI”. 71 (Special Publication), s. 76, 2002. 
  17. White, W.T.. Catch composition and reproductive biology of whaler sharks (Carcharhiniformes: Carcharhinidae) caught by fisheries in Indonesia. „Journal of Fish Biology”. 71 (5), s. 1512-1540, 2007. DOI: 10.1111/j.1095-8649.2007.01623.x. 
  18. Salini, J.P., McAuley, R.B., Blaber, S.J.M., Buckworth, R.C., Chidlow, J.A., Gribble, N., Ovenden, J.R., Peverell, S.C., Pillans, R., Stevens, J.D., Stobutzki, I., Tarca, C. i Walker, T.: Northern Australian sharks and rays: the sustainability of target and bycatch species. Wyd. 2. FRDC Project, 2006, s. 183.
  19. a b c Carpenter, K.E. i Niem, V.H.: FAOspecies identification guide for fishery purposes.The living marine resources of the Western Central Pacific. Volume 2. Cephalopods, crustaceans, holothurians and sharks.. Wyd. 1. Rzym: Food and Agriculture Organization of the United Nations (FAO), 1998, s. 687-1396.
  20. Ovenden J.R, Kashiwagi T., Broderick D., Giles J. & Salini J. 2009. The extent of population genetic subdivision differs among four co-distributed shark species in the Indo-Australian archipelago. BMC Evolutionary Biology 9:40 doi:10.1186/1471-2148-9-40
  21. a b Knip, D.M., Heupel, M.R., Simpfendorfer, C.A.. Habitat use and spatial segregation of adult spottail sharks Carcharhinus sorrah in tropical nearshore waters. „Journal of Fish Biology”. 80 (4), s. 767-784, 2012. DOI: 10.1111/j.1095-8649.2012.03223.x. 
  22. Last, P.R. and Stevens, J.D.: Sharks and Rays of Australia. Wyd. second. Harvard University Press, 2009, s. 269–270. ISBN 0-674-03411-2.
  23. Stevens, J.D., West, G.J., McLoughlin, K.J.. Movement, recapture patterns, and factors affecting the return rate of carcharhinid and other sharks tagged off northern Australia. „Marine and Freshwater Research”. 51, s. 127-141, 2000. 
  24. a b McAuley, R.B., Newbound, D.R., Ashworth, R.. Field identification guide to Western Australian Sharks and Shark-like Rays. „Fisheries Occasional Publications”. 1, s. 17, 2002. 
  25. a b c Harry A.V., Tobin A.J., Simpfendorfer C.A. 2013. Age, growth and reproductive biology of the spot-tail shark, Carcharhinus sorrah, and the Australian blacktip shark, C. tilstoni, from the Great Barrier Reef World Heritage Area, north-eastern Australia. Marine and Freshwater Research 64(4): 277-293 http://dx.doi.org/10.1071/MF12142
  26. a b Kailola, P.J., Williams, M.J., Stewart, P.C., Reichelt, R.E., McNee, A., Grieve, C.: Australian fisheries resources. Canberra, Australia: Bureau of Resource Sciences, 1993, s. 422.
  27. Stevens, J.D., McLoughlin, K.J. Distribution, size and sex composition, reproductive biology and diet of sharks from northern Australia. „Australian Journal of Marine and Freshwater Research”. 42, s. 151-199, 1991. 
  28. Brewer, D.T., Blaber, S.J.M., Salini, J.P., Farmer, M.J.. Feeding ecology of predatory fishes from Groote Eylandrt in the Gulf of Carpentaria, Australia, with special reference to predation on penaeid prawns. „Estuarine, Coastal and Shelf Science”. 40, s. 577-600, 1995. 
  29. Salini, J.P., Blaber, S.J., Brewer, D.T.. Diets of sharks from estuaries and adjacent waters of the north-eastern Gulf of Carpentaria, Australia. „Australian Journal of Marine and Freshwater Research”. 43 (1), s. 87-96, 1992. 
  30. Schmidt, G.D., Beveridge, I.. Cathetocephalus australis n. sp. (Cestoidea: Cathetocephalidae) from Australia, with a proposal for Cathetocephalidea. „Journal of Parasitology”. 76 (3), s. 337-339, 1990. 
  31. a b Haseli, M., Malek, M., Palm, H.W.. Trypanorhynch cestodes from the Persian Gulf. „Zootaxa”. 2492, s. 28-48, 2010. 
  32. Butler, S.A.. Taxonomy of some Tetraphyllidean Cestodes from Elasmobranch fishes. „Australian Journal of Zoology”. 35 (4), s. 343-371, 1987. 
  33. Palm, H.W.: The Trypanorhyncha Diesing, 1863. Bogor: PKSPL-IPB Press, 2004, s. 216-219. ISBN 979-9336-39-2.
  34. Dippenaar, S.M.. Reported siphonostomatoid copepods parasitic on marine fishes of southern Africa. „Crustaceana”. 77 (11), s. 1281-1328, 2004. 
  35. Cressey, R.F.. Caligoid copepods parasitic on sharks in the Indian Ocean. „Proceedings of the United States National Museum”. 121 (3572), s. 13-21, 1967. 
  36. Simpfendorfer, C.A.. Pandarid copepods parasitic on sharks from north Queensland waters. „Memoirs of the Queensland Museum”. 33 (1), s. 290, 1992. 
  37. Cutmore, S.C., Bennett, M.B., Cribb, T.H.. Staphylorchis cymatodes (Gorgoderidae: Anaporrhutinae) from carcharhiniform, orectolobiform and myliobatiform elasmobranchs of Australasia: Low host specificity, wide distribution and morphological plasticity. „Parasitology International”. 59 (4), s. 579-586, 2010. DOI: 10.1016/j.parint.2010.08.003. 
  38. a b Stevens, J.D., Davenport, S.R.: Analysis of catch data from the Taiwanese gillnet fishery off northern Australia. Australian CSIRO Marine Laboratories, 1991.
  39. a b Davenport, S., Stevens, J.D.. Age and growth of two commercially important sharks (Carcharhinus tilstoni and C. sorrah) from Northern Australia. „Australian Journal Marine Freshwater Research”. 39, s. 417-433, 1988. 
  40. a b White, W.T.. Aspects of the biology of carcharhiniform sharks in Indonesian waters. „Journal of the Marine Biological Association of the United Kingdom”. 87, s. 1269-1276, 2007. 
  41. Stevens, J.D., Wiley, P.D.. Biology of two commercially important carcharhinid sharks from northern Australia. „Australian Journal of Marine and Freshwater Research”. 37, s. 671-688, 1986. 
  42. Jürgen Pollerspöck: Carcharhinus sorrah (MÜLLER & HENLE, 1839) Spottail shark. Bavarian State Collection of Zoology, Munich (shark-references.com), 2012. [dostęp 2012-11-29]. (ang.).
  43. Henderson, A.C., McIlwain, J.L., Al-Oufi, H.S., Al-Sheile, S.,Al-Abri, N.. Size distributions and sex ratios of sharks caught by Oman's artisanal fishery. „African Journal of Marine Science”. 31 (2), s. 233-239, 2009. 
  44. Vince, J.. Policy responses to IUU fishing in Northern Australian waters. „Ocean & Coastal Management”. 50, s. 683-698, 2007. 
  45. a b Carcharhinus sorrah. (ang.) w: Froese, R. & D. Pauly. FishBase. World Wide Web electronic publication. www.fishbase.org [dostęp 30 listopada 2012]
  46. SEAFDEC: Report on the Study on Shark Production, Utilization and Management in the ASEAN Region 2003-2004. Bangkok, Tajlandia: Southeast Asian Fisheries Development Center, 2006.

Media użyte na tej stronie

Status iucn3.1 NT pl.svg
Autor: unknown, Licencja: CC BY 2.5
Wikispecies-logo.svg
Autor: (of code) -xfi-, Licencja: CC BY-SA 3.0
The Wikispecies logo created by Zephram Stark based on a concept design by Jeremykemp.
Carcharias sorrah by muller and henle.png
Carcharias sorrah (=Carcharhinus sorrah)
Carcharhinus sorrah distmap.png
Autor: Chris_huh, Licencja: CC-BY-SA-3.0
Distribution map for Carcharhinus sorrah
Carcharhinus sorrah karachi.jpg
Autor: Hamid Badar Osmany, Licencja: CC BY 3.0
Spot-tail shark (Carcharhinus sorrah) at Karachi harbor
Carcharhinus sorrah ranong.jpg
Autor: Tassapon KRAJANGDARA and Montri SUMONTHA, Licencja: CC BY 3.0
Spot-tail shark (Carcharhinus sorrah) at Ranong Fishing Port, Thailand